Σκέψεις: «Δεν έχει οδόν»
Της Γιώτας Αναγνώστου //
«Πού πάς ζώον; Ε! Ζώον!»
Για μένα το λέει. Εγώ είμαι το ζώον. Εγώ το δίποδον που είχα το θράσος να μπω στον δρόμο της. Αυτή, τετράτροχη και κατακόκκινη και μεταλλική. Πόδια; Δεν ξέρω αν έχει. Δεν τα βλέπω. Σίγουρα δεν θα έχει δύο, όπως εγώ, το ζώον. Βλέπω μόνον αυτή την ατίθαση κοτσίδα της που ταλαντώνεται καθώς με βρίζει. Δεν της ταιριάζει διόλου. Έχει κάτι νεανικό, ζωηρό και παιγνιώδες αυτή η παλλόμενη κοτσίδα, παντελώς ανάρμοστο και μη προσήκον με το σοβαρό και αμείλικτο ύφος της.
Εγώ το ζώον. Εκείνη ο άνθρωπος. Τετράτροχος, μεταλλικός και κόκκινος. Με πληρωμένα τέλη και ασφάλεια για την αστική ευθύνη. Ελεγμένος από ΚΤΕΟ και εφοδιασμένος με το ειδικό σήμα εκπομπής καυσαερίων. Νέας αντιρρυπαντικής τεχνολογίας. Ασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα στη χρήση του δρόμου.
«Δεν έχει οδόν» για μας τα ζώα. Γιατί να έχει; που ούτε τον δέοντα σεβασμό στον ποιητή δεν αποδίδουμε. Απλά προσθέτουμε αυτό τον «ν», το ένρινο, και του χαλάμε την οδό. Καλά του κάναμε, αφού κι αυτός μας στέρησε και την ελπίδα ακόμα για ένα πλοίο, μια οδό.
«Δεν έχει οδόν» για μας τα ζώα, ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους.
Εγώ το ζώον. Εκείνη ο άνθρωπος. Ο δρόμος δικός της.
Ετικέτες: Σκέψεις
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Αναγκαστική κάθαρση και αναπόφευκτη φθορά στην «Βιοτεχνία Υλικών» του Μένη Κουμανταρέα
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // «Βιοτεχνία υαλικών», Μένης Κουμανταρέας Εκδόσεις Πατάκη. 2016. Αθήνα Σε μια συνομιλία με τον Γιάννη Αντωνόπουλο που είχε ο Μένης Κουμανταρέας, η οποία δημοσιεύτηκε στο τεύχος 175 του περιοδικού Οδός Πανός (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2017), στην
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το μυστικό”
Της Αθηνάς Λατινοπούλου // * Σ’ έβαζα απέναντί μου και σου μιλούσα. Ξυπνούσα το πρωί κι ήσουν εσύ δίπλα μου. Βιαζόμουν να πλυθώ, να ντυθώ, να φάω το πρωινό μου κι ύστερα με σένα σφιχτά αγκαλιά,
Περισσότερα -
Διήγημα: «Δάκρυα»
Της Γιώτας Αναγνώστου // Λοιπόν τέλος τα δάκρυα, φιλενάδα. Κοίτα, μια σακούλα κρεμμύδια. Κρεμμύδια ξερά. Πήγα πρωί πρωί στη λαϊκή και πήρα μια πλεξούδα. Ήταν μια κυρούλα από χωριό. Δεν είχε πάγκο. Κατάχαμα τις είχε στρώσει τις πλεξούδες
Περισσότερα -
Ο χρόνος, η μνήμη, ο έρωτας, ο θάνατος
Γράφει η Λίλια Τσούβα // Αντώνης Σκιαθάς «Κατασκοπεία του χρόνου», εκδόσεις ΑΩ, 2021 Ένας από τους πιο σημαντικούς άξονες στην ποιητική συλλογή του Αντώνη Σκιαθά Κατασκοπεία του χρόνου (εκδόσεις ΑΩ, 2021) είναι ο χρόνος με την ευρύτερη και
Περισσότερα -
Το μετείκασμα μιας μνημειώδους εμβληματικής πρωτότυπης παράστασης στο Μέγαρο Μουσικής Αθήνας (και σε λίγο – ελπίζω – στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης).
Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // * «Το κάλεσμα τού Προμηθέα», συμβολικό έργο του Χριστόφορου Χριστοφή, μιλάει για τον αέναο κι ανεξάντλητο πόθο του Ανθρώπου για Γνώση που είναι προαπαίτηση τής Ελευθερίας, όταν η Χάρις δεν συντελείται.
Περισσότερα -
✩ Editorial: «Περιμένω κάτι πιο μεγάλο απ’ ό,τι μπορεί να γραφτεί»
«Στην αρχή διάβαζα νύχτα μέρα. Μου πέρασε όμως. Δε θα ‘θελα να είμαι πολύ άδικος με τα βιβλία. Τους χρωστάω ωραίες στιγμές. Μη ξεχνάμε, από τα δέντρα προέρχονται και καμιά φορά το θυμούνται αυτό’ μερικές φράσεις
Περισσότερα -
Για τα ‘Λευκά Πράγματα’ (White Things) της Anne Spencer
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // White Things Most things are colorful things/ the sky, earth, and sea/Black men are most men;/ but the white are free! /White things are rare things;/ so rare, so rare /
Περισσότερα
