Αφιέρωμα στα βιβλιοφιλικά blogs: Επιστρέφοντας στην εποχή της αθωότητας (Μέρος 5ο)

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

Dimosthenis // Βελούδινη σκιά // Makis Armenis // Χρήστος Φασούλας // Λευτέρης Μπαρδάκος // Γιώργος Γιαννόπουλος //  Dr. GDK // Λουκία Ρικάκη // Παράξενος Ελκυστής // Βιβλιοθήκη του Διαδικτύου // Το Πανδοχείο // VITA MI BAROUAK

ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ με… φρουδική γνώση

Τον συναντάμε στο https://questionidifeeling.wordpress.com/, ως dimosthenis s. υπογράφει και είναι πολύ μακριά. Στη Σουηδία, ψυχίατρος. Το μπλογκ του το άνοιξε τον Μάιο, επαληθεύοντας μια όχι και τόσο προσωπική μου υπόνοια, ότι οι γιατροί γράφουν, τελικά, εξαιρετικά: κατασκοπευτικές ιστορίες από το Βερολίνο που λατρεύει, οργισμένα κείμενα που αφορούν την Αμαλία και το σινάφι, επώδυνα που αναφέρονται στον πατέρα, γενναία και αποκαλυπτικά που αφορούν τη ζωή και τα βράδια του. Στα ποστς του περνούν: θάλασσα, συννεφιές, μουσική (άφθονη μουσική), ποίηση, οργή, νοσταλγία, η πριγκίπισσα της ζωής του (η εξάχρονη κόρη του), οι φίλοι του οι παλιοί. Άλλοτε με «Ωδή στο αύριο», κάποιες στιγμές «Μόνος στο σπίτι», ο dimosthenis s. αποτελεί στο διαδίκτυο μια σημαντική, ξεχωριστή, τολμώ να πω, λογοτεχνική φωνή (και είμαι σίγουρη ότι ο χρόνος, θα δείξει). Αλλά ο λόγος στον ίδιο:

«Τα παιχνίδια της ζωής είναι τόσο θαυμαστά που ορισμένες φορές, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σιωπάς…

Άνοιξα το μπλογκ, μετά από τρείς αποτυχημένες προσπάθειες να γράψω έστω και πέντε φρασούλες που να υποδηλώνουν μια προσπάθεια επικοινωνίας. Οι πρώτες μου απόπειρες έγιναν σε κάποιο μπλογκ που είχα δημιουργήσει ισάριθμες φορές, με τον ίδιο τίτλο. Δανεισμένος, από ένα τραγούδι που είχε ερμηνεύσει ο αξέχαστος Frank Sinatra, ‘’One more for the road’’. Τελικά κατέληξε να είναι το «χαλί» της παρουσίασης μου, εκεί που περιαυτολογώ, οργισμένος και θυμωμένος, μπουχτισμένος από ένα σωρό προσωπικές απογοητεύσεις και άγχη για το μέλλον. Αγαπημένο τραγούδι. Θαρρείς και βγήκε από ταινία noir…

Προφανώς αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω, να μπλογκάρω, όπως λένε οι έμπειροι μπλόγκερς .

Μετά τις αποτυχίες μου αυτές, δεν ασχολήθηκα μέχρι τα τέλη Μαϊου του τρέχοντος έτους, οπότε και πήρα βαθειά ανάσα και αποφάσισα να με εκθέσω, να εκτεθώ στους κινδύνους και στη γοητεία της δημοσιότητας. Άλλωστε ήταν τέτοια η ανάγκη μου να εξωτερικεύσω όσα ένοιωθα και σκεφτόμουν που ήμουν σαν χύτρα έτοιμη να εκραγεί…

Το μπλογκ δεν έχει συγκεκριμένη θεματολογία, είναι επιδίωξή μου αυτό, άλλωστε ποιά θεματική ενότητα μονοδιάστατα, θα μπορούσε να καλύψει τις ερωτήσεις της ψυχής ( ο τίτλος του μπλογκ άλλωστε, παράφραση ενός παλιού και γνωστού τραγουδιού, ερμηνευμένο, από πολλούς Ιταλούς καλλιτέχνες, μεταξύ αυτών και η πιο γνωστή ερμηνεία, από τους Riccardo Cocciante και Mina). Αναζητήσεις, φόβοι μου, σκέψεις απεγνωσμένες, έρωτες, χαρές μου, λύπες, όλα αποτυπωμένα στίς «σελίδες» που αντικατοπτρίζουν εμένα, το είναι μου… Πέρασα πολλές στιγμές παλεύοντας με τον εαυτό μου και προσπαθώντας να μεταφέρω σε λέξεις αυτά που ένοιωθα, συνειδητοποίησα, πως αυτό ήταν και η σωτηρία μου.

Η ενασχόλησή μου αυτή, ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί, με έφερε κοντά σε πολύ κόσμο και όπως στην χειροπιαστή ζωή κι εδώ πλήγωσα, θύμωσα, ευχαρίστησα και θαύμασα διάφορους ανθρώπους. Άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο. Η διαφορά, είναι, πολλές φορές, ότι η απόσταση δημιουργεί την πεποίθηση της ανωνυμίας και της ασφάλειας, με αποτέλεσμα να είναι πιο ειλικρινείς στις προσεγγίσεις τους οι περισσότεροι, τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους συναναστρέφομαι. Με κάποιους εξ αυτών συνδεόμαστε και εκτός διαδικτυακών συνευρέσεων.

Με την μικρή εμπειρία, ως μπλόγκερ, αν έχω καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα είναι ότι είναι μια καινούρια μορφή επικοινωνίας, η οποία πολλούς τους τρομάζει, όπως ενδεχομένως να τρομάζε το τηλέφωνο, όταν πρωτοανακαλύφθηκε. Αν απομακρύνει τους ανθρώπους; Διαφωνώ. Ζω στη Σουηδία και κρατάω ζωντανή την επαφή μου με την Ελλάδα, συνομιλώ με αξιόλογους ανθρώπους, που υπο φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν δύσκολο να συμπέσουν οι δρόμοι μας».

ΒΕΛΟΥΔΙΝΗ ΣΚΙΑ

Την συναντάμε στο www.veloudo.blogspot.com. «Βελούδινη σκιά» η ιστοσελίδα της. Με φωτογραφία μια μαύρη γάτα, Κοκό, υπογράφει. Με παιγνιώδη διάθεση ξεκίνησε το μπλογκ της και με την ίδια διάθεση, συνεχίζει να υπογράφει τα ποστ της. Ο λόγος στην ίδια:

«Πρόπερσι τον Ιούλιο καθώς ψηνόμουν μέσα στο καμίνι που θα ζήλευε κι ο κραταιός Ναβουχοδονόσορ δύο πράγματα απασχολούσαν τα φρυγανιασμένα ψίχουλα του μυαλού μου, ένας παγωμένος καφές και μια δραστηριότητα κατάλληλη να με αποσπάσει κάπως από την αίσθηση του μαρτυρίου μιας Αθήνας, όπου ένα αβγό μπορούσε να τηγανιστεί εντός δευτερολέπτου επάνω στην άσφαλτο. Απομεσήμερο με το ποδήλατο στο Θησείο ατένιζα τον Ακρόπολη ν’ αποθεώνεται μέσα σε χείμαρρους λάβας, όταν μου πέρασε η σκέψη, ότι αυτό το μνημείο της κλασικής ομορφιάς δεν θίγεται, επειδή έμεινε έξω από τις προτιμήσεις του κοινού στο ηλεκτρονικό δημοψήφισμα για την ανάδειξη των επτά σύγχρονων θαυμάτων του κόσμου. Κι ούτε είναι τάχα ένδειξη πατριωτισμού να ψηφίσουμε υπέρ της Ακρόπολης, αντίθετα θα ήταν ευχής έργον να φυτεύαμε τίποτα κρεμαστούς κήπους…

Κατέληξα σ’ ένα ίντερνετ καφέ μ’ αυτές τις βαρύγδουπες σκέψεις και ακόμη μία. Να φτιάξω ένα ιστολόγιο, για να διασκεδάσω κυρίως κι επίσης να δω πώς γίνεται από τεχνικής άποψης. Φυσικά παρακολουθούσα διάφορα blogs μέχρι τότε, αλλά η ιδέα κι η επιθυμία ν’ αρχίσω και ‘γω ένα εμφανίστηκαν ως απονενοημένα προϊόντα του καύσωνα! Προτίμησα το ίντερνετ καφέ για τα πρώτα βήματα, διότι στο σπίτι μου η σύνδεση ήταν τότε υπερβολικά αργή. Περί του τίτλου του ιστολογίου και του ψευδωνύμου δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Οικειοποιήθηκα το όνομα της μαύρης μου γάτας Coco (Chanel), η οποία ήταν τότε ενός έτους, και επηρεάστηκα τουλάχιστον στις πρώτες αναρτήσεις από το ύφος του βιβλίου Ο γάτος Μουρ, του Ε.Τ.Α. Χόφμαν, το οποίο είχα πρόσφατα διαβάσει. Δεν θα ήταν ένα ιστολόγιο με θέμα τις γάτες, αλλά υποτίθεται ότι θα το έγραφε η γάτα κρυφά! Η πρώτη ανάρτηση (Μαύρη Γούνα, 9.7.07) βασιζόταν στην γατίσια ωραιοπάθεια. Η γάτα αγνοεί τον θόρυβο γύρω της και φροντίζει την βελουδένια της γούνα. Τώρα, ποια σχέση μπορεί να έχει η γάτα με την Ακρόπολη; Είναι και οι δυο εφτάψυχες!

Το ιστολόγιό μου δεν διαθέτει σαφή θεματολογία ή στόχο. Τώρα τελευταία ασχολούμαι πολύ με το ποδήλατο ως μέσον μετακίνησης στην πόλη και περιγράφω την εμπειρία μου αυτή μέχρις εμμονής με ψυχοπαθολογικές προεκτάσεις! Για μεγάλα χρονικά διαστήματα εργαζόμουν εκτός Αθηνών και δεν είχα την δυνατότητα συχνής ενημέρωσης του ιστολογίου. Όμως εδώ και τρεις μήνες γράφω σχεδόν καθημερινά συνδυάζοντας με κάπως σουρεαλιστικό τρόπο ετερόκλητα υλικά, όπως ημιτελείς ερασιτεχνικές καλλιτεχνικές μου απόπειρες, βιβλία, κοινωνικές συναναστροφές και λογής συνειρμούς. Δεν έχω δώσει το επαγγελματικό μου στίγμα ούτε φωτογραφία για να μην χαθεί ο παιγνιώδης χαρακτήρας του συγκεκριμένου blog.

Ενστικτωδώς διαμορφώθηκε η εικόνα σύντομων αναρτήσεων με προσωπικό τόνο και την συνδρομή μιας-δυο φωτογραφιών από το διαδίκτυο ή δικές μου. Προτιμώ την λιτότητα στο ύφος και τα μέσα, αποφεύγω τα βίντεο και τη φασαρία με πολιτικά ή κοινωνικά θέματα, τα οποία ενίοτε θίγω όσο πατάει η γάτα! Διότι θεωρώ το ιστολόγιό μου ένα μεσοδιάστημα προσωπικής ελευθερίας και επικοινωνίας, μια μικρή νυχτερινή εκδρομή».

Το Κερκυραικό «Σύννεφο με παντελόνια».

Ο Μάκης Αρμένης σπούδασε δημοσιογραφία και διάβαζε ποίηση και πολιτική από φοιτητής. Επιστρέφοντας στο νησί του στην Κέρκυρα, δημιούργησε πολλές και επιτυχημένες εφημερίδες (εβδομαδιαίες, ημερήσιες). Σήμερα κρατά μια στήλη στην «Ενημέρωση» την οποία συναντάμε και με ηλεκτρονική μορφή της σε blog.

Υπογράφει με τ’ όνομά του: Μάκης Αρμένης. Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://marmenis.blogspot.com

Αυτό τον μήνα, σχεδόν χρονίζει. Ο τίτλος της ιστοσελίδας του, ο τίτλος και της στήλης του στην εφημερίδα: «Τελευταία σελίδα αριστερά».

Ανεβάζει ποστ καθημερινά, το άρθρο του στην εφημερίδα.

Τα ενδιαφέροντά του, ποικίλα, και φυσικά οικουμενικά, όχι μόνον τοπικά.

Βεβαίως και τον αφορά η Κέρκυρα (γύρισε στο νησί του ακριβώς επειδή το αγαπά), αλλά αποτελεί ταυτοχρόνως και πολίτη του κόσμου. Αγαπά την ποίηση, την πολιτική, την ΑΕΚ, ό,τι αφορά την αισθητική και τον χρόνο. Αγαπά τον Βασίλη Αλεξάκη, τον Μαγιακόφσκι, τον Οκτάβιο Πας και τον Γιώργο Χρονά.

Η γραφή του, κριτική, αναλυτική, οξυδερκής, ποιητική, κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητη. Οι τίτλοι του, ευρηματικοί: Μια τρύπα στην γεωγραφία, Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας είναι δύσκολο να καεί ξανά, Το ταξίδι του χρόνου δεν διαθέτει όπισθεν…

Μικρό δείγμα γραφής που συγκεντρώνει τα πάντα, κι αυτό που ακολουθεί:

«Από την περασμένη Παρασκευή μέχρι και σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες, δέκα διαφορετικές ιδέες – αφορμές, πέρασαν από το μυαλό μου για να γράψω, σήμερα δεν θυμάμαι καμία ή ότι θυμάμαι, δεν βρίσκω λόγια να κτίσω ένα κείμενο. Κάτι για την υποκρισία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τον τόνο της φωνής των παπάδων, την δύναμη των λέξεων, το δικομματισμό και κάτι προσωπικό.

Με το ξημέρωμα της Δευτέρας ξέφτισαν. Και όμως εκείνη τη στιγμή που μου πέρασαν από το μυαλό, μου έδωσαν την αφορμή να πάω παραπέρα. Είναι ο χρόνος τελικά, που υπαγορεύει το σημαντικό και το ασήμαντο. Είναι η στιγμή, που όταν χαθεί δεν επιστρέφει.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με κείνα τα νιάτα.

Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια, ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια. Είναι ο χρόνος τελικά…»

Στον χρόνο, εξάλλου, διαρκώς επανέρχεται. Δίνοντας οικουμενικότητα και φωνή στην Κέρκυρα και διαχρονικότητα στο εφήμερο του χρονογραφήματος. Εφόσον το θεικό παρόν, σε πάει παντού. Και οι αναφορές στην ποίηση και στη λογοτεχνία, σε ό,τι πιστέψαμε και ό,τι αγαπήσαμε κάποτε, είναι αυτό που εν τέλει και τον χρόνο νικά! Μια ιδιαίτερη φωνή που είμαστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα έχει γίνει εκτός από στήλη και ιστοσελίδα, βιβλίο. Διαθέτει όλες τις προυποθέσεις και την μαγεία του γραπτού λόγου, ασφαλώς. Ένα ποιητικό αεράκι Ιονίου, Ποίησης κι Επανάστασης στο δίκτυο. Ατμόσφαιρα από εκείνο το μαγιακοφσκικό «Σύννεφο με πανταλόνια»….

Το blog του Χρήστου Φασούλα

Τον συναντάμε στη διεύθυνση http://fasoulas.blogspot.com/. Ο Χρήστος Φασούλας είναι δημοσιογράφος (αθλητικογράφος συγκεκριμένα) και συγγραφέας (έχει γράψει δύο μυθιστορήματα «Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος», «Με λένε Μοίρα» και αθλητικά βιβλία για παιδιά). Στο γιατί άνοιξε μπλογκ και στην θεματολογία του, μας απαντά ο ίδιος:

«Γιατί άνοιξες μπλογκ, σου λέει ο άλλος… Έλα ντε… Γιατί; Κοντά ένα χρόνο μετά από το πρώτο μου ποστ ακόμα δεν μπορώ να δώσω ικανοποιητική απάντηση. Που να ικανοποιεί εμένα, δηλαδή, κατά κύριο λόγο.

Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα πολύ προτού το αποφασίσω. Και όταν το αποφάσισα, δεν είχα χρόνο για να το κάνω πράξη. Θα με ρωτήσετε, βέβαια, αν τώρα έχω χρόνο. Όχι ακριβώς, αλλά θα προσπαθώ να ξεκλέβω λίγο από δω και λίγο από κει. Για να τα λέμε γύρω από τα τυχόν κοινά ενδιαφέροντά μας, άγνωστε/η -και επομένως γοητευτικέ/ή- φίλε/η του διαδικτύου. Γύρω από το βιβλίο, τον κινηματογράφο, τα στραβά κι ανάποδα των media, τα λογικά και παράλογα της καθημερινότητάς μας και, φυσικά, το ποδόσφαιρο!’’.

Αυτά έγραφα, τότε. Τον Ιούλιο του 2006, στο παρθενικό μου ποστ. Από τότε, βέβαια, το νερό μπήκε στ’ αυλάκι. Κι εγώ… στο λούκι! Αλλά, αν μη τι άλλο, τις υποσχέσεις που είχα δώσει τότε στους πρώτους επισκέπτες του μπλογκ προσπάθησα να τις τηρήσω. Κι έτσι, η θεματική του μπλογκ μου είναι πολυσυλλεκτική.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι αυτός που με παρακίνησε ν’ ανοίξω το μπλογκ είναι ένας… πασίγνωστος άγνωστος! Πασίγνωστος στο χώρο των λεγόμενων βιβλιοφιλικών μπλογκ, αλλά… αγνώστου ταυτότητος! Πρόκειται για τον Reader’s Diggest (που μπορείτε να τον βρείτε στη διεύθυνση http://diavazo.blogspot.com/), τον οποίο ενόχλησα (με e-mail, εξυπακούεται, προσωπικώς δεν έχουμε μιλήσει ποτέ) πέρσι την άνοιξη, προκειμένου να τον ευχαριστήσω για τα κολακευτικά του σχόλια που είχε ‘‘ανεβάσει’’ στο μπλογκ του σχετικά με το πρώτο του βιβλίο. Τότε ουσιαστικά ανακάλυψα κι εγώ τι εστί μπλογκ. Κι όταν του εξέφρασα τους -ποικίλους- δισταγμούς μου για το αν πρέπει να «μπλογκάρω» κι εγώ, μου τους διέλυσε αυτοστιγμεί! Και τον ευχαριστώ δημόσια γι’ αυτό.

Τελευταία έχω ξεκινήσει ένας είδος καμπάνιας με αντικείμενο τα νέα «εξεζητημένα» σχολικά βιβλία (όχι, με το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της κυρίας Ρεπούση δεν ασχολούμαι). Παίρνοντας αφορμή από το βιβλίο Μαθηματικών («Παθηματικών» το αποκαλώ…) της Β΄ δημοτικού στην οποία φοιτά η κόρη του Ελισάβετ, έχω ανεβάσει μια σειρά από -επιθετικά μεν χιουμοριστικά δε- ποστ, με φωτογραφίες και παραδείγματα από την ύλη του συγκεκριμένου «βιβλίου». Και από τη νέα σεζόν, έχω σκοπό να κορυφώσω την καμπάνια, με συγκεκριμένες -ατομικές και ομαδικές- ενέργειες που έχω κατά νου.

Όσο για το ποδόσφαιρο… Α, ευκαιρία να αυτοσυστηθώ κιόλας -κάτι που όφειλα να το έχω κάνει ήδη! Είμαι δημοσιογράφος και -νεότευκτος- συγγραφέας. Το ιδίωμα του γραπτού μου λόγου -λένε ότι- είναι το χιούμορ. Και αυτό προσπαθώ να περνάω και μέσα από το μπλογκ. Και… Αλλά κάτι έλεγα πριν… Α, για το ποδόσφαιρο. Το οποίο είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες, αλλά όχι και η μοναδική. Λατρεύω εξίσου τον κινηματογράφο, το κολύμπι και τη λογοτεχνία, ελληνική και παγκόσμια. Άλλωστε, λογοτεχνικό ήταν το πρώτο συγγραφικό μου βήμα, το ίδιο και το δεύτερο. Υπάρχουν, βέβαια, και τα αθλητικά, όμως δεν φιλοξενούμαι εδώ για να μιλήσω για τα βιβλία μου, παρά μόνο για το μπλογκ (αν επιμένετε σώνει και καλά να μάθετε περισσότερες λεπτομέρειες, θα τις βρείτε στο σάιτ http://www.fasoulasonline.com/).

Όπως διαπιστώνετε, δηλαδή, έχω… διαδικτυωθεί για τα καλά. Αλλά η μεγάλη μου αγάπη είναι το μπλογκ. Μία ακόμα μεγάλη μου αγάπη, για την ακρίβεια. Να δούμε πού διάολο θα τις χωρέσω όλες…»

«Κείμενα και Ζωή» του Λευτέρη Μπαρδάκου.

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική του διεύθυνση: http://el-bard.blogspot.com. Τις επισκέψεις του, επίσης, ως el-bard τις κάνει.

Δεν το κρύβει, είναι ο Λευτέρης Μπαρδάκος και γράφει ποιήματα και πεζά. Τον γνώρισα με εκείνο το μικρό, υπέροχο «παλτό» του. «Μαθαίνω τη ζωή μέσα απ΄ τα κείμενα, ακόμη και τα δικά του», επιμένει.

«Τι είναι το blog για μένα; Ρωτά και εξηγεί: Τα γραφτά μας είναι ρούχα. Φορεσιές που καλύπτουν τη γύμνια μας. Μας προστατεύουν από το κρύο του Άλλου, όταν αυτός θέλει να μας παγώσει. Από την κάψα του Άλλου, όταν ο Άλλος πάει να μας λιώσει. Μόνο κάτι αδιάκριτες ματιές διαπερνούν τα υφάσματα, λύνουν τις ραφές των γραμμών μας και βλέπουν τη σκέψη του σώματός μας. Τα σχολιάζουν τα φορέματά μας, κρεμούν τη γνώμη τους στη ντουλάπα μας.

Μια κρεμάστρα είναι το blog μου. Εκεί εγώ κρεμώ αργά τη νύχτα τα ρούχα μου και τρέχω μετά γυμνός στη σκοτεινή πόλη να βρω την επόμενη λέξη».

Γιατί ΚΕΙΜΕΝΑ και ΖΩΗ; «Κείμενα και Ζωή, έτσι απλά και χαμηλόφωνα, γιατί η Ζωή μού υπαγορεύει αργά και βασανιστικά κάθε γραμμή, κάθε λέξη, κάθε σημείο στίξης. Και μετά, το κάθε κείμενο μού συλλαβίζει, αργά και βασανιστικά, τη ζωή. Μαθαίνω τη ζωή μέσα απ’ τα κείμενα, ακόμη και τα δικά μου.

Η παρέλαση αυτών των κειμένων μπροστά στα μάτια μου είναι το πέρασμα της ζωής μου, με τις αγωνίες και τις αγονίες της. Όταν ήμουν μαθητής με δυσκόλευε να γράφω σε άπταιστη καθαρεύουσα αυτό που ήθελαν οι άλλοι να γράφω για να περνώ στις εξετάσεις. Οι καθημερινές εξετάσεις της ζωής μου τώρα μπορεί να είναι πιο δύσκολες, αλλά μ’ ευχαριστεί να γράφω τις εκθέσεις μου με τον τρόπο που θέλω εγώ. Και πάνω πάντα στα δικά μου θέματα».

Οσον αφορά την Θεματολογία: «Προσπαθώ τα κείμενα που κρεμώ στο ιστολόγιο να μη σβήνουν με το πέρασμα της μέρας. Ανοίγομαι όσο μπορώ μέσα στον αδυσώπητο χρόνο, πολλές φορές βγάζοντάς του τη γλώσσα, κοροϊδεύοντάς τον σαν μικρό παιδί. Και σιγά-σιγά είδα να σχηματίζεται μπροστά μου μια θεματολογία, μια παράξενη γεωγραφία, διαφορετική από αυτήν του χάρτη. Μια γεωγραφία της καρδιάς. Εκεί όπου οι αποστάσεις δε μετρούνται με χιλιόμετρα. Μια γεωγραφία όπου ο Αλιγκιέρι Δάντης είναι δίπλα μου κι ο συνονόματός του τωρινός νεοέλληνας τραγουδοποιός χιλιάδες έτη φωτός μακριά μου. Αυτό ονομάζω γεωγραφία της καρδιάς, που μπλέκεται στο χώρο και στο χρόνο, και με τα δικά της μέτρα σχεδιάζει την προσωπικότητα και τις αλήθειες μου, την προσωπικότητα και τις αλήθειες του καθενός μας.

Κι οι πρωτεύουσές μου μπορεί να είναι η Παναγιά η Μολυβοσκέπαστη, ο Γιώργος Τρομάρας, μια κολόνα της ΔΕΗ, ένα παλτό που από μαύρο έγινε κόκκινο της φωτιάς, ο μπαρμπα-Αλέξαντρος των Γραμμάτων μας, ο Μενουχίν των βιολιών μας, το αηδόνι του φράχτη, η καθαρίστρια του σχολείου από τη Γεωργία. Όλα και όλοι το ίδιο κοντά μου, φυλαχτά καρφιτσωμένα στο έσω φανελάκι των ονείρων μου, στο έξω της πραγματικότητάς μου».

Και ναι, μέσα απ’ τα blogs, έκανε φίλους: «Η γεωγραφία μου φτάνει μέχρι τους φίλους που σχολιάζουν και μιλούν μαζί μου. Όταν πέρσι το καλοκαίρι είχα πεθάνει για δυο μήνες, οι σχολιαστές, οι φίλοι μου με τις κραυγές τους με ανέστησαν. Αλίμονο! Δε γράφω για τον εαυτό μου μόνο.

Περνώ απ’ τους φίλους μου. Διαβάζω και τρέφομαι από τα δικά τους κείμενα. Παίρνω θερμίδες πολλές. Γι’ αυτό ίσως δεν μπορώ ν’ αδυνατίσω».

Φωτογραφίζοντας στο διαδίκτυο

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική του διεύθυνση http://eggs-in-art.blogspot.com. Ο Γιώργος Γιαννόπουλος ασχολείται με τη φωτογραφία. Το ιστολόγιό του «ένα παράθυρο επικοινωνίας». Οι περισσότερες φωτογραφίες απ’ τα ταξίδια του. Αλλά ο λόγος για όλη αυτή τη διαδρομή, στον ίδιο:

“Με την ασπρόμαυρη φωτογραφία ασχολούμαι από το 1994. Την εποχή εκείνη βρισκόμουν φοιτητής στο Βουκουρέστι και είχα εντυπωσιαστεί με τις εικόνες που έβλεπα γύρω μου. Έτσι αγόρασα την πρώτη φωτογραφική μηχανή μου, μια χειροκίνητη Zenit και άρχισα να τραβώ ότι μου προξενούσε ενδιαφέρον. Παράλληλα δανείστηκα από ένα φίλο Ρουμάνο ένα παλιό εξοπλισμό σκοτεινού θαλάμου και άρχισα μανιακά να εμφανίζω και να τυπώνω φωτογραφίες. Από το 1994 έως και σήμερα δεν έχω σταματήσει να τραβάω α/μ φωτογραφίες και να εμφανίζω τα φιλμς μόνος μου. Το 2004 απέκτησα σαρωτή φιλμ (film scanner) και από τότε έχω σταματήσει να εμφανίζω φωτογραφίες στον σκοτεινό θάλαμο. Εμφανίζω τα φιλμς με χημικά και κατόπιν σαρώνω / επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες στον Η/Υ).

Μου αρέσει πάρα πολύ να ταξιδεύω, έτσι από το 1994 έως και σήμερα έχω ταξιδέψει πολύ. Για παράδειγμα, με αφορμή τις σπουδές μου, το 1997 έκανα Erasmus στην Ολλανδία το οποίο αποτέλεσε αφορμή να γυρίσω σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη. Το 1998 με ανταλλαγή φοιτητών έζησα στην Συρία για 1,5 μήνα. Όλα μου τα ταξίδια ήταν αφορμή για να τραβήξω πολλές φωτογραφίες, και πάντα είχα στο μυαλό μου να φτιάξω ένα ιστολόγιο στο internet όπου να ανεβάζω τις φωτογραφίες μου. Αυτό έγινε τον Ιανουάριο του 2007 όταν ξεκίνησα το blog μου. Μέσα στο blog μου ανεβάζω κυρίως α/μ φωτογραφίες μου με Creative Common License 3.0. θα πρότεινα κάποιον που θέλει να διαβάσει το blog μου να ξεκινήσει να το διαβάσει όλες τις αναρτήσεις από την αρχή. Το ιστολόγιο το βλέπω σαν ένα παράθυρο επικοινωνίας όπου δημοσιεύω τις φωτογραφίες μου, λαμβάνω σχόλια, απαντώ κλπ. Επειδή οι περισσότερες φωτογραφίες μου είναι από ταξίδια που έχω κάνει σε κάποιες αναρτήσεις έχω βγει λίγο «εκτός θέματος» από την θεματολογία του blog (φωτογραφία) και έχω δημοσιεύει και κάποιες χρηστικές ταξιδιωτικές πληροφορίες.

Από το 2005 ασχολούμαι με παραγωγή ταινιών βίντεο. Το πρώτο βιντεάκι μου ήταν το Samothrace.odyssey μια ταινία τεκμηρίωσης για τον διαγωνισμό Micropolis το οποίο είχε κερδίσει το 3^ο βραβείο πρωτότυπης μουσικής (η μουσική ήταν του συγκροτήματος On the corner, φίλων από την Κομοτηνή).

Με ενδιαφέρει με το βίντεο κυρίως η παραγωγή ταινιών τεκμηρίωσης. Για παράδειγμα τον Ιούλιο 2007 δημοσίευσα ένα προσχέδιο της ταινίας μου για τα φεστιβάλ πάλης με λάδι του νομού Ροδόπης http://eggs-in-art.blogspot.com/2007/07/2005-2006.html . Από τον Οκτώβρη 2005 μέχρι σήμερα ετοιμάζω μια ταινία τεκμηρίωσης για την Ίμβρο, Τουρκία την οποία μόλις την τελειώσω θα την ανεβάσω για θέαση στο internet.

Το διαδίκτυο είναι ένας χώρος κατάλληλος όχι μόνο για ανταλλαγές απόψεων αλλά και για εκθέσεις τέχνης. Η φωτογραφία και η κινούμενη εικόνα είναι τέχνες που μπορούν να εκτεθούν στο διαδίκτυο και θα πρότεινα ότι προς αυτήν την πλευρά πρέπει να κινηθούν όλοι οι φωτογράφοι.”

Dr. GDK

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική του διεύθυνση http://hugh-laurie.blogspot.com. Απόφοιτος του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (MBA, City University Business School/London) ο Γιώργος Δ. Καραπάνος είναι. Το blogger nickname του Dr. GDK. Πρόκειται ήδη για ένα διάσημο blog. Τους λόγους θα τους διαπιστώσετε διαβάζοντας τον δημιουργό του:

«Oι χαρακτηρισμοί που έχουν κατά καιρούς αποδοθεί στον Dr. Gregory House (House, M.D./Ιατρικές Υποθέσεις) -τον οποίον υποδύεται ο Hugh Laurie δίνοντας ένα διαρκές ρεσιτάλ υποκριτικής- είναι πολυποίκιλοι και… καθόλου κολακευτικοί: είρωνας, μισάνθρωπος, άφιλος, εγωπαθής, χωρίς ηθικές αρχές και φραγμούς. Παρ’ όλα αυτά, πολλάκις αποδεικνύεται ότι πίσω και πέρα από το μανδύα τής –μερικές φορές σχεδόν απάνθρωπης- σκληρότητας με την οποία αντιμετωπίζει πρόσωπα και καταστάσεις, η ιατρική αυτή μετενσάρκωση του Σέρλοκ Χολμς κρύβει καλά έναν βαθιά ευαίσθητο άνθρωπο, που απλώς οι συνθήκες της ζωής τον ανάγκασαν να καλύπτει τα συναισθήματά του με -έναν απολαυστικό για εμάς- κυνισμό.

Υποχρεωμένος να χρησιμοποιεί μονίμως μπαστούνι για τις μετακινήσεις του μετά από μια λανθασμένη ιατρική διάγνωση στο παρελθόν, ο Dr. House υποφέρει. Αισθάνεται αγανάκτηση για την επιλογή της πρώην συντρόφου του να τον καταδικάσει ερήμην του σε μια ζωή γεμάτη δυστυχία, άφατο πόνο και αυτολύπηση, η οποία εδράζεται στην πεποίθησή του πως το σωματικό του μειονέκτημα τού στερεί μια φυσιολογική ερωτική ζωή. Τι μπορεί να τον κρατήσει όρθιο απέναντι σ’ αυτήν τη συναισθηματική λαίλαπα που απειλεί να τον ισοπεδώσει; Μα το ότι είναι κορυφαίος στο λειτούργημά του, κάτι που δεν είναι πρόθυμος να ανταλλάξει με τίποτε στον κόσμο, γι’ αυτό άλλωστε τελικά επιλέγει να συνεχίσει να ζει υποφέροντας, παρά να διακυβεύσει έστω και κατ’ ελάχιστον την ανυπέρβλητη επιστημονική του αρτιότητα.

Ο Hugh Laurie, πλαισιωμένος κυρίως από ένα εκλεκτό πρωταγωνιστικό ντουέτο καταξιωμένων ηθοποιών (Lisa Edelstein, Robert Sean Leonard), με τον συγκεκριμένο ρόλο που ενσαρκώνει -και ο οποίος του έδωσε την ευκαιρία να ξετυλίξει κάθε πτυχή του απαράμιλλου ερμηνευτικού του ταλέντου- κατακτά πλέον επάξια μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων εν ζωή ηθοποιών.

Εγώ, από την πλευρά μου, προσπάθησα να δημιουργήσω ένα blog που θα αποτελεί το διαδικτυακό σημείο αναφοράς για τον έλληνα fan της σειράς, ικανό να του μεταδώσει έγκαιρα και –κυρίως- έγκυρα τα τελευταία νέα και τα απαραίτητα spoilers, αλλά και να συμπεριλάβει videos, ratings, συνεντεύξεις, βιβλία σχετικά με το show, promos, previews και reviews των επεισοδίων όπως προβάλλονται κάθε Δευτέρα από το κανάλι FOX- με links για εκείνους που θα επιθυμούσαν να εμβαθύνουν λίγο περισσότερο στην ομολογουμένως πολύπλοκη ιατρική ορολογία.

Οι αντιδράσεις των fans σε αυτή μου την προσπάθεια είναι κάτι παραπάνω από ενθουσιώδεις, ενώ αξιοσημείωτη είναι η δυναμική που αναπτύσσει η σειρά και στην Ελλάδα, αφού διαθέτει –συν τοις άλλοις- καλοδουλεμένο, σφιχτό σενάριο, άκρως ενδιαφέροντες ιατρικούς γρίφους, μια απολαυστική αλληλεπίδραση του πρωταγωνιστικού team, όπως και ένα εξαιρετικό, κάθε φορά, σκηνοθετικό αποτέλεσμα. Τα πάμπολλα σημαντικά βραβεία και διακρίσεις που έχει αποσπάσει έως τώρα τόσο ο Hugh Laurie όσο και το εξαίρετο αυτό medical drama (που πρόσφατα ξεπέρασε τα εκατό επεισόδια), όπως και η εκτόξευση των δεικτών τηλεθέασής του στις USA και όχι μόνο, αποτελούν απλώς τη φυσική απόρροια των προαναφερθέντων!»

To blog μιας ταινίας

Η σκηνοθέτης και συγγραφέας Λουκία Ρικάκη, τον φετινό Αύγουστο ξεκίνησε νέο μπλογκ εν όψει της καινούργιας της ταινίας: «Εσύ ο καθρέφτης» θα είναι ο τίτλος της. Το συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://youmymirror.blogspot.com/

Και όπως μας λέει η ίδια «θα φιλοξενήσει ένα μέρος της έρευνας για τη νέα μου ταινία «Εσύ ο καθρέφτης μου». Συνεχίζοντας με λίγο διαφορετική προσέγγιση τη συμμετοχική διαδικασία στη συγγραφή σεναρίου που είχα ξεκινήσει με τη ταινία «Κράτησέ με» που είχε πολύ συμμετοχή στη συγγραφή και τελικά και στα γυρίσματα ανθρώπων από όλη την Ελλάδα και πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα ορισμένα από τα οποία μπήκαν και στο βιβλίο της ταινία που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πολύτροπον».

Μέσω του νέου αυτού μπλογκ καλώ τους αναγνώστες που σερφάρουν στο Ίντερνετ να πάρουν μέρος σε ένα μέρος του σεναρίου με κάποια κείμενα από το μπλογκ «Η ομορφιά, η απεικόνιση, τα σώμα και ο μύθος». Ένα μέρος της ταινίας θα είναι μυθοπλαστικό και ένα μικρό μέρος θα συντεθεί από ιστορίες που μπορείτε να στείλετε εσείς… με το πως εσείς αντιμετωπίζετε την ομορφιά στην καθημερινή ζωή η ακόμη και στα όνειρα. Μπορείτε λοιπόν να πάρετε μέρος στην ταινία στέλνοντας στο email lrikaki@otenet.gr τη δική σας μικρή ιστορία με θέμα την ομορφιά. Οι συγγραφείς των ιστοριών που θα επιλεγούν τελικά θα πάρουν μέρος στα γυρίσματα της ταινίας, στη διάρκεια της αφήγησης τους θα δημιουργείται ένα φωτογραφικό πορτραίτο τους με στοιχεία από την ιστορία τους»

Και λίγα λόγια για την ταινία:

Η Φ. είναι φωτογράφος αναλαμβάνει να κάνει τα πορτρέτα ανθρώπων που δέχονται να μιλήσουν μαζί της για την ομορφιά Τους καλεί στο εργαστήρι της και κουβεντιάζουν ενώ καθώς εξελίσσεται η κουβέντα εκείνη τους φωτογραφίζει για να συνθέσει το πορτρέτο τους. Παράλληλα η δική της ιστορία ξετυλίγεται σιγά- σιγά καθώς μέσα από αυτές στις κουβέντες έρχεται αντιμέτωπη σαν σε καθρέφτη με τον εαυτό της μέσα από μια δύσκολη σχέση με έναν άντρα ο οποίος εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή της σαν ουράνιο τόξο. Ο ίδιος βρίσκεται σε ένα πολύ δύσκολο μεταίχμιο. Τα μάτια του μπορούν να δουν, το μυαλό του μπορεί να συνθέσει όμως τα μάτια του έκλαιγαν συχνά, θολώνουν. Η ζωή του παίρνει μια αναπάντεχα αρνητική στροφή. Η υγεία του δοκιμάζεται. Το τοπίο κάθε γενναίου έρωτα είναι άγνωστο στους χαρτογράφους.. είπαμε λοιπόν να φτιάξουμε τον χάρτη του.. Αυτή η σχέση θα αναγκάσει την Φ. να αντικρίσει το δικό της πορτρέτο, στο δικό της περίπλοκο καθρέφτη».

Στο νεοανοιχθέν μπλογκ ήδη έχουν γραφτεί οι πρώτες ενδιαφέρουσες συμμετοχικές ιστορίες.

Πανδοχείο βιβλιοφίλων

Πανδοχείο για… βιβλιοφάγους, ούτε καν για βιβλιόφιλους θα μπορούσε να πει κανείς διαβάζοντας το «Πανδοχείο». Πανδοχεύς ο Λάμπρος Σκουζάκης. Ηλεκτρονική γειτονιά του: http://pandoxeio.wordpress.com.

Στις σελίδες του, συγγραφείς και βιβλία για εκλεπτυσμένα γούστα και αναγνώστες θα λέγαμε «μυημένους». Το αφιέρωμά του στον Μπόρχες για παράδειγμα, αρκετό για να εισάγει στο τεράστιο έργο του αλλά καιν ικανό να κάνει να σκας από ζήλεια.

Η ξενάγηση στο «Πανδοχείο» όμως από τον ίδιο τον Πανδοχέα του:

«Πανδοχεία και χάνια ανέκαθεν ασκούσαν πάνω μου ιδιαίτερη έλξη. Φυσικά τα γνώρισα μέσω λογοτεχνίας ή ως παλαιά, ερειπωμένα κτίσματα που μου «μιλούσαν». Πέρα από την ιδιάζουσα τοπογραφία τους με προσέλκυε το ότι αποτελούσαν τόπους συνεύρεσης ανθρώπων και ταξιδιωτών των οποίων οι δρόμοι μπορεί και να μην διασταυρώνονταν ποτέ.

Φαντάζομαι το δικό μου πανδοχείο σαν ένα χάνι φιλοξενίας των συγγραφέων που (με) ταξίδεψαν σε αμέτρητους μυθοπλαστικούς τόπους. Εφόσον δεν έχω πάψει να συνομιλώ μαζί τους, τώρα είναι σειρά μου να τους φιλοξενήσω, να επιλέξουν κάμαρα και θέα. Άλλωστε αγαπημένοι συγγραφείς πάντα με συμβουλεύουν… όχι μόνο με τις ίδιες τους τις λέξεις τους αλλά και ως περσόνες που συνοδοιπορούν στα διλήμματά μου. Συχνά μονολογώ π.χ «τι θα έκανε σε αυτή την περίσταση ο Μπόρχες, ο Σίνγκερ, ο Κούντερα, ο Βιντάλ, ο Πεντζίκης, ο Μπακόλας, ο Θεοδωρίδης ή, έστω, οι χαρακτήρες τους»;

Η αναγνωστική μου μανία ανέκαθεν μοιραζόταν ανάμεσα σε λογοτεχνία και επιστήμη, λόγω προτέρας τρικυμιώδους επιστημονικής πορείας (ως νομικού, ιστορικού, αρχαιολόγου και πανεπιστημιακού ερευνητή). Ευτυχώς ζω ακόμα σε μια χώρα που σε προσγειώνει από κάθε ερευνητικό όραμα και σε καθιστά ανεπιθύμητο λόγω υπερβολικών προσόντων μα μηδαμινών γνωριμιών. Την ευγνωμονώ! Τώρα μπορώ, επιτέλους, να βρεθώ μόνος, μαζί με εκείνους που δεν με απογοήτευσαν ποτέ: πεζογράφους και ποιητές. Δίπλα τους, δοκιμιογράφοι και κριτικοί λογοτεχνίας που εμπιστεύομαι. Αυτή είναι η πατρίδα μου, εδώ ζω τις πιο αξιοβίωτες στιγμές της πνευματικής μου ζωής. Ως εκπαιδευτικός πια, άλλωστε, η πρώτη μου έγνοια ως προς τους μαθητές μου, είναι η αγάπη κι η εξάσκηση της ανάγνωσης και της γραφής τους.

Το Πανδοχείο δημιουργήθηκε για να καλύψει πολλές και διαφορετικές επιθυμίες: Να δημιουργήσω ένα αρχείο προσωπικών κειμένων (και από το ηλεκτρονικό περιοδικό www.mic.gr), να βασανιστώ ακόμα περισσότερο στην έκφραση και στη γραφή, να γευτώ την αισθητική κατάρτιση μιας σελίδας (με φωτογραφίες, σχέδια και εικόνες που σχετίζονται με το κείμενο), να εκφράσω τις ηδονές που ένοιωσα διαβάζοντας κάτι. Φυσικά η επικοινωνία με έτερους ομοιοπαθείς είναι πάντα επιθυμητή.

Το επίπεδο ενός μεγάλου ποσοστού της εγχώριας κριτικής και των βιβλιοφιλικών μπλογκς χαρακτηρίζεται, κατά τη γνώμη μου, από ιδιαίτερη ποιότητα. Τα δεύτερα δεν υποκαθιστούν την πρώτη, αλλά προσθέτουν νέα ύλη και διαφορετικές οπτικές γωνίες (πόσο μάλλον τη στιγμή που πολλές εφημερίδες μειώνουν τον σχετικό χώρο), διατηρώντας και στοιχεία «ερασιτεχνικού» αυθορμητισμού.

Ονειρεύομαι μια ζωή με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, να μπορώ διαβάζω περισσότερους συγγραφείς, να έρχομαι σε επαφή με άγνωστά μου έργα. Δεν μπορώ να διανοηθώ μια ζωή χωρίς αναγνώσεις. Ο Μαρσέλ Ράιχ Ραντίνσκι στη βιογραφία του διηγείται πως, μόλις έμαθε την απέλασή του το 1939 από το τρίτο ράιχ, το πρώτο που τον απασχόλησε ήταν ποια βιβλία θα πάρει μαζί του στο τρένο. Και σε μια διαφορετικά τραγική στιγμή, ένας ήρωας του Βικτόρ Σερζ (Υπόθεση Τουλάγεφ), καταδικασμένος στο κελί του, σκέφτεται πως δεν θα ξαναδιαβάσει άλλο βιβλίο. Πόσο ταυτίστηκα….»

H «Βιβλιοθήκη» του διαδικτύου

Τους συναντάμε στο http://www.anagnosi.blogspot.com. Η «Βιβλιοθήκη» είναι από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλιογραφικά blogs. Αποτελεί συνεργασία δυο φιλολόγων. Ο Βασίλης Συμεωνίδης και η Χριστίνα Παπαγγελή, όλα δείχνουν ότι έχουν κάνει πολύ σπουδαία δουλειά. Ο λόγος όμως, για την «Βιβλιοθήκη» του διαδικτύου, στη Χριστίνα Παπαγγελή:

«Η «Βιβλιοθήκη» είναι ένα μπλογκ συνεργασίας δύο βιβλιόφιλων: ο ας εων είναι ο Βασίλης Συμεωνίδης και η Χριστίνα Παπαγγελή είμαι …εγώ, φιλόλογοι κι οι δυο στο 3ο Λύκειο Δράμας. Η «Βιβλιοθήκη» ή «προσωπικές αναγνώσεις» δημιουργήθηκε δειλά σαν μια προέκταση του Δικτυακού ιστότοπου (http://users.dra.sch.gr/papangel/) που δημιουργήσαμε συνεργατικά 3-4 συνάδελφοι του σχολείου μας κυρίως, με βασικό περιεχόμενο τη φιλολογική δουλειά που κάνουμε στην τάξη.

Προσωπικά, από το 1996 ένιωσα την ανάγκη να κρατώ πρόχειρες σημειώσεις από τα βιβλία που διαβάζω. Αρχικά γιατί τα …ξεχνάω, και ήθελα να μπορώ να θυμάμαι κάποια σημεία που μου άρεσαν, ή τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν. Κατά δεύτερον γιατί, παρόλο που λατρεύω τα βιβλία, υπάρχουν τόσα πολλά μέσα στο σπίτι, ώστε τα λογοτεχνικά αναγκάζομαι να τα «ξαποστέλνω» στο πατρικό. Έτσι καθιέρωσα να γράφω στο επονομαζόμενο «τετράδιο των βιβλίων» αυτά που σκέφτομαι ή έχω ήδη σκεφτεί, κάπως πρόχειρα και ανεπεξέργαστα, όπως δηλαδή θα μιλούσα για το βιβλίο που διάβασα σ’ έναν φίλο προφορικά. Δεν πρόκειται επομένως για ολοκληρωμένες κριτικές / παρουσιάσεις, εμπεριστατωμένες και συστηματικές. Είναι πρόχειρες περιδιαβάσεις, καθαρά προσωπικού χαρακτήρα, που απευθύνονται υπομνηστικά κυρίως στον εαυτό μου. Αυτή ήταν τουλάχιστον η «φιλοσοφία» των σημειώσεών μου στα τέσσερα τετράδια που γέμισα μέχρι τη δημιουργία του μπλογκ (Απρίλιο του 2007)

Ένα πρόβλημα στο χέρι με ανάγκασε από το 2006 να μεταφέρω το «Τετράδιο των βιβλίων» στον υπολογιστή. Έτσι, κάποια δουλειά ήταν σχεδόν «έτοιμη» όταν με τους συναδέλφους αποφασίσαμε, στον συνεργατικό ιστότοπο με θέματα κυρίως εκπαιδευτικά, να προσθέσουμε και ένα χώρο με «παρουσιάσεις» βιβλίων, για την ακρίβεια με προσωπικές καθαρά εντυπώσεις από τα βιβλία που έχουμε διαβάσει. Η ανάγκη επικοινωνίας, διαλόγου και σχολιασμού μας οδήγησε στη σκέψη να αξιοποιήσουμε και τις δυνατότητες που προσφέρουν τα ιστολόγια, και να βάλουμε σύνδεσμους που να συνδέουν τον ιστότοπο με το μπλογκ.

Όταν λοιπόν, με την ενθάρρυνση και τις τεχνικές γνώσεις του Βασίλη Συμεωνίδη πρωτοφτιάξαμε τη «Βιβλιοθήκη», προσωπικά δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν τόσο πολλά και βιβλιόφιλα μπλογκ, που πίσω τους κρύβουν ανθρώπους με πάθος και μεράκι για διάβασμα!. Η απειρία μου ήταν τέτοια, που τις πρώτες φορές απ’ τον ενθουσιασμό, ανέβαζα τα βιβλία δέκα- δέκα (από τα «έτοιμα»), για να έχουν –νόμιζα- μια σχετική αλφαβητική σειρά!

Μια παράλληλη σχεδόν πορεία είχε κι ο ας εων (Βας. Συμεωνίδης) του οποίου οι προσωπικές σημειώσεις είναι πιο λιτές και υπομνηστικές στα προσωπικά του τετράδια και οι δημοσιεύσεις του ξεχωρίζουν από τον τίτλο ( «…τόσες λέξεις για το βιβλίο τάδε»).

Η ανταλλαγή απόψεων και οι διαφορετικές οπτικές γωνίες που εναλλάσσονται είναι ένα κίνητρο που τροφοδοτεί, πολύ ουσιαστικά πιστεύω, το μεράκι αυτό που λέγεται διάβασμα, και πίσω απ’ το μεράκι της λογοτεχνίας το πάθος να «γνωρίσει» ‘η έστω ν’ αγαπήσει κανείς τη ζωή».

Ο Παράξενος Ελκυστής

«Είναι η αγωνιώδης μου προσπάθεια να μετατρέψω τη ρουτίνα, το τίποτα, το κοινώς καμωμένο, τον κύκλο του κενού σε μια μικρή δημιουργική γωνία». Παραδέχεται. Υπογράφει ως «Παράξενος ελκυστής» και τον συναντάμε στην εξής ιστοσελίδα: http://paraxenoselkistis.blogspot.com

Την οποία ο ίδιος και μας παρουσιάζει:

«Πάντα στη ζωή μου ταξίδευα. Με ανοιχτά ή κλειστά μάτια. Είτε πραγματικά, είτε νοερά με μελωδίες που σκαρφιζόμουνα και κείμενα που έγραφα, είτε σε ανθρώπους και σε σχέσεις. Τα τελευταία όμως 3-4 χρόνια αυτό δεν συνέβαινε. Η πολλή δουλειά και οι πολλές υποχρεώσεις με είχαν παρασύρει σε μια ζωή εντελώς συμβατική και μονότονη. Κάποια στιγμή ευτυχώς το συνειδητοποίησα. Σαν από αντίδραση αποφάσισα να κάνω κάτι δραστικό. Να μην αφήνω να κυβερνούν τη ζωή μου μόνο τα πρέπει. Έπρεπε επομένως να ανοίξω επειγόντως ένα μπλογκ! Κι από τότε που το έκανα ξανάρχισα να ταξιδεύω! Να περιπλανιέμαι στον απίστευτο κόσμο του Ιντερνετ, να χάνομαι σε άλλους παράλληλους κόσμους, να γνωρίζω νέους και τόσο ενδιαφέροντες ανθρώπους.

Τρεις είναι οι βασικοί άξονες που διέπουν το μπλογκ μου. Ο πρώτος είναι οι εντυπώσεις μου καταγεγραμμένες με τη μορφή απομνημονευμάτων ή ημερολογίου από τα διάφορα ταξίδια μου στον κόσμο. Ουσιαστικά αντιγράφω και ελαφρώς ρετουσάρω τις σημειώσεις που κρατάω σε κάθε μου ταξίδι. Εμπειρίες σημαντικές, άλλες λιγότερες σημαντικές, χρήσιμες ίσως για κάποιους που θέλουνε να ταξιδέψουν εκεί που έχω ήδη πάει εγώ, πολύχρωμες εικόνες από άλλους λαούς, συμπεριφορές από άλλες νοοτροπίες. Ο δεύτερος είναι η μουσική που γράφω. Από καιρό εις καιρόν ανεβάζω κάποια από τα τραγούδια που έχω συνθέσει και που κάποιος φίλος ή φίλη έχει δανείσει τη φωνή του στο στούντιο για να μου τα τραγουδήσει. Δειλά-δειλά στην αρχή, μην ξέροντας τί αντίδραση θα αντιμετωπίσω. Τα σχόλια όμως που οι φίλοι coblogers μου αφήνουν είναι τόσο ενθαρρυντικά (έως και διθυραμβικά ) που θα συνεχίσω μέχρι να μου τελειώσουν όλα τα τραγούδια που έχω ηχογραφήσει! Ο τρίτος άξονας είναι το «Μικρό λογοτεχνικό παιχνίδι». Λόγω της δουλειάς μου (δεν θα σας την πω αλλα στο προφίλ μου κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι έχει σχέση με κτίρια) γνωρίζω πολύ συχνά ανθρώπους, έστω και για 5 λεπτά. Είναι όμως πέντε λεπτά ικανά να μου εξιστορήσουν τη ζωή τους, να μου μιλήσουν για την οικογένειά τους, να αναφερθούν στην περιουσία τους. Έτσι έφτιαξα αυτή την ετικέτα στην οποία ανεβάζω όποιες από αυτές που ακούω θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον, με τη μορφή ενός πολύ – πολύ μικρού διηγήματος (όσο δηλαδή επιτρέπει μια σελίδα οθόνης). Χωρίς να διεκδικεί ιδιαίτερες λογοτεχνικές αξιώσεις καθώς τα κείμενα είναι πολλές φορές πρόχειρα γραμμένα εξυπηρετεί ένα μέγα σκοπό: είναι η βασική μου αντίδραση στον κόσμο της υπόλοιπης ημέρας, στον κόσμο της μη δημιουργίας. Είναι η αγωνιώδης μου προσπάθεια να μετατρέψω τη ρουτίνα, το τίποτα, το κοινώς καμωμένο, τον κύκλο του κενού σε μια μικρή δημιουργική γωνία.

Ενδιάμεσα, τα τρία αυτά θέματα εμπλουτίζονται με σχόλια της επικαιρότητας και εντυπώσεις μου από τα μαθήματα ελληνικών που διδάσκω (εθελοντικά) στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών.

Αυτά για μένα κι ελπίζω να συναντηθούμε -όχι στις κάλπες που λένε οι πολιτικοί αλλά- στα μπλογκς.

VITA MI BAROUAK: Χορεύοντας στο σανίδι του Blog

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://barouak.blogspot.com. Vita Mi Barouak, υπογράφει. Και «οι ιστορίες του vita mi» του εμπεριέχουν τα πάντα: Τον ληστή Ουάκ και τον γεωργό Μπαρ, τον λήσταρχο Θέρο και τον χωροφύλακα κύριο Φθινόπωρο, τον Jim Morrison που χτυπά πάντοτε δυο φορές… Σουρεαλιστικές, αυτοσαρκαστικές ιστορίες καθημερινής τρέλας. Ο λόγος στον ίδιο:

«Ανώνυμος: «Καλέ κυρ VITA MI BAROUAK, τι περίεργο όνομα κι αυτό που σέρνετε; Σκέτο μακρινάρι. Έχει κάποια σχέση με το μπαρόκ, τα μπαράκια ή μήπως πρόκειται για την πιο σύντομη προσευχή κάποιου δερβίση;»

Vita Mi: «Επέτρεψέ μου να σου εξηγήσω διηγούμενος μια αληθινή ιστορία, παρότι η φαντασία είναι η πιο πιστή ερωμένη μου. Έφτασε όμως η ώρα να την κερατώσω! Χαλάλι σου…»

Το κουτούκι ήταν γνωστό στους θαμώνες ως Πλάτανος, στην αυλή του δέσποζε μια Μουριά αλλά το όνομα που έγραφε η ξεφτισμένη ταμπέλα ήταν Έλατος. Εκεί λοιπόν, κάπου στον Πειραιά, μια ζεστή μέρα του Φλεβάρη, θαρρείς πως είχαμε ταξιδέψει πίσω στο χρόνο…

Το τρίχορδο μπουζούκι έκλεγε στη γωνία, οι μεθυσμένοι θαμώνες χειροκροτούσαν άρρυθμα και η παρέα μου στο κέντρο της ομήγυρης συζητούσε με έξαψη για βιβλία, τέχνες και το καθημερινό πήξιμο στη δουλειά.

Τότε ήταν που μας πλησίασε ένας αξύριστος τριαντάρης με αραιά μαλλιά κι αφού έριξε την ζεϊμπεκιά του, έκατσε μαζί μας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης δεν είπε τίποτα άλλο εκτός από το μότο: «Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά, είμαι από χωρίο και δουλεύω στην αμμοβολή!» Κι ενώ η συνεχιζόμενη επανάληψη της φράσης σαν επίμονο διαφημιστικό σλόγκαν μας είχε σπάσει τα νεύρα, μια ατάκα του Αλ, τον έκανε να αλλάξει τροπάρι.

«Ο Μπάροουζ», είπε ο Αλ, «είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας!»

Και τότε ο μεθυσμένος αμμοβολιστής απάντησε στο κροσέ του Αλ μ’ ένα ξαφνικό ντιρέκτ:

«Δεν είναι καλός ο Μπάροουζ, ο Κέρουακ είναι καλύτερος!»

Μείναμε σχεδόν μ’ ανοιχτό το στόμα. Ο απλός, λαϊκός θαμώνας της Μουριάς ή Πλάτανου ή Έλατου, αυτός που μέχρι εκείνη την ώρα διαφήμιζε τη βουκολική του καταγωγή, είχε δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Από τότε έγινε το σύνθημά της παρέας. Όταν πέρναγε κάποια όμορφη, όταν η ταινία ήταν πατάτα ή γαμάτη, όταν τα σφηνάκια μας είχαν βάλει τρικλοποδιά, δηλαδή σε κάθε περίπτωση, χρησιμοποιούσαμε εκείνη την ατάκα που ‘χε γεννήσει ο «αμόρφωτος εργάτης»:

«Δεν είναι καλός ο Μπάροουζ, ο Κέρουακ είναι καλύτερος!»

Δεν ήταν μόνο οι Μπήτνικ που είχαν κατεβάσει τη λογοτεχνία στο πεζοδρόμιο.

Δεν ήταν μόνο που καιρό θέλαμε να εκφράσουμε το δικαίωμα του καθένα στην δημιουργία, στην τέχνη, στην απελευθέρωση…

Ήταν που αυτός ο άνθρωπος-σύμβολο έκλεψε τη φωτιά απ’ τους «θεούς» και μας τη χάρισε.

Από εκείνη λοιπόν τη στιγμή, το δαιμόνιο που ξεπήδησε μέσα απ’ τη φράση του, ο κοκκινομάλλης απόγονος του Διόνυσου, γνωστός στις κακόφημες γειτονιές των blogs και ως Barouak, μπήκε μέσα μας κι έκανε κατάληψη στην ψυχή μας.

Είναι αυτός που σαλπίζει μες την ψυχή του Vita Mi Barouak, όταν σαν ημιπαράφρονας πιανίστας πληκτρολογεί τα κείμενά του.

Είναι αυτός που σαλπίζει μες την ψυχή του Al Barouak όταν γράφει ποιήματα ή μοντάρει τα video-art του.

Ναι φίλοι μου, ο Barouak είναι το δαιμόνιο, που τρυπώνει στην ψυχή του κάθε δημιουργού, ο οποίος χωρίς εξειδικευμένα πτυχία και λοιπές προδιαγραφές, χορεύει ασταμάτητα πάνω στο σανίδι της δημιουργίας, στο σανίδι του blog… ελεύθερος, ελεύθερος, ελεύθερος κι αυτό αρκεί!