Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση fractal: “Δάκρυα” & “Μόνο αυτό!”
05/09/2018, 9:43 πμ

Ποίηση fractal: “Δάκρυα” & “Μόνο αυτό!”

Γράφει η Κατερίνα Μήλιου // *

 

 

 

 

Δάκρυα

 

Περίσσεψαν τα δάκρυα

κι ο θυμός.

Βούλιαξε η παραίτηση

στο ποτισμένο και

σκαμμένο δέρμα.

Σπόροι σκορπίστηκαν

δώθε κείθε,

συντάραξαν με το

άνοιγμά τους αυτό που

μας κρατούσε.

Ζωντάνεψε μέσα μας

η ορμή που

φυλάγαμε για τις

δύσκολες μέρες.

Σάλεψαν τα μέλη μας,

οι αισθήσεις οξύνθηκαν.

Οι αντίπαλοι νόμιζαν

πως είμασταν έτοιμοι

για πόλεμο.

Εμείς, στεκόμασταν

εκεί απέναντι,

στη μέση,

ενός κόσμου

που πάντα χωρίζαμε για

να διεκδικήσουμε.

Παλεύαμε,

εκεί που ενώνονται

γη κι ουρανός

κι ανταρριάζονται.

Να τους μιμηθούμε

θέλαμε,

να ‘μαστε οι αγαπημένοι

τους, οι εκλεκτοί.

Να μη χωράει κανένας άλλος

ανάμεσά τους,

να τον εξολοθρεύσουμε.

Αυτόν, τον αδελφό,

με την ίδια μοίρα,

με τα ίδια πάθη,

τους ίδιους φόβους.

Με μίσος, τον

αγαπούσαμε παράφορα.

Εχθρό, σκοτωμένο

τον επιθυμούσαμε, να

καταρρέουμε,

ο ενας μέσα στον άλλον.

Εικόνες ανθρωποφαγίας που

αρνηθήκαμε,

καθώς,

εκεί απέναντι

που στεκόμασταν….

………

Περίσσευαν τα δάκρυα

απ’ την αρχή του Χρόνου.

Σταλακτίτες,

σμίλευαν

υπέροχα τοπία,

πρόσωπα

καλυμμένα με ίζημα,

πετρωμένα. ……

……..

τα είδαμε

για πρώτη φορά πως

συνεχίζουν να στάζουν

δάκρυα,

τα δικά μας δάκρυα.

Για πρώτη φορά,

τα νιώσαμε

στα δικά μας πρόσωπα.

 

Δάκρυα που περίσσευαν

για τη δημιουργία του Κόσμου.

 

 

Μόνο αυτό!

 

Μπροστά στην καταστροφή

δεν σιωπήσαμε.

Το φθαρτό του σώματος,

των πράξεων, της ζωής μας

δεν θρηνήσαμε.

 

Ο θυμός θαρρήσαμε

μας δίνει δύναμη

να πετάξουμε

από πάνω μας

τη δυστυχία,

να την κολλήσουμε

στο δέρμα άλλων.

 

Εκεί να την χλευάσουμε

ν’ αναζητήσουμε ευθύνες,

εχθρούς,

αυτούς που

δεν έπραξαν ως έπρεπε,

να τους τιμωρήσουμε,

το κεφάλι τους

να ζητήσουμε

επί πίνακι.

 

Αφήνουμε τα νεκρά σώματα

μόνα τους

να υποστούν τη φθορά τους,

το κλάμμα τους

καλύπτεται

απ’ τους διαξιφισμούς μας.

 

Δεν αντέχουμε να το ακούμε

Δεν αντέχουμε ν’ ακούσουμε

το δικό μας κλάμμα.

 

Δεν αντέχουμε να διορθώσουμε

τίποτα.

 

Στο επί πίνακι κεφάλι

που ζητάμε

βλέπουμε το δικό μας

και

κλείνουμε τα μάτια.

 

Φωνάζουμε ακατάπαυστα,

ο θόρυβος τα σκεπάζει όλα.

 

Δεν αντέχουμε τη σιωπή

κι όσα μας ψιθυρίζει.

 

Μόνο να σιωπούσαμε

ν’ ακούσουμε.

Μόνο να θρηνούσαμε,

βουβά

να νιώσουμε.

 

Ο θόρυβος τα σκεπάζει,

όσα μας σπαράζουν,

όλους μας σπαράζουν,

τη γη μας σπαράζουν.

 

Μόνο χωρίς φωνές

να μπορούσαμε

απ’ το βάθρο να κατεβάσουμε

όσα μας φθείρουν

πέραν

του αναπόφευκτου φθαρτού μας

και στη θέση τους

να μην ανεβάσουμε τίποτα.

Μόνο τη ζωή μας

να τιμήσουμε

κι αυτή των άλλων

 

Χωρίς μεγαλόστομες «αλήθειες»

τάχα ότι γνωρίζουμε

εμείς κι όχι οι άλλοι,

ν’ αποδεχθούμε

την άγνοιά μας.

Στη διεύρυνση των

πεπερασμένων γνώσεών μας

να προσφύγουμε.

 

Μόνο χωρίς φωνές

να σκύβαμε το κεφάλι

να γνωρίσουμε εμάς,

τον άλλον,

τον κόσμο μας

να κατανοήσουμε,

να σκύβαμε το κεφάλι

όχι από ταπείνωση,

από σεβασμό

στη ζωή μας και

σ’ αυτή των άλλων.

 

Μόνο να σκύβαμε το κεφάλι

με σεβασμό

στη ζωή.

 

Μόνο αυτό!

Ίσως θα ήταν αρκετό!

 

 

 

 

* Η Κατερίνα Μήλιου ξεκίνησε να γράφει ποίηση από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια. Είναι κλινικός ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια ψυχαναλυτικής προσέγγισης. Εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές, ένα αφήγημα, ένα επιστημονικό εγχειρίδιο και ένα ποιητικό ψυχολογικό αφήγημα, ενώ έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά δύο διηγήματα και αρκετά ποιήματά της.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top