Fractal

“Χρωματικοί τόποι”: Τρία ποιήματα

της Άννας Α. Αντωνίου // *

 

redd

 

Κόκκινο

Θέλεις να κάνουμε το σπίτι μας κόκκινο;
Ένα σπίτι-τεντωμένο σκοινί
Του θυμού και της πίκρας
Της λαχτάρας
Της προσμονής σπίτι
Της καρδιάς
Της αγάπης που ρίζωσε
Της δίψας μας
Του έρωτα και του πάθους
Να το κάνουμε κατακόκκινο
σαν αίμα καυτό
σαν καρδιά που ξεχείλισε
σαν ζωή που βιάζεται
Έτσι λέω
Ό,τι είναι να γίνει γρήγορα να γενεί.

 

Μπλε

Το μπλε χρώμα πάντα σου άρεσε
Ο μπλε σου ο «Πάνθηρ»
τ’ ουρανού το φευγάτο όνειρό σου
Και το μαύρο της νύχτας
μπλε πάντα το έβλεπες
Μπλε βαθύ του πνιγμού
Αστέρες πολύφωτοι
εκεί προς την Κάρυστο
με τη θλίψη του γκιόνη
και την αγάπη
να κάνει παρέα στον έρωτα
Τα μπλε σου τα μάτια
και τα γαλάζια σου όνειρα
κουρνιασμένα
σε ποια άβυσσο
τραγουδούν των Σειρήνων το ευωδιαστό τραγούδι
εκμαυλίζοντας
και
προσδοκώντας;

 

Λευκό

Το λευκό που μ’ αρέσει
Λευκό του πάγου
και λευκό του χιονιού
Κοφτερό και σκληρό σαν ατσάλι
Που αφήνει
το βλέμμα
να αγγίξει το άπειρο
Το απόλυτο αυτό
ελευθερία
και
δέσμευση
Που μια ακίδα μικρή
μια ανάσα
λίγο πιο έντονη
και το άπειρο γυρίζει πλευρό
και ξυπνάει
θνητό
μια κηλίδα ωχρά
μια πελώρια θλίψη
μια οθόνη
πάλλευκη κηλιδωμένη
Ήθελα να μου πεις
πώς το γαλάζιο δικό σου
διαπέρασε το λευκό
κι έσμιξαν
Πώς έγιναν τα δύο
ακηλίδωτος ουρανός
και
σύννεφα-ταξιδιώτες.

 

* Η Άννα Αντωνίου είναι φιλόλογος και επιμελήτρια κειμένων.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top