Διαγνωστικά κείμενα
Γράφει η Μέρη Λιόντη // *
Εύας Μαθιουδάκη “Μικρά Πείσματα”, Εκδόσεις Ροδακιό
Μικρά πείσματα ο τίτλος και το πρώτο σταμάτημα. Στο μικρά. Ποιους στοχεύει, που εστιάζει αυτή η λιπόσαρκη λέξη; Συγκεκριμένους μικρούς ανθρώπους άραγε ή είναι η ασημαντότητα του είδους μας και η αλήθεια της που άλλοτε θα καθρεφτίζεται ακριβώς και με σαφήνεια και άλλοτε σε αντιφέγγισμα θα αδρογράφεται; Κι ύστερα λέω αυτό είναι που ταιριάζει
Μη δεν απεικονιζόμαστε στις λεπτομέρειες ενός πίνακα, δεν είμαστε οι μικρές ψηφίδες σε παζλ υπό κατασκευή, οι ελλιπείς ατάκες σε ταινία δίχως σενάριο με αγώνα και αγωνία ωστόσο για το παραπάνω της δεξιοτεχνίας ως την τέχνη;
Μικρά πείσματα. Με όχημα μια γλώσσα στρωτή, εύκαμπτη, ευέλικτη, με ιδιαίτερες φράσεις για να δηλωθεί εντονότερα το χθες και το σήμερα, έρχονται 57 μικρές αφηγήσεις για περιστατικά στο δρόμο στο ξεκίνημα, τη διαδρομή και το τέλειωμα της ζωής. Στο έξω που ζήσαμε κάποτε στο μέσα που κουρνιάζουμε ολοένα. Φωτογραφικά ενσταντανέ αλλά και πυκνώματα συνολικής πορείας
Από την πρώτη σχεδόν σελίδα δημιουργείται στον αναγνώστη η αίσθηση του οικείου πως είναι μέρος της ιστορίας αλλά και μια αίσθηση ανάγκης να είναι αυτός που πρόσεξε, στάθηκε, μοιράστηκε τη στιγμή ή και πρόσθεσε την ψηφίδα με τη γνώση
Είναι όπως σε μια κουβέντα κάποιος αφηγείται και συ θυμάσαι ανάλογα και θες να πεταχτείς να πεις να! τότε είδα.. μου έτυχε… μου είπαν…
όπως εδώ καλή ώρα «αυτή μικρό κορίτσι ήτανε μικρό πολύ μικρό. Κι είχε έναν πατέρα μεγάλο πολύ μεγάλο. Όχι όχι ψηλός δεν ήτανε, μικροσκοπικός σχεδόν αόρατος. Όταν όμως άνοιγε το στόμα του να μιλήσει, όταν το πρόσωπό του γινόταν όλο ένα χαμόγελο και τα βαθιά γαλάζια μάτια του άστραφταν καθάρια, όλοι όλοι σώπαιναν να τον ακούσουν» και θυμήθηκα θα θελα να πω κι εγώ για ένα παιδί που είχε κι αυτό έναν πατέρα μικρό πολύ μικρό μα όταν άνοιγε το στόμα του ψήλωνε πολύ και μια μέρα ο δάσκαλος είπε στα παιδιά να ζωγραφίσουν το γονιό τους κι αυτό ζωγράφισε έναν αϊτό
Τέτοια όμορφα συναπαντήματα στις σελίδες του
Επιστροφή στο βιβλίο. Στο βιβλίο ή στη δημιουργό του
Η Εύα από το Ευανθία υπερασπίζεται αρκούντως το όνομά της
Η ίδια εκτός από τη γραφή το σκάλισμα και γενικά την καλλιέργεια λέξεων, αγαπά ιδιαίτερα να ασχολείται, να ψάχνει, να αναζητά υλικό για φυτά γνωστά, κοινά και μη.
Πού τα βρίσκει αναρωτιέμαι καμιά φορά….
Ένα φυτό που το συναντάς και το προσπερνάς, στο αναδεικνύει μέσα από τις λεπτομέρειες που φροντίζει να φωτίζει
Εύα Μαθιουδάκη
Τα μικρά πείσματα δεν είναι παρά Ένα απάνθισμα από τα περαστικά και τα διαβατάρικα. Που άλλα τα παίρνει ο αέρας, τα ξεπλένει το νερό κι άλλα χώνονται στη γη. Κι ωστόσο καταγράφουν έστω και σε σμίκρυνση το μυστικό για το παντοτινό και παντοτινά εφήμερο. Για τα μύρια φαινομενικά ασήμαντα που ενώ μας διαφεύγουν πλέκουν τον ιστό μας.
Ανθρωποκεντρικά τα αφηγήματα και του μέτρου. Τόσο όσο. Στην έκταση και στην πλοκή. Στο φανερό και στο υπαινικτικό. «άναψαν το τζάκι να παρηγορηθούν και την τηλεόραση έτσι»
Κρατείται σταθερή η ισορροπία. Καμία ολίσθηση στο γλιστερό του συναισθήματος. Εκτός από τις φορές που σταματά για να περιγράψει μια παπαρούνα μια μαργαρίτα….
«όλο και πιο σπάνια πια στο γύρισμα του δρόμου έστρεφε το κεφάλι για να καμαρώσει μια παπαρούνα, μια μαργαρίτα. Και ήταν τόση η χαρά του για το βελούδινο σκούρο πέταλο, για τον ακμαίο μίσχο, για τη λευκότητα, για τη λάμψη»
Τα περασμένα μα και τα παρόντα στο ίδιο καντάρι
έτσι κι αλλιώς μήπως δε μιλάμε για τα διαφυγόντα κέρδη της ζωής;
Με μια πλειάδα πρωταγωνιστών
Άνθρωποι της γενιάς πατέρας, μάνα, παππούς, γιαγιά, αλλά και άλλοι, γυναίκες και άντρες, γέροι, νέοι, άρρωστοι και γεροί, ερωτευμένοι και παραιτημένοι, μετανάστες στο εδώ και στο αλλού, αντικείμενα πολλές φορές, ρούχα, μια πορτοκαλιά, η θάλασσα ένας αέρας καβαλάρης, δίνουν τη σκυτάλη ο ένας τον άλλο συνεχόμενα για να διαχειριστούν
Τον έρωτα, τον πόνο, το χρόνο, το μετέωρο και το ανικανοποίητο, το διαφυγέν και το εναπομείναν, το σχεδόν και το παραλίγο όλα τα υλικά που ζυμώνουν τις μικρές ιστορίες τις συχνά ντυμένες με μια μελωδία δυο στιχάκια, στο σκηνικό του δρόμου και του μυαλού. Μα κι ακόμα ένα βασικό υλικό. Το κενό. Αίσθηση και Λέξη που έρχεται ξανά και ξανά στις σελίδες ακόμα κι όταν δεν είναι γραμμένη και σχεδόν τις στοιχειώνει. Όλα γίνονται γι’ αυτό το κενό, αυτή τη μαύρη τρύπα που τη σκαλίζει και τη βαθαίνει ο χρόνος
Απαισιόδοξα; Όχι δεν είναι απαισιόδοξα τα κείμενα. Αναγνωριστικά θα τα έλεγα και διαγνωστικά Άλλωστε τι μικρά πείσματα θα ήσαν δίχως την εμμονή και την επιμονή για βουτιά στο ποτάμι της ζωής…
* Μέρη Λιοντή: Γεννήθηκα στο Ηράκλειο, ζω στην Πάτρα, συνταξιούχος Α/θμιας εκπ/σης.
Η γραφή με μαθαίνει το δρόμο προς εμένα και προσπαθώ να τον ακολουθώ με συνέπεια.
Εντύπως υπάρχω στα εξής: «Συνειρμοί», εκδόσεις Πολύμορφο / Craftbook (συμμετοχή), εκδόσεις Γαβριηλήδη / Craftbook II (συμμετοχή), εκδόσεις «μικρές εκδόσεις» / «ΘΕΡΟΣ το ΧΕΙΜΑΖΟΜΕΝΟΝ», εκδόσεις Σαιξπηρικόν / «βηματισμοί», εκδόσεις «μικρές εκδόσεις»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
O Ραφτάκος των λέξεων… στα Παραμύθια του Σαββάτου!
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // Αντώνης Παπαθεοδούλου «Ο ραφτάκος των λέξεων», εικονογράφηση: Ίρις Σαμαρτζή , εκδ. Μεταίχμιο Ένα βιβλίο που λατρεύτηκε από χιλιάδες αναγνώστες Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα βιβλίο μαγικό… Ένα βιβλίο που σε
Περισσότερα -
Το Αιγαίο που αγαπάμε…
Της Ελευθερίας Φτακλάκη και του Νίκου Τσούλια // Σας καλωσορίζουμε στο μοναδικό Αιγαίο! Με 79 νησιά και το απέραντο γαλάζιο που τα περιβάλλει, που συνθέτουν τον ιδανικό προορισμό για ταξίδια του νου, της ψυχής, της μνήμης, της ζωής…
Περισσότερα -
Για τον Γιώργο Χουλιάρα και το «Λεξικό αναμνήσεων»
Γράφει η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου // Γιώργος Χουλιάρας «Λεξικό αναμνήσεων», Εκδόσεις Μελάνι Ο Γιώργος Χουλιάρας είναι ποιητής, δοκιμιογράφος, πεζογράφος, μεταφραστής. To 2014 τιμήθηκε με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για την «καινοτόμο γραφή» του και «το σύνολο του
Περισσότερα -
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Η ενδιαφέρουσα γραφή της Αρετής Πάνου
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Αρετή Πάνου, «Ζήλος», εκδόσεις Πνοή Πώς θα περιέγραφε άραγε το τοπίο ο πατέρας του αν μπορούσε να του μιλήσει; Τι θα έλεγε για τα νησιά; Τόποι εξορίας, άνυδροι κι αφιλόξενοι, κρανίου τόποι, εκτρώματα κι
Περισσότερα -
Τίποτα δεν χάνεται από αυτό που έχει υπάρξει
Γράφει η Λίτσα Ψαραύτη // «Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου» της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, εκδ. «Πατάκη», σελ. 176 «Ξεκίνησα από νωρίς. Ήθελα να βρω ακριβώς το μονοπάτι, όπως ακριβώς μου το περιέγραψε. Και ήταν αυτό που διασχίζει το
Περισσότερα -
Γιώργος Χρονάς: “Θα συνεχίσω όσο αντέξω”
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // Θεωρεί γενναιότητα το «Να αντέχεις. Να πολεμάς. Το σώμα στη μάχη. Να σκέφτεσαι». «Την αγάπη προς τους συνανθρώπους μας, στα ζώα, στη φύση…» σαν αντίδοτο απέναντι στη βία. Ως την πιο αισιόδοξη και
Περισσότερα -
Λίζα Βάρβογλη: Μπορεί και τα καταφέρνει!
Γράφει η Φραντζέσκα Αλεξοπούλου – Πετράκη // Μπορεί και τα καταφέρνει ΟΛΑ, θα συμπλήρωνα. Με ποιό τρόπο; Μα με απέραντη αισιοδοξία, θετική στάση ζωής και απίστευτη ενέργεια. Η dr. Λίζα Βάρβογλη, η ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια, η συγγραφέας παιδικών
Περισσότερα
