Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Η Χρυσοξένη Προκοπάκη στο Εργαστήρι του συγγραφέα
08/06/2016, 12:41 μμ

Η Χρυσοξένη Προκοπάκη στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

xrysokseni

 

Η συλλογή διηγημάτων Λευκό μακρύ παλτό (και άλλες ιστορίες) διαδέχεται τη νουβέλα Μέλαινα Χολή. Το λευκό διαδέχεται… το μαύρο. Οι ήρωες των διηγημάτων θα μπορούσαν να είναι το ίδιο πρόσωπο σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του.

Μία γυναίκα που περιφέρεται στην πόλη και μετράει τους ανθρώπους που της έχουν απομείνει, ένας άνδρας που ζητάει εκδίκηση, ο ανυπόμονος Νικόδημος, μια επιτυχής −δυστυχώς− απονεύρωση, μια λάθος βαλίτσα χωρίς επιστροφή, μια τεκίλα με λίγη ζάχαρη, μια χαμένη ταυτότητα, μυρμήγκια που στοιχειώνουν μία ύπαρξη, μια μετακόμιση από ένα καινούργιο σπίτι σε ένα παλιό, μια γυναίκα που ζητάει εκδίκηση, ένας μπαμπάς που μοιάζει με λουλούδι, αλλά δεν είναι λουλούδι, είναι… κολοκύθι.

Η πρώτη, και εκτενέστερη ιστορία, γράφτηκε εν μία νυκτί, στο πλοίο από Πειραιά προς Κρήτη. Ήταν μία απολαυστική διαδικασία. Είναι ένας μικρός απολογισμός της ηρωίδας. Άλλωστε, κάθε ιστορία θεωρώ ότι κρύβει ένα είδος απολογισμού. Οι ήρωες των έργων μου ζουν όσα δεν καταφέραμε εμείς να ζήσουμε, όσα ποθήσαμε, όσα φοβηθήκαμε εν τέλει.

lefko_paltoΚάποιες ιστορίες είναι εν μέρει βιωματικές, και στην πορεία τις παράλλαξα. Κάποιες άλλες, είναι γέννημα της φαντασίας μου. Ποτέ δεν γράφω αυτοβιογραφικά, δεν γράφω κάτι που έχω ζήσει ακριβώς όπως το έζησα. Θα ήταν φοβερά ανιαρό αυτό. Παντού υπάρχει ένα ψέμα για να γλυκάνει κάπως την αλήθεια που κουβαλάμε. Γι’ αυτό, προτιμώ συχνά ένα είδος παραβολικής γραφής, όπου μέσα από τη μυθοπλασία, μπορεί κάθε αναγνώστης να ζήσει μια πτυχή της δικής του πραγματικότητας, κάνοντας όποια αναγωγή θελήσει.

Μέσα στα διηγήματα ανακαλύπτω τις διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου, εντοπίζω τους φόβους μου, εξιλεώνομαι. Η γραφή, όπως την εισπράττω όταν γράφω κι όταν διαβάζω άλλα κείμενα, κρύβει κάτι καθαρτήριο τελικά.

Η συλλογή αυτή είναι ένας τόπος συνάντησης προσώπων του παρελθόντος και του παρόντος. Εδώ, βρίσκω ανθρώπους που είχα ξεχάσει, που υπήρξαν για λίγο, κάπως αλλιώς. Τους ευγνωμονώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να δω και τον εαυτό μου διαφορετικά. Τους συγχωρώ. Ελπίζω να με έχουν συγχωρέσει κι εκείνοι.

Οι ήρωες αρνούνται την πραγματικότητα που ζουν, όμως δεν αρνούνται τη ζωή. Μεταμορφώνουν τις στιγμές τους, τις προσλήψεις τους, μεταμορφώνονται κι οι ίδιοι. Έχουν απόλυτη επίγνωση των πράξεών τους, ακόμα κι όταν αυτές είναι ακραίες. Δεν είναι σίγουροι για τίποτα, αναρωτιούνται για τα πάντα και δεν μετανιώνουν.

Η συλλογή τελειώνει με ένα παραμύθι που αρχίζει και τελειώνει με μία ερώτηση. Η ερώτηση θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και η απάντηση, αρκεί να βάλει κάποιος μια τελεία, ένα τόσο δα μικρό σημείο στίξης.

Το εξώφυλλο του βιβλίου του μεγάλου μας ζωγράφου Πάνου Σαραφιανού, (1919-1968) είναι μόνο του μια ακόμα ιστορία. Είναι η θέαση του κόσμου μέσα από την καθηλωτική παιδική ματιά αυτού του κοριτσιού, ματιά-πρόσκληση στον αναγνώστη να ζήσει ένα ακόμα παραμύθι.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top