✔ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: Κερδίστε 10 βιβλία από τις εκδόσεις Πατάκη

Το περιοδικό Fractal, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Πατάκη (http://www.patakis.gr/) προσφέρουν 10 αντίτυπα από τα ακόλουθα νέα βιβλία (2 αντίτυπα από κάθε βιβλίο):

• “Τι μένει από τη νύχτα”, Έρση Σωτηροπούλου
• “Η Σειρήνα της ερήμου”, Μένης Κουμανταρέας
• “Τα όνειρα μού δέλουν”, Σωτήρης Δημητρίου
• “Οι δεινόσαυροι των Αθηνών”, Τηλέμαχος Κώτσιας
• “Οι φυγάδες”, Πάνος Καρνέζης

Για να πάρετε μέρος στον διαγωνισμό μας, θα πρέπει:

✔ να κάνετε Like στη σελίδα του περιοδικού Fractal: https://www.facebook.com/fractalart.gr

✔ να κάνετε Like και Share (κοινοποίηση) στον τοίχο σας στο Facebook την ακόλουθη σχετική ανάρτηση του διαγωνισμού: (https://www.facebook.com/fractalart.gr/posts/1644507732478527)

Ο διαγωνισμός ισχύει έως και την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016 στις 12 τα μεσάνυχτα.

Η κλήρωση των 10 τυχερών θα πραγματοποιηθεί μέσω του Random.org και οι νικητές θα ειδοποιηθούν μέσω μηνύματος στο Facebook για την παραλαβή των δώρων τους.

Τα αποτελέσματα της κλήρωσης θα ανακοινωθούν έως την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016 στην παρούσα σελίδα και στη σελίδα μας στο Facebook:  https://www.facebook.com/fractalart.gr

Στην κλήρωση έχουν δικαίωμα συμμετοχής μόνο όσοι είναι κάτοικοι Ελλάδας και όχι εξωτερικού και έχουν πραγματοποιήσει και τις 2 ανωτέρω ενέργειες. Τα δώρα είναι προσωπικά και συγκεκριμένα, δεν μεταβιβάζονται σε τρίτους και δεν ανταλλάσσονται με χρήματα ή άλλα είδη. Τα προσωπικά σας στοιχεία θα τηρηθούν εμπιστευτικά και θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για επικοινωνία μαζί σας σχετικά με τον παρόντα διαγωνισμό. Για οποιαδήποτε διευκρίνιση σχετικά με τον διαγωνισμό, επικοινωνήστε με το fractalart.gr@gmail.com

Τα ονόματα των 10 νικητών του διαγωνισμού:

★ Τα ονόματα των 10 νικητών του διαγωνισμού των Εκδόσεων Πατάκη, έπειτα από κλήρωση που πραγματοποιήθηκε μέσω του Random.org:

✔ Το βιβλίο «Τι μένει από τη νύχτα» της Έρσης Σωτηροπούλου κερδίζουν οι:

– Παναγιώτης Χατζηγιαννάκης (https://www.facebook.com/panagiotis.chatzigiannakis)

– Νίνα Καμπούρη (https://www.facebook.com/nina.kampouri)

✔ Το βιβλίο «Η Σειρήνα της ερήμου» του Μένη Κουμανταρέα κερδίζουν οι:

– Στέλλα Πολυχρονιάδη (https://www.facebook.com/stella.polychroniadi)

– Κωνσταντίνα Μακριδάκη (https://www.facebook.com/profile.php?id=100002480168772)

✔ Το βιβλίο «Τα όνειρα μού δέλουν» του Σωτήρη Δημητρίου κερδίζουν οι:

– Μανόλης Βαρδάκης (https://www.facebook.com/red.vpower)

– Γεωργία Φωτιάδου (https://www.facebook.com/Georgia.Fotiadou28)

✔ Το βιβλίο «Οι δεινόσαυροι των Αθηνών» του Τηλέμαχου Κώτσια κερδίζουν οι:

– Ρένα Μαρκουλάκη (https://www.facebook.com/markoulakirena)

– Αντωνία Νικολοπούλου (https://www.facebook.com/profile.php?id=100004741247547)

✔ Το βιβλίο «Οι φυγάδες» του Πάνου Καρνέζη κερδίζουν οι:

– Αρμονία Στεργάκη (https://www.facebook.com/armonia.ster)

– Αθανάσιος Δημητρίου (https://www.facebook.com/adimitriou42)

★ Οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω προσωπικού μηνύματος στο Facebook για τον τρόπο παραλαβής των δώρων τους. (Αν είστε ανάμεσα στους νικητές, εκτός από τα Εισερχόμενα, δείτε και τον φάκελο Φιλτραρισμένα στα μηνύματά σας)

Διαβάστε περισσότερα για τα βιβλία των εκδόσεων Πατάκη:

“Τι μένει από τη νύχτα”, Έρση Σωτηροπούλου >>

Ιούνιος του 1897: ο «ατυχής» ελληνοτουρκικός πόλεμος έχει φθάσει στο τέλος του με ολοσχερή ήττα της ταπεινωμένης Ελλάδας, η Γαλλία συγκλονίζεται από την Yπόθεση Ντρέυφους, η απομονωμένη Αλεξάνδρεια μένει παραδομένη στον ρυθμό της ανατολίτικης ραθυμίας, η Ευρώπη ανασαίνει στο πνεύμα του fin de siècle, κυνική, ταραγμένη, ανήσυχη. Αυτήν την παράξενη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εποχή, ο νεαρός Κωνσταντίνος Καβάφης, μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Τζων, βρίσκονται στο Παρίσι, τελευταίο σταθμό ενός μεγάλου ταξιδιού. Είναι ένα ταξίδι αναψυχής που στην πορεία θα μετεξελιχθεί σε εσωτερική περιπλάνηση, μια διαδικασία μύησης που εκβάλλει στην υπέρτατη πραγμάτωση του ποιητικού του στόχου.

Η Έρση Σωτηροπούλου, επίμονη σκιά του ποιητή, θα παρακολουθήσει αυτό το μυθιστορηματικό ταξίδι σε όλες τις διαστάσεις του. Στηριγμένη σε σπάνιο αρχειακό υλικό και σε πλούσια βιβλιογραφία, ανασυνθέτει τη μεταβατική στιγμή κατά την οποία ο Καβάφης, μακριά από την ασφυκτική αλλά μοιραία και μοναδική Αλεξάνδρεια, βυθίζεται στον εαυτό του, αναψηλαφεί τα πάθη του, βασανίζεται από αμφιβολίες και φθάνει ως την αυτομαστίγωση, δοκιμάζοντας ταυτόχρονα τα όρια της ποιητικής μορφής, εξωθώντας την πέρα από τους κανόνες και πυρπολώντας τη με τη στοχαστική του φαντασία.
Ένα μυθιστόρημα ιδεών για τη δύσκολη σχέση τέχνης και ζωής, για τον ερωτικό πόθο ως κίνητρο δημιουργίας, μια τολμηρή μυθοπλαστική ανασύσταση της προσωπικότητας του μεγάλου ποιητή.

“Η Σειρήνα της ερήμου”, Μένης Κουμανταρέας >>

«Νεότερος είχα προγραµµατίσει ένα ταξίδι στη Βόρεια Αφρική µε συναδέλφους και φίλους. Επρόκειτο ν’ αρχίσουµε από το Μαρόκο πηγαίνοντας προς ανατολάς, Αλγερία, Τυνησία, Λιβύη, καταλήγοντας στην Αίγυπτο. Κάθε χώρα είχε τη µυθολογία της, από τον Πολ Μπόουλς, τον Αλµπέρ Καµύ ως τους Καβάφη, Ντάρρελ και Τσίρκα. […] Ένας µηνίσκος στο αριστερό µου γόνατο έγινε η αιτία να ακυρώσω το ταξίδι. Κυκλοφορούσα µε µπαστούνι, την ίδια στιγµή που οι άλλοι ταξίδευαν. Περίµενα µε ανυποµονησία τους παρ’ ολίγο συνταξιδιώτες µου για ν’ ακούσω από το στόµα τους τα όσα είχα χάσει ο ίδιος. Οποία απογοήτευση! Πόσο χλωµές και ανούσιες οι περιγραφές τους, τυπικές και συµβατικές. Μου φαίνονταν έτσι εµένα που είχα στερηθεί την εµπειρία ή ήταν στ’ αλήθεια τουριστικές; Ό,τι και να συνέβαινε, τότε κατάλαβα πόσο ανίκανοι είναι πολλοί άνθρωποι να αφηγηθούν. Και πολύ φοβάµαι, δεν ξέρω αν συµφωνείτε και εσείς, ότι αυτό οφείλεται στο ότι είναι ανίκανοι και να αισθανθούν».

Μια ιστορία µέσα σε µια άλλη ιστορία κι ένα βιβλίο µέσα σε ένα άλλο βιβλίο. Το κύκνειο άσµα του Μένη Κουµανταρέα –που βρέθηκε στο αρχείο του έτοιµο προς έκδοση– είναι ένα µυθιστόρηµα που µε άξονα τη γραφή και τη συγγραφική ιδιότητα αναπτύσσει µια ευρηµατική αφήγηση γεµάτη απρόοπτα και εκπλήξεις, µε έντονο το εξωτικό στοιχείο της Ανατολής, τη λεπτή ειρωνεία και το εκλεπτυσµένο χιούµορ.

“Τα όνειρα μού δέλουν”, Σωτήρης Δημητρίου >>

«Έβλεπα νερά• δεν τα ’χω σε καλό τα έρηµα.
Παρέκει ήταν η κοπέλα σου γελούµενη.
Τι να κάνει η Διαµαντούλα; τα µαύρο όνειρα µού δέλουν».
Στην αρχή κάθε ηµέρας στο χωριό µου —πριν ερηµώσει— οι γυναίκες εδιηγούντο τα όνειρά τους, ιδίως τα θεωρούµενα δυσοίωνα.
Στόλιζαν δε τις διηγήσεις τους πάµπολλες οµηρικές λέξεις.
Πριν από 27 αιώνες η λέξη «δέελος» σήµαινε ορατός, εµφανής.
Αργότερα έγινε «δηλώ», δηλαδή ποιώ δήλον, φανερώνω, αποκαλύπτω.
Απ’ τα µονοπάτια του χρόνου έφθασε και παρέµεινε στο χωριό µου ο αρχικός τύπος «δέελος» και επειδή η λέξη µόνον οµιλήθηκε «δέλος».
Ο δακτυλογράφος θεώρησε το «δέλουν» λάθος, το έκανε «δηλούν» και έτσι φανερώθηκε και σε µένα ο τίτλος του βιβλίου. Σ.Δ.

«Τα όνειρα μού δέλουν»: φράση που λέει μια ηλικιωμένη Ηπειρώτισσα όταν τα όνειρα της φανερώνονται, δηλαδή της δηλούν. Έχει ενδιαφέρον το πώς, μέσα από τα γλωσσικά μονοπάτια του χρόνου, το ρήμα «δηλούν» φτάνει στις μέρες μας στην Ήπειρο ως «δέλουν»…

“Οι δεινόσαυροι των Αθηνών”, Τηλέμαχος Κώτσιας >>

Ήταν σίγουρα η επιβλητικότητα του κτιρίου που έκανε τον Στέφανο Καρυπίδη να νιώθει αυτό το περίεργο δέος κάθε φορά που έμπαινε στο κεντρικό κατάστημα της Τράπεζας. Η ψηλή οροφή της αίθουσας συναλλαγών, στηριγμένη σε κολόνες αρχαιοελληνικού τύπου με εκείνη τη γνωστή τάση κωνικότητας, να στενεύουν προς τα πάνω, έτσι που να δίνουν την αίσθηση της προοπτικής, με τα κιονόκρανα φορτωμένα με περίπλοκες διακοσμήσεις, γέμιζε τον πνεύμονά του με μια ανάσα μεγαλείου· τον έκανε όμως να αισθάνεται και τόσο ασήμαντος μέσα σε αυτόν τον χώρο. Τα ακριβά μάρμαρα, που σε κάθε άγγιγμα προκαλούσαν ρίγος, οι αρμοί από ορείχαλκο στις πλάκες του δαπέδου και στις σκάλες, το βαρύ μασίφ ξύλο καρυδιάς, τα φωτιστικά, οι πολυέλαιοι, οι ακριβοί πίνακες, τα πλατύσκαλα, από όπου θα περίμενε κανείς να δει από στιγμή σε στιγμή να κατεβαίνουν πρίγκιπες διάδοχοι με τις συζύγους τους, το αστραφτερό δάπεδο που καλούσε για βασιλικές καντρίλιες, επέβαλλαν έναν σεβασμό, που έμοιαζε λατρευτικός, θρησκευτικός.

Δυο νουβέλες με κοινό θέμα τη σημερινή εποχή. Σκηνές τραγελαφικές των ημερών της κρίσης –ή και πιο πριν– με άφθονο παραλογισμό, με τη μηχανή του χρόνου απορρυθμισμένη, που άλλοτε προχωράει αργά, σαν να βαλτώνει στο τέλμα της αναμονής, και άλλοτε τρέχει με εφιαλτική ταχύτητα, με τα γεγονότα να στροβιλίζονται τρελά και τους ανθρώπους να ζαλίζονται και να συγχέουν το όνειρο με τη ζωή.

“Οι φυγάδες”, Πάνος Καρνέζης >>

Σε μια μακρινή ζούγκλα της Λατινικής Αμερικής, ένας πληγωμένος στρατιώτης συναντά τον πατέρα Τόμας, έναν Άγγλο καθολικό ιερέα, που τον οδηγεί στο ινδιάνικο χωριό όπου ζει. Οι Ινδιάνοι ανησυχούν για τις συνέπειες του ερχομού του στρατιώτη. Ο παραδοσιακός τρόπος ζωής τους κινδυνεύει από τους ακτήμονες που καταπατούν το δάσος. Ο στρατός έχει έρθει να εκδιώξει τους καταπατητές, αλλά εκείνοι αντιστέκονται με την υποστήριξη μιας ομάδας ανταρτών. Ο Βενουστιάνο, ο περήφανος νεαρός αρχηγός των Ινδιάνων, είναι αποφασισμένος να προστατεύσει τους ανθρώπους του, αλλά συχνά αισθάνεται ανίκανος απέναντι στις αλλαγές που συμβαίνουν στο δάσος. Ο θαυμασμός των ανθρώπων του για τη ζωή στην πόλη τον φέρνει σε απόγνωση και δεν εμπιστεύεται κανέναν: τους καταπατητές, τους αντάρτες, τον στρατό, τον πατέρα Τόμας, ακόμα και τη Μιλάγρος, την αρχαιολόγο που μάταια αναζητά στην περιοχή τα ίχνη μιας χαμένης αρχαίας πόλης. Πρώτιστο πρόβλημά του όμως είναι ο αιμοδιψής ιαγουάρος που τριγυρίζει το χωριό. Ο Βενουστιάνο είναι ο μόνος Ινδιάνος που έχει όπλο και δε θα διστάσει να το χρησιμοποιήσει.

Στο νέο του μυθιστόρημα, ο Καρνέζης αφηγείται μια ιστορία σχεδόν αρχετυπικής αμεσότητας. Τα διλήμματα των ηρώων του είναι απόλυτα και απλά, κι όμως οι αποφάσεις μοιάζουν αδύνατες…
Ένα βιβλίο εμβληματικής δύναμης, για την πίστη, τη δικαιοσύνη, την πρόοδο και τη βία.