Αφιέρωμα στα βιβλιοφιλικά blogs: Επιστρέφοντας στην εποχή της αθωότητας (Μέρος 6ο)

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

Vita Mi Barouak // Βαγγέλης Ιντζίδης // Πινακίδες από κερί της Πόλυς Χατζημανωλάκη // Πιγκουίνοι και Είδωλα του Ιάκωβου // Οι σελίδες της Μαριαλένας // Μάουρα η βασίλισσα της βιβλιοφαγοποτίας // Penelope // Λέξημα // Boul- boul – Άννα Βούλγαρη // Λεία Βιτάλη // Αναγεννημένη

VITA MI BAROUAK: Χορεύοντας στο σανίδι του Blog

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://barouak.blogspot.com. Vita Mi Barouak, υπογράφει. Και «οι ιστορίες του vita mi» του εμπεριέχουν τα πάντα: Τον ληστή Ουάκ και τον γεωργό Μπαρ, τον λήσταρχο Θέρο και τον χωροφύλακα κύριο Φθινόπωρο, τον Jim Morrison που χτυπά πάντοτε δυο φορές… Σουρεαλιστικές, αυτοσαρκαστικές ιστορίες καθημερινής τρέλας. Ο λόγος στον ίδιο:

«Ανώνυμος: «Καλέ κυρ VITA MI BAROUAK, τι περίεργο όνομα κι αυτό που σέρνετε; Σκέτο μακρινάρι. Έχει κάποια σχέση με το μπαρόκ, τα μπαράκια ή μήπως πρόκειται για την πιο σύντομη προσευχή κάποιου δερβίση;»

Vita Mi: «Επέτρεψέ μου να σου εξηγήσω διηγούμενος μια αληθινή ιστορία, παρότι η φαντασία είναι η πιο πιστή ερωμένη μου. Έφτασε όμως η ώρα να την κερατώσω! Χαλάλι σου…»

Το κουτούκι ήταν γνωστό στους θαμώνες ως Πλάτανος, στην αυλή του δέσποζε μια Μουριά αλλά το όνομα που έγραφε η ξεφτισμένη ταμπέλα ήταν Έλατος. Εκεί λοιπόν, κάπου στον Πειραιά, μια ζεστή μέρα του Φλεβάρη, θαρρείς πως είχαμε ταξιδέψει πίσω στο χρόνο…

Το τρίχορδο μπουζούκι έκλεγε στη γωνία, οι μεθυσμένοι θαμώνες χειροκροτούσαν άρρυθμα και η παρέα μου στο κέντρο της ομήγυρης συζητούσε με έξαψη για βιβλία, τέχνες και το καθημερινό πήξιμο στη δουλειά.

Τότε ήταν που μας πλησίασε ένας αξύριστος τριαντάρης με αραιά μαλλιά κι αφού έριξε την ζεϊμπεκιά του, έκατσε μαζί μας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης δεν είπε τίποτα άλλο εκτός από το μότο: «Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά, είμαι από χωρίο και δουλεύω στην αμμοβολή!» Κι ενώ η συνεχιζόμενη επανάληψη της φράσης σαν επίμονο διαφημιστικό σλόγκαν μας είχε σπάσει τα νεύρα, μια ατάκα του Αλ, τον έκανε να αλλάξει τροπάρι.

«Ο Μπάροουζ», είπε ο Αλ, «είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας!»

Και τότε ο μεθυσμένος αμμοβολιστής απάντησε στο κροσέ του Αλ μ’ ένα ξαφνικό ντιρέκτ:

«Δεν είναι καλός ο Μπάροουζ, ο Κέρουακ είναι καλύτερος!»

Μείναμε σχεδόν μ’ ανοιχτό το στόμα. Ο απλός, λαϊκός θαμώνας της Μουριάς ή Πλάτανου ή Έλατου, αυτός που μέχρι εκείνη την ώρα διαφήμιζε τη βουκολική του καταγωγή, είχε δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Από τότε έγινε το σύνθημά της παρέας. Όταν πέρναγε κάποια όμορφη, όταν η ταινία ήταν πατάτα ή γαμάτη, όταν τα σφηνάκια μας είχαν βάλει τρικλοποδιά, δηλαδή σε κάθε περίπτωση, χρησιμοποιούσαμε εκείνη την ατάκα που ‘χε γεννήσει ο «αμόρφωτος εργάτης»:

«Δεν είναι καλός ο Μπάροουζ, ο Κέρουακ είναι καλύτερος!»

Δεν ήταν μόνο οι Μπήτνικ που είχαν κατεβάσει τη λογοτεχνία στο πεζοδρόμιο.

Δεν ήταν μόνο που καιρό θέλαμε να εκφράσουμε το δικαίωμα του καθένα στην δημιουργία, στην τέχνη, στην απελευθέρωση…

Ήταν που αυτός ο άνθρωπος-σύμβολο έκλεψε τη φωτιά απ’ τους «θεούς» και μας τη χάρισε.

Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή, το δαιμόνιο που ξεπήδησε μέσα απ’ τη φράση του, ο κοκκινομάλλης απόγονος του Διόνυσου, γνωστός στις κακόφημες γειτονιές των blogs και ως Barouak, μπήκε μέσα μας κι έκανε κατάληψη στην ψυχή μας.

Είναι αυτός που σαλπίζει μες την ψυχή του Vita Mi Barouak, όταν σαν ημιπαράφρονας πιανίστας πληκτρολογεί τα κείμενά του.

Είναι αυτός που σαλπίζει μες την ψυχή του Al Barouak όταν γράφει ποιήματα ή μοντάρει τα video-art του.

Ναι φίλοι μου, ο Barouak είναι το δαιμόνιο, που τρυπώνει στην ψυχή του κάθε δημιουργού, ο οποίος χωρίς εξειδικευμένα πτυχία και λοιπές προδιαγραφές, χορεύει ασταμάτητα πάνω στο σανίδι της δημιουργίας, στο σανίδι του blog… ελεύθερος, ελεύθερος, ελεύθερος κι αυτό αρκεί!

Στην Μπλογκόσφαιρα, επωνύμως

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική του διεύθυνση: http://vintzidis.blogspot.com. Με το όνομά του υπογράφει, Βαγγέλης Ιντζίδης. Κι όσο για την δημιουργία της ιστοσελίδας του, ο λόγος στον ίδιο τον δημιουργό:

«Καθώς παρέλαβα το βιβλίο της Πόλυς Χατζημανωλάκη «Οι μέλισσες του Κάλβου τριγυρίζουν στα λιβάδια του Λινκολνσάιρ» διαπίστωσα ότι η συγγραφέας στο εσώφυλλο παραπέμπει τους/τις αναγώστες/τριές της στο μπλογκ της «Πινακίδες από κερί».Εκεί έγραψα το πρώτο σχόλιο σχετικά με τη μείξη [metissage] του λευκού και του μαύρου επ΄αφορμή της εισόδου του αφροαμερικανού Ομπάμα στο Λευκό Οίκο. Αυτό το σχόλιο αποτέλεσε και την πρώτη μου ανάρτηση στις 29/11/2008.

Μετά από αυτό προσπάθησα να χτίσω τρεις ηλεκτρονικές γέφυρες με άλλους. Την περίοδο αυτή (ακόμη και τώρα) βρέθηκα αντιμέτωπος με το γεγονός του θανάτου και οι τρεις γέφυρες μπλογκς είναι η παρηγορία μου αλλά και το δικό μου παραμύθι προς τους άλλους. Και υπάρχουν παραμύθια που μας συσκοτίζουν και μας υποδουλώνουν και παραμύθια που μας διαφωτίζουν και μας απελευθερώνουν.

Η πρώτη γέφυρα ήταν το Metissage (νονά η Π.Χ.). Εκεί κάθε κανονικότητα είναι προϊόν ανταγωνιστικών μεταξύ τους προσεγγίσεων και λόγων , αφού προγενέστερες από εμάς υβριδιακές καταστάσεις αποτελούν τις παροντικές μας κανονικότητες. Πρόκειται για τη βαθύτερη ανάγκη μου να επανενταχθώ στην ιστορία.

Αλλά ένα μπλογκ μπορεί να λειτουργήσει και ως χώρος κατασκευών όπου διαφορετικά είδη έκφρασης (μουσική, τέχνες του λόγου, γλυπτική κ.ά.) προτείνουν νέες παραστάσεις μέσω της (ανα)δημιουργίας. Ακόμα πειραματίζομαι στο Substratum [υπόστρωμα], στη δεύτερη γέφυρα. Αλλά ένα μπλογκ μπορεί να είναι και ένας διαρκής σχεδιασμός για το κοινωνικό κι έτσι επανέφερα ένα ξεχασμένο στο διαδίκτυο μπλογκ το Writing the Social-Γραφίδες για το κοινωνικό, η τρίτη γέφυρα. Τέτοια η πνιγηρή (από)μόνωση!

Σε αυτήν την πολυτροπική επικοινωνία (με τη χρήση των τρόπων του χρώματος, της εικόνας, των ήχων, της γλώσσας) συνάντησα εξαιρετικά μπλογκς που δίχως τα ατοπήματα της διδακτικής ιχνογραφούν την ουτοπία της μάθησης. Μιας μάθησης που είναι Ubiquitous (παρούσα σε κάθε χώρο και σε κάθε χρόνο).

Η ανατροπή μέσω της μπλογκόσφαιρας έγκειται στο γεγονός μιας ισχυρής μετατόπισης. Από τον πολίτη που παρακολουθεί τις εκδοχές ενός τηλεοπτικού καναλιού ή μιας εφημερίδας, στον πολίτη που δημιουργεί τις δικές του παραστάσεις και καλεί άλλους να τις καταναλώσουν, να τις μοιραστούν μαζί του ή/και να τις σχολιάσουν. Αυτή η μετατόπιση νοηματοδοτεί εκ νέου την ατομικότητα και αλλά και την κοινωνικότητα.

Η ίδια η μπλογκόσφαιρα είναι μια ετεροδοξία στην ορθοδοξία της επικοινωνίας, ένας χώρος στον οποίο είναι δυνατό να συναντηθούν υπό τη σκηνοθεσία σου, λόγου χάρη, ο Παλαιστίνιος της διασποράς Εντουάρντ Σαϊντ (που δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας) με την Νουρίτ Ελχανάν, Εβραία καθηγήτρια στο Παν/μιο της Ιερουσαλήμ. Ο ποιητής Τσελάν με τον ποιητή Γουόλκοτ και ένα συγκρότημα αφρικανών της Γαλλίας υπό τους ήχους του άσματος «Μetissage». Η Ιωάννα της Λωραίνης με την Ντίκινσον και τον Τομ Γουέιτς. Δεν αντιμετωπίζω τη μπλογκόσφαιρα ως πρόβλημα επειδή με αφορά η προβληματική γύρω από αυτή. Μια προβληματική στην οποία συμμετέχω ενυπογράφως και επώνυμα».

Πινακίδες από κερί στο Διαδίκτυο

Την συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://waxtablets.blogspot.com. Αλλά και στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με το βιβλίο της «Οι μέλισσες του Κάλβου», εφόσον η Πόλυ Χατζημανωλάκη είναι συγγραφέας. Απίστευτα γενναιόδωρη με τους άλλους, εφόσον «Οι Πινακίδες από κερί» «αναζητούν το υλικό τους σε χειρονομίες των ανθρώπων, σε ιστορικές στιγμές, σε κτίρια, σε τόπους του αλλού και του άλλοτε, σε αποτυπώσεις του χάρτη, σε πραγματικές ή συμβολικές επιγραφές. Αποκαλύπτουν προσωπικές εκδοχές και μαρτυρίες, που τρυπώνουν σαν λαθρεπιβάτες σε λογοτεχνικά κείμενα, συναντώνται με αξιοσημείωτους ανθρώπους και έχουν μια αδυναμία στο να συλλέγουν περίεργες συσκευές μνήμης».

Ο λόγος, όμως στην ίδια:

«Οι Πινακίδες από κερί ξεκίνησαν την ιστολογική τους παρουσία πριν από ένα χρόνο με ένα μικρό κείμενο για την μεταφορά της μνήμης ως αποτύπωσης σε κερί, στο Θεαίτητο του Πλάτωνα – και τους κέρινους κυλίνδρους του φωνόγραφου του ΄Εντισον.

Ήθελα να δημιουργήσω ένα ημερολόγιο σπουδής στη μνήμη, ώστε να μοιραστώ με τους άλλους τις σημειώσεις μου από τη μελέτη της χαμένης τέχνης του Μεσαίωνα, της Μνημονοτεχνικής (Ars Magna).

Άρχισα λοιπόν, με το πάθος κάθε μαθητευόμενου, να ανακαλύπτω τα τοπία μνήμης του Κικέρωνα στις διαδρομές της Μαριάννας Κορομηλά στο Πήλιο (όταν αντιστοίχιζε τον τόπο στις εποχές) ή να βλέπω στα πενηνταράκια του Όθωνα υπομνηστικά ασμάτων και στα ανάποδα ρούχα του Διπλοκαημού τα ίχνη της Μεγάλης Τέχνης στον Σημαδιακό του Παπαδιαμάντη…

Είχα αποφασίσει να αποφεύγω την επικαιρότητα που με την ταχύτητα της εναλλαγής των συμβάντων καλύπτει τα πάντα με τον αφρό της λήθης.

Το υλικό που έδινε τροφή στα κείμενα προέρχονταν από περιπτώσεις ανθρώπων με εκπληκτική μνήμη , όπως ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ή ο ποιητής καρμπονάρος Silvio Pellico που είχε αποστηθίσει το Δάντη, και τη σχέση τους με τη δημιουργία. Έψαχνα ακόμα συμβολικές χειρονομίες ανθρώπων που έμειναν στην ιστορία – όπως η συμμετοχή του Καθιστού Βούβαλου στην θεατρική παράσταση που αναπαριστά κομμάτια της ζωής του. Παρουσίαζα χάρτες, τις δισδιάστατες και αινιγματικές αποτυπώσεις του τόπου και της εμπειρίας του ταξιδιού και αναζητούσα μνημείωση γεγονότων σε πραγματικές ή συμβολικές επιγραφές όπως στις πινακίδες της Πύλου πριν την καταστροφή, στην υπογραφή του Πέρση ποιητή Χαφίζ στα ποιήματά του και στα λάστιχα ενός ποδηλάτου στις περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς.

Ανακάλυπτα την χιμαιρική επιθυμία των ανθρώπων να κατασκευάσουν συσκευές μνήμης που θα διατηρούσαν ανεξάρτητα από τη δική τους προσπάθεια μια αναπαράσταση της πραγματικότητας, για να θυμηθούμε την «κιβωτό των στοχασμών» του Χάρρυ Πότερ, τη «μακριά κορδέλα» που είχε οραματιστεί η Βιρτζίνια Γουλφ ή το περίφημο «πρότζεκτ» με τις φωτογραφίες στον Καπνό του Πωλ Ώστερ.

Συν τω χρόνω, άρχισα να ανασυνθέτω εκδοχές αποτύπωσης της πραγματικότητας αναδεικνύοντας το «σημάδι της ιστορίας» στο παρόν. Στην μπλογκόσφαιρα απέκτησα νέους – ιστολογικούς – φίλους με τους οποίους συνομιλώ σχολιογραφώντας στις Πινακίδες ή στα δικά τους μπλογκς. Αυτούς έχω στο νου μου όταν «μοιράζομαι» και δεν γράφω πια με την ανασφάλεια του ανθρώπου που ρίχνει ένα μήνυμα στο μπουκάλι. Το ιστολογείν έγινε μια μορφή γραπτού λόγου που περιέχει μια ετεροχρονισμένη προφορικότητα.

Ένα μεγάλο μέρος των αναρτήσεων έχουν σχέση με κείμενα ή βιβλία. Όχι για να «παρουσιαστούν» αλλά ως αφορμή για να ανακαλύψω προσωπικές εκδοχές και μαρτυρίες που τρυπώνουν στα κείμενα σαν λαθρεπιβάτες ή για να τολμήσω νέες συνθέσεις και συνειρμούς,

Όταν λοιπόν μου δίνεται η αφορμή σε περιπτώσεις που αντλώ από το παρόν – όπως η νίκη του Ομπάμα, ο βομβαρδισμός της Γάζας, οι νεκροί ταξιδιώτες στην έκθεση bodies – επιχειρώ να προσδώσω διαχρονική διάσταση αναζητώντας αντανακλάσεις, αντιστοιχίες, συνειρμούς με αναπαραστάσεις από το βάθος της ιστορίας».

Πιγκουίνοι και Είδωλα στην μπλογκόσφαιρα

Τους συναντάμε στις ιστοσελίδες τους: http://kyklos-twn-eidwlwn.blogspot.com και http://pigkouinoi.blogspot.com. Ο Κύκλος των Ειδώλων και Πιγκουίνοι στο Σιντριβάνι, αντιστοίχως. Ο «Ιάκωβος» μας απαντά. Που τώρα θα πρέπει να βρίσκεται στο Ελσίνκι.

«Μου ζητήθηκε να γράψω δυο λόγια για το blog Κύκλος των Ειδώλων (http://kyklos-twn-eidwlwn.blogspot.com) αλλά και για το Πιγκουΐνοι στο Σιντριβάνι (http://pigkouinoi.blogspot.com), τα οποία διατηρούμε (εγώ και άλλοι παράξενοι) περίπου ένα χρόνο. Ας αρχίσουμε από τα ονόματα. Κύκλος των Ειδώλων. Ίσως δεν είναι τόσο “πιασιάρικο” αλλά είναι –αν μη τι άλλο- σχετικά εύστοχο. Φαντάσου ένα κύκλο με καθρέφτες. Όπου ο κάθε καθρέφτης θα αντικατοπτρίζει τον απέναντι του και αυτός το αντίθετο. Και μέσα σε αυτούς το ένα είδωλο θα γίνεται το άλλο… Τι μπορεί να σκεφτεί κανείς γι’ αυτό; Όσο για τους Πιγκουΐνους στο Σιντριβάνι, το μόνο που έχει δοθεί στην δημοσιότητα περί του ονόματος είναι ο εξής διάλογος –απόσπασμα που μας διέσωσε ωτακουστής της συνομιλίας του Ιάκωβου και της nameless σε ένα ίντερνετ καφέ:

-Ωραία λοιπόν, Σιντριβάνι.

-Με πιγκουΐνους!

-Γιατί;!;

-Γιατί τι στο καλό είναι ένα σιντριβάνι χωρίς πιγκουΐνους;

Τώρα, αν αυτό δείχνει ντανταιστικό ή απλά εξυπνακίστικο και διόλου αστείο, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σημασία έχει ότι τα ονόματα δέσανε και θα μείνουν. Οι κύριοι άξονες είναι 2, ο Ιάκωβος και η nameless, για τους οποίους ύποπτους τα στοιχεία είναι λίγα. Για τον πρώτο λέγεται ότι είναι περίεργος τύπος, ότι διαβάζει μανιωδώς από το πρωί ως το πρωί, ότι γράφει κιόλας αλλά είναι αρρωστημένα φοβικός με τη λογοκλοπή γι’ αυτό και δεν δημοσιεύει τα ποιήματά του στα blog, ενώ επίσης αναφέρεται ότι εθεάθη πρόσφατα να γυρνά στους δρόμους πολύ αργά τη νύχτα με περίεργα καπέλα και μια φυσαρμόνικα, παρέα με φίλους ηθοποιούς και διαφόρους άλλους θεότρελους. Επιπρόσθετα λέγεται ότι και ο ίδιος υποφέρει από ένα είδος παράξενης τρέλας, ότι μερικές φορές γίνεται βλάσφημος (φήμες μας μαρτυρούν ότι θα ‘θελε να παρατηρήσει μια αυτοκτονία που είδε μια φίλη του, την οποία ζηλεύει γι’ αυτό) και ότι γενικά η λογική του νου του δε στέκει πολύ καλά (μερικές φορές στα καλά καθούμενα σηκώνεται απ’ όπου βρίσκεται και εξαφανίζεται με ένα σημειωματάριο στο χέρι, παρατώντας όποιον βρίσκεται δίπλα του εκείνη τη στιγμή). Για το όνομα Ιάκωβος, άλλοι καταφεύγουν στον ευαγγελιστή, άλλα πιστεύουν ότι αποτελεί την ελληνική μετάφραση (Ιάκωβος) της εβραϊκής απόδοσης (Jacob) της αγγλικής μετάφρασης (James) του ελληνικού του ονόματος (Δημήτρης). Αλλά μπορεί να ‘ναι και τυχαίο.

Όσον αφορά την nameless, είναι περίεργη τύπισσα. Το όνομά της προέρχεται επιβεβαιωμένα από το προφίλ της στο bookcrossing (όσοι δεν ξέρετε τι είναι και είστε βιβλιόφιλοι ή εχθροί του βιβλίου ψάξτε το), και από μια ενδόμυχη τάση της να μη θέλει όνομα, με αποτέλεσμα να παραμένει ανώνυμη ανάμεσα στους επώνυμους, ανώνυμα επώνυμη. Γι’ αυτήν λέγεται ότι τραγουδάει υπέροχα (αν και δεν την έχει ακούσει -σχεδόν- κανείς), ότι διαβάζει γλωσσολογία (και πολλά άλλα) , ενώ επίσης μας μαρτυρείται από αξιόπιστες πηγές ότι ένα σκυλί που τη δάγκωσε μια φορά πέθανε την επόμενη μέρα. Επιπρόσθετα γνωρίζουμε ότι θα φύγει στη Φινλανδία με το Erasmus, παρέα με τον Ιάκωβο, σε 10 μέρες, για 7 μήνες και ότι εκτός από απερίγραπτα όμορφη, μερικές φορές μπορεί να γίνεται απίστευτα σιωπηλή, σε σημείο να αναρωτιούνται οι τριγύρω αν έχει χάσει τη φωνή της. Επιπλέον σπάει τα νεύρα του Ιάκωβου ορισμένες φορές όταν τον κατηγορεί για τα τσιγάρα που καπνίζει και έχει πρόσφατα θεαθεί να τριγυρνά με το εν λόγω υποκείμενο στην Ακαδημία Αθηνών το βράδυ, όπου κάθονται και βλέπουν τη θέα (…), προσπαθώντας να αποφύγουν μια ημίτρελη γριά η οποία απαγγέλει εκτρωματικά ποιήματά της σε όποιον λάχει στην ευρύτερη περιοχή του Πανεπιστημίου (αυτό το τελευταίο είναι αληθινό – το ορκίζομαι).

Πέρα απ’ αυτά δεν ξέρουμε πολλά γι’ αυτούς, μόνο ότι τους βλέπουν κατά καιρούς στη Φιλοσοφική, στο κέντρο, ενίοτε στη Χαλκίδα και ότι θα τους δουν στο Ελσίνκι σε 10 μέρες».

Οι σελίδες της Μαριαλένας

Την συναντάμε στην ιστοσελίδα της http://marialena.blogspot.com. Την λένε Μαριαλένα κι έτσι υπογράφει: Μαριαλένα. Οκτώ χρόνια το μπλογκ της, ξεκίνησε σαν ημερολόγιο και μάλλον έτσι και συνεχίζει: με ατμοσφαιρικά κείμενα, αισθαντικά και με χιούμορ, με ενδιαφέρουσες μουσικές και φωτογραφίες.

Στα τελευταία της ποστ: «Palmengarden: Ενας τροπικός κήπος στην καρδιά της Φραγκφούρτης», «When a man loves a woman», «Σκέψου μ’ ένα καινούργιο τρόπο»..

Στην ποικίλη θεματολογία της: «Schloss Freudenberg: Το παλάτι των αισθήσεων», «Το χρώμα δείχνει τον χαρακτήρα», «Πάει καιρός», «Αποκριές στα Τρίκαλα», «Τι θα ντύσετε το ζωάκι σας τις αποκριές?», «17 τρόποι για να αγαπάς»…

Παράλληλα δημιουργείται και η σελίδα της ποίησης. Με στίχους τραγουδιών και δικές της «ποιητικές απόπειρες» όπως τις αποκαλεί. Ό,τι πιο δικό της «για την ίδια τη ζωή, τον έρωτα, τη μοναξιά, το φόβο, τη μυθοπλασία, τη χαρά και τη λύπη»…

Αλλά ο λόγος στην ίδια την Μαριαλένα να μας μιλήσει για την ιστοσελίδα της:

«Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2004, όταν έμαθα για πρώτη φορά τι σημαίνει ιστολόγιο. Από μια λευκή σελίδα δημιουργήθηκαν πρώτα τα Marialena’s Moments (http://marialena.blogspot.com), που λειτουργεί σαν ένα ημερολόγιο γύρω από τη ματιά μιας σύγχρονης νέας γυναίκας στον κόσμο, φιλοξενώντας εντυπώσεις μου από ταξίδια, γεγονότα που συμβαίνουν, σχολιασμό της επικαιρότητας, νέα από την τεχνολογία, διηγήματα που γράφω, μουσικές που με εκφράζουν και πολλές φωτογραφίες και βίντεο, που συνοδεύουν τις καταγραφές μου. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνω στη αφύπνιση των επισκεπτών στα θέματα του σακχαρώδη διαβήτη, καθώς μέσα από την ενημέρωση και προβολή της ζωής με τον διαβήτη, αποσκοπώ στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας πάνω στην αντιμετώπιση των ατόμων που πάσχουν από αυτήν την πάθηση, σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο χωρίς προκαταλήψεις.

Παράλληλα δημιουργήθηκε και η σελίδα της ποίησης, The Write Stuff! by Marialena, (http://marialena1.blogspot.com) όπου εκεί δημοσιεύονται όλες μου οι μέχρι τώρα ποιητικές απόπειρες, όπως και στίχοι τραγουδιών που γράφω τακτικά. Μέσα από τις εμπνεύσεις που αντλώ από την ίδια τη ζωή, τον έρωτα, τη μοναξιά, το φόβο, τη μυθοπλασία, τη χαρά και τη λύπη που χρωματίζονται μέσα από νοήματα έντονα συναισθηματικά και αντιπροσωπευτικά του τρόπου γραφής, εκφράζω τα λόγια της ψυχής που αναδύονται μέσα από τον ρυθμό, την αρμονία και την αγάπη για τη γλώσσα που αναδεικνύεται μέσα τις ατραπούς της φαντασίας».

Η βασίλισσα της βιβλιοφαγοποτίας!

«Είμαι η Μάουρα, είμαι 7,5 χρόνων και είμαι μεγάλη βιβλιοφάγος, δηλαδή καταβροχθίζω ό,τι βιβλίο μου πέσει στα χέρια!» Μας πληροφορεί η μικρή βασίλισσα της βιβλιοφαγοποτίας εδώ και ένα χρόνο σχεδόν και με τα συχνά και υπέροχα, παραμυθένια της ποστ, μας αποζημιώνει!

«Γεια σας αγαπητά μου φιλαράκια, είμαι η Μάουρα, είμαι βιβλιοφάγος κι αυτό είναι το πρώτο μου μπλογκ!» μας πληροφορούσε έτσι ξαφνικά στην θάλασσα του διαδικτύου τον περσινό Σεπτέμβρη (πρώτο ποστ, Κυριακή στις 8 του μηνός).

Την συναντάμε στην ηλεκτρονική της διεύθυνση: http://maoura.blogspot.com, «Η σελίδα της μικρής βιβλιοφάγου της βασίλισσας της βιβλιοφαγοποτίας!» βεβαίως ονομάζεται η ιστοσελίδα της και εννοείται ότι είναι η μικρότερη μπλόγκερ στην μπλογκόσφαιρα.

Θεματολογία της, τι άλλο; Βιβλία! «Κριτικές», «βιβλιοπαρουσιάσεις» σπαρταριστές σε εξαιρετικά τρυφερά ελληνικά που μας κάνουν να ξαναγαπήσουμε και οι μεγάλοι το μαγικό παιδικό βιβλίο.

«Τα αγαπημένα μου βιβλία!» ο τίτλος στα πρώτα ποστ και:

«Τα ατυχή γεγονότα είναι υπέροχα βιβλία με 12 τόμους, όμως δεν μου άρεσε ο Κόμης Ολαφ που σκότωνε ανθρώπους, και κυνηγούσε τη Βάιολετ, τον Κλάους και τη Σάνι Μποντλέρ!!! Μου άρεσε που βρήκαν και άλλα ορφανά την Ισιδώρα, τον Ντάνκαν και τον Κουιγκλι!!» Η μικρή Μάουρα, δεν χαρίζεται σε κανέναν!

Στην μικρή- μεγάλη ιστορία της στον κόσμο της μπλογκόσφαιρας, έχει κατά καιρούς αναφερθεί:

Στον «άτακτο και μικρό Νικόλα»: «Που λέτε ο μικρός Νικόλας είναι άτακτο παιδί, καπνίζει, μιλάει στην τάξη, βρίσκει δικαιολογίες για να μη πάει σχολείο, λερώνεται χωρίς λόγο και όλα αυτά χάρη στους αγαπητούς φίλους Ρούφους, Μεξαν, Ιωακείμ, Κλοτέρ, Ζοφρουά, Κλοτέρ! Και ο αγαπητός κύριος Σουπιάς (Ντυπόν). Α ναι παίζει με τα λεφτά, παράδειγμα πέντε $ στα σκουπίδια!»

Στον «Ρομπέν των δασών»: «Στο Ρομπέν των δασών μου άρεσαν τα ονόματα, τα κεφάλαια, αλλά πιο πολύ μου άρεσε το ρομπιν χουντ (το ίδιο είναι!)

Στη «Νάρνια», μια «φανταστική περιπέτεια», στο βιβλίο και στην ταινία!

Στον «υπέροχο και ανίκητο σκύλο Ντομινίκ»: «Στο τέλος παντρεύτηκε μια όμορφη σκυλίτσα!»

Στα «33 ροζ ρουμπίνια»: «Το έγραψε ο Ευγένιος Τριβιζάς έχει επίσης γράψει τα 88 ντολμαδάκια ενώ εγώ διάβασα τα 33 ροζ ρουμπίνια! Ο ιππότης τελικά παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Ελσιβίρα! Και αυτό το παραμύθι (που το λένε παρα πολύ μυθία» έχει πολλές ιστορίες».

Στην «Καρδιά της βασιλοπούλας»: «Με λένε Μοίρα και θέλω η κόρη αυτή να μην κλάψει ποτέ».

Στον «Τρελαντώνη»: «Ένα παιδί πάρα μα πάρα πολύ άτακτο που ζει με τους θείους! Έχει 7 ξαδέλφια που γνωρίζει μόνο το 1, το Γιάννη».

Στα ενδιάμεσα, εύχεται Χαρούμενα Γενέθλια στον μπαμπά της, μας προσκαλεί σε «Πιτζάμα πάρτι», μας χαρίζει την ολοδική της γραμμένη ιστορία: χειρόγραφη, με τα όμορφα κρυστάλλινα γραμματάκια της όπου καλεί και άλλους να συμμετάσχουν στο παιχνίδι.

Τελευταίο της ποστ: «Μια βαλίτσα ψάχνει σπίτι». Για ένα κορίτσι «με το όνομα Άντρια ή Άντι, που έχει δυο γονείς αλλά χώρισαν! Και ξαφνικά από μοναχοπαίδι, γέμισε αδέλφια! Πέντε αδέλφια! Του μπαμπά της με τη νέα του γυναίκα, την Κάρι και τα παιδιά της, Ζεν και Κριστάλ! Της μαμάς της και του νέου της άντρα θείου Μπιλ (Μπαμπουίνου γιατί είναι τριχωτός) με τα παιδιά του Πόλα, Γκράχαμ και Κέιτι!»

Και όλα αυτά με πολύχρωμες φωτογραφίες εξωφύλλων πολύχρωμες και τρυφερά ενσταντανέ με χαρούμενα παιδιά! Εννοείται ότι η «βασίλισσα της βιβλιοφαγοποτίας» δέχεται πολλές επισκέψεις – σχόλια κι από μεγάλους ηλικιακά μπλόγκερς και ότι πάντοτε απαντά!

Μια μικρή βασίλισσα που φυσικά αξίζει το στέμμα της!

Penelope

Υπογράφει ως Penelope. Την συναντάμε «στο ηλεκτρονικό σαλονάκι της» http://johnny-and-me.blogspot.gr/, μοιάζει σα νάναι δίπλα μας, όμως εκείνη ζει και μας γράφει απ’ την Αγγλία: για όλα! Την παλιά ζωή της και την καινούργια της. Τις αγωνίες της, τις χαρές της, τους παλιούς και τους καινούργιους της φίλους. Αλλά ο λόγος σ’ αυτή τη σύγχρονη, περίεργη «Πηνελόπη» πρωτοπρόσωπα:

«Johnny-and-Me» είναι οι περιπέτειες της Πηνελόπης Φωκά-Bennet όπως την διηγήθηκε στη Ντία Μέξη-Jones. Eίναι ακριβώς αυτό που συνέβει όταν η Μπρίτζετ Τζόουνς συνάντησε το Γάμο αλλά Ελληνικά. Είναι ένα ξεκαρδιστικό βιβλίο των περιπετειών της Πηνελόπης όταν μετακομίζει από την αστική Αθήνα στα προάστια της Αγγλίας και αποκτά Άγγλο σύζυγο και οικογένεια. Είναι ένας θηλυκός Οδυσσέας των μοντέρνων καιρών που αντιμετωπίζει σειρήνες και κύκλωπες και όλες τις περίεργες καταστάσεις της σημερινής ζωής.

Η Πηνελόπη είναι μία έξυπνη σοφιστικέ Αθηναία κληρόνομος τριών χιλιάδων χρόνων κουλτούρας, ιστορίας και δόξας. Όταν φεύγει στην Αγγλία για σπουδές συναντά τον Τζώνυ, γοητευτικός μεν αλλά χωρίς αμφιβολία ΄Αγγλος. Τον ερωτεύεται, τον παντρεύεται και προσπαθούν να δημιουργήσουν οικογένεια. Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει είναι ότι τώρα έχει να κάνει με έναν «ξένο» μέσα στο ίδιο της το σπίτι και ακόμα ότι έχει μετακομίσει σε ένα περιβάλλον με κρύα σπίτια, με αστείες υδραυλικές εγκαταστάσεις, παράξενους γειτόνους και με πολύ περίεργα ήθη και έθιμα.

Η Πηνελόπη αγωνίζεται, μπερδεύεται, γελάει, κλαίει και μαθαίνει προσπαθώντας να καταλάβει τον καινούργιο τρόπο ζωής. Αγωνίζεται να δαμάσει τη γλώσσα να λειτουργήσει υπέρ της, όπως επίσης αγωνίζεται να γοητεύσει τους γηγενείς για να την αποδεχτούν .

Αλλά ο αγώνας για την Πηνέλοπη δεν σταματά εδώ η μοίρα του Ίντερνετ της κρύβει άλλες εκπλήξεις. Σαν debutante βγαίνει στο κόσμο της μπλογκόσφαιρας, το Φεβρουάριο 2007, φτιάχνει το σπίτι της στην οδό www.johnny-and-me.blogspot.com , διακοσμεί το σαλονάκι της και είναι έτοιμη να δεχτεί κόσμο και όχι μόνο, κάνει και η ίδια επισκέψεις στα αλλά σπίτια της γειτονιάς. Εκεί αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά η Πηνελόπη. Τo βράδυ την ώρα που o Τζώνυ βλέπει τηλεόραση εκείνη του κάνει παρέα με το λαπ-τοπ της αγκαλιά και την ίδια στιγμή βγαίνει τσάρκα με τους έλληνες φίλους της. Με λίγα λόγια αρχίζει η διπλή ζωή της Πηνελόπης. Γοητεύει και γοητεύεται, με μοναδικό όπλο την πένα του πληκτρολογίου, διαλέγει την παρέα της, την ώρα που θα μιλήσει και την ώρα που θα σταματήσει. Αισθάνεται μία πρωτόγνωρη ελευθερία σε αυτό το καινούργιο τρόπο αλληλοεπικοινωνίας. Την λένε Βαμπ, Πηνέλοπη αλλά Cruz, την παρομοιάζουν με columnist.. Ο κόσμος της μπλογκόσφαιρας της κρύβει εκπλήξεις, τυχαία συναντάει μία παλιά φίλη της μαμάς της εξ αποστάσεως, την Ριτς, που η μαμά της ποτέ δεν κατάφερε να τη γνωρίσει στον πραγματικό κόσμο! Σιγά- σιγά ο κύκλος των γνωριμιών μεγαλώνει. Η Πηνελόπη νοιώθει εθισμένη από το καινούργιο κόσμο της μπλογκόσφαιρας, αλλά και το βλέπει σαν μία διέξοδο στην καθημερινότητα αλλά ταυτόχρονα πηγή έμπνευσης για τα δικά της γραψίματα.

«Ο Johnny και Εγώ», η ιστορία της Πηνελόπης, στην Αγγλία με τον Άγγλο σύντροφό της, όπως ακριβώς την είπε στην Ντία Μέξη-Jones, πρόκειται να εκδοθεί από την «Εμπειρία Εκδοτική» τον Μαίο/Ιούνιο του 2008, είναι ένα βιβλίο για οποιονδήποτε που έχει μείνει στο εξωτερικό ή έχει συναντήσει κάποιον με διαφορετική κουλτούρα ή έχει αναρωτηθεί γιατί οι ξένοι τα κάνουν τα πράγματα με τόσο διαφορετικό τρόπο από εμάς;».

ΛΕΞΗΜΑ

Στην αρχή ήταν μια συντροφιά ανθρώπων που είχαν κοινό πάθος για τη λογοτεχνία. Διότι σε μια εποχή υπερεκτίμησης του Εγώ, το λογοτεχνικό περιοδικό “Λέξημα” μας υπενθυμίζει τα θετικά αποτελέσματα της συλλογικότητας. Τη συντακτική του ομάδα αποτελούν οι : Νίκος Αντωνόπουλος, Νίκος Απόμακρος, Αικατερίνη Βεζιρτζόγλου, Μαρία Δέλλιου, Μπάμπης Δερμιτζάκης, Γεωργία Εμμανουήλ, Μαργαρίτα Καρλαύτη, Στέλλα Κοντογιάννη, Γιάννης Μανιάτης, Σιδέρης Ντιούδης, Εύη Οικονομίδου και Σοφία Τομαρά. Τέσσερα χρόνια μετά, το Λέξημα παραμένει ένα σημαντικό βήμα στο δίκτυο για την ίδια την λογοτεχνία.

«Όσο κι αν ακούγεται ουτοπικό, ρομαντικό ή ότι άλλο η συντροφιά του “Λέξημα” σχηματίστηκε το 2001 όταν κάποια άτομα, ήρθαν σε επαφή μέσω του διαδικτύου και ανακάλυψαν την κοινή τους αγάπη για τη λογοτεχνία, αλλά και τη διάθεσή τους για συλλογικότητα.

Με @@@, email και τον κόσμο να τρέχει σε δυο ταχύτητες, η μία εντός διαδικτύου και η άλλη εκτός και σαν φυσική εξέλιξη, των ανησυχιών αλλά και της δημιουργικής διάθεσης, μετά από λίγα χρόνια, 15 Ιανουαρίου 2004, γεννήθηκε το λογοτεχνικό περιοδικό “Λέξημα”, στην ηλεκτρονική διεύθυνση – www.lexima.gr

Το “Λέξημα” είναι ένα ζωντανό και δραστήριο περιοδικό, με εβδομαδιαία ανανέωση ύλης. Ένα χώρος φιλόξενος που δίνει βήμα τόσο σε γνωστούς, όσο και σε νέους ανθρώπους. Σε δημιουργούς αλλά και σε αναγνώστες, μέσα από τις αντίστοιχες κατηγορίες δημοσιεύσεων: Βήμα του Λογοτέχνη και Βήμα του Αναγνώστη.

Ανεξάρτητα απ’ το εάν γράφουν ή όχι ιστορία οι παρέες, στην περίπτωση του “Λέξημα” το γεγονός είναι ότι μέλη και φίλοι του περιοδικού αρθρογραφούν, ενημερώνουν, παρουσιάζουν βιβλία και γενικώς προσπαθούν να συνεισφέρουν σ’ αυτό που αγαπούν, μια «συντροφιά» ανθρώπων που αγαπούν τον λόγο στις διάφορες μορφές του έκφρασης και ειδικότερα τη λογοτεχνία. Μιλάμε, Διαβάζουμε, Γράφουμε. Με σεβασμό στις διαφοροποιήσεις, τους προσανατολισμούς αλλά και τις σκέψεις που χαρακτηρίζουν το κάθε άτομο, μόνη φιλοδοξία του περιοδικού είναι να φέρει «κοντά» τα άτομα – ή και τις ομάδες – που δηλώνουν ότι αγαπούν τη λογοτεχνία. Τη συντακτική ομάδα που έχει την επιμέλεια αισθητικής και ύλης πλαισιώνουν, εκτός των φιλολόγων, προγραμματιστές και άτομα άλλων χώρων.

Παρουσιάζονται βιβλία ποίησης, πεζογραφίας, παιδικής λογοτεχνίας καθώς και βιβλία άλλων κατηγοριών. Δίνεται έμφαση στην τρέχουσα ενημέρωση, με δημοσιεύσεις νέων και εκδηλώσεων απ’ τον βιβλιοχώρο, προκηρύξεις λογοτεχνικών διαγωνισμών και συνεντεύξεων καταξιωμένων ποιητών και συγγραφέων του τόπου μας. Δημοσιεύονται ποιήματα, διηγήματα, μεταφράσεις και έργα παιδικής λογοτεχνίας γνωστών αλλά και νέων δημιουργών. Επειδή λογοτεχνία, εκτός από τα έργα, είναι και η θεωρία, η κριτική και ότι άλλο μπορεί να προάγει τα έργα, στην κατηγορία Άρθρα – Μελέτες δημοσιεύονται αφιερώματα, άρθρα, δοκίμια κ.ά. Από την κατηγορία Λογοτεχνικά Περιοδικά προβάλλονται, στο κοινό του διαδικτύου, έντυπα περιοδικά Λόγου, σε μια προσπάθεια στήριξής τους. Λειτουργεί επίσης, αίθουσα συζητήσεων – forum (http://www.lexima.gr/lxm/forum/ ) όπου τα μέλη δημοσιεύουν έργα τους και ανταλλάσσουν απόψεις για λογοτεχνικά θέματα, ενώ επιλεγμένα αποσπάσματα από τις δημοσιεύσεις στο “Λέξημα” αναδημοσιεύονται στο blog του περιοδικού, στη διεύθυνση lexima.blogspot.com

Με την έναρξη του περιοδικού, διοργανώθηκε εκδήλωση, με τίτλο «Η λογοτεχνία στο διαδίκτυο» και μια δεύτερη, γενέθλια ποιητική βραδιά, ενώ ακολούθησαν και άλλες (διαγωνισμός λογοτεχνικής έκφρασης σε συνεργασία με τον Δήμο Δάφνης και τα Γυμνάσια – Λύκεια του δήμου, συμμετοχή στις εκδηλώσεις της Γιορτής Βιβλίου με αφορμή τα 30 χρόνια κ.ά.) Την όλη προσπάθειά έχουν αγκαλιάσει σημαντικά άτομα του ευρύτερου λογοτεχνικού χώρου, γεγονός που μας τιμά βέβαια και αποτελεί μια πρόκληση, να διατηρήσουμε ή και να βελτιώσουμε το επίπεδο ύλης. Γι’ αυτό, έχουμε ανοιχτή την πόρτα σε συνεργασίες, είτε μέσω email στο: about@lexima.gr , είτε από κοντά, στις εβδομαδιαίες συναντήσεις που γίνονται σε κεντρικό café των Αθηνών».

Το μπλογκ ενός τόπου!

Ως Boul-boul ξεκίνησε, με σκοπό αλτρουιστικό και με μεγάλη αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα της. Η Άννα Βούλγαρη, συνάδελφος, δημιούργησε την ιστοσελίδα ενός τόπου. Την συναντάμε μαζί με όλους τους συντοπίτες της (τα καλοκαίρια υποθέτουμε) στην ιστοσελίδα: http://androslivadia.blogspot.com, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο λόγος στην ίδια, άκρως συγκινητικός:

«Του χωριού μου το… blog

Έφτιαξα αυτή την σελίδα από νοσταλγία για το χωριό μου . Οι άνθρωποι σαν και μένα που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε χωριά κουβαλάνε πάντα μέσα τους την γενέθλια γη.

Η ιδέα του ιστολογίου με ενθουσίασε γιατί βρίσκω πολύ εκτονωτικές όλες τις μορφές γραφής, βέβαια καμιά δεν συγκρίνεται με ένα μολύβι και μια κόλλα χαρτί .. Παρ’ ότι επιζητώ την μοναξιά γουστάρω την φασαρία, τις κουβέντες, την κίνηση. Τις πρώτες μέρες πόρωσα ψυχικά τις πιο αγαπημένες φίλες και αυτές με την σειρά τους το διέδωσαν σε φίλους και γνωστούς. Η ανταπόκριση ήταν πολύ μεγάλη. Εκεί που είχα πιστέψει πως αθόρυβα θα αναρτώ φωτογραφίες άρχισε ένας καταιγισμός σχολίων. Οι συγχωριανοί μου χρησιμοποιούν το blog για να επικοινωνούν, να πειράζει ο ένας τον άλλο, να τσακώνονται, να γράφουν τις σκέψεις τους, να μοιράζουν συναισθήματα και αγωνίες…ξαφνικά διαπίστωσα πως έτσι ακριβώς το ήθελα, να τα έχει όλα μέσα: ειδήσεις, φωτογραφίες, γρίφους, ψηφοφορίες συνταρακτικές (Το μπαρμπούνι είναι πιο νόστιμο ψάρι , ή σαργός ή μήπως ο γαύρος;) ποιήματα και αγαπημένα τραγούδια, να είναι «μαντλέν» για τους μεγαλύτερους, φρέσκο και παιχνιδιάρικο για τους νέους.

Καθημερινά αναρτώ ένα μικρό κείμενο, συχνά το συνοδεύω με μια φωτογραφία και με λαχτάρα περιμένω τα «αγαπημένα παλιόπαιδα» να γράψουν τα σχόλια και να ανατρέψουν τα όσα γράφω. Το blog ξεκίνησε από μένα την Boul-boul τώρα ανήκει σε όλους τους Λειβαδιανούς και στους φίλους τους. Δεν είναι δικό μου, είναι δικό μας! Απλά εγώ δίνω το εναρκτήριο λάκτισμα και περιμένω να κάνουν την σελίδα…. κάτι ανάμεσα… σε blog και messenger!

Κάνουμε βεγγέρες (βραδινές συναντήσεις), τα σόγια μας στην Αμερική, οι ναυτικοί , οι φίλοι εντός και εκτός Άνδρου παρακολουθούν με λαχτάρα τους διαλόγους . Την Μ. Παρασκευή είδαν τον επιτάφιο, του Αγίου Κωνσταντίνου άκουσαν την καμπάνα να χτυπά, μαθαίνουν τα νέα του συλλόγου και τα σαββατιάτικα after των νεαρών.

Σαν γνήσια περίεργοι Έλληνες, ψάχνουμε να βρούμε ποιοι κρύβονται πίσω από τα ψευδώνυμα. Μοιραζόμαστε σκέψεις, άγχη και το πιο σημαντικό ενώ γνωριζόμασταν ατέλειωτα χρόνια τώρα έχουμε γίνει φίλοι.

Αν βρω χρόνο θα ήθελα να σχεδιάσω καλύτερα την σελίδα, να κάνω ιντερνετικό ραδιόφωνο, να βάλω μια web camera στην πλατεία… έχω μεγάλη όρεξη και αρκετή έπαρση… είμαστε όλοι «καβαλημένα καλάμια» (ευτυχώς όμως που το χωριό έχει χοντρά καλάμια μιας και είναι κτισμένο στην πιο εύφορη κοιλάδα του νησιού). Η Άνδρος έχει ομορφότερα χωριά από το δικό μου, απλά το δικό μας είναι… το δικό μας!»

Η μοναξιά του συγγραφέα μετά το τέλος του βιβλίου: Το μπλογκ της Λείας Βιτάλη

Ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας και έχει βάλει και τίτλο: «Η μοναξιά του συγγραφέα μετά το τέλος του βιβλίου». Η συγγραφέας Λεία Βιτάλη, διαθέτει εδώ κι ένα χρόνο περίπου) το διαδικτυακό της σπίτι. Απ’ εκεί την ακούμε να διαβάζει κεφάλαια του τελευταίου βιβλίου της «Ιερή παγίδα» και να γράφει με ορθάνοιχτες πόρτες καινούργια θεατρικά, μυθιστόρημα, διηγήματα. Τη συναντάμε στο http://leiavitali.blogspot.com και για ό,τι διευκρινίσεις, διαβάζουμε αυτά που η ίδια μας λέει, σαν παραμύθι, παρακάτω:

«Μια φορά κι έναν καιρό (μόλις ένα χρόνο πριν δηλαδή) η συγγραφέας πάτησε ctrl+s κι έσωσε κάποιες μικρές διορθώσεις στο τελικό του μυθιστορήματός της, «Ιερή Παγίδα». Ύστερα έστειλε το μέιλ πίσω στον διορθωτή. Ακόμη και η παραμικρή άνω τελεία ήταν στη θέση της πια. Το βιβλίο για τη συγγραφέα ήταν ήδη παρελθόν.

Έμεινε να κοιτάζει την οθόνη με το γνώριμο μπλε φόντο. Ακίνητη οθόνη. Ψυχρή. Σχεδόν απειλητική. Γύρω βούιζε μια ταραγμένη σιωπή. Να έβγαινε έξω στον κόσμο, σκέφτηκε η συγγραφέας. Να ξέπλενε τα συναισθήματα του πρόσφατου αποχωρισμού συντροφιά με άλλους ανθρώπους. Οι χάρτινοι ήρωες της είχαν κρατήσει συντροφιά έξι ολόκληρα χρόνια. Σαν φίλοι. Άλλοτε σαν εχθροί. Πολέμιοι ίσως ήταν η καλύτερη λέξη. Τώρα σφραγίστηκαν καλά με τις δαγκάνες του διορθωτή, απομυθοποιήθηκαν, φτερούγισαν. Πάνε. Έξω μια ζεστή, σχεδόν υγρή βραδιά, η μυρωδιά της θάλασσας ακουμπάει τα ρουθούνια. Ο ήχος της κάνει πιο έντονη τη σιωπή. Η μοναξιά του συγγραφέα μετά την παράδοση του χειρόγραφου είναι εξουθενωτική. Γράφει τη λέξη «λογοτεχνία» και πατά αναζήτηση. Βάζει ένα ποτό και περιμένει. Η οθόνη την έχει παγιδέψει. Κατεβαίνουν πολλά από το google. Το ασύρματο ποντίκι επιλέγει. Blogspot.com

Η συγγραφέας αντιμέτωπη με τον πρώτο blogger. Υπάρχει κάποιος εκεί που μπορεί να «μιλήσει» μαζί του για λογοτεχνία. Από το βάθος της οθόνης αναδύεται ένας καινούριος κόσμος. Φωτάκια ανάβουν. Φρέσκο υγρό χύνεται στο ποτήρι. Ένα χαμόγελο. Ύστερα ένα γέλιο. Στην αρχή η συγγραφέας είναι επιφυλακτική. Προχωρά αργά. Δεν ξέρει το έδαφος. Οι άλλοι την καθοδηγούν. Μέσα πάντα από τη γνώριμη μπλε οθόνη που αλλάζει χρώματα. Ψηλαφά τα posts. Αγγίζει τα comments. Εκσφενδονίζει λέξεις, φράσεις. Εισπράττει επαφή. Γελάει. Χαίρεται σαν παιδί.

Το πρωί το γυροφέρνει ξανά. Τόσο εύκολο να εισχωρήσεις. Blogspot.com. Κι αρχίζει αυτό που λέμε απλά: επικοινωνία.

Η συγγραφέας προσδοκά να γράψει συντροφιά με τους αναγνώστες της. Εκείνη, για πρώτη φορά. Άγνωστοι φίλοι μπαίνουν και βγαίνουν. Ψευδώνυμοι. Ανώνυμοι. Επώνυμοι. Τα βράδια γεμίζουν comments. Τα πρωινά σχεδιάζονται καινούρια spots με κείμενα από νέες επιθυμίες συγγραφικών προτάσεων. Γράφει παρέα με τον κόσμο. Η μοναξιά του συγγραφέα μοιάζει να έχει απορροφηθεί από τη μπλε οθόνη. Διορθώνει το νέο κείμενο. Δέχεται ιδέες. Σχολιάζει τα σχόλια. Καλοπροαίρετοι φίλοι. Πικρόχολοι σχολιαστές άλλοι. Μια ολόκληρη κοινωνία αντίγραφο της πραγματικής. Με πλεονέκτημα ή μειονέκτημα την απόλυτη ελευθερία.

Ένα χρόνο μετά έχει γίνει πια συνήθεια. Οι φίλοι πληθαίνουν. Το ίδιο και οι άλλοι. Μα δεν είπε κανείς ότι εκεί μέσα υπάρχουν… άγγελοι. Υπάρχουν απλώς άνθρωποι. Καλύτερο από το να μην είναι κανείς. Λέω να συνεχίσω. Σχολιάστε».

Η Αναγεννημένη του διαδικτύου

Την συναντάμε στο ηλεκτρονικό της σπίτι http://anagennimeni.wordpress.com που είναι πάντα ανθισμένο και με τις πιο όμορφες φωτογραφίες του διαδικτύου. Βαρκελώνη, Πράγα, όπου κι αν ταξιδέψει, επιστρέφοντας, μας παίρνει μαζί. Προσέχει και τις πιο διακριτικές και χαρακτηριστικές λεπτομέρειες. Γενναιόδωρη πάντα, μας χαρίζει τα λουλούδια, τα βιβλία, τα ταξίδια, τις μουσικές της. Το χιούμορ και την καλή της διάθεση. Ως Renata υπογράφει. Δηλαδή “αναγεννημένη”. Αναγεννώντας μας. Ο λόγος, όμως, στην ίδια.

“Ξεκίνησα το μπλόγκινγκ πριν από 3 χρόνια με την παραίνεση ενός συναδέλφου, έχοντας ως βάση την αγάπη μου για τη φωτογραφία και τα λουλούδια. Διάλεξα ως παρωνύμιο ένα επίθετο που μου έδωσε μια φίλη: ”renata”, που σημαίνει «αναγεννημένη». Ήμουν τυχερή, γιατί τα πρώτα ιστολόγια που διάβασα, ήταν εξαιρετικά και αργότερα είδα πως συνάδει το γραπτό με το άτομο κι οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι αξιόλογοι.

Βγαίνοντας από μια δύσκολη περίοδο και ψάχνοντας να βρω ξανά τον εαυτό μου, το μπλογκ λειτούργησε αρκετά στην αρχή κι ως μέρος ομαδικής ψυχανάλυσης και εκτόνωσης. Δεν ξεκίνησα μ’ αυτό το σκοπό , αλλά κάθε φορά που ξεκινούσα να γράψω, αυθόρμητα αυτά μου έβγαιναν. Πολλά είναι σίγουρα υπερβολικά, βλέποντάς τα εκ των υστέρων, χωρίς να σημαίνει πως δεν ήταν αληθινά.

Το περιεχόμενο προέρχεται απ’ την καθημερινότητά μου . Ότι με πονάει και με οργίζει , όπως η φυσική απουσία, τα συναισθηματικά ξεκαθαρίσματα, η παιδεία, η πόλη μου κι ό,τι με κάνει να πετώ, όπως τ΄ αγαπημένα μου πρόσωπα, η θάλασσα που σημαίνει ελευθερία, τα βιβλία και τα θεάματα που με κεντρίζουν, οι μουσικές που αγαπώ, τα ταξίδια που έκανα, το σχολείο μας κι οι μαθητές μου.

Κοιτάζοντας πίσω βλέπω έναν επίμονο και εκ φύσεως αθεράπευτα αισιόδοξο άνθρωπο , ο οποίος χαίρεται γιατί έκανε πολύ καλούς φίλους τα 3 αυτά χρόνια εδώ μέσα χωρίς να το περιμένει κι άλλαξε λιγάκι παραμένοντας ίδιος στα βασικά έχοντας όμως πιο ανοιχτές τις αντένες του. Βρήκε κι ευχαριστήθηκε γραφές κι ακόμα χαίρεται ν’ ανακαλύπτει, χωρίς να ξεχνά τις παλιές αγάπες της γραφής, ειδικά όσους εκτίμησε ή κι αγάπησε σε προσωπικό επίπεδο. Γνωρίζει καλά πια τις αδυναμίες του κι εκτιμά την καθημερινή ευτυχία. Έκλαψε λίγο(?), γέλασε πολύ και συνεχίζει, όσο κι αν καμιά φορά παραπονιέται και γκρινιάζει για μικροπράγματα που του φαίνονται βουνό, αλλά ίσως και να μην είναι.

Κι όταν σε δύσκολες περιόδους «κολλάει», κοιτάει πίσω και βλέπει πως κάθε φορά τα δύσκολα περνούν κι έτσι προχωράει, πιστή στην tagline της:

«Και το ξερό κεφάλι μου μυαλό ποτέ δε βάζει, όσο τα πόδια μου βαστούν στο δρόμο θα με βγάζει», όπως λεν κι οι στίχοι του αγαπημένου της τραγουδιού”.