Fractal

Όταν η Νέα Υόρκη διαπομπεύεται από την σύγχρονη εικαστική τέχνη της Κίνας!

Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη //

 

ioust2

 

Η Κίνα είναι πανταχού παρούσα στη Νέα Υόρκη. Όχι μόνο μέσα από τα καταναλωτικά αγαθά που γράφουν made in China ούτε από τους φοιτητές που κατακλύζουν κατά χιλιάδες τα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια. Η Κίνα είναι παρούσα σαν υπερδύναμη σε μια Αμερική, που μοιάζει με θεραπαινίδα της.

 

Έτσι ακόμη και η σύγχρονη τέχνη της Κίνας είναι αντικείμενο εικαστικής και πολιτιστικής συζήτησης στους μεγάλους Νεοϋορκέζικους καλλιτεχνικούς κύκλους, που μέχρι μια δεκαετία πριν δεν καταδέχονταν να ρίξουν ούτε μια ματιά σε κάθε ξένο και προπάντως Απω-ανατολικό.

 

Σήμερα, η σημαντικότερη έκθεση στο Μουσείο Guggenheim είναι Κινέζων καλλιτεχνών. Οι καλλιτέχνες  προκαλούν διάλογο για το χώρο και το χρόνο περιφρονώντας το ιστορικό αφήγημα της Κίνας. Τα έργα τους αναφέρονται σε μικρούς τόπους, απομακρυσμένα σύνορα ή ακατοίκητα νησιά καθώς και αφηρημένες ιδέες όπως κτήση, σύνορα και ουτοπία. Ακόμη και η Κίνα είναι παρούσα εδώ όχι σαν μια χώρα αλλά σαν ένα έθνος ανοιχτό σε ερωτήματα και επαναπροσδιορισμό.

 

Ο τίτλος της έκθεσης «Παλιές Ξαναειπωμένς Ιστορίες, 1936» και είναι βασισμένη στον ομώνυμο τίτλο του βιβλίου σύγχρονου Κινέζου συγγραφέα  Lu Xun στο οποίο χρησιμοποιεί αρχαίους μύθους για να κριτικάρει την κοινωνία, να ξαναδεί την ιστορία και να φωτίσει τα προβλήματα της εποχής.

 

Οι καλλιτέχνες της έκθεσης εστιάζουν στη διαφοροποίηση της μυθολογίας από την πραγματική ιστορία. Χρησιμοποιούν ιστορικά μέρη για να επανεφεύρουν την ταυτότητα της σύγχρονης Κίνας, απλώνονται στην παγκόσμια εικόνα, ασχολούνται με την αντιδιαστολή μυθολογίας και πραγματικότητας.

 

Τα έργα τέχνης που εκτίθενται είναι φιλοτεχνημένα ειδικά για την εν λόγω έκθεση κι εξετάζουν πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις σε παγκόσμια κλίμακα, εξερευνούν την ατομική και την συλλογική μνήμη, την μετανάστευση και την αστυφιλία, τον πολιτιστικό εναγκαλισμό και τον πολιτιστικό αποκλεισμό. Αναπαριστούν την αντίστιξη της σύγχρονης τεχνολογίας με την τέχνη.

 

ioust1

 

Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα, καθώς η έκθεση και τα έργα της με παρέπεμψαν στις αρχές του αμερικάνικου ιμπρεσιονισμού, εξπρεσιονισμού και κυβισμού του 20ου αιώνα.

Κι αναρωτιέμαι πόση Κίνα χρειαζόμαστε σε επανάληψη της δυτικής εικαστικής κουλτούρας; Κι αν οι Κινέζοι ξέφυγαν από τις παγόδες και την δική τους ιδιότυπη τέχνη, ζώντας στο περιθώριο και αναπαριστώντας εικαστικούς γίγαντες των ΗΠΑ, γιατί θα πρέπει να γίνουν εξάμηνη έκθεση σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία της Νέας Υόρκης;

Αυτή η έκθεση με έχει πείσει ότι η Κίνα με τα δικά της εκατομμύρια χάνει το εικαστικό της πρόσωπο και διαπομπεύεται στην Μητρόπολη της Αμερικής!

Και η Μητρόπολη της Αμερικής επίσης διαπομπεύεται καθώς αποκαλύπτεται πως ό,τι Κινέζικο και πληρωμένο καταλαμβάνει χώρο και δημοσιότητα σε μια χώρα που κάποτε ξεχώριζε για την εικαστική πρωτοπορία της.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top