Διήγημα: “Στον Παράδεισο των καταραμένων”
του Δημήτρη Τσολάκη // *
Ενταφιάζομαι κάτω από αυτή την υδάτινη κατοικία της λύπης. Μου λείπεις. Τώρα έξω βρέχει, βρέχει και εντός μου. Κάθε που σπάω το παράθυρο να βγω από αυτό το υγρό σπίτι, ατσάλινες σταγόνες αναμειγνύονται με τα δάκρυα μου, δημιουργώντας έναν εκκωφαντικό κρότο, που τρομάζει τον Ρεμπώ, ο οποίος κρύβεται πίσω από ένα κέρινο πεύκο, κραδαίνοντας όπλο γυαλιστερό για να με πυροβολήσει.
Λίγο πιο πέρα, στον κήπο, η Σύλβια Πλαθ κυνηγάει μέλισσες και πεταλούδες μέσα στη βροχή και ο Μπωντλαίρ μετράει με τεράστια ακρίβεια τα πέταλα ενός άνθους απείρου κάλλους.
Η Σάρα Κειν κάνει σχοινάκι με τα πολύχρωμα κορδόνια της πάνω στο γκαζόν, εξαπολύοντας προς πάσα κατεύθυνση βρισιές σε δώδεκα γλώσσες και μασώντας μια μπλε τσιχλόφουσκα. Η Βιρτζίνια Γούλφ χώνει το κεφάλι της στο σιντριβάνι, δημιουργώντας μπουρμπουλήθρες και προκαλώντας στον Καρυωτάκη αστείρευτο γέλιο, αλλά και πόνο στο ματωμένο του στήθος. Η Κατερίνα Γώγου, πιο σνομπ αυτή, κάθεται στην άκρη του μπαλκονιού, μακριά από όλους και μου χαμογελάει μ’ένα τσιγάρο μονίμως σφηνωμένο στα χείλη της, τείνοντας μου το χέρι της για να πλησιάσω και να μου δώσει καραμέλες με άρωμα τριαντάφυλλο.
Η Κοραλία σμιλεύει τον σταυρό από έναν τάφο, ο Κέρουακ τραγουδάει πάνω στο κλαδί ενός δέντρου και ο Γουίλιαμ Μπάροουζ κάνει κούνια φωνάζοντας μονίμως «μπαμ».
Στην άκρη της γλιστερής μας σκάλας, που οδηγεί στο μπαλκόνι, η Ανν Σέξτον φυτεύει μια κατακόκκινη τριανταφυλλιά για την ωραία κοιμωμένη και ο Μαγιακόφσκι κρατά το κομμένο πόδι ενός σκύλου, περιμένοντας το τρένο, που δεν θα ‘ρθει …
Εδώ που μένουμε δεν νυχτώνει ποτέ, αφού είναι πάντα νύχτα. Δεν έχουμε αστέρια και φεγγάρι, αλλά μας επιτρέπεται να τα φανταζόμαστε σε ο,τι χρώμα και σχήμα θέλουμε. Εδώ που μένουμε λέγεται λύπη. Είναι όλα υγρά, τα χαρτιά λιώνουν αμέσως, το μελάνι παγώνει και οι λέξεις πετούν για μέρη φωτός.
Εμείς είμαστε μόνοι μας και δεν θα πεθάνουμε, αφού όσο ζούσαμε πεθαίναμε κάθε μέρα. Αν τύχει κάποια στιγμή και βρεθεί κάτι δικό μας στα χέρια σας, ένα ποίημα ας πούμε ή ένα μυθιστόρημα, παρακαλούμε πολύ να μην το χρησιμοποιήσετε, αλλά να μας το επιστρέψετε ακέραιο γιατί θα σας βλάψει σοβαρά τη συνείδηση και θα σας ανοίξει την πόρτα για τον σκοτεινό παράδεισό μας. Αν μπείτε εκεί, δεν θα βγείτε ποτέ. Ευχαριστούμε.
* Ο Δημήτρης Τσολάκης γεννήθηκε στην Έδεσσα τον Μάρτιο του ’95. Διαβάζει- αν όχι από την κοιλιά της μάνας του- τότε σίγουρα από κούνια. Σπουδάζει στην φιλοσοφική σχολή Ιωαννίνων, λίγη ιστορία και λίγη αρχαιολογία για να μην βαριέται. Γράφει μέρα- νύχτα με μεγάλη μανία ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, προσπαθώντας -μεταξύ άλλων-να προσδιορίσει από πού κατεβαίνει αυτό το κάτι. Έχει ένα όνειρο, όταν μεγαλώσει να γίνει άνθρωπος και όταν πεθάνει να παραμείνει ζωντανός.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✓ Προδημοσίευση – Ματσούο Μπασό: “Νοζαράσι Κικό και Δέκα Οκτώ Χάικου”
Εισαγωγή και μετάφραση από τη ρομάτζι: Γιάννης Λειβαδάς // Μέδουσα 2019 __________________ Ο τόμος πέραν των μεταφρασμένων κειμένων, περιέχει πλήρη βιογραφική και αισθητική παρουσίαση του ποιητή. Απόσπασμα από την εισαγωγή: Τα επόμενα χρόνια, έως την προθανάτια κατάκλισή του,
Περισσότερα -
Ποίηση: “Εδώ αληθεύουν οι αισθήσεις, Δίκτη”
Της Ζωής Δικταίου // * Δίκτυννα, ακρυλικό 0,60 Χ 0,90, Ρουσσέτος Παναγιωτάκης Εδώ αληθεύουν οι αισθήσεις, Δίκτη Ξεθωριασμένο τ’ όνειρο, έτσι φοβέριζαν, φωνές ξένες, απ’ αυτές που υφαίνουν σκοτάδια. Σ’ εξώστη μυστικό, ανέλπιστα, με αγνή θωριά
Περισσότερα -
Τρεις γενοκτονίες στην Αφρική: Ναμίμπια, Κονγκό και Ρουάντα
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Η πολύπαθη ήπειρος της Αφρικής είναι η πρώτη ήπειρος που γνώρισε από πρώτο χέρι το φρικιαστικό περιεχόμενο του όρου “γενοκτονία” κι ας παραμένουν αυτές σήμερα ξεχασμένες σε σχέση με το Ολοκαύτωμα ή τη γενοκτονία των
Περισσότερα -
Πιο κακός κι από τον δράκο των παραμυθιών…
Γράφει η Αργυρώ Μουντάκη // “Ο Καρκινόδρακος”, Χρήστος Σίνης, Εικόνες: Νίκος Γιαννόπουλος, Ελληνοεκδοτική, 2015, σελ. 38 Ο Άτλαντας, η Ατλαντίνα, και τα Ατλαντάκια. Μία κανονική, συνηθισμένη οικογένεια. Μία οικογένεια, που κρατάει στα χέρια της τον ουρανό, όπως κάθε
Περισσότερα -
«Διαμάντια που λάμπουν θεραπευτικά»
Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζή // Αρχοντούλα Διαβάτη «Φωτεινός Θάλαμος», εκδ. Νησίδες 2023 Φωτεινός θάλαμος. ΗΘΗ Στην είσοδο της πολυκατοικίας απέναντι ένα υφασμάτινο πομπώδες στεφάνι. Έχουμε γάμο διατρανώνει με χίλια χρώματα αντιμιλώντας στη δική μας “κηδεύομεν σήμερον…” που αναγγέλλει
Περισσότερα -
7ο Φεστιβάλ της Άμμου στο Ρέθυμνο
Οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες και το λογοτεχνικό περιοδικό eyelands.gr έχουν τη χαρά να σας προσκαλέσουν στο 7ο Φεστιβάλ της Άμμου που θα γίνει στο Ρέθυμνο, στις 20, 21 και 22 Αυγούστου του 2021. Το θέμα του
Περισσότερα -
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Το συνειρμικό παλίμψηστο της γραφής
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // “Τρεις χάριτες στον τοίχο” (οδοιπορική βιογραφία) / “199 σκαλοπάτια” (το παλίμψηστο ημερολόγιο), Πόλυ Χατζημανωλάκη, εκδόσεις Εύμαρος Όταν η Πόλυ Χατζημανωλάκη στην οδοιπορική της βιογραφία, όπως ονομάζει τη μία όψη αυτού του διπλού βιβλίου,
Περισσότερα
