Fractal

Μπόρχες – Αιώνιος ως χρώμα

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // *

 

 

DIHGHM

 

Είναι άραγε η ίδια πεταλούδα, εκείνη η μαύρη του Μοναστηριού του Πόρου, και η άλλη που πεθαίνει μες στο βυθό της Αίτνας για να γεννηθεί ξανά, διαυγέστερη κύριε Μπόρχες, καινούρια και προικισμένη με μια ανείπωτη, προστιθέμενη αξία;

Ίσως για την πρώτη, τη δική μας, αυτός ο κόσμος υπάρχει για μια και μόνη στιγμή. Μια παύση του καιρού σαν αυτές που μπορεί να επιφέρει ένα ποίημα και ιδού οι απαντήσεις στου ραβίνου την αρχαία έκσταση. Η Αίτνα και ο Πόρος υπήρξαν ως θραύσματα ενός χάρτη σκισμένου, περιοχές αχαρτογράφητες πια.

Ένας αιώνιος, νέος κόσμος έξω και πέρα από κάθε νόμο, ήθος, συμπεριφορά. Μια τέταρτη διάσταση εμπνευσμένη απ ́ το ευαγγέλιο της ζωής, συμπυκνωμένη σε κάθε πιθανή εκδοχή.

Θα μπορούσε κανείς να διακρίνει τους δυο τους μες στη δοκιμασία της φαντασίας, φτιάχνοντας περιοχές για να ζουν και ν ́ αντέχουν τα ποιήματα. Το θαύμα του κόσμου και το μυστήριο του πνεύματος, κύριε Μπόρχες συνιστούν περιοχές χαρισμένες από καιρό στους παρτιζάνους.

Αυτή η παλιά, νέα ύπαρξη που εισβάλλει στον κόσμο, ο τόπος πέρα απ ́ τις δυνατότητές μας. Εκεί συναντιώνται η Αίτνα και ο Πόρος. Σ’ αμετέφραστους, μεταφυσικού παραλλήλους ανανεώνοντας γεωγραφίες σαν της Αμοργού. Πέρα απ ́ εκεί τα νερά ορίζουν οι λέοντες της φαντασίας μας. Κάτι αβαθές και οικείο μας καθιστά ταξιδιώτες. Μοιάζουμε με τον Οδυσσέα κύριε Μπόρχες, όταν γνωρίζει πως πατρίδα του ήταν ανέκαθεν μια σφαίρα μ ́ ανύπαρκτη περιφέρεια Στ ́αυθαίρετα σύμπατα, όπως είναι η μαύρη πεταλούδα, ο Πόρος, η Αθήνα, η Αμοργός, οι εισβολείς, τα πράγματα που θίγονται και όσα σύμβολα παραμένουν μυστικά τα κουβαλούν οι ποιητές μες στα κομμάτια του αρχαίου κόσμου τους. Η πεταλούδα όμως, αυτή ήταν μόνο μια αφορμή γιατί κύριε Μπόρχες κάποτε θα κυλήσουμε στα ποτάμια, άθροισμα στ ‘ άπειρο γινόμενο, αντλώντας ξανά τα στοιχεία της φύσης μας. Για να προξενήσουμε έκπληξη σε κάποιον νέο, εκεί κοντά στην αυγή του επόμενου αιώνα, όπως ορίζει ο αμερικάνικος νόμος της επανάληψης, σωστά κύριε Μπόρχες; Ο άνδρας πλάι στην κρήνη της Λορελάι δεν αποκρίθηκε. Θύμιζε τους σαμάνους των τραγουδιών που σιωπούν μετρώντας τον άνεμους. Μέσα απ ́ τα μάτια του περνούσε η λεωφόρος Μποέδο και ένα σωρό άλλοι δρόμοι μ ́ ωραίες λέξεις για ονόματα. Για κάθε σύνθεση είχε μια απάντηση εκείνο το βράδυ, δίχως τίποτε να λέει, μετρώντας τους ανέμους και τα ονόματα και τις ιστορίες και ένα σωρό άλλα πράγματα.

 

* Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Απασχολείται στον τραπεζικό τομέα. Κείμενά του δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Γυρεύει εναγωνίως κάτι απ’ τη φωνή του.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top