Διήγημα: “Το μπλε τελάρο”
Της Μαρίας Πέστροβα //
Κείνο το πρωινό, όπως και κάθε καλοκαιρινό πρωινό, έβαλε το ξύλινο τελάρο στη σχάρα του κίτρινου ποδήλατου και τράβηξε τον μικρό επαρχιακό δρομάκο που έβγαζε στον συνεταιρισμό. Έπρεπε να πάει να φέρει το γάλα για το μπακάλικο των γονιών. Η διαδρομή την ξετρέλαινε καθώς περνούσε από οικείες γειτονιές με αυλές, λουλούδια, μυρωδιές και θειάδες. Μπόλικες θειάδες, μαντιλοφορούσες απαραιτήτως, μεσοφοράτες και στρουμπουλές…
Ο συνεταιρισμός βρισκόταν σχεδόν στο τελείωμα του κατοικημένου δήμου. Από κει και πέρα υπήρχαν μόνο περιβόλια με άφθονο νερό να τρέχει μέσα στις στέρνες τους, κτήματα καλλιεργήσιμα, ελιές, φυστικιές. Πιο πέρα αρχίζαν οι βελανιδιές, τα κυπαρίσσια, οι μυγδαλιές.
Από μικρή με το ποδηλατάκι της τρελαινόταν για βόλτες «απαγορευμένες» ώσπου μια μέρα, έπεσαν και κάτι ψιλές -γιατί πήγατε στην Αγιά Μαρίνα; δεν σας το ‘χουμε απαγορεύσει;- αλλά τι να το κάνεις, όπως και να το πεις, ε, το απαγορευμένο είναι και γλυκό τ’ άτιμο! Όσο για τις στέρνες, αφού δεν πνιγήκαν ως παιδιά σκύβοντας για γυρίνους, πάλι καλά…
Φτάνοντας στον συνεταιρισμό, όλοι πηγαινοερχόντουσαν σαν μέλισσες. Τα μπλε αγροτικά με την ανοιχτή καρότσα που παραδίδανε το γάλα στα καταστήματα [μετά ήρθαν τα ψυγεία], οι κτηνοτρόφοι που φέρναν το ήδη αρμεγμένο γάλα στα μεγάλα δοχεία, οι γυναίκες που ανεβαίναν στα γραφεία.
Εκεί πήγαινε να πληρώσει, να πάρει το χαρτάκι και να πάει να παραλάβει το πλαστικό τελαράκι με τα γάλατα, αυτά στο άσπρο πλαστικό μπουκάλι με το ασημένιο πώμα-καπάκι και που στο πλάι φαινόταν ανάγλυφο το όνομα του συνεταιρισμού «ΑΣΠΡΟ» και είχε την μορφή αγελαδίτσας.
Χαμογελούσε παντού, καλημέριζε τους πάντες, κοιτούσε τα πάντα. Μόλις που έφτανε να δει για να δώσει το χαρτάκι για την παραλαβή και όλοι -συνήθως οι άντρες- την κοιτούσαν με περιέργεια.
-Ποιά είναι η μικρή…;
-Η κόρη του Σωτήρη!
Ο μπαμπάς της δούλευε ένα φεγγάρι εκεί, αλλά το κλίμα πάντα είναι υπέρ «των ισχυρών» ή «των λαμογιών». Ας μην αναφερθούμε σ’ αυτό, γιατί θα χαλαστούν καρδιές…
Το μπλε τελάρο έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής με ορθοπεταλιές ξέγνοιαστες ώσπου μια μέρα της ήρθε η ιδέα να αλλάξει τον δρόμο της. Έτσι κι έκανε και καθώς απομακρύνθηκε από τον συνεταιρισμό, όχι πολύ, καμιά τριανταριά μέτρα, ανοίγει μια σιδερένια αυλόπορτα και χυμάει κατά πάνω της «το τέρας»!!!!
Ναι, «τέρας» της φάνηκε εκείνη την ώρα αφού με ένα σάλτο όρμησε πάνω σ’ αυτήν, στο κίτρινο ποδήλατο και στο μπλε τελάρο με τα γάλατα. Όλα παραμάζωμα τα ‘κανε και πάρ’ την κάτω. Από κει αυτή από κει τα γάλατα και από πάνω της «το τέρας»!
Ξοπίσω του έτρεχε αλαφιασμένη μια γυναικούλα. Το μεσοφόρι της είχε γίνει πανί, το χέρι της κουπί αλλά που να το συνεφέρει.
Έδωσε από δω, ούρλιαζε από κει… Τι πέτρες του ‘ριχνε, τίποτα αυτό. Την είχε βάλει στο μάτι λες και της το κράταγε μανιάτικο! «Το τέρας!» Μα τι τέρας! Άσπλαχνο, αφού όρμησε σε μια σταλιά κορμί.
Όταν πια το μάζεψε ξανά πίσω απ’ την αυλόπορτα και αφού αυτό λυσσομανούσε γαβγίζοντας, η θειά την βοήθησε να σουλουπωθεί. Την ρώτησε αν είναι καλά και κείνη της έγνεψε καταφατικά.
Τι καλά; Καλάμια ήτανε! Χεσμένη από το φόβο της ήτανε! Ζει; Πώς ζει; Έπρεπε να ‘ταν στην κοιλιά του κι όχι να ποδηλατεί!
Αφού έφτασε στο μπακάλικο, έβαλε τα κλάματα. Όχι, εκεί, μπροστά στην θεία και «το τέρας» δεν έκλαψε. Γενικά δεν έκλαιγε στα δύσκολα. Το ‘παιζε παλικάρι! Έπειτα όμως…
«Δεν ξαναπάω για γάλα ξανά ΠΟΤΕ!» έλεγε και ξανάλεγε.
«ΘΑ ΠΑΣ!» η οριστική και αμετάκλητη απάντηση των «λοιπών συγγενών».
Και πήγε. Ξαναπήγε. ‘Όχι μόνο ξαναπήγε, αλλά και ματαξαναπήγε ΑΛΛΑ ουδέποτε ξαναπέρασε απ’ αυτό το στενό.
Μεγαλώνοντας ούτε τα μάτια της δεν γυρνούσε να ρίξει. Όμως σήμερα ξαναπέρασε….
Η ίδια αυλόπορτα…, το ίδιο σπίτι όπως τότε –θα ‘ταν θαρρώ περίπου το 1978-. Προφανώς η θειά δε θα ζει, όπως δεν ζει κι η «ΑΣΠΡΟ». Πήγε να φωτογραφήσει το κτίριο, αλλά τι σημασία έχει πια;
-Να! είπε στον άντρα της… Κοίτα, ίδιο κι απαράλλαχτο, όπως τότε που πήγαινα να πάρω το γάλα…
Η εξωτερική μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στα γραφεία, το τεράστιο προαύλιο, ως και το γραφείο που παρέδιδα το χαρτάκι πληρωμής-
παραλαβής, όλα εκεί, στη θέση τους, στρατιωτάκια πειθήνια, ξύλινα… Το υπερυψωμένο σημείο που ακουμπούσαν τις πόρτες απ’ τις καρότσες των φορτηγών , όπου αφήναν το φρεσκοαρμεγμένο γάλα. Τα τρακτέρ που πηγαινοερχόντουσαν για ευκολία μετακίνησης. Οι σούστες… Όλα μπροστά στα μάτια της…
Ο συνεταιρισμός δεν υπάρχει πια. Άλλη πίκρα κι αυτή..
Φυσικά και δεν υπάρχει και αυτή. Τώρα πια, είναι η άλλη που περνώντας απ’ τη γειτονιά, ρουφά τις αναμνήσεις της.
Όπως σήμερα._
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
☆ Βιβλία με 100 λέξεις
Γράφει ο Δημήτρης Φύσσας // * Σοφία Διονυσοπούλου, «Ψυχές στην ερημιά του», ποιητικά πεζά + «Σε ονομάζω Χιουρρέμ», ποιητική σύνθεση, «Το Ροδακιό», Αθήνα 2016 και 2019. Δυο βιβλία υψηλής ποιότητας – πρωτοτυπίας, με κοινά στοιχεία: α) ακροβατούν
Περισσότερα -
Χαϊκού
Της Μαριάνθης Πλειώνη // * Σβήνει η αυγή στον ιστό της ομίχλης η ιτιά κλαίει. Αχ, χειμωνιάζει λιγνή μου ανεμώνα στα πέταλά σου. Σιωπή στη λίμνη. Οι καλαμιές λυγίζουν στον υγρό κόρφο. Λευκό γιασεμί στη
Περισσότερα -
Sapere Aude: “Ορφικά ΙΙ” – Ποιήματα του Βιντσέντζο Μάσκολο
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μούσσας // Vincenzo Mascolo: Ορφικά Μέρος ΙΙ Εναπόθεση σκόνης λένε οι Βάκχοι που δεν σε συναντούν πια στους δρόμους της γειτονιάς που δεν συχνάζεις στις συνηθισμένες παρέες δεν ήσουν ούτε μια αναδρομή
Περισσότερα -
Διήγημα: “Kυκλώνας”
Γράφει η Λένα Μαυρουδή- Μούλιου // «ΚΥΚΛΩΝΑΣ» Αυτό το ανεπαίσθητο φύσημα στην ωμοπλάτη μου χωρίς να υπάρχει πόρτα ανοιχτή ή κάποιο παράθυρο για να κάνει ένα κάποιο ρεύμα, με έχει κατά καιρούς και απασχολήσει
Περισσότερα -
Διήγημα: “Εμπειρικός φαρμακοποιός”
Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου // “Εμπειρικός φαρμακοποιός” Σηκωνόταν από το κρεβάτι πριν ο Θεός ξημερώσει τη μέρα Του και το πρώτο της μέλημα ήταν να πάρει το πρωινό της που το αποτελούσαν μια
Περισσότερα -
Η Χρυσάνθη Ιακώβου στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Οι “Τεθλασμένοι χρόνοι” (Εκδόσεις Βακχικόν – Φεβρουάριος 2017) ήρθαν τρία χρόνια μετά την πρώτη μου ποιητική συλλογή (“Αχ-έρων”, Εκδόσεις Βακχικόν – Δεκέμβριος 2013), σαν την λεπτομερή καταγραφή μιας διαδρομής, σαν το ημερολόγιο μιας περιόδου ανασυγκρότησης, ανακατάταξης, επαναδιαπραγμάτευσης. Ένα
Περισσότερα -
Η Δύση και η Τουρκία μετά τους σεισμούς
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Για περισσότερο από δύο χρόνια, τώρα, γινόμαστε μάρτυρες της ολοένα και κλιμακούμενης επιθετικής ρητορικής της Τουρκίας εναντίον του ελληνισμού, γενικώς, με επίσημες δηλώσεις και τοποθετήσεις. Καθημερινά σε όλα τα δελτία ειδήσεως της γειτονικής χώρας
Περισσότερα
