Fractal

Αφιέρωμα στα βιβλιοφιλικά blogs: Επιστρέφοντας στην εποχή της αθωότητας (Μέρος 4ο)

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

blog4

 

Θαλασσινή // Advocatus Diaboli // Akamas // Φωτεινή Σ. // Dafari // Δέλεαρ // Αστοριανή // Απάγγειο // Caesar // Kopoloso

 

1. Η μπλογκερ Thalassinimatia

Υπογράφει «Θαλασσινή». Την συναντάμε στην ηλεκτρονική της διεύθυνση thalassinimatia.wordpress.com. Στα κείμενά της: «στίχοι που έφεραν τα κύματα», «σκέψεις», «ταξίδια», «συνταγές για μερακλήδες», «παραμύθια», blogoπαίχνιδα κλπ. Αλλά ο λόγος στην ίδια:

«Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει..

Μολύβι και χαρτί μερικά χρόνια πριν.

Πλήκτρα και μπλε οθόνη τώρα.

Μου άρεσε να ταξιδεύω από μικρή με τις λέξεις. Να παίζω μαζί τους, να φτιάχνω δικές μου. Να αλλάζω επίθετα στα ουσιαστικά όπως άλλαζα ρούχα στις κούκλες. Κάπως έτσι στρογγυλοκάθισε στο χαρτί το πρώτο παραμύθι, οι πρώτοι στίχοι ως που γέμισε το τετράδιο. Μετά σιωπή. Απώλεια. Έσπασε η μύτη από το μολύβι. Και για χρόνια πολλά δεν αντικαταστάθηκε. Ως που μια μέρα μια άλλη απώλεια έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη να αγοράσω νέο τετράδιο και άλλο μολύβι.

Άρχισα λοιπόν να ταξιδεύω στη blogoσφαιρα μελετώντας τις αναζητήσεις άλλων. Αναζητήσεις και συζητήσεις παράλληλες. Έτσι λοιπόν έφτιαξα το πρώτο μου νησί στον blogger, ως «Θαλασσινή» γιατί δεν μπορώ να ζήσω αν δεν βλέπω τη θάλασσα, αν δεν αισθάνομαι την αρμύρα της. Γιατί μ’ αρέσει το γαλάζιο. Απλά πράγματα.

Άρχισα και εγώ λοιπόν να σχολιάζω τις «στεριές» που μου άρεσαν. Καθόμουν με τις ώρες να διαβάσω πρώτα τα προηγούμενα post για να αφουγκραστώ την ψυχή και αν ήταν οι νότες σωστές, έμενα. Αν όχι προχωρούσα αλλού.

Κάθε blog και ένας μικρόκοσμος. Με γέλιο, με δάκρυ, με ζήλιες, με φλερτ, η παλέτα έχει πολλά χρώματα και αρώματα. Ο καθένας διαλέγει αυτό που του ταιριάζει και εμφανίζει αυτό που θέλει αρκεί να είναι αληθινό, αλλιώς αυτή η επικοινωνία δεν έχει νόημα. Και φυσικά θέτει και τα όρια που επιθυμεί καθότι καλό είναι κάποια πράγματα να είναι ξεκάθαρα από την αρχή.

Έτσι λοιπόν καταθέτω ότι με αγγίζει τη δεδομένη στιγμή. Τρέχουν τα δάχτυλα ν’ αγγίξουν τα πλήκτρα κλακ, κλακ να ένα παραμύθι, κλακ να ένα αφιέρωμα για την Κρήσσα Γη, κλικ κλακ , μια συνταγή για μερακλήδες. Ταξίδια στο χρόνο, ταξίδια στην Κούβα, στη Βραζιλία και στη μακρινή Ανατολή. Σχόλια επί καθημερινών θεμάτων στίχους που φέρνουν τα κύματα, τα δικά μου θαλασσοσκορπίσματα.

Πριν από λίγο καιρό πήρα λοιπόν τα «δικά μου» από τον blogger και μετακομίσαμε στο wordpress. Με πιο πολλές δυνατότητες αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι δεν ήρθα μόνη. Πήραν το κύμα από πίσω και με ακολούθησαν και «εκείνοι». «Εκείνοι» που κάθε άλλο παρά απρόσωποι είναι. Πίσω από ένα avatar γνώρισα ανθρώπους σημαντικούς, μπήκαν βάσεις ίσως για δυνατές φιλίες. Ο χρόνος θα δείξει. Και γιατί να μην ανοίξει ο κύκλος αυτός; Μαζί με τους φίλους από το σχολείο, από το πανεπιστήμιο να προστεθούν και άλλοι; Αν είναι γνήσιο αυτό που αντιπροσωπεύουν γιατί να μην ακολουθήσει και προσωπική επαφή. Μέχρι τώρα ήδη έχουν γίνει μερικές συναντήσεις και δεν έπεσα έξω. Γνώρισα ανθρώπους με κοινές ευαισθησίες, ενδιαφέροντα και μεράκι για τη ζωή. Αν θα ακολουθήσουν και άλλες δεν ξέρω. Θέλουν χρόνο αυτές οι επαφές. Μέχρι τότε, ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Cut!>

 

2. Advocatus Diaboli

Υπογράφει ως Advocatus Diaboli. Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση advocadiab.blogspot.com. Με μότο, στίχο του Σεφέρη «Αηδόνι, αηδόνι, αηδόνι,/ τ’ είναι Θεός; τι μη Θεός; και τι το αναμεσό τους;» και φωτογραφική ταυτότητα τον Δαβίδ του Michelanfelo, ο Δικηγόρος του Διαβόλου σχολιάζει με οξυδέρκεια, καυστικό χιούμορ και κριτική οξύνοια, την πολιτιστική μας πραγματικότητα. Σπεσιαλιτέ της… διεύθυνσης τα… αρχαιολογικά.

– Να πούμε πότε… γεννήθηκε ο Advocatus Diaboli και γιατί; (Ιούνιο 2006 αν δεν απατώμαι;)

– Ο Δικηγόρος του Διαβόλου γεννήθηκε τον περασμένο Ιούνιο, εν μέρει λόγω ζήλειας (ποιος να διαβάσει τον reader’s digest, τον Μαύρο γάτο, τον Πάνο Ζέρβα και να μείνει ασυγκίνητος;) εν μέρει επειδή ήθελα να λέω δημόσια τον πόνο μου όταν τα «παίρνω στο κρανίο», αλλά να ακούω και την άποψη των άλλων- κάτι που επιτυγχάνεται στα σχόλια. Διότι, Δημοκρατία χωρίς διάλογο, δεν είναι, φυσικά, Δημοκρατία, και ως προς τους μονολόγους μπορείς να γράψεις αριστουργήματα, αλλά μόνο στο Θέατρο.

– «Τι έμαθαν οι αρχαίοι από το ηφαίστειο της Θήρας», «Ηδονοβλεψίας από την κλειδαρότρυπα της Ιστορίας», « Ο παλιός (homo sapiens) είναι αλλιώς», «Τα ασημικά της Κοκο- οικογένειας» είναι μόνο μερικά από τα πρόσφατα ποστ, μπορούμε να πούμε μια κάποια προτίμηση, ενδεχομένως σε αρχαιολογικά θέματα;

– Υπάρχει ένας θεσμός στην Ελλάδα που είναι άπαιχτος (και επιλέγω επίτηδες τη συγκεκριμένη λέξη). Αναφέρομαι, φυσικά, στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το οποίο (αν και τώρα βρίσκεται σε παρακμή ως προς τη ζωηρότητα των απόψεων και τις επαναστατικές διαθέσεις) θα χτύπαγε εξηντάρια στον πίνακα της AGB αν ήταν παιχνίδι ριάλιτι. Τούτου δοθέντος, η αρχαιολογία μπορεί να γίνει ακόμη και αφορμή για σάτιρα, όπως γίνεται στο μπλογκ μου.
Αλλά και ανακαλύψεις, απόψεις, θεωρίες, αν εκφέρονται από χείλη σοβαρών επιστημόνων και όχι τσαρλατάνων, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και μαγεία. Φιλοδοξία του διαβολοδικηγόρου είναι να κάνει ακόμη και συνεντεύξεις με σπουδαίους αρχαιολόγους. Όμως τότε, θα έπρεπε να αποκαλύψει την ταυτότητά του, πράγμα μη επιθυμητό.

– Οξυδέρκεια, ιστορία, επικαιρότητα και χιούμορ κάποια από τα χαρακτηριστικά των κειμένων σας. Με ποιο σκεπτικό επιλέγετε την θεματολογία των ποστ σας; Σε ποιους αναφέρεστε;

– Στον Άγνωστο Διαδικτυακό Αναγνώστη. Δεν προσπαθώ, επομένως, να βρω εκείνο που θα τον εξιτάρει, αφού θα ήταν μάταιο. Επιλέγω θέματα που θέλγουν εμένα, ελπίζοντας ότι κάτι θα πουν και σε άλλους- ευτυχώς, δεν είναι λίγοι αυτοί.

– Τα σχόλια αποτελούν μέρος του μπλογκ;

– Αναμφίβολα. Τόσο τα σχόλια των επισκεπτών όσο και τα δικά μου. Μου αρέσουν τα καυστικά, τα τσουχτερά, όπως και τα έξυπνα και σφιχτογραμμένα. Ευτύχησα να έχω επισκέπτες που διαθέτουν πολλές αρετές. Μερικές φορές, μάλιστα, αυτό με δυσκολεύει στο να τους απαντήσω.

– Τα μπλογκς είναι μια νέα πραγματικότητα που υπαγόρευσε, τι;

– Το σύνθημα στο οποίο μονίμως πιστεύω είναι «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία». Θα το έλεγα αρχετυπικό, ως προς το Διαδίκτυο. Ο αγώνας για την κατάκτησή τους, ιδίως των δύο τελευταίων, υπαγόρευσε και την ύπαρξη της μπλογκόσφαιρας. Οσο θα αντιστέκεται σε εκείνους που φιλοδοξούν να την καθυποτάξουν, το κίνημα των μπλογκ θα θάλλει. Αλλιώς…

 

3. Ο Akamas του βιβλίου

Τον συναντάμε στο ηλεκτρονικό του σπίτι-διεύθυνση http://akamas.wordpress.com. Υπογράφει ως Akamas. Διαδικτυακό ψευδώνυμο που όπως θα μας αποκαλύψει, δεν επέλεξε καθόλου τυχαία. Είκοσι μήνες τώρα ως μπλόγκερ, έχει γράψει για αρκετά βιβλία που διάβασε και έχει ήδη κάνει πολλούς φίλους.

Αλλά για το μπλογκ του, ο λόγος στον ίδιο:

«Έχουν περάσει είκοσι μήνες από τότε που αποφάσισα και εγώ να ενταχθώ στη κοινότητα των bloggers, είκοσι μήνες κατά την διάρκεια των οποίων έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους και έχω κάνει κάποιες φιλίες με ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα.

Μέχρι την στιγμή εκείνη δεν είχα ιδέα για τα blogs και την δυναμική που είχαν, η συμμετοχή μου όμως σε μια ομάδα φίλων κλασικής μουσικής μου έδωσε την δυνατότητα να μάθω και έτσι αποφάσισα να ενταχθώ και εγώ. Η επιλογή του ονόματος ήταν η πρώτη κίνηση, δεν ήθελα να βγω με το κανονικό όνομά μου και ο λόγος ήταν ότι η επιλογή ενός ψευδώνυμου πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι δίνει μια άλλη γοητεία στο γράψιμο και στην επικοινωνία με τους άλλους bloggers, έτσι και αλλιώς είδα ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν κάποιο ψευδώνυμο. Η επιλογή μου στο ψευδώνυμο akamas δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, ο Ακάμας ήταν ο γιος του Θησέα και έζησε σε μια εποχή που ξεκινούσε η άνθηση των Αθηνών και η άνθηση του πολιτισμού στην κυρίως Ελλάδα, καθώς είχαν προηγηθεί ο κρητικός και ο κυκλαδικός πολιτισμός. Είναι μια εποχή που θαυμάζω ιδιαίτερα και αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να διαλέξω κάποιο ψευδώνυμο από κάποιο πρόσωπο της εποχής εκείνης.

Η επιλογή της θεματολογίας μου δεν ήταν τόσο δύσκολη, έχοντας περάσει αρκετές ώρες συντροφιά με ένα βιβλίο και έχοντας διαβάσει αρκετά ξεκίνησα αρκετά σύντομα να σχολιάζω τα βιβλία που διαβάζω. Η ανάγνωση ήταν από τις αγαπημένες μου ασχολίες πριν ξεκινήσω την ενασχόλησή μου με το blog και εξακολουθεί να είναι, απλά αυτή η ενασχόλησή μου μου έδωσε την δυνατότητα να συζητάω με άλλα άτομα τις απόψεις μου σχετικά με διάφορα βιβλία και πιστεύω ότι από τη συζήτηση αυτή έχω βγει κερδισμένος καθώς έχω κατορθώσει να βλέπω και κάποιες άλλες απόψεις σχετικά με κάποια βιβλία και να κατανοώ περισσότερα πράγματα για πολλά από αυτά.

Ξέρω ότι το θέμα το οποίο έχω επιλέξει είναι αρκετά δύσκολο καθώς το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο, όμως εκείνο το οποίο είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω όλους αυτούς τους μήνες που ασχολούμαι με το blogging είναι ότι με τη συζήτηση που γίνεται στα blogs δημιουργείται ένα πιο απαιτητικό κοινό καθώς έχουμε την ευκαιρία να μαθαίνουμε για περισσότερα βιβλία για τα οποία δεν υπάρχει προβολή, ενώ σημαντικό ρόλο έχουν παίξει και αρκετοί συγγραφείς που έχουν δημιουργήσει το δικό τους blog και συμμετέχουν σε πολλές συζητήσεις».

 

4. Blog: Ζήσε τη στιγμή!

Την συναντάμε στο http://samafotini.blogspot. Η ιστοσελίδα της έχει τον τίτλο «Ζήσε τη στιγμή» αλλά είναι σύνθετη η δουλειά της. Στο προφίλ της υπάρχουν ταυτόχρονα οι ενότητες: Φωτογραφίες (http://fotografiesfotinis.blogspot.com), Εδώ ακούω ξένη μουσική (http://akouoxenimousiki.blogspot.com) και Εδώ ακούω ελληνική μουσική (http://akouelinikimousiki.blogspot.com). Φωτεινή S. υπογράφει. Ζει στο Ρέθυμνο, και «τα ενδιαφέροντά της τόσα πολλά που δεν χωράνε».

Ο λόγος, όμως, στην ίδια την Φωτεινή:

«Η πορεία μου στον χώρο των blogs ξεκίνησε ανάποδα. Πριν από ένα χρόνο περίπου, ψάχνοντας στο διαδίκτυο «τυχαία», άνοιξα ένα blog (τόσο εύκολο ήταν). Το θεώρησα σαν ευκαιρία προκειμένου να βοηθήσω έναν φίλο συγγραφέα, τον Νίκο Ντακάκη, να παρουσιάσει τα κείμενά του. Έτσι άνοιξα τις «αθιβολές» athivoles.blogspot.com, ένα στατικό blog που ανέβαζα πότε πότε τα άρθρα του. Ήμουν τόσο άσχετη, που δεν ήξερα ούτε πώς να βρω άλλα ελληνικά blogs. Όταν, τον Δεκέμβριο 2007, εκδόθηκε το βιβλίο του «Η Αδελφότης των Στεναγμών», στο οποίο συμμετείχα ουσιαστικά, θέλοντας να το προωθήσουμε, μια που αυτό είναι το δυσκολότερο σημείο για την καλή πορεία ενός καινούριου βιβλίου όταν πρόκειται για μη γνωστό συγγραφέα, έπεσα πάνω στον Reader’s diggest κι από κει οδηγήθηκα στο «Κυκλάμινο του βουνού» kiklaminovounou.blogspot.com και την Κατερίνα Σταματίου, συγγραφέα κι αυτή.

Μαζί της (αυτή έχει ήδη δυο χρόνια το blog της) έκανα τα πρώτα μου βήματα στην μπλογκόσφαιρα. Η ίδια με προέτρεψε ν’ ανοίξω δικό μου blog, εγώ όμως στην αρχή ήμουν αρνητική. Κινούμενη όμως στον χώρο αυτό είδα πως δεν υπάρχουν μόνο γραπτά εκεί μέσα, αλλά και φωτογραφίες, βίντεο, μουσική, παιχνίδια κλπ. Έτσι πριν από δυο μήνες έστησα το δικό μου «σπίτι» που το ονόμασα «Ζήσε τη στιγμή», με σκοπό ν’ αποτυπώνω πάνω του κάθε τι όμορφο από δω κι ύστερα, μιας κι υπάρχει τόση ασχήμια και δυστυχία γύρω μας. Επειδή όμως είδα και πράγματα που δεν μ’ άρεσαν εκεί μέσα, ξεκίνησα με τον προσωπικό «περιορισμό» πως ό,τι υπάρχει μέσα στο blog μου πρέπει να είναι τέτοιο που να μην ντρέπομαι να το δουν τα παιδιά μου. Μια αυτολογοκρισία, ας πούμε.

Από τότε μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει η ζωή μου. Προς το καλύτερο; Προς το χειρότερο; Δεν έχω καταλήξει σε τελικό συμπέρασμα ακόμη. Πάντως σίγουρα έχω ενθουσιαστεί με τη νέα τεχνολογία και τη δυνατότητα να βρεις, να μάθεις, να γνωρίσεις νέα πράγματα.

Τι κερδίζω απ’ αυτό; Θυμήθηκα ξανά το παλιό μου χόμπι με τις φωτογραφίες που το ξανάρχισα αφού βρήκα τρόπο να τις αρχειοθετώ και μάλιστα όμορφα και να τις μοιράζομαι με ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. (Τρελαίνονται οι μετρητές όταν ανεβαίνουν φωτογραφίες). Να, ένας άλλος τρόπος λοιπόν να διαφημίζεται ο τόπος μου. Κείμενα, τραγούδια, βίντεο (προσωπικά ή του internet) που μ’ αρέσουν αρχειοθετούνται εύκολα και βρίσκονται εκεί για να έχω τη δυνατότητα να τα διαχειριστώ όπως θέλω και να τα μοιραστώ με όποιον θέλει. Ήρθα και έρχομαι καθημερινά σε επαφή με καινούριους ανθρώπους, αρκετούς αξιολογότατους, που είναι σίγουρο ότι χωρίς το blog δεν υπήρχε περίπτωση να τους γνωρίσω. Θεωρώ επίσης πως έχω κάνει και μια φιλία ζωής.

Το μόνο αρνητικό μέχρι τώρα είναι πως δεν μου μένει αρκετός ελεύθερος χρόνος για να διαβάζω βιβλία όπως παλαιότερα, μιας κι αυτές οι «κοινωνικές υποχρεώσεις» είναι χρονοβόρες.

 

5. Γιατί blogger, έστω και ερασιτέχνης;

Την συναντάμε στην διαδικτυακή της διεύθυνση http://dafari.blogspot.com. Ως dafari υπογράφει και θα μας εξηγήσει η ίδια γιατί. Αρχιτεκτόνισσα στο επάγγελμα, έχει διαλέξει για φωτό της «Τα καινούργια παπούτσια» της Βούλας Παπαιωάννου, μια φωτό άκρως συγκινητική. Δεν κρύβει τίποτε από την ταυτότητα και από τη ζωή της. Τα ποστ της μικρά και κομψά, για την τύχη και την αναγκαιότητα και κάτι υπέροχες παριζιάνικες επιγραφές, όπως αυτή με το Kyrie Eleison, ανακάλυψη Δανάης (της κόρης της που σπουδάζει Βιολογία εκεί). Για περισσότερα όμως, ο λόγος στην ίδια την Dafari, ναι;

«Πριν καταθέσω τις σκέψεις μου γύρω από την bloggeromania (nervosa?), σπεύδω να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ απαράδεκτα τα κείμενα που γράφονται σε πρώτο πρόσωπο. Δείχνουν άνθρωπο εγωιστή & εγωπαθή. Είναι κάτι που το αποφεύγω. Όμως εδώ δεν μπορούσα, ούτε προλάβαινα, να κάνω διαφορετικά. Υπόσχομαι να μην το επαναλάβω.

Είμαι ήδη 52 ετών. Μάλιστα. Κι’ ας με μαλώνουν όλοι, γιατί «δεν πρέπει να αποκαλύπτω την ηλικία μου» λένε. Εγώ δεν τους ακούω. Είμαι σίγουρη πως φοβούνται ότι μαζί με την δική μου, φανερώνεται η δική τους ηλικία, ναι (χα, χα).

Λοιπόν.

Προσπαθώντας να συμβαδίζω με την εποχή μου, αλλά & να χρησιμοποιώ ό,τι προσφέρει η τεχνολογία, θα τολμούσα να πω πως είμαι λίγο τεχνοκράτης, εφοδιάζομαι με ό,τι με βοηθά επαγγελματικά αλλά & κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Εδώ θα μπορούσα να αναφέρω κάποιες ιστορίες, αλλά για οικονομία χώρου τις αφήνω για μιαν άλλη φορά.

Όταν στα γυμνασιακά χρόνια, αποφάσισα ότι εκτός άλλων με ενδιαφέρει η Τέχνη & θα ήθελα να ασχοληθώ ίσως & επαγγελματικά, έψαξα να βρω ψευδώνυμο. Η πρώτη σκέψη ήταν το όνομά μου διαβασμένο ανάποδα: Μαργαρίτα Σάκκα, Ατίραγραμ Ακκάς. Ετσι απλά.

Έλα μου όμως που ήθελα & κάτι πιο καλλιτεχνικό. Την ιδέα μου έδωσε ο καθηγητής των θρησκευτικών στο Ι’ Γυμνάσιο Θηλέων στο Θησείο, όπου είχα την τύχη να φοιτήσω. Ηταν ο (αείμνηστος πιά) κύριος Δαφερέρας. Ε! να, είπα μια μέρα, μετά από πηγαδάκι που κάναμε στο διάλειμμα, σχολιάζοντας ένα νευρικό τικ που είχε, εγώ θα υπογράφω κάπως έτσι: Δαφερέρας, Δαφερέας, Δαφαρέας, Δαφάρη. Ιδού λοιπόν, είχε γεννηθεί και το δεύτερο ψευδώνυμο! Κατόπιν ακολούθησε το γραφιστικό μέρος. Αυτό ήταν παιχνιδάκι & το δημιούργησα γρήγορα, παίζοντας θα έλεγα. Χρησιμοποίησα λατινικούς χαρακτήρες, γιατί έβγαινε καλύτερο. Είναι δύσκολο να το δείξω σήμερα, γιατί το έχω σχεδιάσει & «σκανάρει» κάπως πρόχειρα & το επισυνάπτω στο κείμενο. Αν δεν εμφανιστεί, συγχωρέστε με, που θα μείνετε με την απορία (!).

Δεν έβαλα τυχαία στη θέση της φωτογραφίας μου «Τα καινούργια παπούτσια» της Βούλας Παπαϊωάννου: Βλέπετε πώς τα κοιτά το κοριτσάκι με χαρά τα λουστρινάκια της, κρατώντας στα χεράκια της τα παλιά παπούτσια; Δεν μπορεί το γλυκό μου να πιστέψει ότι είναι αλήθεια αυτό που βλέπει! Νομίζω λοιπόν ότι κάπως έτσι είμαι κι΄εγώ: Ανακάλυψα ένα νέο τρόπο επικοινωνίας. Δεν θεωρώ ότι είμαι blogger, μόλις πριν λίγες μέρες άρχισα να ασχολούμαι με «το άθλημα».

Περιμένω όμως να ξεκινήσει ο «διάλογος» με όσους σκόπιμα ή κατά σύμπτωση διαβάσουν αυτά που γράφω & ίσως θελήσουν να απαντήσουν, να σχολιάσουν ή να γράψουν ο,τιδήποτε. Αλλά & μονόλογος αν καταλήξει, πάλι κέρδος θα υπάρξει, πιστεύω. Όχι μόνο για μένα βέβαια.

Σε πείσμα λοιπόν όλων όσοι είναι αντίθετοι με την τεχνολογία. Αυτών που λένε : «Αρνούμαι να πάρω κινητό». Κάτι σαν: «Αρνούμαι να μπώ σε αυτοκίνητο, προτιμώ να περπατώ». Στο κάτω κάτω ένα παιχνίδι είναι, ένα ευχάριστο πείραμα. Ο χρόνος θα δείξει.

Καληνύχτα, Dafari»

 

6. ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ «ΔΕΛΕΑΡ» του δικτύου

Η Ασημίνα Χασάνδρα, ποιήτρια και συγγραφέας ποιητικών κειμένων, εκδότρια του περιοδικού «Δέλεαρ» που επίσης στην ποίηση αναφέρεται και την ποίηση αφορά, εδώ και ένα χρόνο διαθέτει δυο δικά της ιστολόγια. Στο πρώτο delear.blogsource.com, συναντά κανείς κείμενα και ποιήματα του περιοδικού, το δεύτερο asiminahasandra.blogspot.com φιλοξενεί, περισσότερο, την δική της ποιητική ευαισθησία. «Ο Τσαρούχης έλεγε «είσαι ό,τι δηλώσεις» και εγώ συμπληρώνω «… είσαι ακόμη και ό,τι εξηγείς» υποστηρίζει η Ασημίνα Χασάνδρα και αυτό ακριβώς κάνει στα blogs.

Για την αναγκαιότητά τους, όμως, ο λόγος στην ίδια την Ασημίνα Χασάνδρα:

«Η μεταβολή της ποιήσεως σε ένα σημείο καθημερινότητας στην ουσία με διευκόλυνε να λύσω την αινιγματική ταυτότητα του blog μου www.delear.blogsource.com για να μιλήσω για στιγμές που ερωτεύτηκα και με κακοποίησαν στη ζωή μου. Στα favorite links τοποθέτησα sites με τα οποία απαρχής τους, συνομιλώ συνήθως. Οι επισκέψεις μέχρι στιγμής αυτού του blog αγγίζουν περί των 1.500 ανθρώπων στον 1 χρόνο λειτουργίας του. Το αντικείμενο είναι ο σκοτεινός εσωτερικός κόσμος του ενός δευτερολέπτου θανάτου, έγινε σαφής η προϋπόθεση μου να είναι κλειδωμένο οπότε μόνο σε αντίστοιχους χρήστες άλλων blogs εμφανίζονται και τα comments τους, οσονούπω. Η λυπημένη μελαγχολία μου και η ερωτική ποίηση που γράφω για το κοινό που αναγιγνώσκει το blog μου αυτό, είναι ακριβώς συνωμοτική, με την έννοια ότι γνωρίζει στις 8 σελίδες του blog, τι να περιμένει. Γίνονται αναφορές για το περιοδικό ελληνικής και ξένης ποίησης «Δέλεαρ» που εκδίδω από το 2000 και συνάμα εξωστρέφει έναν εσωτερικό μου κόσμο αντί sms μηνυμάτων και δη ανάλογη εικόνα μιας
Ποιητικής που με ενδιαφέρει να γνωρίζει ο ανώνυμος αναγνώστης μου την ώρα που την συνδιαλέγομαι. Τα άλλα 2 blogs, καταρχήν το asiminahasandra.blogspot.com έχει την αύρα της μίας εικόνας που είχα μόνο μετά την ανάγνωση ενός abstract στο medline, με την έννοια ότι ανήκω σ’ αυτό το γηγενές τοπίο που 2 άνθρωποι ερωτεύονται και κατά δεύτερον το delear.blogspot.com αναδεικνύει την κακοποίηση ενός έλληνα blogger που ζει στην Αμερική που όντας κακοήθης κάνει πολεμική gossip χωρίς επισήμως να ξέρω να τη διαχειρίζομαι –ενίοτε με εξώδικα. Η ζωή μου με κάνει να μη «σκέφτομαι» 8 ώρες και να λειτουργώ με ποίηση πάντοτε με κάθε βάρος των λέξεων. Τα blogs είναι μια λύση στα τοπία του σύγχρονου ανθρώπου και δημιουργούν μια λύση στο δίχως άλλο επικοινωνιακό stress που διάγει ο σημερινός πολίτης. Ο Τσαρούχης έλεγε «είσαι ό,τι δηλώσεις» και εγώ συμπληρώνω «…είσαι ακόμη και ό,τι εξηγείς» γι’ αυτό η ανθρωπότητα σήμερα βρίσκεται ένα βήμα πριν από το Τέλος κάθε ημερομηνίας λήξεως. Και το διαδίκτυο φαίνεται να διάγει την φόρμουλα της παγκοσμιοποίησης διαρκώς με καινούρια έξυπνα μέσα. «Ας γνωριστούμε καλύτερα και ανώνυμα…» είναι το μήνυμα».

 

7. Μια «Αστοριανή» στο Διαδίκτυο

Την συναντάμε ως «Αστοριανή» «ψάχνοντας την αλήθεια του νου και της καρδιάς» στην ιστοσελίδα της http://astoriani.blogspot.com.

Η Γιώτα Στρατή, Αιγιώτισσα, μένει στη Ν.Υ. από το 1970. Είναι μέλος της Ε. Ε. Λ , Αθήνα, Π.Ε.Λ., ΔΕΕΛ, του POETRY FORUM OF N.Υ., της NATIONAL L. OF AMERICAN PEN WOMEN, Ν.Υ., Shelley Society, ιδρύτρια Δ. Ε. Θεατρικών Συγγραφέων, κ.α. Πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας, με Κυβερνητική άδεια, ως και Σικάγου: “The command of Words”. Εργάστηκε στον Ε. Κήρυκα Ν.Υ. σαν δημοσιογράφος-μεταφράστρια), σκηνοθεσία με την Τζοάν Σένκαρ, υπό την αιγίδα του Κουήνς Κόλετζ. Το έργο της: ποιητικό, θεατρικό και διηγηματικό. Πήρε -μεταξύ άλλων- σε Ελληνικά ή και Αγγλικά τα: Α΄ βραβείο διηγήματος στη μνήμη «Θεανώς Μάργαρη», στο Σικάγο, 1998, Α΄ στο Νew Jersey 1999, Π.Ε.Λ. Αθηνών σε Νουβέλα 1999, στο Κιλκίς, ποιήματα: «Εννέα Εντολές και μία Αγέννητη», Γ΄ στο διήγημα «Κερύνεια Δάκρυα» Ελλάς-Κύπρος, Θεσσαλονίκη, Α΄ στα θεατρικά «Ο Έκτος Κύκλος» 2003, Α΄στο “Σαπφώ, η Ιέρεια της Αγάπης” ως και άλλα από Αμερ. Λογ/κούς Οργανισμούς. ‘Εχει εκδώσει και σκηνοθετήσει δέκα από 24 και, θεατρικά της: «Η Διαθήκη, ο Παπαγάλος και ο Κουμπάρος», «Η Αφροδίτη και ο Κολιός», «Γελωτοποιός από Σόι»- μιούζικαλ-, «Στην τρέλα των διαβατηρίων», «Δικαστής για το Σαββατο-Κύριακο», «Η Θάλεια και ο Τρογαδούρος!», «Το περιστέρι των Χριστουγέννων», «Νοητό Ταξίδι στην Αρχαία Ελίκη», «Οι Τελευταίες Ώρες της Αρχαίας Ελίκης», «Ο Έκτος Κύκλος» κ ά.

Έχει εκδώσει πέντε ποιητικά: το «Ανεμόσπαρτοι», Ν.Υ. 1983, «Στην Άλλη Όχθη», δίγλωσσο, Αθήνα, 1986, «Οι φωλιές του Ήλιου», Αθήνα 1991, «’Εννέα Εντολές και μία αγέννητη» 2002, «Σκέψεις του Ανδρέα» 2003, «Τα πρώτα Βήματα» παιδική ποίηση και θεατρικά, με εξώφυλλα της ιδίας. Ποιήματα, μελέτες, θεατρικά, διηγήματα ως και βραβευμένες φωτογραφίες της από το «Φλάσσινγ Κάμερα Κλάμπ» για το ανέκδοτο δίγλωσσο έργο της: «Φωτογραφία και Ποίηση» έχουν δημοσιευτεί στον Ε. Κήρυκα. Συμμετέχει, σε διδακτικές ημερίδες των Δημοσίων Σχολείων της Ν.Υ. Έχει λάβει μέρος σε Λογ. Συνέδρια (10ο με την N.L. of Am.Pen Women 1987, Ν.Υ.) στους Δελφούς με την Π.Ε.Λ., 1988, 1991 και 1999, της Νομαρχίας Πατρών, 1998 ως και της Ελλ. Κυβέρνησης Αποδήμων Ελληνίδων Λογοτεχνών, 1998, Αθήνα.

Έχει τιμηθεί -τρεις φορές- από την Πρόεδρο του Κουήνς της Ν. Υ., Ομοσπονδία Ελληνικών Σωμ., Αχαϊκή Συμπολιτεία, Συριανών, Νομ.Τρίπολης, Σικάγο, και ά. Επίσης στη Κίνα για συλλογή τεσσάρων ποιημάτων στα ελληνικά (Ανθολογίας ΔΕΕΛ,) κι ένα για τη Σαπφώ, στ’ αγγλικά. Για την ίδρυση της Δ. Ε. Θεατρικών Συγγραφέων, στην Ν.Υ. το 1999, μας λέει «Την χρωστώ σ’ εκείνους που διάβασαν τα γραπτά μου και με τίμησαν τόσες φορές. Μία ηθική υποχρέωση για την Γλώσσα μας εις την Ξένην». Όσο για την ιστοσελίδα «ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ» «το όνομα είναι διότι έζησα 37 χρόνια στην γνωστή ΑΣΤΟΡΙΑ. Είναι απαραίτητο μέσον Λογοτεχνικής επικοινωνίας. Γνώρισα διακεκριμένους ανθρώπους από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ως και ανθρώπους της καλής σκέψης. Είναι ανοιχτή και για λογοτέχνες που δεν έχουν άλλη πρόσβαση. Ήδη είμαι στον 5ο μήνα δημιουργίας, και γνώρισα πολλούς φίλους. Δική σας, Υιώτα Στρατή, Νέα Υόρκη».

 

8. Στο «Απάγγειο» του Διαδικτύου

Την συναντάμε στο : http://arxiallagis.blogspot.com. Ποιητική, ατμοσφαιρική, παίζοντας με τις λέξεις και απίστευτα γενναιόδωρη με τα βιβλία και τις δουλειές των άλλων, ως «απάγγειο» υπογράφει και είναι ακριβώς αυτό: μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους, για τη γλώσσα, τις λέξεις και το βιβλίο. Ο λόγος, όμως, στην ίδια:

«Τα blogs είναι ένας επικοινωνιακός χώρος που καλύπτει πολλές ανάγκες μου. Είναι κι εκεί, όμως, κάτι σαν την γειτονιά σου. Όλοι ξέρουν τις κινήσεις σου, ανά πάσα στιγμή. Βλέπουν τα φώτα, διαβάζουν την ψυχή σου, ακούν τις φωνές σου, τα «τραγούδια» σου… Εφόσον είσαι σε κοινή θέα, θέλοντας και μη, σε «βλέπουν» και κάποιοι που ίσως κάποια στιγμή δεν θέλεις. Νιώθεις την ανάγκη να τραβήξεις τις «κουρτίνες» ή ακόμα και να κλείσεις τα «πατζούρια» σου.

Αυτές τις ανάγκες ήρθε να καλύψει το «απάγγειό» μου, τα Χριστούγεννα του 2007. Εκεί κατέφευγα με την «βροχή». Συνήθως ήταν και της φύσης και της ζωής. Μετρημένες οι αναρτήσεις και τα θέματα, σαν τα μεγάλα σημάδια της ζωής μας. Στην τωρινή μου ανάγκη, εφ’ όσον το ήξεραν κάποιοι ένιωσα πάλι παγιδευμένη.

Γι’ αυτό απάγκιασα πιο βαθιά. Στο : http://arxiallagis.blogspot.com/

Δεν ήθελα να γράψω και πολλά. Ήθελα να εκτονωθώ μόνο με λέξεις. Ότι έβγαινε εκείνη την στιγμή. Έτσι, αράδιασα την α, β σε 24 αναρτήσεις κι ανάλογα τα κέφια, συμπλήρωνα. Ήμουνα στις μαύρες μου, οι λέξεις έτρεχαν στο Μ. Μέσα είναι και η μελαγχολία. Ήμουνα χαρούμενη; Υπήρχε το Χ για να χωρέσει και να χορέψει το χιούμορ.

Στην πορεία είδα πως παρά την μεγάλη μαυρίλα μου, έβγαζε πολύ χιούμορ αυτό το παιχνίδι. Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ εγωιστικό και χαζό να το παίζω μόνη μου, γι’ αυτό κάλεσα το Φ. Όπου Φ =φίλους απ’ την «γειτονιά», που όμως δεν ήξεραν όλοι την πραγματική μου ταυτότητα. Μέσα σ’ αυτούς ήσασταν κι εσείς. Εσείς δεν παίξατε ακόμα, αλλά μου στείλατε αυτή την πρόσκληση. ‘Όταν σας είπα ποια είμαι, εκεί γελάσαμε και οι δυο με τα πραγματικά παιχνίδια της ζωής!

Ο κύβος όμως είχε ριφθεί και το παιχνίδι είχε ήδη, μόλις, αρχίσει!

Το παιχνίδι όμως περιμένει. Πάμε ένα στα γρήγορα; Να το πάρουμε ανάποδα το αλφάβητο της Ελληνικής γλώσσας, να μπερδέψουμε εμείς πάλι τη ζωή;

Ωστόσο, ωραία, ωφέλεια!

Ψάρωσα, ψέμα ψάχτηκα

Χάρηκα, χαχάνισα. Χατίρι χρέους.

Φιλόξενη φιλενάδα. Φως! Φάκα; Φλυαρώ. Φιλί. Φιλία.

Υποψιάζομαι υπερβολές. Υγρασία… Υγρός Χ,

Τρόπος; Τελεία.

Συγκυρία στέναξα. Συ, σκόρπια, σκαρώνεις σκοτούρες, σκακιέρες, σιωπές. Σάλτος σοφός; Σαράκι, σάτυρε!

Ρώτημα: Ρεζίλι;

Πείραμα πενίας. Περίσσια πέννα; Παλιάτσο πήρες παραγγελιά.

Όνομα, ουδέν, ομολογώ.

Ξεφυτρώνω ξεπίτηδες. Ξαναζώ.

Νύχτα ναυλώνω νέο νόημα. Νίκες, ναυάγια… Νομίζω, νέφος νόησης.

Μα με μένα; Μαρτυριάρα! Μάθει μαχαλάς… μας μάθανε!

Λάβε λάμψη. Λογοπαίγνιο. Λάθος;

Κατάματα: Κατέχεις καρπό. Κρατάς καλάθι καλοσύνης.

Ικανοποίηση. Ίσως ισοφάρισε Ιανουάριος.

Θέλω θρηνήσω θάνατο. Θυμάμαι «θα», θυσίες, θρύψαλα. Θέλημα Θεού

Ήρωας ήταν. Ήλιος. Ημίφως η ηλικία. Ησύχασε.

Ζυγίζω ζαριά ζωής. Ζήσε!

Εύχομαι ευτυχία. Ευχαριστώ ευκαιρία! Ενθυμίζω εφεύρεση έκανες εσύ!

Δόση δόξας δοκιμάζω. Δικαίως; Δίλημμα. Διακρίνω διατάραξη δωματίων… Διότι διακοσμείς διαμερίσματα δίνοντας διαμάντια.

Γιατί γράφουμε γιατρέ;

Β blog βολεύει βραδινά.

Αφ’ ότου Άλεφ αναγνώρισε, αποφεύγω αυτόφωρο. Αξίζω. Αγάπη άπαξ και άπαντες.

Απάγγειο – Αρχή αλλαγής»

 

9. H Φωνή του Καίσαρα

Η ηλεκτρονική του διεύθυνση είναι http://caesar-vox.blogspot.com. Ως Caesar υπογράφει (είναι εξάλλου και ο τίτλος του ιστολογίου) με μότο εντυπωσιακό: «Το φταίξιμο, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν είναι στ’ άστρα αλλά στον εαυτό μας, σ’ αυτόν είμαστε υποταγμένοι».

Και στο προφίλ του, μότο του A. Modigliani:

«Δεν αναζητώ το αληθινό, ούτε το ψεύτικο. Αλλά το υποσυνείδητο. Το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής».

Τα κείμενά του, ποιητικά, ατμοσφαιρικά, με φωτογραφίες και πίνακες που δένουν αρμονικά και ενδεικτικούς τίτλους όπως: «Νυχτερινό», «Σάββατο βράδυ, Κυριακή πρωί», «Η γυναίκα- ανάμνηση», «Νυχτερινός Δεκέμβρης»…. Και αφορούν πρωτίστως βιβλίο, αλλά και κινηματογράφο, επικαιρότητα, και μικρά κείμενα- απόψεις- προσωπικά.

Ο λόγος, όμως, στον… Καίσαρα του διαδικτύου:

«Η φωνή του Καίσαρα, caesar-vox.blogspot.com, προέκυψε έπειτα από την ηλεκτρονική διαδραστική επικοινωνία, υπό μορφή σχολίων σε άλλα μπλόγκς και ιδιαίτερα από την έναρξη της λειτουργίας του καλύτερου όλων των εποχών μπλόγκ, που διατηρούσε ο αξεπέραστος Νίκος Δήμου !

Η διατύπωση σκέψεων, απόψεων, στιγμών ή ψηφιδωτών της καθημερινότητάς μας, ή οτιδήποτε άλλο που μας εκφράζει βρίσκει διέξοδο στο διαδίκτυο και στα μπλόγκς.

Το caesar-vox.blogspot.com φλερτάρει εντόνως τον κινηματογράφο και το βιβλίο, διαβάζει βλέπει ακούει παρακολουθεί & σχολιάζει, ικανοποιώντας έτσι μια ανάγκη έκφρασης και αμφίδρομης επικοινωνίας, που δεν μπορεί να την έχει στον ίδιο βαθμό μέσα στα στενά πλαίσια του χώρου της δουλειάς ή της οικογένειας ή ακόμη και της παρέας του.

Προσπαθεί να βρει κάποιες ρωγμές στην καθημερινότητα σπάζοντας την μεμβράνη της επωνυμίας, ανατρέποντας την συνηθισμένη οπτική των πραγμάτων, αντιπαραβάλλοντας τη ζωή ως τέχνη & τον ίδιο τον άνθρωπο ως καλλιτέχνη, ακροβατώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό και στον ρομαντισμό…»

Μικρό ενδεικτικό δείγμα γραφής:

«Σαββατόβραδο γύρω στις εννιά. Οδός Υμηττού, Παγκράτι, γύρω από την πλατεία. Από τη μια πλευρά οι φωτισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, με τους προβολείς τους να εστιάζονται στις εκπτώσεις αξιών των ειδών και ίσως των… ιδεών.

Από την άλλη πλευρά οι καφετέριες ζεσταίνουν τους λιγοστούς ακόμη θαμώνες τους με τις εξωτερικές θερμάστρες, ίσως & με ζεστά ποτά, δημιουργώντας μια ζεστή & χαλαρή ατμόσφαιρα συζητήσεων & αναζητήσεων. Κυριακή πρωί, γύρω στις δέκα. Ίδιος χώρος, διαφορετικός κόσμος. Οι κυριακάτικες εφημερίδες απλωμένες & κρεμασμένες γύρω από τα περίπτερα συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον για τις προσφορές τους. Σε λίγο θα διαβάζω κι εγώ κάποια, απολαμβάνοντας ένα κλασικό κυριακάτικο πρωινό με καφέ κι εφημερίδα. Ένας υπέροχος πιλότος επιβατικού αεροσκάφους θα καταφέρει να σώσει όλους τους επιβαίνοντες με επιτυχή αναγκαστική προσγείωση σ’ ένα ποτάμι, κι κάποιος άλλος σ’ ένα πολεμικό αεροπλάνο θα σκοτώσει αρκετούς πυροδοτώντας μια ρουκέτα…

Μεσημέρι, και όλα πάνε καλά, η ζωή συνεχίζεται έτσι κι αλλιώς, σε κάποιο κυριακάτικο τραπέζι, η Δευτέρα είναι πάλι κοντά…»

 

10. Τετρακόσιες είκοσι οκτώ λέξεις για το blow your head off

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική του διεύθυνση: www.blowyourheadoff.wordpress.com. Kopoloso, υπογράφει, «με τέσσερα ο», όπως ισχυρίζεται. Μια από τις πλέον ιδιαίτερες φωνές του διαδικτύου- ειδικά στα ντουέτα του με τον K.K.Mοίρη, κόλαση- που αποδεικνύει πόση φρεσκάδα και φουσκωμένη λογοτεχνική φλέβα κυκλοφορεί εκεί έξω. Έξυπνη και πρωτότυπη πρόζα, σαρκασμός και ειρωνεία στην επιλογή των θεμάτων, φωτογραφίες που κάνουν τα ποστ να μοιάζουν «κλασικά εικονογραφημένα». Σχόλια, στον ίδιο ακριβώς παρανομαστή.

Αλλά ας δούμε τι ισχυρίζεται ο ίδιος:

«Ο σκοπός μου δεν ήταν να φτιάξω blog.

Στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου –πρέπει να ‘χουν περάσει ήδη δύο χρόνια από τότε- και καθάριζα τα αυτιά μου βυθισμένος σε ζουμερές κι ανίερες σκέψεις.

Στο σαλόνι έπαιζε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο μαζί. Μπερδεμένες ομιλίες και νότες, γλιστρούσαν κάθε τόσο από τη μισάνοιχτη πόρτα κι έφταναν εξουθενωμένες ως το κεφάλι μου.

Είχα μόλις τελειώσει με το ένα αυτί και ξεκινούσα το άλλο.

Ο καθρέφτης απέναντί μου ήταν θολός, και κάπου εκεί, ανάμεσα σε υδρατμούς και σκέψεις, μου φάνηκε ότι είδα μια μαύρη σκιά να μεγαλώνει πάνω από το κεφάλι μου. Έφερα το χέρι μου εκεί όπου υπολόγιζα ότι θα έπρεπε να αγγίξω αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη, αλλά στο σημείο εκείνο δεν υπήρχε τίποτα.

Άφησα την μπατονέτα καρφωμένη στο δεξί μου αυτί και άρπαξα μια πετσέτα. Σκούπισα βιαστικά το πρόσωπο που με κοιτούσε με γουρλωμένα τα μάτια μέσα από το γυαλί και τότε το είδα καθαρά: Ήταν ένα σκούρο και γλοιώδες εξόγκωμα που φαινόταν να μεγαλώνει κολλημένο στο κεφάλι μου, πάνω και λίγο πιο πίσω από το αριστερό αυτί. Είχε το μέγεθος ροδάκινου αλλά μέχρι ν’ ανοιγοκλείσω τα μάτια μου είχε γίνει ήδη σα μικρό πεπόνι.

Ένιωσα το αίμα μου ν’ αδειάζει από το κεφάλι στην κοιλιά και μετά να στραγγίζει στο χαλάκι του μπάνιου. Κρατήθηκα από το νιπτήρα για να μην πέσω.

Ψηλάφησα ξανά απεγνωσμένα.

Τίποτα.

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια ν’ απαλλαγώ από αυτή τη δύσμορφη μάζα, άρχισα να τινάζω με μανία το κεφάλι μου δεξιά αριστερά. Την έβλεπα στον καθρέφτη ν’ ακολουθεί τις απότομες κινήσεις και να ταλαντώνεται σαν ένα μεγάλο κομμάτι από ζελέ αλλά να μένει εκεί, κολλημένη σαν βδέλλα.

Εντωμεταξύ η βδέλλα είχε γίνει μεγάλη σαν καρπούζι.

Το μάτι μου έπεσε στο πιστολάκι μαλλιών που ήταν ακουμπισμένο στο πλυντήριο. Χωρίς να μπορώ ακόμα και σήμερα να διευκρινίσω το λόγο –ίσως επειδή ήταν το μόνο αντικείμενο κοντά μου που έμοιαζε με όπλο- το άρπαξα, και το έστρεψα στο κεφάλι μου. Άναψα την πιο δυνατή σκάλα και άρχισα να φυσάω απευθείας επάνω στο εξόγκωμα.

Αυτό που έγινε ήταν το εξής:

Κατ’ αρχήν το εξόγκωμα σταμάτησε να μεγαλώνει. Σιγά σιγά ο αέρας από το πιστολάκι άρχισε να το ξεραίνει και να αποκολλά κάποια κομμάτια σαν μικρές φλούδες που άρχισαν να βγαίνουν από τον καθρέφτη και να αιωρούνται στο μπάνιο.

Σταδιακά το εξόγκωμα συρρικνώθηκε και στο τέλος χάθηκε τελείως. Έμεινα εγώ, να χοροπηδάω με το πιστολάκι στο χέρι και χιλιάδες από εκείνες τις μικροσκοπικές φλούδες να χορεύουν γύρω μου.

Το ίδιο βράδυ έφτιαξα ένα ταμπελάκι και το κρέμασα έξω από την πόρτα της τουαλέτας.

Το ταμπελάκι έγραφε: www.blowyourheadoff.wordpress.com

… κι άλλες δυόμισι για το nickname kopoloso:

Έχει τέσσερα «ο».

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top