Fractal

Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος στο εργαστήρι του συγγραφέα

 

gezos2

 

Τα διηγήματα της Τραμπάλας απλώνονται σε ένα βάθος 3-4 ετών. Το πιο παλιό είναι η Μύγα, που γράφτηκε πρώτη φορά το 2012 αλλά δουλεύτηκε πολύ από τότε και έχασε σχεδόν τις μισές της λέξεις. Το πιο πρόσφατο, το Χασμουρητό.

Διηγήματα έχω γράψει πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Τα πρώτα ήταν ξεκάθαρα επηρεασμένα από την αγάπη που έτρεφα τότε για τον Πόε, με έναν μετεφηβικό ρομαντισμό που συνέπλεε με τη νεκροφιλία του γκόθικ. Κάποια στοιχεία από την εποχή εκείνη τα κράτησα: τον ρυθμό, το μακάβριο (ενταγμένο πια σε αστικό πλαίσιο), την εμμονή με τον θάνατο. Κατά τα άλλα, τα έντονα γνωρίσματα του φανταστικού (πότε στα όρια του μεταφυσικού τρόμου, πότε στις πιο σύγχρονες εκδοχές του urban weird) είτε απωλέσθηκαν εντελώς είτε συνέχισαν να ενυπάρχουν σε σπέρματα μέσα στο σώμα ορισμένων διηγημάτων μου (π.χ. Σκαντζόχοιρος).

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος "Τραμπάλα", εκδόσεις Μελάνι, σελ. 112

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος “Τραμπάλα”, εκδόσεις Μελάνι, σελ. 112

Η Τραμπάλα περιλαμβάνει 10 ιστορίες. Άφησα έξω, μετά από πολλή σκέψη και πολύ προβληματισμό, κάποια διηγήματα που τα θεωρώ καλά, αλλά θα έδιναν διαφορετική βαρύτητα στο συνολικό βιβλίο που ήθελα να στήσω, θα έβγαζαν λίγο παραπάνω αλμυρό ή γλυκό το φαγητό που ήθελα να φτιάξω. Και αυτό είναι νομίζω η δυσκολότερη δουλειά όταν έχεις να κάνεις με μια συλλογή διηγημάτων: πρέπει να πάρεις κάποιες πολύ κρίσιμες και οδυνηρές αποφάσεις σχετικά με το τι ακριβώς θα συμπεριλάβεις στο βιβλίο. Είναι πιο δύσκολο (συναισθηματικά, τουλάχιστον) από το να αφαιρείς αποσπάσματα από ένα μυθιστόρημα, γιατί εκεί το σύνολο είναι συνεχές. Στο μυθιστόρημα είναι σαν να έχεις μια πλαστελίνη και να κόβεις κομμάτια από δω κι από κει για να φτιάξεις έναν περίτεχνο μεγάλο άνθρωπο· στη συλλογή διηγημάτων, σαν να έχεις φτιάξει πολλά μικρά ανθρωπάκια από πλαστελίνη και να πρέπει να αποφασίσεις ποια από αυτά θα βάλεις μέσα στο σπίτι σου.

Τα διηγήματα της συλλογής είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους, ωστόσο θα έλεγα πως υπάρχει ένας διαφανής άξονας που τα συνέχει: οι άνθρωποί τους είναι εμμονικοί, οδηγημένοι στα άκρα είτε από την εγγενή τους αυτοκαταστροφικότητα είτε από το συνδυασμό των περιορισμών που τους επιβάλλει η φύση και η κοινωνία. Τους ταλανίζει ο κυνισμός του χρόνου, η μνήμη ως φορέας πόνου και νοήματος, η μοναξιά ως κίνδυνος αλλά και ως καταφύγιο, η φτώχεια, η δυσκολία επικοινωνίας στις ερωτικές και οικογενειακές σχέσεις. Ίσως είναι και ο ίδιος άνθρωπος σε διαφορετικές ηλικίες και φάσεις της ζωής του. Αυτό που είχα στο μυαλό μου πάντως συνθέτοντας τη συλλογή, ήταν να αναπαραστήσω μια πιο σφαιρική όψη της ύπαρξης, την οποία βλέπω σαν ένα συνεχές φάσμα συναισθημάτων και καταστάσεων, μια διακύμανση, από τον πόνο στην ελπίδα, από τη ζωή στον θάνατο, από την πλήξη στην απόγνωση, από το κλάμα στο γέλιο.

Σε σχέση με τη Λάσπη, ήθελα να επικεντρωθώ περισσότερο στη διήγηση ιστοριών, εκμεταλλευόμενος την ευελιξία της φόρμας να μεταχειριστώ μια μεγαλύτερη ποικιλία από στιλ και τεχνικές, και να συμπληρώσω εκείνο το παροξυμμένο παζλ με μερικές πινελιές νηφαλιότητας.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top