Fractal

Μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα ζωής

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Κωνσταντίνος Γαλάνης «Καρτ ποστάλ», εκδ. Εκάτη, σελ. 46

 

H πρώτη ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Γαλάνη φέρει τον τίτλο «Κάρτ ποστάλ». Ο χρόνος, τα λάθη, η ζωή που αέναα ταξιδεύει, ο έρωτας, τα όνειρα είναι μερικά από τα θέματα που απασχολούν τον γράφοντα. Πλουραλισμός λέξεων και σκέψεων, πολυφωνία, αξιοπρόσεκτος ρυθμός- καταιγιστικός πολλές φορές-πληθώρα μεταφορών, παιχνίδι με τον σουρεαλισμό, ερμηνεία εικόνων και γεγονότων ζωής ιδωμένα με φίλτρο ιδιαίτερο. Η νιότη δεν λέει να εγκαταλείψει τον ποιητή, φτερά έχουν οι λέξεις και οι σκέψεις του.. Μέσα στους στίχους του δεν συναντάς το άσκοπο μελόδραμα, ακόμα κι όταν τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα με «λέξεις δολοφονημένες και λεξικά απαρηγόρητα». Ακόμα κι όταν «σταυρός η επιθυμία», κι όταν «σε καρτ ποστάλ /αποτυπώνεται/ το κοντράτο της φυγής». Η θλίψη ως αίσθηση και η ματαίωση υπάρχουν όμως δεν «καπελώνουν» το όλο εγχείρημα. Τον Γαλάνη «η έλξη τον τραβά σαν φύλλο στο πάθος του αέρα». Μικρές ιστορίες, μικρά στιγμιότυπα ζωής και ερμηνεία με λοξό βλέμμα προσδοκιών, εικόνων, ιδεών. Βράζει η ψυχή και η νόηση, η όποια οργή, αντίθεση ή αντίδραση γίνεται στίχος ορμητικός, γενναίος που σε μεταφέρει σε ένα ανοίκειο παρόν. Σε κάποια ποιήματα γίνεται έντονη χρήση του επιθέτου, πράγματα απαγορευτικό για την ποίηση. Ωστόσο, είναι έτσι δοσμένο στα συμφραζόμενα και συνδυασμένο έτσι, που δεν ενοχλεί τον αναγνώστη. Ανθολογώ τέσσερα ποιήματα που ξεχωρίζουν:

 

Έκλειψη

 

Μαχαιρώνεις  τ’ αστέρια

Καθώς  αιμορραγούν,

οι ευχές ξεψυχούν

Δεν αλλάζει τίποτα.

 

Μόνο τα όνειρα

όσων πετούν κηλίδες

στο συντριβάνι τ’ ουρανού.

 

Κωνσταντίνος Γαλάνης

 

Στουρνάρη και Αλχημιστών γωνία

 

Στα πεζοδρόμια θα βρεις τη λησμονιά.

Ένα κασκόλ φορά κι ερπύστριες στα χείλη.

Νοέμβρης στρίβει απ’ τη γωνιά,

συνθήματα πατά μ’ αποτσίγαρα που σβήνει.

Γάντια φθαρμένα στα κάγκελα κρεμά

παρηγορώντας γαρίφαλα που πένθησαν

για της φωτιάς το μέλλον.

 

 

Καμβάς

 

Σταγόνες μουσκεύουν το κορμί,

μα την καρδιά βαραίνουν.

 

Αδιάβροχοι διαβάτες σ’ αδιέξοδα

κι εσύ αποπροσανατολίζεσαι

στου λαβύρινθου το χρώμα.

-Μα πού είναι ο Μινώταυρος;

 

Προσδοκάς να βρέξει κι άλλο.

 

Έστω τα σαλιγκάρια να πουν μια καλησπέρα.

 

 

 

Αυλαία

 

Δεν ξημέρωσε.

 

Άγγελοι τιμώρησαν τ’ άστρα στο ένα πόδι.

 

Μια καληνύχτα ασελγεί σε όνειρα λαθρεπιβάτες.

Οι λέξεις απέχουν απ’ τις προτάσεις της ζωής.

 

Οι συλλαβές βαδίζουν στο κενό,

κρατώντας με το χέρι έναν κόκκο άμμου.

 

Τα κάστρα έπεσαν, γιατί δεν χτίστηκαν ποτέ.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top