Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η Γη της Μεσογαίας και ο Τρύγος στα Μεσόγεια
02/12/2015, 2:45 μμ

Η Γη της Μεσογαίας και ο Τρύγος στα Μεσόγεια

Γράφει η Πέρσα Κουμούτση //

 

«Μνήμες Τρύγου στα Μεσόγεια Αττικής», Δημήτρης Γ. Μπούκης, λεύκωμα, εκδ. «Α-Ω»

 

mesogeia

 

Πρόκειται για μια εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση, σε κείμενο του Μεσογείτη Δημήτρη Γ. Μπούκη, εμπλουτισμένη με σπάνιες φωτογραφίες που απεικονίζουν ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια, αλλά που σηματοδότησε μια ολόκληρη εποχή και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή και τις δραστηριότητες των κατοίκων της περιοχής που περιγράφει. Το παρελθόν του τόπου, και η ανθρωπογεωγραφία του αναβιώνουν γλαφυρά τόσο μέσα από τα κείμενα όσο και τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του, οδηγώντας τον αναγνώστη σε ένα ονειρικό όσο και νοσταλγικό ταξίδι στο γοητευτικό αυτό παρελθόν, που δυστυχώς έσβησε και απαλείφθηκαν σχεδόν όλα τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του, αφήνοντας ελάχιστα να το θυμίζει. παρότι, όπως αναφέρεται στο βιβλίο, υπήρχε ακόμα ζωντανό, μόλις πριν από εξήντα ή εβδομήντα χρόνια . Το βιβλίο-λεύκωμα ρίχνει φως στην ιστορία του τρύγου από τους αρχαίους χρόνους ως σήμερα, αλλά δεν στέκεται εκεί, αναπαριστά γλαφυρά τη δομή του Μεσογείτικου τόπου, με τους ξεχωριστούς αμπελώνες του, τη διαδικασία της αμπελοκαλλιέργειας, και του τρύγου και βέβαια της οινοποίησης, έτσι όπως γίνονταν τότε, όταν τα μέσα δεν είχαν ακόμα αυτοματοποιηθεί και τα ανθρώπινα έργα παρήγαγαν θαύματα.

Ο συγγραφέας προχωρά σε λεπτομερείς περιγραφές του παλιού μεσογείτικου πέτρινου σπιτιού με τις πιατοθήκες, τη σιφονιέρα, την κρεβατοκάμαρα, τους στάβλους, τις αποθήκες και τα πατητήρια και μας εξοικειώνει με τα παραδοσιακά εργαλεία του τρύγου όπως τη βούτα, το γράδο, το κοφίνι, την μπότσα, κι άλλα πολλά. Ενώ στο τέλος της καταγραφής, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να έλθει σε επαφή με την λεξικογραφική καταγραφή των χρησιμοποιούμενων τότε ειδικών λεκτικών όρων, σχετικών με τη ζωή και τη διαδικασία του τρύγου. Όροι που συναντάμε πια μόνο στη λογοτεχνία μιας παλιότερης εποχής, αφού έχουν πλέον σε σημαντικό βαθμό ‘αχρηστευτεί’ εξαιτίας της ανάπτυξης και της βιομηχανοποίησης της διαδικασίας. Στο τέλος του κειμένου γίνεται έκκληση προς όλους τους Μεσογείτες, και τους ιθύνοντες του τόπου να δραστηριοποιηθούν, ώστε να βοηθήσουνε να τηρηθεί αυτή η τρισχιλιετής ιστορία , δημιουργώντας τοπικά το απαραίτητο Μουσείο «Αμπέλου και Οίνου» που δυστυχώς και δεν υπάρχει πουθενά στην Ελλάδα. Προσωπικά το εύχομαι ολόκαρδα, καθώς ένα τέτοιο Μουσείο αποτελεί επιτακτική ανάγκη, προκειμένου να διατηρηθούν σε αυτό, όσα στοιχεία ή δεδομένα έχουν διασωθεί ή απομείνει. Τέλος, η φωτογραφική απεικόνιση όλων των δεδομένων της ζωής και των διεργασιών που πραγματοποιούνταν στον Μεσογείτικο τόπο και που καταλαμβάνουν τη μεγαλύτερη έκταση του τόμου, οφείλω και πάλι να εξάρω, σημειώνοντας ή τονίζοντας εκ νέου, ότι ανάγει το συγκεκριμένο βιβλίο σε ένα σπάνιο λεύκωμα, από εκείνα που αξίζει τον κόπο όλοι να διαθέτουμε στις βιβλιοθήκες μας.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top