Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: Μεταμέλεια
18/09/2014, 12:15 μμ

Διήγημα: Μεταμέλεια

της Ιφιγένειας Τέκου // *

 

AuthorΚάθε μέρα δοκιμάζει τα κάγκελα της φυλακής του, όχι γιατί θέλει να βγει από το άθλιο μπουντρούμι που τον έχωσαν, μα για να βεβαιωθεί για την ανθρώπινη υπόστασή του, να σιγουρέψει πως το ένστικτο της επιβίωσης δεν τον εγκατάλειψε. Τα χέρια του πλέκονται ηλεκτρισμένα ανάμεσα στις σκουριασμένες κάθετες σιδεριές που εξακολουθούν να’ναι παγωμένες και στη θέση τους. Οι μέρες περνάνε πια δύσκολα εκεί μέσα. Δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από μεσοδιαστήματα ανάμεσα σε χαοτικές σκέψεις και παραισθήσεις. Κραυγές μιας ξεχασμένης συνείδησης που αξιώνουν ποινές σφυροκοπάνε το κεφάλι του ενώ ο χρόνος μοιάζει παγιδευμένος στο παρελθόν, τότε που όλα ξεκίνησαν και τέλειωσαν.

Εικόνες, λόγια, πράξεις! Κι εκείνος με μια ύστερη μεταμέλεια τα προσμετρά στα υπόλοιπα μπαγκάζια της άωρης ζωής του. Τα ευτυχισμένα φιλιά τους, το χαμόγελό της να υπόσχεται κάτι, οτιδήποτε, ο τρόπος που χάϊδευε τα πουκάμισά του σαν να χάϊδευε το κορμί του, τα μισάνοιχτά χείλη της που σκόρπιζαν μέσα του τραγούδια κι υποσχέσεις.

Αναστέναξε. Δεν υπήρχε μεγαλύτερος πόνος από το ν’ αγαπάς μια γυναίκα με προσιτό σώμα και αδειανή καρδιά. Ριγούσε στην αγκαλιά του απελευθερωμένη λες απ’τα δεσμά της, κι όμως το ψεύτισμα στα βογγητά της του σάπιζε τη ψυχή. Η ικανοποίησή της δεν ήταν παρά μια επίστρωση μνήμης, ναι μνήμης. Κάθε φορά που την άγγιζε εκείνη σκεφτόταν κάποιον άλλο, κάποιον που δέσμευε το παρελθόν και το παρόν της, μέχρι που έφτανε σε σημείο να ερεθίζεται μονάχα ανασύροντας τη μορφή του από τα τρίσβαθά της. Κι εκείνος τότε τι της ήταν; Ένα απλό υποκατάστατο που ρούφαγε τον έρωτα κάποιου άλλου σαν τυχαίος περαστικός;

Κι όμως. Είχε γεννηθεί κι αυτός όπως τόσοι άλλοι με ένστικτα και επιθυμίες. Ονειρευόταν δύο ανθρώπους ενωμένους να μοιράζονται φόβους και πόθους, να περπατούν ευθυγραμμισμένοι με την ευτυχία. Αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να’ναι εκείνος και η Έλενα. Πόσο ζήλευε αυτό το ερεθιστικό κουφάρι της μνήμης της που τον περιγελούσε!

Το σώμα του άρχισε να διπλώνεται στα δύο καθώς οι αναμνήσεις τον κυρίευαν και τον έκοβαν σαν λεπίδα. Μακριά εβένινα μαλλιά που τύλιγαν τη μέση του σαν μεταξωτές κορδέλες και δυο μάτια που πάντα τον μετρούσαν σαν να ήθελαν να διαπιστώσουν πόσο ακόμα θ’αντέξει τα ψίχουλα που του πέταγαν. Αυτή ήταν η Ελένη. Παρουσιάστηκε μπροστά του μια μέρα- άραγε σταλμένη από τη τύχη; Ποιός ξέρει!- κρυμμένη πίσω από μια αόριστη και αφερέγγυα υπόσχεση της ζωής. Κι αυτός τρόμαξε από την επιθυμία του να γίνει προορισμός της, μα περισσότερο τρόμαξε από ένα προαίσθημα πως εκείνη δεν θα του άνηκε ποτέ, ενώ εκείνος θα ήταν δικός της για πάντα.

Πόσες φορές δεν κάκισε τη ζωή για τη μνησικακία με την οποία στήνει δόκανα στους ανθρώπους και τα ονομάζει σχέδια. Θεοί, δαίμονες, παράδεισος, κόλαση να συνυπάρχουν μέσα του δημιουργώντας αλλόκοτες διασταυρώσεις μεταξύ τους. Να’ταν βοριάς να ξεχυθεί λεύτερος στην ανοιχτοσιά, να ορμήσει με λύσσα στους λόφους ή στις θάλασσες. Είχε το δικαίωμα να νιώσει λεύτερος; Μάλλον όχι. Ήταν τόσο αργά. Η Έλενα είχε φύγει πια. Εκείνος την ανάγκασε να φύγει και τα χέρια του βοήθησαν. Φίμωσαν τον τελευταίο βόγγο της καθώς απαγόρεψαν στον αέρα να δίνει ζωή στα ψέματά της. Μονάχα έτσι μπόρεσε να ελευθερωθεί από κείνη. Δεν τη μίσησε ποτέ. Μονάχα τη φοβόταν κι αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος για να ξορκίσει τη δική του αδυναμία.

Το χάλκινο φως της λάμπας έσβησε κι εκείνος έμεινε με κάγκελα που ο ίδιος όριζε και είχε υψώσει αδιαπέραστα γύρω του να τον προστατεύουν από μνήμες άρρωστες. Αν δεν μπορούσε να ξεχάσει πώς θα κατάφερνε ποτέ να συγχωρέσει τον εαυτό του; Το μυαλό του χάθηκε εκεί στο ίδιο κήπο που πήγαινε κάθε μέρα. Αυτός ο κήπος βούιζε από χιλιάδες ουρλιαχτά και άφριζε από τύψεις. Δυο μαύρα μάτια τον κοίταζαν γεμάτα ερωτηματικά.

«Έλενα» τους ψιθύρισε. «Συγχώρεσέ με».

 

* Η Ιφιγένεια-Ειρήνη Τέκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθήνας κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων. Δούλεψε πολλά χρόνια ως διοικητική υπάλληλος σε πολυεθνικές εταιρίες, ενώ μόλις πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Μνήμες χαμένες στην άμμο» από τις εκδόσεις Κέδρος. Λατρεύει τα ταξίδια, το διάβασμα, τις πολεμικές τέχνες, τη σοκολάτα και τα παιδιά.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top