Fractal

4 ποιήματα

Του Δημήτρη Α. Δημητριάδη // *

 

3a

 

Αν πλησιάσεις τα παιδιά

 

Αν πλησιάσεις τα παιδιά

την ανάσα θα νιώσεις

και το χνώτο του φυλακισμένου

να ψάχνει με γυαλισμένο μάτι τον ύπνο του φρουρού

θα νιώσεις το στρατιώτη

να καίει τα χείλη του με το τσιγάρο

καθώς παραδίνεται στη σκέψη της απόλυσης.

Θα βρεις την έμφυτη ανορθογραφία

να γεννά τις πιθανότητες του άλλου

τα βήματα θ’ ακούσεις της αντίδρασης

σ’ έναν κόσμο που δεν είναι ο δικός τους.

Θα δεις τα μάτια τους να ονειρεύονται

σε περιθώρια τετραδίων και κάλπικων βιβλίων

άλλους πόθους θα βρεις

κι άλλες διαδρομές

με άλλη πυξίδα.

 

 

Στου φεγγαριού τη σκοτεινή πλευρά

 

Στα σπλάχνα τους βαθιά

η πικρή

η πικρότατη γνώση.

 

Συχνά

τις ατέλειωτες νύχτες

αθέατα

κρατώντας μικρά τίποτα φωτιά

δρασκελίζουν το σύνορο.

 

Στου φεγγαριού τη σκοτεινή πλευρά

αδειάζουν τα μάτια

σκορπάνε χρόνια παιδικά

στήνουν γέφυρες

υψώνουν αναχώματα

κροτούν τα τύμπανα

τη σπίθα μελετούν της μελλοντικής πυρκαγιάς.

 

Υπάρχει

υπάρχει καιρός

υπάρχει ακόμη καιρός

υπάρχει πάντα ο καιρός

που θα μας πάει στη μνήμη.

 

 

Αν δεν το ξέρεις

 

Η ποίηση φίλε

δεν είναι αιώρα ρεμβασμών

ούτε υπονοούμενο με διαθέσεις ημίγυμνες

καυτούς αναστεναγμούς

και ζαρτιέρες.

Δε σέρνεται σ’ αγουροξυπνημένους πρωινούς καναπέδες

χαμογελώντας πίσω απ’ τα μπότοξ

ή στις ειδήσεις των οκτώ

ξεφορτώνοντας σπρεντς

και οφ σορ

με το δάχτυλο να σηκώνεται ζωγραφίζοντας προστακτικές

και βεβαιότητες.

Η ποίηση φίλε

δεν αδειάζει τα μάτια

χτυπώντας τα πληκτρολόγια της πλήξης

δεν πληρώνει εξτρά αναζητώντας την τύχη της

το ταίρι της

ή απλά μια άλλη φωνή στην άλλη άκρη της ησυχίας

ούτε κολακεύει τις χαμένες μέρες

τις σκόρπιες ανάσες

και βεβαίως δε λευκαίνει τα δόντια

χαρίζοντας πέντε συν ένα τρόπους ν’ αδυνατίσεις

πέντε συν ένα τρόπους να ερωτευθείς

πέντε συν ένα τρόπους να ζήσεις ή να πεθάνεις.

Η ποίηση φίλε

γυμνή

θερμότατη

χαρακωμένη

στα σπλάχνα χορεύει

ουρλιάζοντας

μ’ ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι στα χέρια της.

Αν δεν το ξέρεις

δεν ξέρεις φίλε πού πατάς

και πού πηγαίνεις.

 

 

Ενίοτε στον ύπνο μου

 

Ενίοτε στον ύπνο μου ακούγονται σαλπίσματα

ακούγονται τύμπανα

ακούγονται κραυγές:

εγερθείτε οι κοιμώμενοι

εξεγερθείτε οι φοβισμένοι

 

κι αίφνης ξεχύνονται κατά κύματα άσπρα πουλιά

ζυγιάζονται ανάερα

βουτούν

θρηνούν το αίμα των αθώων

ολολύζουν τα σφαγμένα παιδιά

δημιουργούν ιδεογράμματα

θέτουν πανάρχαια ερωτήματα:

τι είναι αλήθεια;

τι είναι ψεύδος;

 

και τότε φλέγονται οι χρησμοί

φλέγονται οι ξεχασμένοι κώδικες

σπηλιές κατακρημνίζονται

λιώνουν οι σταλακτίτες που έπηξε η σιωπή

οι σκέψεις εκπορθούν τα τείχη του χαμένου χρόνου.

 

 

* Ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης γεννήθηκε το 1955 και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, ενώ ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά, μελοποιήθηκαν και μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Ιταλικά και Πολωνικά. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top