Fractal

Από το «αρχοντικό» του Κυρ Αλέξανδρου

Της Ελένης Χωρεάνθη //

 

christmas_tree

 

«Στο Χριστό στο Κάστρο»

 

Mια νοικοκυρεμένη φτωχογειτονιά,

μια ζωγραφιά η πόλη,

σπίτια μικρά και ταπεινά,

απλή και ταπεινή και των ανθρώπων η ζωή.

Χαμηλοτάβανο το «αρχοντικό» του Κυρ Αλέξανδρου,

τρεις καμαρούλες και μια στια,

τα φτωχικά κατάλοιπα, τα λιγοστά υπάρχοντά του,

σύνεργα της  γραφής,

τα χρόνια του τα παιδικά και τα εφηβικά,

τα μυστικά κρυφοκοιτάγματα,

οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, τ’ απωθημένα του

μες τα χαρτιά καταγραμμένα.

Η περασμένη του ζωή,

τόσοι καημοί, του κόσμου, βάσανα

μόχθος και πάθια

στοιβαγμένα στα βιβλία του και στα χαρτιά

σ’ έναν κοιτώναν άναρχο.

 

Βραδυπορούσες,

συν δυο συν τρεις των τελειωμένων οι ψυχές

δίκαιων και αδικουμένων,

λειτουργημένοι κι αλειτούργητοι

οι απ’ αιώνος τεθνεώτες ήρωες,

φίλοι πιστοί του γκαρδιακοί και συγγενείς

συλλογισμένοι, σιωπηλοί

κάθονται ολόγυρα στη στια συναθροισμένοι

να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων,

μεράδι από τον άρτο και τον οίνο

των ηγιασμένων δώρων

ζώντων και κεκοιμημένων.

 

Συνοδοιπόροι αθέατοι κι  ανείδωτοι,

πλούσιοι, φτωχοί και παρακατιανοί,

δικαιωμένοι κι αδικαίωτοι

πένητες, φόνισσες, μοιχοί,

οι νηστεμένοι,

οι σαρακοστιανοί του έρωτα,

οι παρακατιανοί  και  ταπεινοί βαρδιάνοι,

ευλαβείς κι ανευλαβείς,

ψυχές αμαρτωλές και αναμάρτητες,

μορφές αέρινες, σκιές, φιγούρες αδειανές,

ρικνές, μαραγκιασμένες οι ψυχές των τεθνεώτων.

 

Κι ο Κυρ Αλέξανδρος με το ραβδί

ιστάμενος ευθυτενής

καταμεσής του πλήθους των αδημονούντων,

κανοναρχεί, ηγεμονεύει κι ευλογεί,

προΐσταται απάντων,

ορατών και αοράτων, των καταληπτών

και ακατάληπτων θαυμάτων,

οριοθετεί της κάθε μιας ψυχής τον εαυτό της.

 

Και προς το μέσο της νυκτός,

ο παπάς-Διαμαντής με τον Σταυρό ομπρός

ξορκίζοντας διαβόλους και δαιμόνια,

και πίσω ο Κυρ Αλέξανδρος

με το κερί και με το θυμιατήρι

σέρνουν τα έθνη των ψυχών

για τον «Χριστό στο κάστρο»

κι ως τα χαράματα και την αυγή

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ…και επί γης ειρήνη,

…Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει

Και η γη το σπήλαιον…

…Χριστός γεννάται δοξάσατε…»

στόματα αέρινων ψυχών καθαγιασμένων ψάλλουν,

συλλειτουργούντων των αγγέλων κι αρχαγγέλων.

 

Ήχοι, φωνές πολλών υδάτων φωνηέντων

και «μινυρίσματα πουλιών χειμαζομένων»,

ρυθμοί στο εύρος του πελάγου,

η αύρα του,

η μυστική περπατησιά «ολόγυρα στη λίμνη»,

μια σκιά πάνω στα πράγματα, η αφή του,

«Το άνθος του γιαλού»,

«Η Μοσχούλα» του

τρυγούν «Το μοιρολόι της φώκιας».

Κι η φόνισσα, η φριχτή «Φραγκογιαννού»

με σαλεμένο τον τρισάθλιο νου,

λέει στο κύμα: «μέριασε», γιατί

ψάχνω θαλασσοσπηλιά βαθιά,

βράχο από κάτω να κρυφτώ,

να σκάψω λάκκο,

μέσα να πέσω, να θαφτώ,

να λυτρωθώ, ν’ αγιάσω…

 

«…εν τω σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως…!».

Ένα συν τρία δευτερόλεπτα σιγή!

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top