Fractal

Διαμάντια

Γράφει η Κατίνα Βλάχου // *

 

diam

 

Λίθοι πολύτιμοι με καταβολές στο ευτελές κάρβουνο και συμβολική αξία που  υπερβαίνει την πραγματική, εξ ου και πανάκριβα, ίσως και λόγω σπανιότητας. Πολύεδρο σκληρό και διαφανές, που κατάλληλα επεξεργασμένο στίλβει με τρόπο εντυπωσιακό και σχεδόν μαγικό, μια και αναλύει και διαθλά το φως στα επί μέρους  χρώματα του φάσματος, στέλνοντας στο βλέμμα μας πότε τη μία πότε την άλλη λάμψη.  Εμείς,  ως άλλοι πρωτόγονοι, μένουμε άφωνοι μπροστά  στο συμβολικό του μεγαλείο. Έτσι μας είπαν κι έτσι κάνουμε.

 

Λέμε όμως καμιά φορά: «Τι άνθρωπος αυτός! Διαμάντι!» Η γοητεία του πολύτιμου λίθου έχει περάσει μεταφορικά και στην αξιολόγηση ανθρώπων, που λάμπουν και διαχέουν με το έργο τους  το φως που όλοι ψάχνουμε, σαν παρηγοριά  στο σκοτάδι της επίπονης αναζήτησης της αλήθειας μας. Όλα τα διαμάντια, λίθοι και άνθρωποι, έχουν, ωστόσο, την ίδια ταπεινή προέλευση. Χους ει και εις χουν…κάρβουνο, χώμα, λίθοι, λήθη, το ακριβώς αντίθετο της α-λήθειας.   Έχουν και κοινό πεπρωμένο, diamonds are for ever. Τα αυθεντικά, γιατί τα ψεύτικα…άνθρακες ο θησαυρός. Και όσον αφορά τα διαμάντια-λίθους, η αυθεντικότητά τους δεν αναγνωρίζεται δια γυμνού οφθαλμού. Οι άνθρωποι-διαμάντια όμως, αν είναι “ιμιτασιόν”,  αναγνωρίζονται δια γυμνής ψυχής εύκολα. Αλλά αυτό το θέμα δεν είναι της ώρας.

Όπως τα διαμάντια-λίθοι έτσι και τα διαμάντια-άνθρωποι ως πολύεδρα, για τα αυθεντικά μιλάμε βέβαια,  έχουν και πλευρές αθέατες, τοποθετημένες από την κάτω πλευρά του κοσμήματος, θαμπές και αδιάφορες ή ακόμα και σκοτεινές.  Φροντίζουν, λοιπόν, να προβάλλουν τη στίλβουσα πλευρά τους σε κοινή θέα, κρατώντας την άλλη, τη σκοτεινή και ταπεινή, κρυφή. Ισχύει για όλους μας αυτή η επιλεκτική προβολή, ισχύει και για τους ανθρώπους του πνεύματος και για τους δημιουργούς και για τους αγίους και για τους οραματιστές και για τους άριστους.

Όποιος εκτίθεται, με όποιον τρόπο, επιλέγει να προβάλλει μέσα από το έργο του σε κοινή θέα ορισμένες πλευρές της υπόστασής του. Κι αυτό, επειδή απώτερος στόχος του δημιουργού είναι να τον αγαπήσουν και να τον ερωτευτούν, αυτόν τον ίδιο κυρίως και μέσα από το έργο του, όσο περισσότεροι άλλοι γίνεται. Οι  σκοτεινές πλευρές του άλλου «εγώ», που ανάγεται στην εποχή του κάρβουνου, μένουν αθέατες και καλά κάνουν. Πριν 200 χρόνια ή 100 κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο άνθρωπος πίσω από το έργο ενός Ντοστογιέφσκι, Μπαχ, Ρέμπραντ ή Καντ.  Το έργο τους  μας επιτρέπει ακόμα, και νομίζω δεν θα πάψει εις το διηνεκές, να απολαμβάνουμε τις φωτεινές πλευρές του δημιουργικού τους εαυτού. Τη μουσική, το λόγο, το χρώμα, τη γραφή. Και, το φωνάζω, για να με ακούσουν ίσως από εκεί που βρίσκονται, μας παρακινεί να αγαπάμε και τους ίδιους, ακόμα και μετά θάνατον, κι ας μην τους γνωρίσαμε ποτέ.  Αν είχαμε πληροφόρηση για τη σκοτεινή πλευρά της προσωπικότητάς τους, άνθρωποι κι εμείς με παρόμοιες αδυναμίες, δεν θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε την υπερβατική παρηγορία της τέχνης τους. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν αντέχουμε να μας υπερβαίνει κάποιος ίδιος με εμάς. Και ποιος αγαπάει τον σκοτεινό του εαυτό,  πόσο μάλλον το σκοτεινό εαυτό του άλλου; Κανένας.

Η εποχή μας όμως είναι η εποχή της κλειδαρότρυπας. Όλα εις επήκοον όλων, όπου η περιέργειά μας συμμαχεί με την κακόβουλη βουλιμία των παντός είδους μέσων ενημέρωσης. Πάει η μαγεία, πάει και ο θαυμασμός. Πάει και η αντικειμενική αξιολόγηση του έργου του δημιουργού, ως αξία per se.  Όλα αμαυρώνονται, μικραίνουν και αντικαθιστούν την υπαρξιακή πείνα μας για υπέρβαση με την ασίγαστη δίψα μας να ευτελίσουμε, να ξεγυμνώσουμε και να ταπεινώσουμε ακόμα και την ομορφιά. Για να μη μας ενοχλεί  η δική μας μικρότητα, οι δικές μας ταπεινές πλευρές. Έτσι όμως βιώνουμε πρόωρο θάνατο, επειδή αρνούμαστε να  αναγνωρίσουμε και να δεχτούμε το θαύμα γύρω μας και  επειδή έτσι λιγοστεύουν και η διαχεόμενη αγάπη και ο έρωτας γύρω μας.

 

Ηθικό δίδαγμα σε πρόσωπο πρώτο:

Όταν μου χαρίζουν  ένα αυθεντικό διαμάντι, αφήνομαι στη γοητεία του και δεν το γυρίζω ανάποδα, διότι,  αν αναγνωρίσω εκεί την αρνητική μου εικόνα, θα χάσει την αξία του το δώρο και η χαμένη θα είμαι πρωτίστως εγώ.   Φροντίζω, αντίθετα, να γυρίσω τον εαυτό μου τα μέσα-έξω, για να συμφιλιωθώ  και με την αθέατη πλευρά μου. Αυτό με κάνει λιγότερο μισαλλόδοξη και μου επιτρέπει, με επίγνωση, να απολαμβάνω και να αγαπάω και να ερωτεύομαι ό, τι λάμπει γύρω μου, χωρίς αναστολές.

 

* Η Κατίνα Βλάχου γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1950. Eίναι συνταξιούχος αρχιτέκτων και ζει στην Κέρκυρα από το 1988. Από το 1996 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει πέντε βιβλία πεζογραφίας και δύο ποιητικές συλλογές. Βιβλία της έχουν εκδοθεί στην Αλβανική γλώσσα. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά Καταφύγιο, Πόρφυρας και Νέα Εστία καθώς και στο διαδίκτυο και χρονογραφήματά της στον κερκυραϊκό περιοδικό τύπο.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top