Πέντε ποιήματα
του Δημήτρη Π. Κρανιώτη // *
Γραβάτα δημοσίας αιδούς
Άρχισα να ξηλώνω
τα ρούχα μου,
ώσπου έμεινα γυμνός
στη μέση του πουθενά
φωνάζοντας
σε μια γλώσσα άγνωστη
(έτσι κι αλλιώς
ποιος θα με καταλάβαινε;)
μα δεν με συνέλαβαν
για προσβολή δημοσίας αιδούς.
Για να σταματήσω τις φωνές
με κέρασαν αψέντι
και μ’ έντυσαν στην τρίχα,
όμως τα κορδόνια μου
δεν ταίριαζαν
με την γραβάτα τους.
Δεν άφησα ρέστα
για πουρμπουάρ.
Δεν σκόνταψα διαγωνίως.
Αλφαβητάρι
Έχασα το αλφαβητάρι
της πρώτης δημοτικού
και τώρα
που ψάχνω απεγνωσμένα
να δώσω στην Άννα
ένα μήλο,
γέρασα από αναμνήσεις,
χωρίς διακοπή
για διαφημίσεις,
πίνοντας αναψυκτικό light
και κάνοντας “like”
σε τετράστιχα ημερολογίου.
Εκποίηση
Εκκωφαντική ένταση
χωρίς προλόγους,
ευτελής ανομβρία
με προκάτ επιλόγους,
φλυαρία κινήσεων
που δεν αγγίζουν την αφή,
αστυφιλία λέξεων
που θρυμματίζουν το φιλί,
οίνος της ευής
σε εκποίηση
μέσω πιστωτικής
ημιτελών αισθήσεων
κι ανένταχτων στιγμών.
Ιανός
Πολυκατοικία πια
η γειτονιά μας,
το ασανσέρ κολλημένο
μεταξύ ρετιρέ
και ουρανού
κι εμείς μέσα
συνωστισμένοι άνετα,
χωρίς ανάσα
(και χωρίς σήμα
το κινητό μας),
στο παραπέντε απόδρασης
από το savoir vivre,
σαν έτοιμοι από καιρό
για περιπτύξεις
(πότε προλάβαμε άραγε
να ερωτευτούμε;)
στο απόγειο
μετέωρων βημάτων,
στο υπόγειο
ημι-διλημμάτων
του Ιανού.
Το γνήσιο της υπογραφής
Κρεμάστηκες στις σελίδες
από το γνήσιο της υπογραφής
του συγγραφέα
και ζαλισμένη έπεσες
στο κάτω ράφι
με τα εξώφυλλα,
γλιστρώντας στα περιεχόμενα
που ορίζει ο κανόνας.
Κινδύνεψες σε μετωπική
με λέξεις ξεχασμένες,
σώθηκες τελευταία στιγμή
τινάζοντας τη σκόνη,
μα κάτι θα ψάχνεις πάντοτε,
μια το εγώ,
μια το εσύ,
θα ξεφεύγουν νύχτα μέρα.
* Ο Δημήτρης Π. Κρανιώτης είναι ιατρός παθολόγος και ποιητής από τη Λάρισα. Έχει εκδώσει 7 ποιητικές συλλογές: “Ίχνη” (1985), “Πήλινα Πρόσωπα” (1992), “Νοητή Γραμμή” (2005), “Dunes (Θίνες)” (Ρουμανία 2007), “Ενδόγραμμα” (εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία, 2010), “Edda (Έδδα)” (Ρουμανία 2010), “Iluzione (Ψευδαισθήσεις)” (Ρουμανία 2010). Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε 20 γλώσσες.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Δοκίμιο: «Σχετικά με τη δομή του χιουμοριστικού λόγου»
Γράφει ο Γεράσιμος Μοσχόπουλος // * Σε αυτό το δοκίμιο θα παραθέσω τις απόψεις μου σχετικά με την παραγωγή αστείων σε ένα πεζογράφημα ή ακόμη και στον προφορικό λόγο. Πρόκειται για κάποιους μηχανισμούς που έχω εντοπίσει από τα
Περισσότερα -
Νένα Κοκκινάκη: “Το μυθιστόρημα λυτρώνει”
Συνέντευξη στον Δημήτρη Βαρβαρήγο // Μια σημαντική εκπρόσωπος των ελληνικών γραμμάτων η Νένα Κοκκινάκη έχει γράψει πάνω από 25 βιβλία, έχει τιμηθεί με κρατικό βραβείο για το βιβλίο η «Πηνελόπη Δέλτα. Η ζωή και το έργο της σαν
Περισσότερα -
Ποίηση: “Εκστατικότητα”
Του Δημητρίου Καρπέτη // “Εκστατικότητα” Το αίμα ιριδίζον εκπνέει στις ακτές της θαλάσσης. Εκθέτουμε τη ζωή στα καλά και συμφέροντα. Οι θαμώνες του εφήμερου κόσμου λογοκρίνουν τα παθιασμένα λόγια. Τα μικροαστικά πρέπει κατασπαράσσουν την ομορφιά, την ρίχνουν
Περισσότερα -
Το χαμένο χειρόγραφο
Γράφει ο Αντώνης Ε. Χαριστός // Δημήτρης Στατήρης «Ο πυρήνας μέσα μου», εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 2023 Η νουβέλα τού Δημήτρη Στατήρη με τίτλο «Ο πυρήνας μέσα μου» (εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 2023) περιστρέφεται γύρω από τη φαινομενική
Περισσότερα -
Αφιέρωμα: Ας ξαναθυμηθούμε την ΚΑΘΑΡΗ ΠΟΙΗΣΗ του Ουνγκαρέττι, τις ρίζες της ποίησης
Γράφει ο Γεράσιμος Δενδρινός // ΕΙΣΑΓΩΓΗ[1] E compiangici dunque, crudeltà [2] «La pieta» (1928) ΠΛΑΝΗΤΑΣ ΒΙΟΣ: Ο Τζιουζέππε Ουνγκαρέττι (Μουχάρραμ Μπέη, συνοικία της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου, 8 Φεβρουαρίου 1888[3] – Μιλάνο, νύχτα της 1ης με 2ης
Περισσότερα -
Διήγημα: “Χριστούγεννα στην πλατεία”
Του Παναγιώτη Τσακρή // Χριστούγεννα στην πλατεία Στο κεφάλι φόραγε τουρμπάνι, σκισμένο, λαδωμένο. Εξείχαν λίγα ξανθιά κάποτε, μαλλιά. Μια ρόμπα, μια κουβέρτα και ένα σκοινί στη μέση που τις βάσταγε, τύλιγε το ισχνό σώμα που αναρωτιόσουν
Περισσότερα -
Διήγημα: “Τo κορίτσι του χαμένου χρόνου”
Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης // Τo κορίτσι του χαμένου χρόνου Τις τελευταίες εβδομάδες η σκέψη της τον βασάνιζε διαρκώς. Την έβλεπε παντού και κάθε ώρα της ημέρας ή της νύχτας. Πότε στο σταθμό του τρένου να περιμένει
Περισσότερα
