Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα fractal: “Χριστουγεννιάτικο κουαρτέτο εγχόρδων”
26/12/2018, 1:35 μμ

Διήγημα fractal: “Χριστουγεννιάτικο κουαρτέτο εγχόρδων”

Της Γιώτας Αναγνώστου //

 

 

 

 

Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Στο σταθμό του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης. Κατευθύνθηκες στα εκδοτήρια. Στο πορτοφόλι σου είχες μόνο για το εισιτήριο. Προορισμός μια μικρή επαρχιακή πόλη, μια μικρή, ισχνή ελπίδα. Έμειναν κάτι ψιλά. Τα έδωσες κι αυτά για λίγα κριτσίνια. Το στομάχι σου ήταν άδειο όπως πια και το πορτοφόλι σου. Τι καλά που η επιμελημένη σου εμφάνιση δεν πρόδιδε το κενό αυτών των δύο. Φορτώθηκες το σακίδιο στον ώμο σου. Η ταλαιπωρημένη θήκη του βιολιού στο χέρι σου. Σε μια στραπατσαρισμένη θήκη είχες τη μουσική σου. Σφιχτά την κρατούσες, μαζί με την ελπίδα. Ήθελαν βλέπεις βιολιτζή στην επαρχία για τις γιορτές. Θα πήγαινες κι ας ήσουν βιολονίστας.

Κατευθύνθηκες προς την αποβάθρα. Το λεωφορείο σου θα αναχωρούσε σε είκοσι λεπτά. Μασούλαγες ένα απ’ τα κριτσίνια σου όταν σε πλησίασε ένας νεαρός. Μαυριδερός, λερωμένος, καταπονημένος. Με κόπο έσερνε τα βήματά του στο εξίσου βρόμικο δάπεδο του σταθμού. Στάθηκε μπροστά σου. Σου ψέλλισε κάτι σαν συγγνώμη. Σου ζήτησε χρήματα, γιατί πεινούσε είπε.

-Δεν έχω καθόλου, φίλε μου, είπες. Μήπως θα ήθελες κανένα απ’ τα κριτσίνια μου;

Έγνεψε ντροπαλά με το κεφάλι. Άπλωσε το χέρι. Του έβαλες στη βρόμικη παλάμη δυο κριτσίνια. Καθίσατε στις θέσεις κοντά στην αποβάθρα, μασουλώντας σιωπηλά.

-Μπορώ να έχω ένα ακόμα; σε ρώτησε, πάντα ντροπαλά.

Του έδωσες άλλα δυο. Τα πήρε.

Τότε πλησίασε ένα παλικάρι, κουρεμένο, θα πήγαινε στη μονάδα του. Ένα χακί λουκάνικο τον πρόδιδε. Κρατούσε στο χέρι ένα τάπερ ανοιχτό. Μέσα κάποια κομμάτια πίτα, πιθανότατα φτιαγμένη απ’ τη μάνα του. Πρόσφερε στον διπλανό σου πρώτα, μετά και σε σένα. Ευχαριστήσατε. Κάθισε δίπλα σας με το τάπερ ανοιχτό πάνω στα γόνατα, τρώγοντας το κομμάτι του. Μια φοιτήτρια, πιθανότατα, με γυαλάκια και άγρια, σγουρά, μακριά μαλλιά, πλησίασε κι εκείνη. Είχε ένα σάντουιτς να μοιραστεί.

Φάγατε όλοι μαζί στις πλαστικές θέσεις της αποβάθρας μέσα στον σταθμό του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης. Κι έγινε ο γκρίζος και βρόμικος χώρος, σάλα φωτεινή και το γεύμα χριστουγεννιάτικο, ζεστό και χορταστικό. Κι ακούστηκε ο ήχος του βιολιού χωρίς καθόλου να ανοίξει η θήκη.

Έτσι συμβαίνει πάντα όταν συναντιούνται βιολονίστες.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top