Η Χρυσούλα Δημητρακάκη στο Εργαστήρι του συγγραφέα

Πώς άρχισα να γραφω;

Όταν μου είπε η Ελένη να γράψω πως άρχισα να …. ‘γράφω’, νόμιζα ότι μου είπε να γράψω την ιστορία της ζωή μου…
Κάπως έτσι έχω συνδιάσει το γράψιμο.

Ημουν σε μια χρονική περίοδο της ζωής μου, που η ένταση μου εύρισκε δίεξοδο στην τακτοποίηση ξεχασμένων συρταριών….
Τα παιδιά μου είχαν φτάσει σε ηλικία περίπου δέκα ετων και η εργασία ζητούσε ολο και περισσότερο από την δυναμική μου.

Σε κάθε προσπάθεια μου τακτοποίησης των συρταριών έβγαζα στιβες με χειρόγραφα, άλλα με μικρά γραμματάκια, τόσο ψιλα όσο να μου θυμίζουν την ηλικία του Γυμνασίου, αλλα με την βιασύνη της θύελλας του μυαλού των φοιτητικών μου χρόνων, γεμάτα προβληματισμό και αναπάντητα ερωτήματα. Εκείνη την περίοδο είχα κάνει δημοσίευση στο «Πολυπτιχο» του Ευάγγελου Ρόζου. Και μετά κενό.

Γάμος, δυο παιδιά το ένα πίσω από το άλλο, εργασία σε επιχείρηση που απαιτούσε χρόνο όλες τις παραγωγικές ώρες και μια πίεση καθημερινή, να προλάβω να υποστηρίξω όσα έπρεπε, όσα με καλούσαν, όσα μου επέβαλαν, όσα με αναγκαζαν και όσα συμπλήρωναν μια εικόνα της μισο τέλειας νοικοκυράς, της μισο τέλειας συζύγου, της μισό τέλειας επαγγελματίας , και της ουσιαστικής μαμάς.
Το μόνο που με έσωζε ήταν το καταφύγιο στα βιβλία που με ανάγκαζαν να σκεφθώ και να πάρω θέση, πάντα μυστικά και πάντα εσωτερικά, για όσα κρατούσαν το ενδιαφέρον μου ζωντανό και χωρίς να έχω χρόνο να συμμετέχω σε ανοικτές συζητήσεις, όλα αυτά εσυσσωρεύοντο μέσα μου.

Αυτός ο τρόπος διαβάσματος-μελέτης, συνδιαζόταν με το ‘μερακι’ μου να παρατηρώ και την παραμικρή λεπτομέρεια και να διεισδύω μέσα στη σκέψη των ανθρώπων παίζοντας ένα παιχνίδι που γίνεται ακόμα και μέχρι σήμερα σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Όταν έχω έναν άνθρωπο απέναντι μου, από το βλέμμα του και τις μικρές η μεγάλες του κινήσεις, αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που σκέπτεται, και εφ όσον μου δωθεί η ευκαιρία, κρατώ ένα αμείωτο ενδιαφέρον να διαπιστώσω αν η πρώτη μου εντύπωση ήταν σωστή.

Όμως ενώ τα συρτάρια είχαν γεμισει ασφυκτικά, δεν τολμούσα και δεν ήθελα να πετάξω τα μοναδικά αποδεικτικά του μεγάλου μου μυστικού. Κανένας δεν γνώριζε ότι έγραφα. Κανένας δεν γνώριζε ότι αλλού ήταν η ψυχή μου και το σώμα μου αλλού.

Ηταν τότε, που πάνω στο επαναλμβανόμενες ‘ανασκαφές’ ένας ξεσηκωτικός άνεμος άρχισε να φυσά μέσα μου και αναστατωμένη από παλαιώτερους στίχους μου, αποφάσισα να μην συμπιέζω πλέον μέσα στην καθημερινότητα αυτό που δεν μπορώ ούτως η άλλως να τηθασεύσω, γιατί χάνω το σημαντικώτερο κομμάτι της αλήθειας μου. Ηταν το ‘τότε’ που αρχισα να γράφω ξανά κάτω από μια νέα οπτική που μου επέτρεπαν οι διαφορετικές συνθήκες, το διαφορετικό γνωστικό επίπεδο και η διαφορετική ηλικία με τις αναθεωρήσεις που φέρνει η ζωή και μέσα από ένα σκεπτικό που παραμερίζεις τον εαυτό σου για να μπορείς να βλέπεις τον διπλανό σου. Αλλά αυτή την φορά ήμουν αποφασισμένη να μοιραστώ τις σκέψεις.
Ηταν κάτι σαν αυτό που λένε ηλθε το ‘πλήρωμα του χρόνου’.

Τότε τόλμησα να ρωτήσω έναν εκδοτη εφημερίδας, πολύ δειλά γεμάτη αναστολές μηπως με νομίσει υπερφίαλλη, η υπερτιμημένη, αν μπορούσα να κάνω δημοσίευση στην εφημερίδα του.
Μετα την πρώτη δημοσίευση με πήρε τηλέφωνο ο εκδότης και μου ζήτησε να στέλω δημοσιεύσεις γιατί θα ήθελε τακτική συνεργασία.

Μετα τα υπόλοιπα, κατά κάποιον τρόπο τα ανέλαβαν οι ‘άλλοι’. Οι ‘αλλοι’ είναι ολοι εκεινοι που πιστεύουν και ‘επικοινωνούν’ με αυτό που γράφεις και δίνουν δύναμη στον ‘πρωτάρη’ να συνεχίζει. Ηταν οι ‘άλλοι’ επίσης που με παροτρυνουν να βγάλω το πρωτο μου βιβλιο και στήριξαν και στηρίζουν μέχρι σήμερα τις προσπάθειες μου με την παρουσία τους και τα σχόλια τους.

Γράφω στον ανύποπτο χρόνο της αναπαίσθητης έμπνευσης, από μια λέξη, ένα τραγούδι, ενα γεγονός χωρίς απαραίτητα να είναι συγκονιστικό και εκωφαντικό, από μια λεπτομέρεια, ενός κάτι που κάνει τον δρόμο διαφορετικό. Οταν φτάσω στο επίπεδο δημοσιεύσης, πριν δημοσιευθεί οτιδήποτε, ξαναπερνώ τους στίχους σαν ένας απαιτητικός αναγνώστης
Στην πορεία της ζωής, απο αιφνίδια γεγονότα, εκλήθηκα να αποδείξω έμπρακτα, όλα όσα έγραφα και αναγκάσθηκα να δώσω τον μεγαλύτερο πόλεμο με τον εαυτό μου, όταν έπρεπε να αρχίσω την ζωή μου από την αρχή, όχι μόνο για να γεννηθώ ξανά, αλλα για να παρασύρω σε αυτή την νέα γέννηση, και όλο τον κόσμο γύρω μου. Στο κομβικό σημείο του ‘υπάρχω’ και ‘δεν υπάρχω’, που βρισκόμαστε συχνά πυκνά εμείς οι άνθρωποι και αναγκαζόμαστε μηχανικά να συστρατεύσουμε τις αόρατες πηγές μας, μαζί με ότι είχαμε κτίσει σαν ‘σταση’ ζωής για να αξιωθούμε την ζωή που επανακτήσαμε με την δική μας θέληση.

Σήμερα συνεχίζω να είμαι εργασιομανής στην εργασία μου, αλλά το γράψιμο είναι καθημερινή υπόθεση άσχετα με τις υποχρεώσεις και τις συνθήκες γιατι προιόντος του χρόνου ακολούθησα την τακτική ότι όταν δεν έχεις χρόνο μπορεις να τελειώσεις περισσότερα πράγματα. Και η λογοτεχνική πορεία, εκτός από την εμπνευση, θέλει και πολύ δουλειά.
Συμπεράσματα δεν υπάρχουν, γιατί η κοινή μας πορεία έχει την δυναμική των αναπάντητων ερωτημάτων και ενός αγώνα που ο ένας στηρίζει τον άλλο, με διάχυτη την αγωνία, όχι απλά να επιβιώσουμε, αλλά να βάλουμε ο καθ’ένας το λιθαράκι του να γίνει ο κοσμος μας καλύτερος

Πως άρχισα να γράφω: Ακόμα διερωτώμαι και εγώ.

Χρυσούλα Δημητρακάκη, «Η σμίλη των πελάγων» Ιωλκός 2014 

Δείγμα γραφής:

AΝ ΕΧΕΙΣ ΕΛΠΙΔΑ

Αν έχεις σκέψη, κάνε πράξη τη θεωρία,
όταν όλοι την ξεχνούν.

Αν έχεις ελπίδα, δυνάμωσέ την
όταν δεν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες.

Αν αντιστέκεσαι, αντιστάσου
όταν η συνήθεια σου δείχνει την ευκολία.

Aν θέλεις να θυμάσαι,
θυμήσου, όλα εκείνα,
που εν καιρώ ειρήνης, σε προετοίμαζαν.

Χρυσούλα Δημητρακάκη
‘Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά’ Ιωλκός 2009

ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥ

Θα τρόμαζες αν ήξερες
τα βάθη του πελάγου.

Απαντημένα κι άξαφνα
σε κύματα σβησμένα απομεινάρια,
πλέουνε εδώ και μια εκεί,

σημάδι,
πως ο κόσμος μας, χωρίς τέλος
ναυάγια,
σημάδι,
πως εζήσαμε μ’ελάχιστη ζωή.

Θα τρόμαζες αν ήξερες
τα βάθη του πελάγου.

Βιογραφικό:

Η Χρυσούλα Δημητρακάκη γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από το Ρέθυμνο και το Ατσιπόπουλο, τόπο γέννησης του πατέρας της. Συγγραφέας και ποιήτρια στην ελληνική και αγγλική γλώσσα, στην επαγγελματική της καριέρα είναι οικονομικό στέλεχος σε όμιλο επιχειρήσεων στην Αθήνα με μεταπτυχιακές σπουδές, Human Resource Management και MBA του Πανεπιστημίου Teesside Αγγλίας και τα επιστημονικά της συγγράμματα αφορούν την “Ηγεσία” και την έρευνα “Ανθρώπινης συμπεριφοράς”. Μητέρα δύο παιδιών, ανήκει στο εθελοντικό σώμα του Ερυθρού Σταυρού, όπου υπηρέτησε ως εθελόντρια στο σταθμό Α Βοηθειών και στο νοσοκομείο ‘Ερυθρός Σταυρός, ενώ σήμερα ανήκει στο σώμα εθελοντών πολέμου. Είναι δρομέας των 10 χλμ όπου το 2005, κατέκτησε το Αργυρό μετάλλιο στο Διεθνή Δρόμο Μεσσήνης.

Με την συγγραφή ασχολείται από τα φοιτητικά της χρόνια και το πρώτο της ποίημα δημοσιεύθηκε την δεκαετία του 1980. Το 2005 κυκλοφορεί η πρώτη της ποιητική συλλογή “Ποίηση”, με τρεις ενότητες, “Άνεμοι και θύελλες”, “Κρήτη των ονείρων” και “Θάλασσα της ψυχής”, από τον εκδοτικό οίκο Χάρη Πάτση.
Το 2006, κυκλοφορεί το μυθιστόρημα “Φρατζέσκα” από τον ίδιο οίκο και το 2007 οι ποιητικές συλλογές “Tριλογία: Ύπαρξη-Ζωή -Άνθρωπος” και η Ελληνο-Αγγλική έκδοση “Stone and Water”, καθώς και η 2η έκδοση της “Φρατζέσκας” από τις εκδόσεις “Ιωλκός”. Το ίδιο έτος υπογράφει τα κείμενα στο αφιέρωμα, “Πόλη-Μνήμες-Θρύλοι”, που παρουσιάσθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με αφήγηση της Άννας Συνοδικού και του Γρηγόρη Βαλτινού και οργάνωση του Συλλόγου Αποφοίτων της ‘Ελληνικής Παιδείας’. Το 2009, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός η συλλογή με δοκίμια και ποίηση “Το θρόισμα του μεγάλου δρυγιά”.

Της έχει απονεμηθεί το Χρυσό Μετάλλιο Λογοτεχνίας 2006 της Ακαδημίας M.Madhusudan της Ινδίας και του Πανεπιστημίου της Καλκούτας. Ο τίτλος του Διδάκτορος της Λογοτεχνίας από Διεθνές Κέντρο Ποίησης USA και Κίνας το 2007 και το ίδιο έτος, το “Χρυσό μετάλλιο της Βεργίνας” για τη διάδοση του Ελληνικού Πολιτισμού στο Εξωτερικό από τον πολιτιστικό σύλλογο Σαλαμίνας “Καφενείο των Ιδεών”. Έχει βραβευθεί από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών το 2004 και το 2005, 2006 και 2010, στο Πανελλαδικό Συμπόσιο “Σικελιανά” και την Unesco το 2005 και 2006. Το 2008, της απονέμεται η υψηλή τιμή του Ομίλου Βρακοφόρων Κρήτης και το ίδιο έτος στην Ινδία, κυκλοφορεί το παγκόσμιο Ανθολόγιο “Heaven” με αφιέρωση στην ποίησή της, ενώ στην Ιταλία συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο ΝΟSSIDE των διεθνών βραβευμένων ποιητών που γράφουν ποίηση σε δύο γλώσσες. Το 2009 η επιτροπή διεθνών βραβείων Ιταλίας, Giovanni Gronchi, της απονέμει το πρώτο διεθνές βραβείο ποίησης και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ατσιποπούλου, τιμητική διάκριση για τη συμβολή της στη διάδοση των γραμμάτων.

Ποίηση, δοκίμια και άρθρα δημοσιεύονται σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, είναι δε μόνιμος συνεργάτης στις εφημερίδες “Κρητική Επιθεώρηση” Ρεθύμνου και “Ελληνική Γνώμη”- Dusseldorf Γερμανίας.

Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Διεθνούς Εταιρείας Ελληνικής Φιλοσοφίας, του Κογκρέσου Παγκοσμίων Ποιητών, της Παγκρήτιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Ένωσης Δημοσιογράφων Κρητικού Τύπου.