Fractal
Home / FRACT-ALL / Χρονογράφημα: «Μια πλάκα πεζοδρομίου»
29/04/2015, 12:26 μμ

Χρονογράφημα: «Μια πλάκα πεζοδρομίου»

Του Χρήστου Ι. Δούλη //

 

1510101

 

Είχα ακούσει μια ιστορία, μπορεί και να την διάβασα, δεν θυμάμαι. Aρχές του προηγούμενου αιώνα το χίλια εννιακόσια δηλαδή, σε κάποια πολιτεία στην Αμερική, δεν έχει σημασία σε ποια, Έλληνες μετανάστες είχαν φθάσει εκεί για μια καλύτερη ζωή.

Κάθε πρωί, μαζί με άλλους, από άλλα κράτη, πήγαιναν σε συγκεκριμένο σημείο της πόλης και περίμεναν να περάσουν από εκεί εργολάβοι που είχαν ανάγκη από εργάτες . Όπως ακριβώς στον τόπο μας τα περασμένα χρόνια. Πέρασε λοιπόν από εκεί κάποιος εργολάβος και πήρε αρκετούς για δουλειά. Μεταξύ αυτών και πέντε έξι Έλληνες. Μιλάμε για την Αμερική στις αρχές του χίλια εννιακόσια. Τους πήγαν έξω από την πόλη σε μια ερημιά, σε ένα χέρσο τόπο. Ο Μπόσης το αφεντικό δηλαδή τους εξήγησε πως έπρεπε να σκάψουν ένα χαντάκι μήκους πολλών χιλιομέτρων και βάθος περίπου ένα μέτρο. Χαρήκαν οι εργάτες πως θα είχανε δουλειά για καιρό. Ύστερα από καμιά βδομάδα ήλθαν και άλλοι από άλλα κράτη, μετανάστες και αυτοί και σκάβανε άλλο χαντάκι παράλληλα με αυτό που είχε αρχίσει, αλλά σε απόσταση καμιά εικοσαριά μέτρα.

Την επόμενη βδομάδα κάποιος από τους δικούς μας σε κάποιο διάλειμμα ρώτησε τον εργολάβο τι είναι αυτό που σκάβουν και σε τι θα χρησιμεύσει. «Εδώ, του είπε ο Αμερικάνος, ανάμεσα από τα δύο χαντάκια θα γίνει δρόμος. Θα ενώνει τη μια πόλη με την άλλη. Η περιοχή θα ενταχθεί σε σχέδιο πόλεως, η πόλις θα μεγαλώσει και εμείς από τώρα χαράζουμε τους δρόμους». «Καλά, και τα χαντάκια τι χρειάζονται, για τα νερά»; «Σε αυτά τα χαντάκια θα μπουν σωλήνες της αποχέτευσης, του νερού, του ηλεκτρικού. Πρώτα κάνουμε αυτά να είναι έτοιμα και μετά ο δρόμος με τα τσιμέντα, το χαλίκι και πάνω η άσφαλτος». Αυτά αρχές του χίλια εννιακόσια στην Αμερική. Γιατί τα γράφω αυτά; Γιατί κάθε μέρα που πηγαίνω από το σπίτι μου στην πόλη, στη μέση της διαδρομής που έχει επεκταθεί η πόλις και είναι μαγαζιά στη δεξιά και αριστερή μεριά του δρόμου, βλέπω να σκάβουν εδώ και μέρες με κομπρεσέρ όχι μόνο την άσφαλτο , αλλά να ξηλώνουν και τα πεζοδρόμια. Να σημειωθεί ότι αυτός ο δρόμος που σκάβεται είναι καινούργιος. Όχι παραπάνω από τρία τέσσερα χρόνια .

Και εκεί στο ξηλωμένο πεζοδρόμιο να υπάρχουν πινακίδες που λένε ΕΡΓΑ ΔΕΗ. Ποιος είπε στη ΔΕΗ, στην Εταιρία Υδάτων, στον ΟΤΕ η στο Δήμο, πως μπορούν όποτε τους καπνίσει να σκάβουν δημόσιους δρόμους; Θα έπρεπε να απαγορευτεί και μάλιστα δια ροπάλου. Και αν είναι απαραίτητο, να πληρώνουν πρόστιμο στο κράτος. Θα μου πεις πως στο τέλος σκεπάζουν τους λάκκους. Ναι, μα τα μπαλώματα δεν ταιριάζουν σε καινούργιο δρόμο. Είναι σαν να φοράει κάποιος ένα καινούργιο κουστούμι και στο γόνατο ή στον αγκώνα να έχει μπάλωμα. Στην Αμερική αρχές του χίλια εννιακόσια κάνανε το αυτονόητο που εμείς εδώ, εκατόν δέκα πέντε χρόνια μετά δεν κάνουμε. Άσε που τα έξοδα θα ήταν ασήμαντα σε σχέση με το ράβε ξήλωνε και φτιάξτο πάλι από την αρχή. Σήμερα που πέρασα πάλι, είχαν σκεπαστεί οι λάκκοι, αλλά οι πλάκες ήταν ακόμα όρθιες η μία δίπλα στην άλλη, σαν να κοιτάζανε τον κόσμο. Η μία πλάκα η πρώτη, σαν να μου γελούσε ειρωνικά, η άλλη σαν να με κορόιδευε η Τρίτη σαν να με μούντζωσε. « Στα μούτρα σου, της είπα από μέσα μου. Να μουτζώνεις πρώτα αυτούς που σε βάλανε εκεί πριν τέσσερα χρόνια, μετά αυτούς που σε ξηλώσανε και σε έχουν ακόμα όρθια. Τη μούτζωσα και εγώ και την καταράστηκα. « Που να μην ξανασηκωθείς Παναγία μου από το πεζοδρόμιο, να είσαι πάντα ανάσκελα και να βλέπεις να περνάνε από πάνω σου μόνο γέροι, γριές και παπάδες. Να μην σε πατήσει και να μην ιδείς ούτε ένα ψηλοτάκουνο, ούτε ένα φουρό, ούτε ένα μάγκα, ούτε ένα μόρτη»-.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top