Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: Και τι να πω;
18/09/2014, 12:15 μμ

Διήγημα: Και τι να πω;

της Δέσποινας Σιμάκη // *

 

bookkΚάπνισα πολύ και ήπια πολύ. Μίλησα αρκετά. Ναι, μίλησα. Πάρα πολύ. Σε σένα λιγότερο. Σε είπα όμως πολλές φορές. Σε ξέρουν όλοι μου οι φίλοι. Προσπαθούν να σε φανταστούν. Δε λέω σε όλους τα ίδια. Δεν είμαι η ίδια κι εγώ πάντα. Τόλμησα όμως να πω σε όλους ότι κάποια στιγμή θα σε γνωρίσουν από κοντά. Η Μαρία θέλει να σε αγκαλιάσει που με κάνεις τόσο χαρούμενη. Πρώτη φορά, λέει, με ακούει τόσο καλά. Η Κατερίνα θέλει να σου πει να βιαστείς, γιατί με ξέρει, θα σου φύγω γρήγορα κι είναι κρίμα, λέει, να με χάσεις. Η Γιωργία θέλει απλά να σε δείρει. Α, και να τον πετύχω πουθενά, τον παλιομαλάκα σου, θα δεις τι θα πάθει. Έτσι μιλάει πάντα, μη δίνεις σημασία. Η Ελένη, που είναι λίγο ρομαντικούλα, θέλει να μας παντρέψει κάποτε. Θα δεις, μου λέει, όλα θα πάνε καλά στο τέλος κι εγώ θα σας παντρέψω. Ο Μανώλης επιμένει πως όλοι οι άντρες είναι καθάρματα και δε θέλει να του λέω πολλά πολλά, γιατί τσατίζεται, λέει. Ο Κώστας με μαλώνει γιατί αφήνω πολλά περιθώρια στους ανθρώπους και δεν κάνει. Έτσι λέει, πως δεν κάνει.

Κάπνισα πολύ και ήπια πολύ. Μίλησα για σένα. Σ’έχτισα και σε γκρέμισα, σε μάγεψα με παραμύθια, σου θύμωσα, μου έλειψες, σε ήθελα, σε πάλεψα, σου φύτεψα ένα βασιλικό στον κήπο, σου χαμογέλασα κοριτσίστικα, σε φώναξα να έρθεις, ήρθες, σ’ έδιωξα, με μάζεψες κομμάτια, με φίλαγες στους ώμους. Δυο μήνες και κάτι μέρες.

Δεν πρόλαβα να σου γνωρίσω κανέναν. Και τι να πω; Να πω πως έφυγες; Να πω πως σου έτυχε μια δουλειά κάπου έξω; Ε; Τι να πω; Να πω πως αρρώστησες και είσαι στο νοσοκομείο. Δεν ξέρουμε ακόμη αν θα γίνει καλά, πηγαίνω και τον βλέπω, θα σας ενημερώσω για τις εξελίξεις… Μπα, είναι κάπως μακάβριο. Θα πω ότι πήγες στο χωριό του πατέρα σου, γιατί είναι πολύ πολύ άρρωστος και θα μείνεις εκεί μέχρι να συνέλθει. Ε; Καλό; Ναι, δε θυμάμαι να είπα σε κανέναν πως ο πατέρας σου είναι χρόνια πεθαμένος.

Ύστερα σκέφτηκα και τ’ άλλο. Να τους πω πως ήταν ένα αστείο, δεν υπήρξες ποτέ κι όλο αυτό το σκαρφίστηκα για να ‘χουμε να συζητάμε κάτι διαφορετικό. Και καλά, με είχανε πρήξει με τα οικονομικά και τα κουτσομπολίστικα κι ήθελα να πιάσουμε ένα ερωτικό θέμα. Κάτι έντονο που να μας συναρπάσει όλους. Ν’ ασχολούμαστε μ’ αυτό πρωί, βράδυ, ξημερώματα και μεσημέρια και να ψάχνουμε όλοι μαζί να βρούμε λύση ή να ονειρευόμαστε, να θυμώνουμε και ν’ αγκαλιαζόμαστε και να κλαίμε λες και μας έτυχε μια συμφορά μεγάλη. Και γιατί δε γελάσαμε όλοι με τα καμώματά μου; Δεν περάσαμε όμορφα αυτούς τους δυο μήνες; Αυτό θα τους πω. Θα με καταλάβουν.

Αλλά… όχι, όχι. Δε θα μπορώ έτσι να σε φέρνω πού και πού ξανά στη ζωή μου.

Ήρθε! Πότε; Χτες, με πήρε τηλέφωνο. Θα συναντηθείτε; Ναι, μεθαύριο! Θέλω να με πιστεύουν τότε. Να καρδιοχτυπούν μαζί μου. Να λιώνουν από την αγωνία. Θα τους πω πως σου έτυχε μια δουλειά κάπου έξω.

 

* Η Δέσποινα Σιμάκη γεννήθηκε στην Ικαρία το 1971 και ζει στην Αθήνα. Είναι εκπαιδευτικός. Της αρέσει να ταιριάζει λέξεις και ν’ ανακατεύει χρώματα. Αγαπά το θέατρο και γράφει γι’ αυτό. Κείμενά της μπορείτε να διαβάσετε στο ikariamag.gr και πληροφορίες για τη θεατρική της δράση στο http://peri-otos.webnode.gr/

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top