Fractal
Home / Διηγήματα / “Κρόουλ” – Διήγημα της Λίτσας Ψαραύτη
31/08/2016, 10:51 πμ

“Κρόουλ” – Διήγημα της Λίτσας Ψαραύτη

 

Ήταν ο πιο ζεστός Ιούνιος που θυμάμαι. Οι παραλίες γέμιζαν κι εμείς, δηλαδή εγώ και η συμφοιτήτριά μου, η Νεφέλη, ψηνόμασταν στο δυαράκι που μοιραζόμασταν στο κέντρο της Αθήνας. Συμμαθήτριες και φίλες από την πρώτη δημοτικού, όταν τελειώσαμε το Λύκειο αποφασίσαμε να έρθουμε στην Αθήνα από το νησί μας και να σπουδάσουμε παιδαγωγικά.

 

hero2

 

Περνούσαμε κανονικά τα μαθήματα κάθε χρόνο, βρισκόμασταν ήδη στο τρίτο έτος. Φίλους δεν είχαμε. Με την Αλίκη και τη Βασιλική, φοιτήτριες στο πολυτεχνείο που έμεναν στον τρίτο όροφο, λέγαμε καμιά κουβέντα και πότε πότε πηγαίναμε βόλτες να ξεθολώσει το μυαλό μας και να φάμε και κανένα σουβλάκι.

Εκείνες μας ξεσήκωσαν να πάμε να κολυμπήσουμε στη Γλυφάδα. Στην παραλία δεν έπεφτε καρφίτσα. Βρήκαμε λίγη ελεύθερη άμμο και απλώσαμε τις πετσέτες μας. Το νερό ήταν ζεστό, σούπα. Στο νησί μας όλο το καλοκαίρι η θάλασσα ήταν τόσο κρύα, θα δίσταζαν να βουτήξουν ακόμα και οι πιγκουίνοι.

Η Νεφέλη με τις φίλες μας απομακρύνθηκαν με άψογο κρόουλ. Μου έγνεφαν με τα χέρια τους να τις ακολουθήσω στα βαθειά. Δίσταζα. Αν και νησιώτισσα, δεν ήμουνα καλή στο κολύμπι και ο νοτιάς είχε αρχίσει να δυναμώνει. Τα κύματα με κουκούλωναν, συνέχιζα όμως να κολυμπώ για να τις φτάσω.

Το φουσκωτό δεν πρόλαβα ούτε να το δω. Ένιωσα ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι, ζαλίστηκα κι έχασα τον κόσμο.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου πίστεψα ότι είχα παραισθήσεις. Νόμιζα ότι κάποιος αρχαίος θεός της θάλασσας είχε αναδυθεί από τα κύματα, με κρατούσε στην αγκαλιά του και οι σταγόνες του νερού έσταζαν στο πρόσωπό μου από τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά του. Με ακούμπησε στην αμμουδιά λες και ήμουνα ένα εύθραυστο και πολύτιμο αντικείμενο και συνέχεια με ρωτούσε αν ένιωθα καλά. Έγινε σούσουρο στην παραλία. Ένας κύριος, γιατρός ήταν, έψαξε το κεφάλι μου, με ρωτούσε το όνομά μου, τι μέρα ήταν, που βρισκόμασταν, και όταν βεβαιώθηκε ότι είχα επαφή με το περιβάλλον, έβγαλε και τη διάγνωση. Είχα μια ελαφριά διάσειση κι έπρεπε να με προσέχει η Νεφέλη. Να τρώγω ελαφριά, να μη διαβάζω, να μη βλέπω τηλεόραση κι αν νιώσω ζάλη και ναυτία να με πάει στο νοσοκομείο.

Ήμουνα τυχερή. Το φουσκωτό που οδηγούσε ο θεός της θάλασσας, Άρη τον έλεγαν, έσερνε μια πλαστική κουλούρα που ήταν άδεια από επιβάτη. Ο αγέρας την έσπρωξε καταπάνω μου και χτύπησε το κεφάλι μου. Η Νεφέλη εξακολουθούσε να φωνάζει και να κατηγορεί τον Άρη κι εκείνος, παραδέχτηκε ότι είχε περάσει τα όρια και οδηγούσε κοντά στην παραλία. Προθυμοποιήθηκε να μας γυρίσει στο σπίτι μας με το αυτοκίνητό του. Με κρατούσε από τη μέση μήπως και ζαλιστώ, η αγκαλιά του μου έφερνε άλλου είδους ζαλάδα.

 

hroas1

 

Την ώρα που μπαίναμε στο σπίτι μας είπε στη Νεφέλη.

-Θα σας τηλεφωνήσω για να μάθω πώς είναι η Πηνελόπη.

Μέσα στη σύγχυση και τη φασαρία, είχαμε ξεχάσει να του δώσουμε το τηλέφωνό μας.

Την επόμενη μέρα, μεσημεράκι ήταν, χτύπησε η πόρτα. Άνοιξε η Νεφέλη. Εγώ, ακολουθώντας τις οδηγίες του γιατρού είχα αράξει στον καναπέ και σκεφτόμουνα τον  Άρη. Παρουσιάστηκε μπροστά μου σαν συνέχεια στις ονειροπολήσεις μου.

-Τι κάνει η ασθενής, είναι καλύτερα; Η φωνή του βαθειά, αντρίκια, αλλά και αισθησιακή, από εκείνες τις φωνές που τις ακούς μια φορά και δεν τις ξεχνάς ποτέ.

Άφησε μια γλάστρα με άσπρες ορχιδέες πάνω στο τραπέζι και κάθισε πλάι μου.

-Ήρθα να δω πώς είσαι, ανησυχούσα πολύ.

-Είμαι καλύτερα. Τέλος καλό, όλα καλά.

-Και ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αλλιώς δεν θα σε είχα γνωρίσει και δεν θα καθόμασταν τώρα να κουβεντιάζουμε σαν καλοί φίλοι.

Είπαμε πολλά και διάφορα. Για τις σπουδές μας, τα όνειρά μας, τα καλοκαίρια μας στο νησί.

-Εσύ τι σκέφτεσαι να κάνεις; Τον ρώτησα.

-Σπουδάζω χορό, κλασσικό και μοντέρνο και οι δάσκαλοί μου λένε πως είμαι πολύ καλός. Έχω λάβει μέρος και σε μερικές ερασιτεχνικές παραστάσεις. Θέλω να χορέψω στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου με τα πιο διάσημα συγκροτήματα.

Μιλούσε συνέχεια για χορό. Ήξερε όλα τα έργα. Καρυοθραύστη, Λίμνη των Κύκνων, η ωραία κοιμωμένη, Δον Κιχώτης, Σπάρτακος, το ημέρωμα της στρίγγλας. Τον κοιτούσα με ανοιχτό στόμα, δεν είχα ιδέα από   χορό.

Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Όταν σηκώθηκε να φύγει γύρισε σε μένα.

-Θα ξανάρθω. Θέλω να βεβαιωθώ ότι θα γίνεις τελείως καλά.

-Κι εγώ θα χαρώ να σε ξαναδώ.

Τις επόμενες μέρες τον είχα συνέχεια στο μυαλό μου. Τον έβλεπα να χορεύει, το σώμα του αέρινο, λες και δεν είχε βάρος και η καρδιά μου έλιωνε από γλύκα.

Η Νεφέλη γρήγορα το κατάλαβε ότι είχα ερωτευθεί τον Άρη και προσπάθησε να με προσγειώσει.

-Δεν είναι ο Άρης για σένα. Θα ακολουθήσετε διαφορετικούς δρόμους στη ζωή σας. Εσύ θα είσαι καθηλωμένη στην καρέκλα ενός σχολείου κι εκείνος θα γυρίζει στις πρωτεύουσες του κόσμου και οι γυναίκες θα πέφτουν στα πόδια του.

Ένα βράδυ η Νεφέλη πήγε με μια φοιτητική παρέα σε ένα μπαράκι που ήταν πολύ της μόδας. Εγώ δεν άντεχα το ξενύχτι και το δυνατό θόρυβο της μουσικής, έμεινα στο σπίτι.

Την άλλη μέρα η Νεφέλη ήταν αμίλητη και σκεφτική, σαν κάτι σοβαρό να την απασχολούσε.

-Φαίνεται ότι δεν πέρασες καλά χθες, είπα.

-Αυτό που είδα δεν το χωράει ο νους μου. Θα πονέσεις πολύ όταν το μάθεις.

-Πες το μου κι ας πονέσω, επέμενα.

-Ο Άρης καθόταν σ’ ένα ακριανό τραπέζι με έναν όμορφο νεαρό και κάθε τόσο φιλιόνταν στο στόμα. Όταν με είδε ταράχτηκε.  Ένας από την παρέα πρόσεξε ότι αναστατώθηκα και μου έσκασε το μυστικό. «Δεν το ήξερες; Όλη η κοσμική Αθήνα το ψιθυρίζει ότι ο Άρης είναι μεγάλη αδερφάρα».

Μου κόπηκαν τα γόνατα. Αδύνατο να το πιστέψω. Ήταν τόσο αρρενωπός,  το τέλειο αρσενικό.

Κλείστηκα στον εαυτό μου. Ευτυχώς είχα τον καλό μου άγγελο, τη Νεφέλη που με φρόντιζε και με παρηγορούσε. Και περίμενα το χρόνο, το μεγάλο γιατρό, να κάνει το θαύμα του.

 

Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής με τον γενικό τίτλο «Ο ήρωας του Καλοκαιριού».

 

Psarayti* Η Λίτσα Ψαραύτη γεννήθηκε στη Σάμο. Τελείωσε το Πυθαγόρειο Γυμνάσιο και το Ελληνοαμερικανικό Ινστιτούτο στην Αθήνα. Εργάστηκε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και στην Αμερικανική Πρεσβεία. Άρχισε να γράφει το 1980 και το έργο της γρήγορα αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε με πολλά βραβεία: Κρατικό Βραβείο για το βιβλίο της « Το χαμόγελο της Εκάτης» το 1996. Κρατικό Βραβείο για το βιβλίο της «Η σπηλιά της γοργόνας» το 2008. Έπαινος Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο «Το αυγό της έχιδνας». Αναγραφή του βιβλίου «Το διπλό ταξίδι» στον τιμητικό πίνακα “Pier Paolo Bergerio” του πανεπιστημίου της Πάντοβα. Αναγραφή του βιβλίου «Τα δάκρυα της Περσεφόνης» στον τιμητικό πίνακα της ΙΒΒΥ, της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα. Ήταν υποψήφια για το βραβείο Άντερσεν, το Νόμπελ λογοτεχνίας για παιδιά, το 2000 Επίσης ήταν υποψήφια για το διεθνές βραβείο «Άστριντ Λίντγκρεν» το 2007. Το 2012 η Ακαδημία Αθηνών τη βράβευσε για το σύνολο του έργου της.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top