Fractal

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Χρύσα Σπηλιώτη

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

 

Είναι δύσκολοι οι καιροί. Ζόρικοι αλήθεια. Ώρες ώρες δεν έχεις κάπου να ακουμπήσεις, δεν έχεις από που να πιαστείς. Εγώ θα ακουμπήσω στη μνήμη για να πω δυο λόγια για την Χρύσα Σπηλιώτη, τον σημαντικό αυτό άνθρωπο, την όμορφη αυτή ψυχή που έφυγε τόσο άδοξα, τόσο απάνθρωπα από κοντά μας ενώ είχε τόσα πράγματα να δώσει και στους οικείους της, αλλά και το Θέατρο, μια τέχνη που υπηρετούσε με όλες της τις δυνάμεις.

 

Η απρόσμενη τραγωδία στην Ανατολική Αττική την πήρε από κοντά μας, όπως και τον αγαπημένο της σύζυγο, τον μουσικό Δημήτρη Τουρναβίτη. Όμως καμιά τέτοια φωτιά δεν μπορεί να κάψει τις αναμνήσεις, ή να μας πάρει τα συναισθήματα που είναι προορισμένα για εκείνην.

Η τελευταία ουσιαστική επικοινωνία μου μαζί της ήταν περίπου δυο  μήνες πριν αναφορικά με την κριτική μου στο ηλεκτρονικό περιοδικό Φράκταλ σχετικά με την υπέροχη διασκευή της πάνω στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας του Σαίξπηρ που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σοκόλη

Shakespeare, William, 1564-1616, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, Σοκόλη [διασκευή]

Η πρώτη –  πρώτη μας επαφή πριν πολλά χρόνια  ήταν, θυμάμαι, με αφορμή την συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει για την εφημερίδα   που εξέδιδε τότε ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος των Θεατρολόγων (Π.Ε.ΣΥ.Θ), με τον οποίο είχε πετυχημένη συνεργασία για κάποια σεμινάρια θεατρικής γραφής που απευθύνονταν στα μέλη του και όχι μόνο. Αυτή ήταν η αρχή μιας πιο προσωπικής γνωριμίας.

 

Την είχα ρωτήσει στην αρχή της συνέντευξης γιατί κάνει θέατρο και μου είχε απαντήσει ως εξής: «Γιατί σαν εσωστρεφής και απροσάρμοστος άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες, νιώθω ευγνώμων που η μοίρα μου χάρισε αυτή τη διέξοδο επικοινωνίας με τον κόσμο. Δεν πιστεύω πως το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, σίγουρα αλλάζει όσους ασχολούνται μ’ αυτό και ασφαλώς συμβάλλει στον πολιτισμό μας.» Όταν την ρώτησα αν έχει ασχοληθεί με την πολιτική μου είπε πως δεν το έχει κάνει και ούτε πρόκειται, ακριβώς επειδή είναι καλλιτέχνης και όχι πολιτικός. (Η συνέντευξη ολόκληρη εδώ https://varelaki.blogspot.com/2012/10/artmaniacs-x.html )

 

Ακριβώς αυτό. Η Χρύσα αφοσιωμένη στην τέχνη της, την οποία υπηρετούσε παντοιοτρόπως. Ηθοποιός, απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Εμψυχώτρια, ασχολούμενη με τα θεατροπαιχνίδια. Θεατρική συγγραφέας. Έργα της παίχθηκαν στις σκηνές (το “Σκοτσέζικο Ντους”, το “Αγκά-σφι και φι” και ο μονόλογος “Με διαφορά στήθους”. Το τελευταίο της έργο, “Φωτιά και νερό”, ανέβηκε στο θέατρο Άλμα το 2008.) ενώ το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» σημείωσε μεγάλη επιτυχία.. Το 2004 το έργο εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου στην Κροατία και έχει μεταφραστεί σε έξι γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά, πορτογαλικά και κροατικά).

Σημαντική επιτυχία σημείωσε και το έργο της «Ο γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος», ένας δικός της μονόλογος που παιζόταν στο Vault σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου.

Η οργή είναι μεγάλη για όλα και όλους και κυρίως για την αναλγησία των πολιτικών. Γιατί σίγουρα δεν φταίει ούτε η μοίρα μας, ούτε το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο Θεός που μας μισεί. Όμως όταν σκέφτομαι τη Χρύσα, την δημιουργική, την ευρηματική, την πολυσχιδή, την ταλαντούχα, την Ανθρώπινη Χρύσα, η καρδιά μου δεν μπορεί παρά να είναι φωτεινή και μέσα μου μια φωνή συνεχώς να φωνάζει «Φώτα παρακαλώ, φώτα παρακαλώ!»

 

Αντίο Χρύσα, δεν θα σε ξεχάσουμε όσο ζούμε.

Ευχαριστούμε για όσα πρόσφερες στην τέχνη που αγαπάμε.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top