Διήγημα: Φράκταλ
της Ελένης Φουρνάρου // *
Η γυναίκα διασχίζει τον παραλιακό δρόμο αργά και αφηρημένα. Είναι μαυρισμένη, λυγερή, με ακατάστατα μαλλιά και πρόχειρα ρούχα. Μάλλον μεσήλικη, αλλά δεν της φαίνεται• κρατάει μια νεανικότητα στις κινήσεις και το βλέμμα, που παραπλανούν.
Διαλέγει ένα τσιμεντένιο παγκάκι και κάθεται οκλαδόν. Από τη μεγάλη πάνινη τσάντα της βγάζει ένα κόκκινο τετράδιο και ένα μολύβι. Τα αφήνει στα γόνατά της και κοιτάζει γύρω της. Μπροστά της, στα τέσσερα-πέντε μέτρα, ένα γυμνό, στρουμπουλό και κατάξανθο αγοράκι φτιάχνει κάστρα στην άμμο. Δίπλα του στέκεται ένας νέος άντρας που, με την πλάτη γυρισμένη σε εκείνη, κοιτάζει τη θάλασσα. Ο άντρας στρέφεται προς το μέρος της κι αυτή αμέσως διορθώνει τη στάση της: το οκλαδόν γίνεται σταυροπόδι, η πλάτη ισιώνει και ο λαιμός γέρνει χαριτωμένα στα αριστερά.
Ανοίγει το τετράδιό της και γράφει.
Με τον όρο φράκταλ ορίζεται ένα γεωμετρικό σχήμα που επαναλαμβάνεται αυτούσιο σε άπειρο βαθμό μεγέθυνσης.
Ο πιτσιρίκος γελάει δυνατά κι εκείνη τον παρακολουθεί χαμογελώντας. Ο άντρας δίπλα του χαμογελάει κι αυτός – σε εκείνη; Χαμηλώνει τα μάτια και τον κοιτάζει λοξά. Αυτός δείχνει να ανταποκρίνεται και τότε η γυναίκα περνάει το δεξί πέλμα πίσω από τον αριστερό αστράγαλο, ώστε να τονιστεί η συμμετρία της γάμπας, τινάζει ναζιάρικα τα μαλλιά και ξαναγυρίζει στο γραπτό της.
Βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η λεγόμενη αυτο-ομοιότητα σε κάποιες δομές τους, η οποία εμφανίζεται συστηματικά στα διάφορα επίπεδα μεγέθυνσης.
Το παιδάκι τώρα σηκώνεται και τρέχει προς τη θάλασσα. Γεμίζει το κουβαδάκι του νερό και επιστρέφει στο “εργοτάξιό” του. Ένας άλλος άντρας, λίγο μεγαλύτερος από τον πρώτο, αλλά ωραίος και ψηλός, τραβά την προσοχή της. Φοράει ένα μαλακό, φαρδύ παντελόνι και περπατάει στην παραλία με τα χέρια στις τσέπες. Καθώς την πλησιάζει, εκείνη σηκώνεται, τεντώνεται, βγάζει από την τσάντα της ένα δεύτερο μολύβι, το βάζει στο στόμα, υψώνει τα μαλλιά της σε κότσο και τα στερεώνει με αυτό. Έπειτα, και καθώς ο άντρας την κοιτάζει, ξανακάθεται στο παγκάκι και σημειώνει.
Επομένως, όσο κι αν μεγεθύνουμε ένα φράκταλ, απομονώνοντας ένα κομμάτι του, θα διαπιστώσουμε πως το κομμάτι αυτό παρουσιάζει την ίδια μορφή με το κανονικό φράκταλ.
Το αγοράκι τη χαιρετάει. Κάνει να το χαιρετήσει κι αυτή αλλά όχι, ο μικρός απευθύνεται σε κάποιον πίσω της, έναν πολύχρωμα ντυμένο νεαρό που ισορροπεί πάνω σε ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα. Η γυναίκα χαμογελάει και ο νεαρός την πλησιάζει, σκύβει και της προσφέρει μια μαργαρίτα που εμφάνισε μαγικά μέσα από τα μαλλιά της. Εκείνη υποκλίνεται με χάρη και του στέλνει ένα φιλί. Μετά του γυρίζει την πλάτη, ξανακάθεται και συνεχίζει να γράφει.
“Μεγάλοι ψύλλοι έχουν μικρότερους ψύλλους στην πλάτη τους και τους τσιμπάνε. Μικρότεροι ψύλλοι έχουν ακόμα μικρότερους ψύλλους (στην πλάτη τους και τους τσιμπάνε). Κι αυτό επαναλαμβάνεται επ’ άπειρον…”*
Τώρα ο μικρός τραγουδάει δυνατά και παράφωνα ένα διαφημιστικό τζινγκλάκι. Έχει παρατήσει το κάστρο του και χοροπηδάει χορεύοντας (ή χορεύει χοροπηδώντας). Από τη θάλασσα βγαίνει ένας άντρας μελαχρινός, αρρενωπός, γυμνασμένος με ένα μαγιό-βερμούδα κίτρινο, πεσμένο χαμηλά στους γοφούς, που αφήνει να φαίνεται σαγηνευτικά η κάθετη γραμμή της κοιλιάς του. Η γυναίκα κάνει να ξανασηκωθεί όμως το μετανιώνει. Ξαναπιάνει το μολύβι της και σημειώνει την τελευταία φράση.
Η έννοια της αυτο-ομοιότητας δεν απαντάται μόνο στη φύση. Φαίνεται πως και η ανθρώπινη συμπεριφορά παρουσιάζει φρακταλικές εμμονές που επαναλαμβάνονται no matter what, και επαναλαμβάνονται και επαναλαμβάνονται στο άπειρο.
Η γυναίκα έριξε το τετράδιο και τα μολύβια στην τσάντα της, την κρέμασε στον ώμο κι έφυγε προς τη δύση. Ο στρουμπουλός, κατάξανθος πιτσιρίκος ξέθαψε από την άμμο το τόξο και τη φαρέτρα του, άνοιξε αθόρυβα τα λευκά φτερά του και την ακολούθησε. Οι άντρες συνέχισαν τα δικά τους.
* Christopher Wolfgang Alexander, Αυστριακός αρχιτέκτονας, 1965.
Η Ελένη Φουρνάρου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Το μυθιστόρημά της “Το πλήρωμα του χρόνου και ο Μήτσος” κυκλοφόρησε από την Εμπειρία Εκδοτική (Β’ έκδοση, εξαντλημένο). Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοσελίδες. Πάντα ονειρεύεται να γίνει ροκ σταρ.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Για την αγάπη, την ελπίδα, τα όνειρα και την ανθρωπιά που αν χαθούν τίποτα δεν θα μπορέσει να σώσει τούτο τον κόσμο!
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // * Ιστορίες για μεγάλα παιδιά. Για τους φίλους, την μοναξιά, την δύναμη της ψυχής. Για τους αγώνες μικρούς ή μεγάλους, σκληρούς ή καθημερινούς που όλοι δίνουν σε τούτη ζωή. Για εκείνα τα παιδιά
Περισσότερα -
Ιστορίες καθημερινής τρέλας και ποίησης
Γράφει ο Ευάγγελος Γραμματικόπουλος // * Τσάρλς Μπουκόφσκι «Οι σημειώσεις ενός πορνόγερου», Μετάφραση: Τέο Ρόμβος, εκδ. Απόπειρα 2011, σελ. 153 Μπορεί κάτι αμόλυντα αληθινό στην λογοτεχνία να εκφραστεί μέσα από ακατάσχετες βωμολοχίες που φτάνουν στα όρια του αποκρουστικού;
Περισσότερα -
Διήγημα: «Έκστασις, ο θησαυρός»
Του Χρήστου Τερζόγλου // * Πήρα χάπια στην ηλικία των 15 ετών. Θυμάμαι τότε, ένα χέρι να με χτυπάει στην πλάτη και να μου λέει χαμογελώντας “Μην ανησυχείς, είναι μικρό το τίμημα για μια τέτοια ανταμοιβή”. Δεν
Περισσότερα -
Διήγημα Fractal: «Ταραμοσαλάτα Άγριας Αγκινάρας, αγάπη μου».
Του Σπύρου Σίγμα // * Η επιχείρηση «Ουρανοκατέβατες Γεύσεις» είχαν αποκτήσει μεγάλη φήμη γιατί τολμούσαν να επιχειρούν αδίστακτα σε όλους τους τομείς της εστίασης. Ο ιδρυτής, γόνος παλιάς οικογένειας ιδιοκτητών ναυπηγείων, μετέτρεψε το αρχοντικό του σε έναν πολυδύναμο
Περισσότερα -
✔ Προδημοσίευση: Οι Τέσσερις Εποχές στην Ποίηση της Κικής Δημουλά (Β΄ μέρος)
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μούσσας // ΜΕΡΟΣ Β’ Διαβάστε το Α΄Μέρος εδώ ΧΕΙΜΩΝΑΣ Εύκολα περιγράφομαι και λύνομαι με μονοκοντυλιές. Δεν είναι βαρετό αυτό Τις χειμωνιάτικες βραδιές (Μονοκοντυλιές, ποιητική συλλογή Έρεβος,
Περισσότερα -
Από την οπτική της Αριάδνης
Γράφει o Κώστας Τραχανάς // Τζένιφερ Σεντ «Αριάδνη», Εκδόσεις Κάκτος 2022, σελ. 388 Η Αγγλίδα συγγραφέας κάνοντας μια μαγευτική αναδιατύπωση του αρχαίου ελληνικού μύθου κατάφερε από την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του βιβλίου, να γίνει best seller των Sunday
Περισσότερα -
Ο ανθρώπινος και θείος έρως
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς // «Η επιστροφή: Παρίσι-Πάρος», Μοσχούλα Κοντοσταύλου, Εκδόσεις Κασταλία, σελ. 344 «Ένα δέντρο ερωτεύτηκε ένα πουλί Έτσι είναι το γραμμένο Οι ρίζες ονειρεύονται φτερά, η ακινησία πτήσεις», Χαϊκού του Στρατή Γαλανού Μια κοπέλα
Περισσότερα
