Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: «Τετράγωνες σκέψεις»
04/12/2014, 2:03 πμ

Διήγημα: «Τετράγωνες σκέψεις»

της Ελένης Λαμνάτου // *

 

HandwritingΣηκώθηκε νωρίς όπως κάθε μέρα. Έχει δεν έχει δουλειά, ένα ρολόι χτυπάει μέσα του νωρίτερα απ’το ξυπνητήρι στο κομοδίνο. Η γραβάτα τακτοποιείται επιμελώς γύρω απ’τη βάση του λαιμού του. Μόνος του την τακτοποιεί, δεν έχει ανάγκη από γυναίκα. Αφήνει μισοτελειωμένο τον καφέ στον φλιτζάνι, αυτόν που έφτιαξε όπως όπως, ένα νεροζούμι από υπολείμματα καφείνης. Πότε του δεν τον πετυχαίνει. Θα πιει έναν της προκοπής στο γραφείο.

Στο ασανσέρ προσπαθεί να μη σκέφτεται τίποτα. Τίποτα δεν πρέπει να πάει στραβά και όσο το σκέφτεται, τόσο ιδρώνει. Σήμερα, θα κλείσει εκείνη τη μεγάλη συμφωνία με τους επιχειρηματίες απ’την Ολλανδία. Θα ανέβει ένα ακόμη σκαλοπάτι στη σκάλα της καταξίωσης και θα μπει λίγο περισσότερο στο μάτι των συναδέλφων. Θα τα καταφέρει, όλοι του έχουν εμπιστοσύνη. Και κείνος του έχει περισσότερη. Αρκεί να μην… Ούτε να το σκεφτεί δεν θέλει. Όλα τέλεια θα πάνε.

Κάθε πρωί διασχίζει έναν μικρό πεζόδρομο, μέχρι να φτάσει στο γραφείο. Το μαρτύριό του είναι αυτά τα λιγοστά μέτρα. Είναι πολύ προσεκτικός, προσεκτικός σε σημείο αηδίας. Προσέχει τις πλάκες, τους αρμούς ανάμεσά τους σαν να πρόκειται για ηλεκτροφόρα καλώδια. Πρώτα το ένα πόδι, εκεί στο κέντρο του τετραγώνου, έπειτα το δεύτερο να προσπερνά την γραμμή και να βρίσκεται στο κέντρο του επόμενου. Μια φορά που πάτησε τη γραμμή, καταστράφηκε. Όχι μόνο απολύθηκε από τη δουλειά του, αλλά γυρίζοντας στο σπίτι βρήκε ένα σημείωμα με τον αποχαιρετισμό της Μάγδας, της Μάγδας που έμεινε μαζί του πέντε ολόκληρα χρόνια και έφυγε τόσο εύκολα απ’τη ζωή του, όσο μπήκε ένα βράδυ φθινοπώρου χωρίς πανσέληνο.

Μια άλλη φορά, πέρασε ένα αυτοκίνητο και ένα κύμα από λασπωμένο νερό έλουσε το παντελόνι που μόλις είχε αγοράσει. Πολλές φορές προσπαθώντας να μην πατήσει τη γραμμή, άλλαζε απότομα βήμα, όπως όταν χάνουμε τον βηματισμό της παρέλασης. ‘Άλλες πάλι, έφερνε τόσο κοντά τα πέλματά του που οι μύτες τους θύμιζαν σπουργίτι πάνω σε πλακόστρωτο. Έκανε τα πάντα για να τις αποφύγει, μέχρι που ένα πρωί κινδύνεψε να πέσει πάνω σε μια γριά που έβλεπε μόνο από το ένα μάτι, να τρακάρει μ’ένα παιδικό καρότσι με τον μπόμπιρα να τον κοιτά απειλητικά, ακόμη και να πέσει σε μια λακούβα από τις πολλές που ξέμειναν μετά από έργα στους δρόμους, δίνοντας την εντύπωση του παράφρονα. Χαλάλι, όμως, και τα ατυχήματα και οι βηματισμοί των πτηνών. Όλα πήγαιναν ρολόι.

Τα σκέφτεται όλα αυτά, όσο προχωρά. Στο πρόσωπο το χαμόγελο της αυτοπεποίθησης έχει στρογγυλοκαθίσει, το σώμα του στητό σε στάση κορδωμένου παγωνιού. Στο μυαλό του μόνο τετράγωνες σκέψεις κυκλοφορούν, όλα βαίνουν καλώς. Ισιώνει λίγο πριν την είσοδο της εταιρείας τη γραβάτα, τεντώνει το πουκάμισο μεσ’απ’το παντελόνι, δυο τρεις τσαλάκες ξεπηδούν γύρω από τη δερμάτινη ζώνη, δώρο της Μάγδας, ξεφυσά από σιγουριά και…

Τι είναι αυτό; Κοιτά προσεκτικότερα, με όσο μυαλό του έχει απομείνει. Δεν μπορεί να το πιστέψει. Λιώνει το χαμόγελο, η γραβάτα αποκτά κόμπο θηλιάς. Δεν μπορεί να κουνηθεί. Το πόδι του, το αριστερό του πόδι, πάνω στην τελευταία γραμμή της τετράγωνης πλάκας. Πώς έγινε αυτό; «Ανόητε, ηλίθιε», μονολογεί με μια πλούσια εφίδρωση σε όλο του το σώμα. «Τώρα πάνε όλα, και οι Ολλανδοί και η συμφωνία και…»

«Μήπως θέλετε βοήθεια;»

Μια γυναίκα προσφέρεται με τα μάτια της αυτοκόλλητα στα πόδια του.

«Όχι, ευχαριστώ», της λέει και μένει εκεί, όχι πια σαν κορδωμένο παγώνι.

«Είστε σίγουρος;», επιμένει εκείνη, καθώς το στραπατσαρισμένο του πρόσωπο δεν την πείθει. «Τι θέλει και αυτή;» αναρωτιέται και πριν προλάβει ξανά ν’αρνηθεί, παρατηρεί τα παπούτσια της, δυο φούξια πάνινα με σόλα σαν από φλούδα που λίγο ακόμα θα πατήσουν και αυτά την γραμμή, όμως, τώρα βρίσκονται μέσα στο τετράγωνο. Αυτό είναι θεόσταλτο σημάδι, μια τελευταία ευκαιρία να σωθεί. Σκύβει σχεδόν πάνω της, δίνοντας την εντύπωση μισολιπόθυμου. Τουλάχιστον, θα βρεθεί μέσα στο τετράγωνο. Μυρίζει το άρωμα της Μάγδας, ή καλύτερα μια φθηνή απομίμησή του. Η μυρωδιά του έχει πνιγεί στο δέρμα της. Η γυναίκα, αν και λεπτοκαμωμένη, προσπαθεί να τον στηρίξει, αισθάνεται την ανάσα του ν’απειλεί την αριστερή πλευρά του λαιμού της.

«Βοηθήστε, σας παρακαλώ», ζητά απ’τον πρώτο περαστικό που έχει αρπάξει το βλέμμα της να περνά από δίπλα και το δυνατό του χέρι σπεύδει να τον στηλώσει.

Λίγα λεπτά αργότερα κάθονται σ’ένα τραπέζι, στο διπλανό απ’την εταιρεία καφέ. Δεν θέλει να της πει πως έχει βαρεθεί και πως δεν τον ενδιαφέρει να συζητήσει τίποτα μαζί της, πως η ίδια δεν τον ενδιαφέρει και πως από μια εμμονή και μόνο βρέθηκε μαζί της, πάνω της, στο ίδιο τετράγωνο που τώρα του στοίχησε τον πολύτιμο χρόνο του. Και έχει και αυτό το άρωμα της Μάγδας κολλημένο πάνω της που στο δικό της δέρμα ξεθυμαίνει και τον ανακατεύει. Στης Μάγδας μοσχοβολούσε άρωμα φρέσκων λουλουδιών μόλις κομμένων από κήπο.

«Λοιπόν, να προσέχεις, Παύλο».

Τα μάτια της τον κολλάνε στον τοίχο, κοιτάζει το ρολόι του και απορεί που δεν τον ειδοποίησαν ακόμη.

«Μη σε καθυστερώ», του λέει, καθώς η άκρη του ματιού της έχει πιάσει την αγωνία του να δει την ώρα.

«Η αλήθεια είναι πως έχω ένα πολύ σημαντικό ραντεβού», απαντά και περιμένει να βρει την απογοήτευση στο κάτω χείλος της. Σχεδόν το βλέπει να συσπάται ελαφρώς, διαβάζει την ήττα στη στάση του σώματός της που γέρνει μπροστά απειλώντας τον με μία εγγύτητα θανατηφόρα. Αυτά περί γλώσσας του σώματος, τα είχε μάθει πολύ καλά σε σεμινάρια της εταιρείας για την πρόσληψη νέου προσωπικού. «Αν νομίζει πως έπεσα πάνω της, επειδή την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα, γελιέται», σκέφτεται την ίδια στιγμή που έχει σηκωθεί, βλέποντας σε κάτοψη την κορφή του κεφαλιού της στολισμένη με άσπρες τρίχες ανάμεσα σε ένα ξεθωριασμένο, ο Θεός να το κάνει κόκκινο. «Δικά μου», λέει, αφήνοντας πάνω στο τραπέζι τα λεφτά για τους καφέδες, «σ’ευχαριστώ πολύ». Και φεύγει γρήγορα μακριά απ’την επιθυμία της, που τη μυρίζεται από χιλιόμετρα μακριά. Δεν πρόλαβε να ξεμπερδέψει με τη Μάγδα, δεν θα φορτωθεί άλλη να του δένει τη θηλιά στον λαιμό. Όχι τόσο εύκολα από μία εμμονή, από ένα αναθεματισμένο πλακάκι!

Αφού δεν του βγαίνει σε καλό, θα σταματήσει ν’αποφεύγει τις γραμμές απ’ τα πλακάκια. Μια απόφαση είναι. Θα κινείται ελεύθερος. Το τηλέφωνο δονείται στην τσέπη του. «Έπρεπε ήδη να είσασταν εδώ», ακούγεται επικριτική η φωνή απ’το ακουστικό. «Ανέλαβε ο κύριος Χριστόφορος, γιατί δεν μπορούσαν να περιμένουν». Μαχαιριά πισώπλατη. Αυτή φταίει! Έπεσε πάνω της και έχασε τελικά το ραντεβού.

Ήρθε η ώρα για πράξη. Περπατά επιτέλους πάνω στις γραμμές, μέσα, έξω απ’τα τετράγωνα, νιώθει πως παραβιάζει κάτι ιερό, αλλά σπρώχνει τον εαυτό του, σώμα και μυαλό να το κάνει. Για όσο αντέξει. Εκείνη τον χαζεύει απ’το παράθυρο. Παρατηρεί τα πόδια του, εστιάζει σαν τηλεφακός στις αποστάσεις που δεν τηρούν, καθώς διασχίζουν το πλακώστρωτο. «Έτσι είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι», σκέφτεται, «όχι σαν και εμένα» και εισπνέει μια μεγαλύτερη δόση νικοτίνης απ’το βαρύ της τσιγάρο.

Κοιτάζει το ρολόι, έχει αργήσει στη δουλειά της. Ευτυχώς που το αφεντικό τής έχει αδυναμία και θα γλιτώσει το κράξιμο για την καθυστέρηση. Βγαίνει στον πεζόδρομο, προσεκτικά, όχι πως θα περάσει κάποιο αυτοκίνητο, μα πρέπει να τηρεί τις αποστάσεις. Πρέπει πάση θυσία να βρίσκεται μέσα στα τετράγωνα, ακόμη και αν είναι να μπουρδουκλωθεί. Πρώτα το ένα πόδι, μετά το άλλο, οπωσδήποτε όχι πάνω στις γραμμές. Δεν θα τα καταστρέψει όλα τώρα. Μέχρι και πάνω στον Παύλο αναγκάστηκε να πέσει, για να μη βγει από το πολύτιμο τετράγωνό της. Μετρούσε τις πλάκες και πάνω που τα πήγαινε καλά, μια αφηρημένη κίνηση και τσουπ βρέθηκε μπροστά του και έχασε τόσο χρόνο. Λίγο ακόμη και το σώμα της θα σωριαζόταν στο τραπέζι, όταν κάποια στιγμή έγειρε προς το μέρος του. Μακάρι να μη νόμιζε πως επίτηδες έσκυψε για να τον δελεάσει με το γενναιόδωρο μπούστο της. Μια επιφύλαξη διέκρινε στο βλέμμα του, ποιος ξέρει…

Η σιλουέτα της στο βάθος δίνει μάχη με την καταμέτρηση των τετραγώνων. Θυμίζει κορδωμένο παγώνι με πόδια από σπουργίτι.

 

* Η Ελένη Λαμνάτου είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Έχει βραβευτεί σε διαγωνισμούς και έχει εκδώσει δύο νουβέλες, Μνήμες απουσίας (Εκδόσεις Δωδώνη), Επισκέψεις (Εκδόσεις Άπαρσις) και μία συλλογή διηγημάτων, Μια φορά και μια στιγμή (Εκδόσεις Πανέκτυπον). Η Τέχνη, οι στιγμές και τα ταξίδια είναι βασικοί άξονες της προσωπικής της διαδρομής.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top