Fractal

O Χρήστος Τερζίδης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

agelasti-big

 

Η βασική έμπνευση μου για την συγγραφή αυτού του βιβλίου («Άδεια δωμάτια», εκδ. «Παπαδόπουλος»), «πυροδοτήθηκε» από τρία μη σχετικά μεταξύ τους περιστατικά. Την αυτοκτονία ενός φίλου. Την παρακολούθηση της υπέροχης ταινίας Biutiful του Alejandro Gonzalez Inarritu. Και τον θάνατο ενός από τους καλλιτέχνες που με την μουσική τους συντρόφεψαν τα εφηβικά μου χρόνια, του Gary Moore. Το Empty Rooms μου κράτησε παρέα εκείνες τις ημέρες που ξεκίνησα να γράφω. Τελειώνοντας αποφάσισα να δώσω αυτό τον τίτλο στο βιβλίο σαν ένα μικρό φόρο τιμής στον καλλιτέχνη αλλά και γιατί αντικατόπτριζε πλήρως την ψυχική μου διάθεση κατά την περίοδο γραφής του.

Το έναυσμα υπήρξε η ανάγκη να εκφράσω αυτά που έχω μέσα μου και να επικοινωνήσω με έναν πιο ειλικρινή τρόπο ακόμα και με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Από εκεί ξεκινάω πάντα. Τα ερεθίσματα που βοήθησαν να βγει αυτή η ιστορία από μέσα μου, τα προανέφερα.

Είναι ένα βιβλίο μέσα από το οποίο προσπάθησα να απευθυνθώ σε ανθρώπους ρομαντικούς και με ευαισθησίες. Ανθρώπους όμως οι οποίοι βλέπουν το περιβάλλον και τους γύρω τους με μία διαφορετική αισθητική από αυτή που προτείνει η επιφανειακή ροζ λογοτεχνία. Οι εικόνες μου είναι ωμές και ίσως και το ύφος γραφής σε πολλά σημεία ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι. Για μένα όμως ο ρομαντισμός κρύβεται παντού. Ακόμα και στις βρώμικες γωνίες κάθε δρόμου. Σύγχρονοι πρίγκηπες που θα λυτρώσουν ψυχές σε αδιέξοδα, δεν υπάρχουν. Πίνουν τσάι σε κάποια παλάτια. Αντιθέτως υπάρχουν πολλά καθάρματα εκεί πέρα έξω που θυσιάζονται για λίγη αξιοπρέπεια στην έμπνευση που μπορεί να τους δώσει μία στιγμή. Αυτοί είναι οι ήρωες μου.

Όλοι οι ήρωες μου είναι ιδιαίτεροι για μένα γιατί κρύβομαι πίσω από κάθε ήρωα. Κουβαλάνε κομμάτια του εαυτού μου. Κλέβουν ιστορίες μου και τις κάνουν δικές του.

Η λύτρωση του ήρωα όπως και η λύτρωση στην ζωή έρχεται μόνο μέσα από το τέλος. Τον θάνατο ο οποίος αποτελεί την φυσική κατάληξη του σώματος μας σε αυτή την πορεία στο άπειρο του χρόνου. Η λύτρωση που μπορεί να αισθάνονται οι ήρωες είναι μία ψευδαίσθηση της στιγμής. Μία απειροσήμαντη στιγμή του χρόνου, η οποία μπορεί απλώς να έχει τόσο μεγάλο συναισθηματικό όγκο, ώστε να μείνει σημαντική και αναλλοίωτη στο πέρασμα του και να καθορίσει πορείες ζωής.

 

adeia-domatia-home1

 

Δυσκολότερο κομμάτι της συγγραφής ενός βιβλίου, αποτελεί οπωσδήποτε η διαδικασία της πρώτης γραφής. Δυσκολότερο γιατί για εμένα λειτουργεί ως διαδικασία γέννησης. Σαφώς βέβαια είναι και η πιο δημιουργική φάση που αφήνει και την μεγαλύτερη ικανοποίηση.

Αποφάσισα να γράψω με τον ίδιο τρόπο που αποφάσισε ένα πιτσιρίκι να κλωτσήσει ένα τόπι που βρήκε μπροστά του μία μέρα και η ικανοποίηση που ένοιωσε ήταν η βασική αιτία να ασχοληθεί παραπάνω, έτσι ώστε να φτάσει κάποτε αυτή την απλή παιδική κίνηση να την κάνει το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής του.

Η καθημερινότητα κατά το διάστημα της συγγραφή του βιβλίου σε συναισθηματικό επίπεδο αλλάζει σημαντικά όμως δεν με «μεταμορφώνει» καθώς οι ιστορίες μου προέρχονται πάντα μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες ή βιωματικές ιστορίες κοντινών μου προσώπων. Κυριαρχεί περισσότερο ένας ενθουσιασμός που πυροδοτείται από τις αναμνήσεις και την σύνθεση τους σε μία ιστορία που δημιουργείται.

Για να μπορέσω να δημιουργήσω χρειάζομαι το τελετουργικό μου το οποίο συνήθως αλλάζει ανά βιβλίο. Χρειάζομαι πάνω από όλα την προσωπική μου απομόνωση είτε για μερικές ώρες, είτε για ημέρες. Η πρώτη γραφή των δύο πρώτων μου βιβλίων έγινε σε διάστημα τριών-τεσσάρων ημερών, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και δουλεύοντας δεκαέξι με είκοσι ώρες την ημέρα, χωρίς να έχω καμμία επαφή με τον έξω κόσμο.

Όταν γράφω φροντίζω να είμαι εκτονωμένος από κάθε άποψη, ξεκούραστος και νηφάλιος. Είναι πολύ σημαντικές επίσης για εμένα οι τροφές και οι ουσίες που λαμβάνω όταν γράφω.

Όλα αυτά φυσικά και αλλάζουν την καθημερινότητα μου δραματικά. Για αυτό τον λόγο δεν μπορώ να γράψω και σε καθημερινή βάση όπως άλλοι συγγραφείς. Απλώς εκμεταλλεύομαι τον ενδιάμεσο χρόνο για να δημιουργώ ιστορίες στο μυαλό μου.

Με το βιβλίο μου απευθύνομαι σε ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες μαζί μου και έχουν την ίδια οπτική γωνία της σημερινής κοινωνίας. Δεν με ενδιαφέρει να προσαρμόσω το γράψιμο μου για να γίνω αρεστός σε όσο μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει τα βιβλία μου να διαβαστούν από όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Προτιμώ όμως να φέρω κόσμο πιο κοντά σε μένα παρά να μπω στην διαδικασία να συμβιβαστώ για χάρη της εμπορικότητας.

Έχω πει και στο παρελθόν ότι την ιστορία την γράφουν οι συγγραφείς. Γιατί οι ηγέτες του κόσμου, ακόμη και οι πιο απεχθείς δικτάτορες, έχουν γαλουχηθεί, εμπνευστεί και επηρρεαστεί από κάποια βιβλία που διαβάσανε. Ο συγγραφέας επιτελεί λειτούργημα είτε έχει ως σκοπό να ψυχαγωγήσει το αναγνωστικό κοινό είτε να συμβάλλει με τον δικό του τρόπο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας σε πιο ανθρώπινη.

 

* O Χρήστος Τερζίδης γεννημένος στην Κολωνία αλλά μεγαλωμένος στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης ο  ξεκίνησε την καριέρα του από το χώρο της δημοσιογραφίας ασχολούμενος με το μουσικό ρεπορτάζ. Τον Σεπτέμβριο του 1991 εξέδωσε το πρώτο free press που κυκλοφόρησε σε πανελλαδικό επίπεδο, το In Rock. Η αγάπη του για τη μουσική αλλά και η επιτυχία μουσικών διοργανώσεων που ανέλαβε τον οδήγησε σύντομα στο μουσικό μάνατζεμεντ συνδέοντας το όνομα του με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής hip hop και ροκ σκηνής όπως ο Δημήτρης Πουλικάκος, οι Goin’ Through, οι ΝΕΒΜΑ, οι Professional Sinnerz, ο STAN και οι My Excuse. Από το 2010 επέκτεινε την επαγγελματική του δραστηριότητα στη Νέα Υόρκη με τη συνεταιρική σύσταση της Terret Entertainment. Έχει εκδώσει συνολικά τρία βιβλία Το Hip-Hop Δεν Σταματά (2003), …Και Το Τέλος Πάντα Κοντά (2009), Bright Nights (2010). Τα Άδεια Δωμάτια είναι το τέταρτο βιβλίο του. Tον τελευταίο χρόνο αρθρογραφεί και στην Αμερική, για τη Huffington Post.

Περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα: www.christosterzides.com

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top