Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: «Ψευδαισθήσεις»
20/04/2016, 10:36 πμ

Διήγημα: «Ψευδαισθήσεις»

Της Δήμητρας Δημητροπούλου // *

 

f10

 

Οι άνθρωποι με τα πρόσωπα οθόνες, προχωρούν σκυθρωποί μέσα στο καλοκαίρι. Οι κοίλοι σβέρκοι τους είναι ηλιοκαμένοι, αλλά τα μάγουλά τους χλωμά, μια και το κεφάλι τους είναι πάντα σκυφτό. Οι άνθρωποι με τα πρόσωπα οθόνες τα γνωρίζουν όλα και όσα δε γνωρίζουν τα μαθαίνουν αυτόματα, με το πάτημα ενός κουμπιού. Ζουν γρήγορα αλλά κινούνται αργά, αναγκάζοντας ειδικούς φύλακες να είναι μονίμως σε επιφυλακή για να παραμερίζουν τα εμπόδια που εμφανίζονται στο διάβα τους. Αλλιώς, θα κουτουλούσαν σε κάθε γωνιά και σε κάθε κάδο απορριμμάτων και θα προσέκρουαν μεταξύ τους. Για να προστατεύονται, όπως τους πρέπει, τα πάντα κινούνται γύρω τους αντί να κινούνται αυτοί μέσα στο χώρο.

Οι άνθρωποι με τα πρόσωπα οθόνες έχουν να κοιτάξουν τη θάλασσα χρόνια. Έχουν να χαϊδέψουν το απαλό τρίχωμα μιας γάτας, άγνωστο από πότε. Δε θυμούνται τι όψη έχουν τα κεράσια και δεν ξέρουν ότι τα βερίκοκα είναι βερικοκί, εκτός αν εμφανιστούν στην οθόνη τους. Δε βλέπουν τα παιδιά της γειτονιάς να παίζουν μέσα στο απογευματινό φως, εκτός αν απαθανατιστούν σε βίντεο. Έτσι μπλέκουν τις αισθήσεις μεταξύ τους και το θαλασσινό αεράκι μυρίζει καυσαέριο, το γρασίδι είναι άβολο και σκληρό και το χαμόγελο ενός ανθρώπου κάνει έναν ήχο σα γαύγισμα.

Είναι φορές που μπορεί να τύχει να ανασηκώσουν το κεφάλι αλλά η συμπεριφορά αυτή γενικά αποφεύγεται καθώς είναι δείγμα κακών τρόπων, λόγω της ασχήμιας ενός κεφαλιού που αντί για κανονικό πρόσωπο έχει οθόνη. Ούτε για τους ίδιους όμως είναι ευχάριστο και δεν το επιδιώκουν. Αν τύχει και το κάνουν, συνήθως κοιτούν γύρω τους αφηρημένα, ανοιγοκλείνουν μερικές φορές τα οθονένια μάτια τους κι ύστερα σκύβουν πάλι το κεφάλι τους χαμηλά. Άλλωστε, η οθόνη που κουβαλούν πάνω στο σβέρκο τους είναι βαριά, πολύ βαριά, και είναι δύσκολο να κρατούν για ώρα το κεφάλι ψηλά.

Ο άνθρωπος με το πρόσωπο οθόνη που πέρασε τη νύχτα κάτω από το παράθυρό μου, κρατούσε στο χέρι του ένα λουρί μ’ ένα άδειο κολάρο. Από το κολάρο κρεμόταν μία ασημί ετικετούλα σε σχήμα κόκκαλο που κροτάλιζε πάνω στις πλάκες καθώς σερνόταν στο δρόμο. Αμέσως σκέφτηκα, πόσο πολύ συμπαθώ τους ανθρώπους που έχουν κατοικίδια και με κυρίευσε ένα ξένο αίσθημα στοργής και συγκίνησης. Τι να ταΐζει άραγε την ετικέτα του, αναρωτήθηκα, μετά διόρθωσα τις ρυθμίσεις στην οθόνη μου και τον ξέχασα.

 

 

* H Δήμητρα Δημητροπούλου, είναι 38 ετών, οικονομολόγος στον τομέα της έρευνας, και ασχολείται παράλληλα με τη συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων. Τα έργα της είναι κυρίως ποιήματα και μικρά πεζά, συχνά σουρεαλιστικού χαρακτήρα και εμπνευσμένα κατά κύριο λόγο από τη σχέση του ανθρώπου με το σύμπαν που τον περιβάλει καθώς και από προβληματισμούς σχετικά με τα όρια της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top