Διήγημα: “dress code”

της Μαρίας Λιάκου // *

Ξύπνησα μούσκεμα από τον ιδρώτα και με έναν φριχτό πονοκέφαλο. Ούτε ξέρω πόσα λεπτά κατόρθωσα να κοιμηθώ μέσα στη νύχτα.. Ένα γρήγορο ντους και στην κουζίνα για δυνατό καφέ. Πρώτη μέρα στο γραφείο μετά από τρία χρόνια αβάσταχτης ανεργίας.

«Είσαι διατιθεμένη να συγκρουστείς με τους συναδέλφους σου για το καλό της εταιρείας. Μπορείς να πάρεις σκληρές αποφάσεις.. Αυτά είναι τα κριτήρια της πρόσληψης. Το βιογραφικό σου μας δίδει μια εικόνα των γνώσεων και της εμπειρίας σου. Εμείς θέλουμε ισχυρή προσωπικότητα που δεν λυγίζει, δεν έχει συμπόνια. Η εταιρεία μας έχει ενδυματολογικό κώδικα – dress code υποχρεωτικά για όλους.» αυτά ήταν τα λόγια της Διευθύντριας Ανθρώπινου Δυναμικού.

Εγώ είπα «ναι». Ο πάγκος της ανεργίας σε κάνει να υποταχτείς, να προσκυνήσεις το πρόσωπο της εξουσίας.

«Να τρουπώσω κάπου» και το μετά το αντιμετωπίζω . Θα το παλέψω να μην κάνω εκπτώσεις αρχών αλλά .νέας προσαρμογής. Έχω ζήσει το μηδέν αλλά δεν του παραδόθηκα.

Ανοίγω την ντουλάπα μου και παίρνω το μπλε κουστούμι μου με το άσπρο πουκάμισο και ένα χαμηλό κλασσικό κλειστό παπούτσι. Γρήγορο χτένισμα, χωρίς ίχνος μακιγιάζ. Για τσάντα ένας μεγάλος χαρτοφύλακας. Αυτός ήταν ο ενδυματολογικός κώδικας της εταιρείας.

Πάω στον καθρέφτη. Βλέπω μια άλλη. Η νέα αρχή από εδώ ξεκινάει σκέφτομαι…

Τα λόγια της μητέρας μου «να κάνεις όλα όσα φιλοδοξείς, σου αρέσουν και αγαπάς» στο μυαλό μου.

Μια ευχή είναι λέω μέσα μου. Η νέα πραγματικότητα έχει άλλο μότο. Σε καλεί να μετατρέψεις ένα δικό σου όχι σε ένα ναι προσαρμογής δηλ υποταγής.

Ένας δεύτερος καφές με δύο μπισκότα πτι μπέρ απαραίτητος για την ανασυγκρότησή μου. «ΕΣΩ ΕΤΟΙΜΟΣ» λέω.

Κοιτάζω το ρολόι μου, οχτώ ακριβώς. Βγαίνω τρέχοντας στον δρόμο για να πάρω το λεωφορείο. Που να έχω χρήματα για ταξί. Να δανειστώ ούτε λόγος. Έχω και μια αξιοπρέπεια… Η ανεργία εξ άλλου μου έμαθε να περιορίζω κατά πολύ τις ανάγκες μου . Θυμήθηκα ότι είναι σκληρότερη και από την χριστιανική νηστεία. Αφαιρείς συνεχώς είναι η μόνη αριθμητική πράξη που χρειάζεσαι για να επιβιώσεις.

Ακούω μπουμπουνητά. Δόνηση χρειάζεται και η μέρα μου σκέφτομαι. Οι πρώτες χοντρές σταγόνες πέφτουν. Μέχρι να φτάσω στη στάση του λεωφορείου τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου έχουν πάνω τους τις κηλίδες της βροχής. Μεγάλες . Η βροχή δυναμώνει. Τα αυτοκίνητα τρέχουν την οδό Λιοσίων και όσο και να προσπαθώ να προστατευτώ με βρέχουν. Μέχρι να έρθει τι λεωφορείο είμαι ήδη μια βρεγμένη γάτα. Θεέ μου πως θα παρουσιαστώ στην εταιρεία πρώτη μέρα. Τι εικόνα θα δείξω . Μια κακομοίρα της πόλης θα φαντάζω στα μάτια τους… Οι γύρω μου δεν φαίνονται να έχουν πανικό όπως εγώ.

Μπαίνω στο λεωφορείο σε λίγο και αναζητώ χαρτομάντιλα. Γρήγορα μου τελειώνουν.

«Τι μπόρα και αυτή» λέει μια κυρία δίπλα μου.

Μα πως εγώ είχα δει το δελτίο καιρού και δεν έλεγε για καταιγίδα. Έπεσαν έξω οι μετεωρολόγοι ή είναι κάποιο μήνυμα για μένα σκέφτομαι. Μήπως έχω να αντιμετωπίσω καταιγίδα μεγάλη στον εργασιακό μου χώρο. Είναι ένα μήνυμα της μέρας μου.

Βαριά τα συναισθήματά μου σαν τα σύννεφα του ουρανού.

Ότι προετοίμασα στο λουκ μου, έγινε μια αποτυχία. Τι εικόνα θα δώσω πρώτη μέρα στην εταιρεία. Του βρεγμένου ναυαγού σκεφτόμουνα με ανησυχία..

Όταν έφτασα στην εταιρεία έβλεπα το προσωπικό να περνάει την κεντρική είσοδο με ομπρέλες και αδιάβροχα. Μα πως το πρόβλεψαν έλεγα μέσα μου. Τι ντροπή για μένα. Έσταζα από παντού νερά. Μανταλάκια να κρεμαστώ υπάρχουν κάπου σκέφτηκα.. Στο θυρωρείο πήρα ένα βλέμμα δυσαρέσκειας μια και τα βρεγμένα μου παπούτσια άφηναν τις πατημασιές μου μέχρι το ασανσέρ που κατευθύνθηκα.

Μπήκα στο ασανσέρ με μια άλλη εργαζόμενη που ούτε απάντησε στην καλημέρα μου. Με εξεταστικό βλέμμα με σκανάρισε από την κορφή μέχρι τα νύχια και ρώτησε με έναν αυστηρό τόνο στην φωνή της «είσαι καινούργια». Ένα ναι ψιθύρισα και δεν έδωσε συνέχεια προτίμησε να κοιτάζει τον καθρέφτη του ασανσέρ. Κατέβηκα στον δεύτερο όροφο χαιρετώντας την αλλά δεν ανταπέδωσε τον χαιρετισμό μου

Καθόλου καλά δεν ξεκινάει η μέρα μου σκέφτηκα. Χτύπησα την πόρτα της Διευθύντριας Ανθρώπινου Δυναμικού και ένα άγριο σχεδόν ναι ακούστηκε.»Α, εσύ είσαι» Τα μάτια της και η φωνή της αστραπή

«Πως είσαι έτσι σαν βρεγμένη γάτα δεν σου είπαμε ότι η εταιρεία ακολουθεί ενδυματολογικό κώδικα. Τι χάλια είναι αυτά. Α, δεν θα τα πάμε καλά . Πρώτη μέρα στην εταιρεία και παρουσιάζεσαι έτσι» ούρλιαξε σχεδόν.

«Ξέρεται η βροχή ήταν δυνατή και αιφνίδια, ζητώ πραγματικά συγνώμη για την σημερινή μου εμφάνιση», είπα προσπαθώντας να αποσπάσω ένα ίχνος κατανόησης.

Βγήκε νευριασμένη από το γραφείο της και χωρίς να μου μιλήσει την ακολούθησα μη ξέροντας τι άλλο να κάνω . Μια ερώτησή μου ίσως την εξόργιζε περισσότερο.

Στο τέλος του διαδρόμου μπήκε σε ένα γραφείο που είχε ανοιχτά την πόρτα κα άκουσα να λέει

«Ήρθε το άτομο που σας έλεγα στο γραφείο σας σήμερα. Τακτοποιείστε την και σε λίγο η γραμματέας μου θα έρθει να της φέρει τα χαρτιά της για υπογραφή. Θα τα έκανε μούσκεμα στο γραφείο μου» είπε και αποχώρησε.

Με αγνόησε παντελώς βγαίνοντας και επιτάχυνε το βήμα της..

Κοντοστάθηκα στην πόρτα μήπως ακούσω ένα περάστε ένα «καλώς όρισες» από τις δύο κυρίες που κάθονταν στα γραφεία τους. Μονάχα ένα βλέμμα αδιαφορίας εισέπραξα και πήρα την πρωτοβουλία να μπω μόνη μου.

«Καθίστε σε εκείνο το ακριανό γραφείο και διαβάστε το ντοσιέ που σας έχουμε βάλλει για να ενημερωθείτε. Η εταιρεία μας προωθεί κουμπιά σε όλη την Ευρώπη Σε δυο ώρες έχουμε συνάντηση με τον Διευθυντή Παραγωγής της εταιρείας και θα πρέπει να καταλαβαίνετε τη συζητάμε» είπε η μια κυρία. Η άλλη μεγαλύτερη σε ηλικία έκανε ένα νεύμα επιβεβαίωσης των όσων είπε η προηγούμενη.

«Με λένε Ειρήνη» είπα.

«Ενημερωθήκαμε» είπαν και βυθίστηκαν στους φακέλους τους .

Η παγωνιά διάχυτη. Η υποδοχή δεν ήταν η αναμενόμενη. Κατευθύνθηκα στο γραφείο που με υπέδειξαν. Παρατήρησα ότι εκείνες φορούσαν γκρί κοστούμι και όχι μπλε όπως μου είχε πει να βάλλω η Διευθύντρια Ανθρώπινου Δυναμικού.

Κατάλαβα αμέσως. Οι νέοι προσληφθέντες για να ξεχωρίζουν φοράνε μπλε σκούρο για να μετεξελιχτούν αργότερα σε γκρι καταξιωμένες φιγούρες επαγγελματικής εξέλιξης.

Θα μπορούσαν να φοράνε και στρατιωτικά διακριτικά σκέφτηκα μια και η ατμόσφαιρα φάνταζε κάπως έτσι.

Μελετώντας τους φακέλους που ομολογώ ήταν κατατοπιστικοί η ώρα κύλησε μέσα στην απόλυτη σιωπή.

Κοίταξα το ρολόι και είδα ότι η ώρα της συνάντησης πλησίαζε. Ευτυχώς είχα στεγνώσει. Μηχανικά πήρα ένα λαστιχάκι που βρήκα στο γραφείο και του πέρασα μερικά δείγματα από τα χρωματιστά κουμπιά που μου είχαν βάλλει στο ντοσιέ ενημέρωσης και έφτιαξα ένα βραχιόλι. Το φόρεσα.

Άκουσα ένα αυστηρό «Είναι ώρα να πηγαίνουμε στη συνάντηση» και τις ακολούθησα και εγώ.

Στον διάδρομο προς την αίθουσα έβλεπα τα αυστηρά πορτραίτα των ιδρυτών της εταιρείας παρατηρώντας τις γενιές να διαδέχονται η μια την άλλη, με το όνομά τους να παραμένει στη θέση του. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ένοιωσα επιτέλους κάπως ευχάριστα. Ένα συναίσθημα οικείο για μένα σαν να ήμουν σε ένα αγαπημένο μουσείο.

Η αίθουσα της συνάντησης ήταν ένα μεγάλο οβάλ γραφείο και ευτυχώς εδώ καθίσαμε ισότιμα σε κύκλο.

Ο Διευθυντής ήταν ένα πενηντάρης κοντός κύριος με γυαλιά.

Η καλημέρα του εγκάρδια και ακούστηκε σε όλη την αίθουσα.

Με ξάφνιασε όταν κατευθύνθηκε προς το μέρος μου και μου πρότεινε το χέρι του για χειραψία.. Δίνοντας του το δικό μου συνειδητοποίησα ότι είχα στον καρπό μου το βραχιόλι που είχα φτιάξει.

«Με εκπλήσσετε ευχάριστα με την ιδέα σας, τα κουμπιά μας να γίνουν βραχιόλια. Είναι καιρός πλέον να μπει επιτέλους και στο προσωπικό μας λίγο χρώμα εκτός του γκρι και του μπλε» είπε χαμογελώντας .Επιτέλους κέρδισα το πρώτο μου χαμόγελο και το πρώτο καλωσόρισμα.

Η συνάντηση κύλησε όμορφα και φάνηκε ότι αυτός ο άνθρωπος αγαπούσε την εργασία του και είχε στόχους για την ευημερία της εταιρείας. Στο κλείσιμο της συνάντησης είπε:

«Η συνέχεια της εταιρείας μας στο χρόνο μπορεί να παρέμεινε συντηρητική αλλά όπως οι χώρες και οι οικονομίες εξελίσσονται έτσι και εμείς το παραγωγικό προσωπικό απαιτείται να προσθέσουμε στοιχεία εκσυγχρονισμού. Το βραχιόλι με τα κουμπιά είναι μια όμορφη ιδέα που μας προέκυψε σήμερα. Αναδεικνύει τους δεσμούς μας με το προϊόν που παράγουμε και σύντομα θα μπει στο dress code της εμφάνισής μας. Ο μόνος κανόνας μας θα είναι η υψηλή ποιότητα, η εργατικότητα και οι προτεραιότητες των πελατών μας. Καλή συνέχεια σε όλους σας».

Τρούπωσα, τρούπωσα έλεγα μέσα μου και η χαρά μου κυλούσε σε κάθε όργανο του σώματος μου.

* Η Μαρία Λιάκου εργάστηκε ως Κοινωνική Λειτουργός στον Ελληνικό Ερυρθρό Σταυρό. Έχει εκδόσει το 2014 μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Μικρές Απώλειες» εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ. Διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Fractal και στην ηλεκτρονική εφημερίδα Ritsmascorner.eu και www.sodeia.net