Αφιέρωμα στα βιβλιοφιλικά blogs: Επιστρέφοντας στην εποχή της αθωότητας (Μέρος 2ο)

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

Exwtiko // Δημήτρης Αθηνάκης // Delirium Tremens // Δεσποινάριον // Silio D’ Aprile // Alexandra // Εύα Στάμου // Μπάμπης // Κυκλάμινο του Βουνού // Βιβλιοκαφέ // Ζero

1) Ένα «Εξωτικό» στον Κυβερνοχώρο

Την συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://exwtico.wordpress.com, «Εxwtiko» η ιστοσελίδα της. Και όταν υπογράφει, εμφανίζεται ως “sexton”, θα μας εξηγήσει γιατί. Αλλά την Ευτυχία Παναγιώτου την συναντάμε και στις προθήκες, με την πρώτη της ποιητική συλλογή. Ονομάζεται «Μέγας Κηπουρός» και κυκλοφόρησε από την «Κοινωνία των (δε)κάτων». Ο λόγος για το μπλογκ της στην ίδια:

«Το blog exwtico πήρε το όνομά του από το στίχο του ποιήματος «Parturition» («Τοκετός») της Μίνα Λόι: «There is a climax in sensibility / When pain surpassing itself / Becomes Exotic». («Υπάρχει μια κλιμάκωση στην ευαισθησία / Όταν ο πόνος υπερβαίνει τον εαυτό του / Γίνεται Εξωτικός»). Το w της λέξης εκφράζει το ελληνικό ω παραπέμποντας τόσο στο επιφώνημα «ω!» όσο και στην ελληνική λέξη «έξω», γιατί τέτοια ήταν και είναι η πρόθεση: το ανεπιτήδευτο άνοιγμα προς τον κόσμο, τη ζωή και τον άνθρωπο μέσα από εικόνες, ήχους, λέξεις, χρώματα, τα οποία τίποτα παραπάνω δεν ζητάνε από το να ξορκίζουν το πένθος• αρχικά μιας προσωπικής, μα στην ουσία καθολικής απώλειας, ενόσω την ανθρώπινη φύση προσδιορίζει ο κοινός παρονομαστής θεμελιωδών συναισθήματων: οδύνη, οργή, φόβος, αγωνία, μανία, αυταπάτη, απόγνωση, λαγνεία κά., η έκφραση των οποίων είθισται, με αδικαιολόγητη εντροπία -ένα ζήτημα κοινωνιολογικό ή και οντολογικό-, να περιορίζεται στις ασφυκτικές διαστάσεις ενός εφτασφράγιστου δωματίου, μετατρέποντας, εντελώς αυτοκαταστροφικά, τη μοναξιά σε βεβαιότητα.

Μα δεν είμαστε μόνοι. Όχι εξολοκλήρου. Το exwtico αντιμετωπίζει την καλλιτεχνία ως τον τόπο όπου όλα τα συναισθήματα, εφόσον υπάρχουν, επιτρέπονται, με την ίδια φυσικότητα που πίνουμε καφέ, περπατάμε, διαβάζουμε, ερωτευόμαστε, χωρίζουμε. Όσο εκφραζόμαστε ειλικρινά ονοματίζουμε καταστάσεις, όσο τις ονοματίζουμε τις αντιμετωπίζουμε, και όσο τις αντιμετωπίζουμε -με το σπάνιο θάρρος της επώδυνης αυτογνωσίας- τόσο επανακτούμε ή επαναπροσδιορίζουμε τον εαυτό μας. Εναρμονίζουμε τον εγωκεντρισμό που φέρει το μέσα μας παιδί με τη συλλογικότητα που, θέλοντας και μη, οφείλουν να φέρουν οι πράξεις ενός πολίτη του κόσμου. Και επικοινωνούμε γονιμότερα.

Το exwtico, λίγο ώς πολύ, «χρησιμοποιεί» λοιπόν τη δημιουργία για να γευθεί και να χαρίσει το ωραίο, εκείνο που προκύπτει από την εμβάθυνση στον γραπτό λόγο καθώς και τη μεταφορά του συγκινησιακού, και όχι μόνο, βάρους του προς όσους διψάνε να επικοινωνήσουνε, με εναίσθηση σχεδόν — εις πείσμα της αποκτηνωτικής ζωής της «μοντέρνας» πόλης, η οποία καθιστά τη λογοτεχνία και κυρίως την ποίηση είδος πολυτελείας.

Όπως κάθε blog, έτσι και το exwtico δεσμεύεται από αισθητικές προτιμήσεις, πολιτισμικά και αξιολογικά γλυκά «φορτία». Αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη τρυφερότητα καταστάσεις όπως ο διπολισμός, η αυτοχειρία, ο αντι-ρατσισμός, δείχνει ιδιαίτερη μέριμνα προς το ρόλο των φύλων. Επιμένει και θα επιμείνει στην ποίηση αλλά και τη μουσική (και τους στίχους της, που ενίοτε μεταφράζει ως ποιήματα) γιατί φέρνουν πιο κοντά τους ανθρώπους στην κάθαρση και στην Αρμονία. Μεταφράζει στα ελληνικά ξένα ποιήματα, προβαίνει σε αναγνώσεις πεζογραφίας και ποίησης και συνθέτει ιστορίες, σκέψεις ή παρωδιακά κείμενα που υπερτονίζουν κάποια φαινόμενα της εποχής. Από άποψη μεθόδου, παίζει συχνά με διπλά νοήματα, συνδυάζει τίτλους και επιλέγει εικόνες ώστε, έχοντας το ρόλο αντίστιξης, να φέρνουν στο φως το πολυδύναμο της σκέψης και των συνειρμών. Επιπρόσθετα, το exwtico «συλλαμβάνει» εν τω γίγνεσθαι το χέρι που χαράζει ραβασάκια, σχόλια, ρήσεις, θυμίζοντας πως η καλλιτεχνία δεν πρέπει –για χάρη καμίας υψηλής τέχνης- να αποβάλλει τελείως τον αυθόρμητο και απελευθερωτικό της σκοπό.

Λέξεις που γράφονται, λέξεις που διαβάζονται. Λέξεις «πιστευτές», όπως θα το ήθελε το ποιητικό alter ego τού exwtico Anne Sexton• στην ουσία ένας από τους πολλούς τρόπους να πολεμάμε το θάνατο. Μπορεί να είναι νωρίς ακόμα, μα το όραμα μιας μπορχεσιανής βιβλιοθήκης αρκεί για ένα καλό ξεκίνημα.

2) Δημήτρης Αθηνάκης

Είναι «εκπαιδευτικός, blogger, γραφιάς, διαβαστής και- εσχάτως- συνεργάτης της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης των Σερρών. Επίμονος κάτοικος του κέντρου». Τον συναντάμε στο: http://dimitrisathinakis.blogspot.com.

O Δημήτρης Αθηνάκης ανεβάζει συνήθως συνεντεύξεις, κριτικές, μουσικές και δικές του ιδιαίτερου ύφους λογοτεχνικές ιστορίες. Αλλά ας δούμε τι λέει ο ίδιος για το μπλογκ του:

«Το blogging για μένα ξεκίνησε διαφορετικά από τη μορφή και τη σημασία που του έχω δώσει σήμερα. Τον Ιούνιο του 2006 είχα δημιουργήσει ένα blog, αναρτώντας για μία και μοναδική φορά μια φωτογραφία και μερικές λέξεις.

Έκτοτε και μέχρι το Μάη του 2007, δεν είχα ξανασχοληθεί. Ξαφνικά, περιηγούμενος σχεδόν ασκόπως στο ίντερνετ, έπεσα πάνω στο ιστολόγιο του nuwanda. Μπήκα, είδα, έψαξα, ενθουσιάστηκα και θυμήθηκα ότι είχα ξεκινήσει κι εγώ ένα ιστολόγιο. Πληκτρολογώντας τη διεύθυνση εμφανίστηκε μπροστά μου ένα χρωματιστό «πράγμα» με την αστεία φωτογραφία και το εξίσου αστείο κειμενάκι. Τα διέγραψα αμέσως!

Άρχισα σιγά-σιγά να διαμορφώνω την αισθητική τού blog προσπαθώντας να βρω προς ποια κατεύθυνση θα κινούμουν. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο. Και νά που δημιουργήθηκε ένα ακόμα ιστολόγιο -ερωτευμένο κι αυτό με το βιβλίο.

Κριτικές και βιβλιοπαρουσιάσεις, ελεύθερα κείμενα, φωτογραφίες, συνεντεύξεις και μουσική. Όλα μαζί στην προσπάθεια, εγγενή και δύσκολα προσπελάσιμη, να βρω μια κάποια άκρη, όχι πια συζητώντας με τον εαυτό μου, αλλά δημευόμενος και καθαρός ενώπιον του διαδικτυακού σύμπαντος που εξελίσσεται τόσο ραγδαία (ακόμα και τώρα που γράφω, οι λέξεις «διαδίκτυο», «ιστολόγιο», «blog» και τα σχετικά, υπογραμμίζονται με τη γνωστή κόκκινη, κυματιστή γραμμή του –κατά τα άλλα- updated word ως λέξεις λανθασμένες ή…άγνωστες!).

Μέσα από κριτικές ή παρουσιάσεις βιβλίων, από συνεντεύξεις συγγραφέων, από προσωπικά μου κείμενα, μπήκα σε ένα δρόμο επαφής με ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, ανεξάρτητα από την εκάστοτε τοποθέτησή μας στο ίδιο θέμα. Η επιλογή της λογοτεχνίας ως σηματοδότη του δικού μου ιστολογίου, μπορεί να σημαίνει (και είναι, στο κάτω-κάτω της γραφής) ένα ακόμη blog χαμένο στο άπειρο του ψηφιακού κόσμου. Ωστόσο, αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα όταν μια λέξη –πολλές φορές θυμωμένη ή επιθετική, είναι κι αυτό στο παιχνίδι- ένα χαμόγελο (ξέρετε, αυτό με την άνω και κάτω τελεία και την παρένθεση!) εμφανίζονται μπροστά σου ως μήνυμα από το υπερπέραν, σου δίνει κίνητρο να προχωρήσεις. Αυτό που ονομάζεται «αύρα», εκπέμπει και μέσα από τον ψηφιακό κόσμο.

Δεν ξέρω τι δύναμη έχουν τα blogs, δεν ξέρω καν αν μπορούν να ενταχθούν σε κάποια κοινωνιολογική κατηγορία ή κίνημα. Πιθανότατα μπορούν. Στην όμορφη αναρχία και σχεδόν απόλυτη ελευθερία του διαδικτύου, το να βρίσκεις κοινό τρόπο και τόπο έκφρασης, μπορεί να μη σε κάνει κίνημα, αποδεικνύει όμως για μια ακόμη φορά ότι κάπου εκεί έξω κυκλοφορούν άνθρωποι που, μολονότι δεν μπορείς να αγγίξεις, να ακούσεις, να δεις πάνω απ’ όλα, αποτελούν μια (όχι πάντα) αλληλέγγυα -εντούτοις αέρινη- οικογένεια εμφανιζόμενη μπροστά σου στα εκατομμύρια pixels της οθόνης. Πάντως, δεν είναι τυχαία η αντικατάσταση της λέξης «ιστοχώρος» από τη λέξη «ιστολόγιο» που κρύβει μέσα της την ομιλία.

Τα blogs ίσως να μην καταφέρουν να «αλλάξουν» τον κόσμο (και μάλλον δεν θα το κάνουν), είμαι σίγουρος όμως ότι κάνουν τον ιστολόγο να συνεχίζει ή να εξελίσσεται. Γιατί αναμφισβήτητα υπάρχει διαφορά».

3) Delirium Tremens

Την ανακάλυψα καθ’ υποδείξει! Την είχε επισημάνει πρώτος ο Librofilo. Φρέσκια φωνή και διαφορετική. Περίεργο γράψιμο με απίστευτο χιούμορ για κορίτσι, την ζήλεψα με τη μια για το ψευδώνυμο. Τη συναντάμε στο http://dtremens.blogspot.com. Υπογράφει, βεβαίως, ως Delirium Tremens το οποίο φροντίζει και να εξηγεί. Στο προφίλ της είναι κι εκεί ριζοσπαστική κι αυτοσαρκαστική. Στη ζωή της, εντελώς… κόντρα ρόλος. Αξιολάτρευτο πλάσμα. Δικό της, το κείμενο που ακολουθεί:

«Tο παρόν μπλόγκ, το οποίο προτιμώ να χαρακτηρίζω και ως “παραδοξολόγημα” μετράει κάτι παραπάνω από δώδεκα μήνες ζωής και αν με ρωτήσετε τώρα γιατί δημιουργήθηκε, σαφή απάντηση δεν έχω. Σχετίζεται σίγουρα με τη δωδεκάμηνη κυκλοθυμία μου, με τη διάθεσή μου για παιγνίδι και εξ-ασκήσεις όσο και με την επιθυμία μου να φτιάξω ένα μυστικό ιστότοπο, στον οποίο δεν έχει πρόσβαση κανένα οικείο μου βλέμμα και στο οποίο καταχωρώ ανερυθρίαστα οποιαδήποτε κουταμάρα θέλω: από μια σκέψη που μου μοιάζει χαριτωμένη, τις μαυρίλες μου, έως την άποψή μου επί παντός του επιστητού. Να μην επαναλάβω τη γνωστή μεταφορά περί άποψης…

Δεν με απασχόλησε ποτέ αν και πόσοι το διαβάζουν, αν και πόσοι ανταποκρίνονται, χωρίς να αρνούμαι ότι οποιαδήποτε απόκριση μου είναι ευχάριστη έκπληξη, καθώς το ελκυστικότερο δέλεαρ του νετ -και κατ’ επέκτασην των μπλόγκς- είναι το στοιχείο της διάδρασης. Βέβαια, αν κάποιος αρκετά θαρραλέος θελήσει να μου προσάψει -inter alia- κάποιου είδος ακκισμό, δεν δύναμαι να τον αποκρούσω αποτελεσματικά. 🙂

Γιατί διάλεξα το Ψευδώνυμο Delirium Tremens (το οποίο -ως ταυτότητα- αγαπώ ιδιαίτερα) ;

Έκδηλη η συνάφεια με το αλκοόλ, σχέση σταθερή και δοκιμασμένη μέσα στο χρόνο. Όπως θα έλεγε και οποιαδήποτε επηρμένη σταρλετίτσα, αν τη ρωτάγατε για τα παρασκήνια της παράστασης στην οποία ετεροπρωταγωνιστεί: περνάμε καλά, είμαστε δεμένη ομάδα και αυτό βγαίνει στον κόσμο!! Ένας ακόμη λόγος είναι αυτός που τόσο εύγλωττα διατύπωσε ο Ευγένιος Αρανίτσης σε κάποια Παράδοξα του φετινού Απρίλη: “Σε πείσμα της γραμματικής, η αγάπη είναι αρσενική και ο έρωτας θηλυκός• αλλά το αλκοόλ είναι όντως ουδέτερο”. Κάπως έτσι, Ουδέτερο, αισθάνομαι εσχάτως, το οποίο απολαμβάνω, καθώς μου παραχωρεί ευκολία από ρόλο σέ ρόλο ή, αν προτιμάτε, από ποστ σε πόστ. Αφήστε δε που το βρήκα πρωτότυπο, συν τοις άλλοις.

Δεν ξέρω ποιο το κέρδος απο αυτή την ιστορία, αν υπάρχει κιόλας κάποιο. Ξέρω ότι αισθάνομαι την ελευθερία να καταχωρώ “θέματα” ήσσονος ή μείζονος σημασίας για τα δικά μου μέτρα και μάτια και διατηρώ ανά πάσα στιγμή το δικαίωμα ανασκευής ή αποποίησής των. Από τώρα δε, αποποιούμαι τον όρο ημερο-λόγιο και αντ’ αυτού υιοθετώ έναν ακριβέστερο: ΚαιΛοιπά_λόγιο, όρος που συνάδει καλύτερα τόσο με το ύφος όσο και με τις προθέσεις μου. Ελπίζω, δηλαδή.

Ακριβώς επειδή δεν υπήρχε συγκεκριμένος σκοπός για τη δημιουργία του, δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν και πότε θα ολοκληρώσει κάποιο κύκλο. Προς το παρόν, εύχομαι και προς το μέλλον, εξακολουθώ να το διασκεδάζω, πράγμα που αποτελεί το σημαντικότερο λόγο για τη διατήρηση και τροφοδότησή του, σύμφωνα με τους ρυθμούς και την έμπνευσή μου. Από την τελευταία, θα επιθυμούσα περισσότερη, όπως επίσης και περισσότερη όρεξη για κατα-γραφή, καθότι τεμπέλα και αναβλητική. Ας είναι, que sera sera».

4) Ένα “Δεσποινάριον” στο Διαδίκτυο

Την συναντάμε στην ηλεκτρονική της διεύθυνση http://despinarion.wordpress.com. Στις επισκέψεις της, “Δεσποινάριον” υπογράφει. Από την μακρινή Ουάσινγκτον κι όμως τόσο κοντά! Με τις μαγειρικές της, τα πολλά βιβλία της, το χιούμορ και την αστείρευτη ευφυαία και φαντασία της. Ο λόγος, όμως, στο “Δεσποινπάριον”:

“Το “δεσποινάριον” άρχισε τα δειλά πρώτα τoυ βηματάκια στον blogger (despinarion.blogspot.com) τον Γενάρη του 2007. Το μότο τότε ήταν “ο,τι θυμάται χαιρεται” και το όνομα μαρτυρά από μόνο του τη
θεματολογία. Ανακατεμένα ήταν όλα, ημερολόγιο, σκέψεις και φωτογραφίες από ταξίδια. Προς το τέλος του 2008 προσθέτει στην συλλογή των blogs ενα “μαγειρικό” με τον τίτλο Ταβολα Μπιανκα (tavloabianca.blogspot.com) όπου ασχολείται με παρουσίαση εστιατορίων και περιστασιακές συνταγές περισσότερο σαν σημειωματάριο κουζίνας ήταν παρά οτιδήποτε άλλο. Την ανοιξη του 2008 το δεσποινάριον μεταφέρει τα δυο μπλογκς σε ένα στην WordPress (despinarion.wordpress.com) σε κάποια “κρίση” διαδυκτιακης αναβάθμισης. Η μεταφορά σχολιάστηκε από συν-μπλογκερς σαν μετακόμιση απο διαμέρισμα σε μέγαρο. Η θεματολογία μένει πάντα η ίδια γιατί η προσωπικότητα μας δεν αναβαθμίζεται και δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Με μεγάλη αγάπη (αλλά όχι και επαγγελματική αξίωση) στη φωτογραφία, “το μέγαρο” γεμίζει με εικόνες από την Washington οπου το δεσποινάριον ζει και εργάζεται, αλλά και από διάφορα ταξίδια που κάνει στην Αμερική και στην Ευρώπη. Στη διάρκεια αυτής της πορείας, το δεσποινάριον αποκτά επαφή με μπλογκερς από την Ελλάδα, αλλά και έλληνες του εξωτερικού γιατί είναι φυσικό να ελκύει ο κοινός παρανομαστής που είναι η απόσταση από την πατρίδα. Η πιο όμορφη εμπειρία όμως που αποκομίζει, είναι οι γνωριμίες. Το μπλογκ γίνεται αφορμή να γνωρίσει σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης που σχολίασαν μετά από αναρτήσεις που βρήκαν ενδιαφέρουσες. Όταν οι μεγάλοι μιλάνε με τους αγνώστους και όταν ο μύθος γίνεται φιλία τότε συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν φραγμοί στην ανθρώπινη επικοινωνία αλλά και πόση μοναξιά υπάρχει στο διαδύκτιο. Μα όσο κι αν αυτό ακούγεται σημαντικό, υπάρχει κάτι ακόμα πιο όμορφο. Η καθημερινή επαφή με απλούς ανθρώπους που ακόμα και η άβυσσος του ίντερνετ σε κάνει να ψυχολογείς από τα γραπτά και να σε φέρνει κοντά, σε φιλίες που επισφραγίζονται με κάποια συνάντηση, ή σε φιλίες που λαχταράς να αρχίσουν. Στα μπλογκς ο κόσμος σε γνωρίζει από το γραπτό σου και την έκφρασή σου. Κάτι που ίσως η βιασύνη της καθημερινότητας εκεί έξω σου στερεί.

Παράλληλα με τις αναρτήσεις, το δεσποινάριον, που προτιμά την ελαφρά και χιουμοριστική (μερικές φορές και σαρκαστική) διάθεση, διαβάζει και σοβαρά μπλογκς και συμμετέχει πολλές φορές. Η επαφή πλέον με την Ελλάδα μέσα από το μπλογκ είναι δεδομένη, το καθημερινό άγγιγμα εξ αποστάσεως όμως, είναι ανάγκη. Κι ενώ δεν έχει κανένα μα κανένα άλλο κίνητρο όταν γράφει τα καθημερινά του στο μπλογκ, η αίσθηση ότι μπαινοβγαίνει κόσμος και διαβάζει το κάνει να αισθάνεται σαν..δημιουργός. Δημιουργός ενός μικρού δικού σου κόσμου”.

5) Silio D’ Aprile

Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική του διεύθυνση: http://vassilisrouvalis.blogspot.com. Silio D’ Aprile, υπογράφει.

Στα στοιχεία του, οι αγαπημένοι του ποιητές: “Dante Alighieri, Βιτσέντζος Κορνάρος, Miguel De Cervantes, Γεώργιος Χορτάτσης, Petrarca, Διονύσιος Σολωμός, Eugenio Montale, Γιώργος Σαραντάρης, Octavio Paz, Οδυσσέας Ελύτης, Fernando Pessoa, Νίκος Γκάτσος, Giuseppe Ungaretti, Νίκος Εγγονόπουλος, Pablo Neruda, Νίκος Καρούζος, Jorge Luis Borges, Ελένη Βακαλό, Paul Celan, Γιάννης Ρίτσος, Gaston Baquero, Τάσος Λειβαδίτης, Paul Valery, Ε.Χ.Γονατάς, Wallace Stevens, Βύρων Λεοντάρης, Salvatore Quasimodo, Τζένη Μαστοράκη, Francisco Brines”, ποιητής και δημοσιογράφος ο ίδιος. Και ένας εκ των δημιουργών του ηλεκτρονικού περιοδικού www.e-poema.eu.

Ο Βασίλης Ρούβαλης μας είπε για το blog του: Η δημιουργία ενός ιστολογίου φαινόταν, πριν από τρία χρόνια, καρπερή για όλους όσοι είχαν την προδιάθεση να γράψουν, να δημοσιοποιήσουν απόψεις, να σχολιάσουν, να θρέψουν -γιατί όχι- ένα προσωπικό περίγραμμα στο σύμπαν που ευαγγελιζόταν εξ αρχής μια ελευθεριότητα σε συνδυασμό μάλιστα με το στοιχείο της ανωνυμίας ή της ετερωνυμίας. Αναλόγως δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θεώρησαν μια καλή ευκαιρία ανανέωσης της “γραφίδας” τους σ’ έναν νέο επικοινωνιακό δίαυλο. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, το ιστολόγιο διατηρεί τον χαρακτήρα ανοιχτού, προσβάσιμου ημερολογίου.

Με βάση τις παραπάνω προϋποθέσεις και επιταγές επέλεξα να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο, το οποίο θα βασίζεται στις ιδιότητές μου ως συγγραφέας (με πρόσημο τον ποιητικό λόγο) καθώς και ως δημοσιογράφος με πολύχρονη παρουσία σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοπτικές εκπομπές.

Οπως εξαρχής δήλωνα στον εαυτό μου, κάθε φορά ανοίγοντας το διαχειριστικό πρόγραμμα για να ανανεώσω τη σελίδα με νέα κείμενα, κάθε τι δημοσιευμένο από εμένα θα αποτελεί πεδίο ενημέρωσης αλλά και προϋποθέσεων για γόνιμο διάλογο με το αναγνωστικό κοινό (αφού δεν είχα τέτοια δυνατότητα για τη σχετική αρθρογραφία μου στην εφημερίδα).

Γρήγορα διαπίστωσα τη δυστοκία της τελευταίας μου πρόθεσης, αφού οι ιστολόγοι και οι αναγνώστες στην πλειονότητά τους ενδιαφέρονται κυρίως για «κοινωνικοποίηση», με ό,τι συνεπάγεται αυτό, και λιγότερο για ουσιαστική επικοινωνία και συμμετοχή με κριτικό νου, προτάσεις ή αντιπροτάσεις. Σταδιακά λοιπόν το ιστολόγιό μου μετασχηματίστηκε σε ένα προσωπικό λογοτεχνικό ημερολόγιο όπου πλέον δοκιμάζω -εκθέτοντας σε δημόσια θέα- τις συγγραφικές αναζητήσεις μου, με πάμπολλες δοκιμές, πειραματισμούς, επαμφοτερίζουσες αλλαγές λέξεων και, άρα, νοημάτων.

Το ιστολόγιο έχει απεριόριστες δυνατότητες, σαφώς αξιοποιήσιμες και μελλοντικά εξελισσόμενες. Αρκεί βεβαίως η τωρινή εμπειρία να δώσει το ειδικό βάρος ώστε η αυριανή έκφανση του μέσου να περιλαμβάνει ώριμους υπογράφοντες και επίσης ώριμους αναγνώστες”.

6) Alexandra

Την συναντάμε στη διεύθυνση: http://alexandra-daily.blogspot.com. Η Αλεξάνδρα Μπελεγράτη, εκτός από μπλόγκερ είναι και συγγραφέας. Ως «ασκήσεις θάρρους» το είδε στο ξεκίνημα. Οι αναγνώστες, απολαμβάνουν τα δικά της υπέροχα κείμενα. Αλλά για το μπλογκ της ο λόγος στην ίδια:

«Το blog ήταν η λογική συνέχεια της όψιμης ‘προσωπικής επανάστασης’ που είχε προηγηθεί ένα χρόνο νωρίτερα. Αρχές του 2005 παραιτήθηκα από την ‘φυσιολογική’ δουλειά μου (που έκανα για 13 ολόκληρα χρόνια), ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο London School of Journalism (Novel Writing) μέσω internet και ξεκίνησα να γράφω βιβλία κάθε μέρα, ώρες ολόκληρες, χωρίς να ξέρω, ακόμα σήμερα που μιλάμε που θα οδηγηθώ. Αλλά ήμουν ιδιαίτερα εσωστρεφής… Έτσι, δύο αγαπητοί φίλοι, η Φωφώ, σκηνοθέτης και ο Χρήστος, συγγραφέας, μου πρότειναν ‘ασκήσεις θάρρους’. «Γιατί δεν γράφεις σε ένα blog, έτσι ώστε να δει κόσμος τα γραπτά σου; Να εξασκηθείς; Να δοκιμάσεις διαφορετικά στυλ γραφής; Να αντιμετωπίσεις άλλα μάτια και καρδιές; Να αφήσεις να σε κρίνουν;» Την άλλη μέρα το ξεκίνησα!

Έτσι ξεκίνησα να γράφω συχνά-πυκνά και να προσπαθώ να βρω το στίγμα μου. Ήταν και είναι ο προσωπικός μου χώρος. Ο πειραματισμός μου στη γραφή. Τα προσωπικά μου στοιχήματα κάθε μέρα. Το καθημερινό μου σαλπάρισμα στην θάλασσα της σκέψης και της φαντασίας. Η παιδική μου χαρά, που όμως μοιραζόμουν, σιωπηλά, με πολλούς άλλους. Αλλά όλο αυτό γινόταν φυσικά, χωρίς πρόγραμμα. Σιγά-σιγά το blog εξελίχθηκε: Από απλή καταγραφή σκέψεων και συναισθημάτων, σε μικρές ιστορίες. Πράγματι αυτό που, εκτιμώ ότι, χαρακτηρίζει την γραφή στο blog πλέον, είναι οι μικρές ιστορίες. Μέσα σε 300-400 λέξεις προσπαθώ να αγγίξω και να ευαισθητοποιήσω τους αναγνώστες. Δεν μου αρέσει να γράφω άσχημα, επιθετικά, μαύρα. Ξέρω ότι υπάρχει αυτή η διάθεση στις μέρες μας και από επιλογή, προτιμώ να στρέφομαι στο φως, όπως λέω… Θέλω να ξυπνήσει η αθωότητα που έχουμε θάψει μέσα μας. Η ελπίδα… η πίστη και η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και στις αξίες. Δεν αντέχω να επαναλαμβάνω γραπτώς την άγρια πραγματικότητα (φυσικά το σέβομαι σε άλλους). Γιατί; Γιατί πιστεύω ότι οι λέξεις έχουν δονήσεις και έχουν δύναμη στην ψυχή μας. Άλλες φορές το πετυχαίνω, άλλες προσπαθώ… Άλλες φορές γράφω τρυφερά, άλλες πικρά. Όπως μας φέρεται και η ζωή. Άλλες φορές είμαστε καλύτερα, άλλες χειρότερα.

Λέω, ίσως αφελώς, ότι αποφεύγω να γράφω προσωπικές ιστορίες. Πράγματι. Όλες οι ιστορίες είναι στη σφαίρα του φανταστικού. Από την άλλη, οι ιστορίες αυτές είναι εγώ. Είναι το στίγμα μου, η άποψή μου, η κοσμοθεωρία μου, τα συναισθήματά μου, οι φιλτραρισμένες εμπειρίες μου…

Ένα πράγμα θα σας πω. Παρόλο που μου αρέσει η τεχνολογία, με το blog ξέρω τα βασικά. Απλά γράφω και ‘ανεβάζω’ το κείμενο αυτό είναι όλο. Α, μπορώ να ‘ανεβάζω’ και φωτογραφίες! Ούτε μουσική, ούτε links ούτε τίποτα! Ακόμα δεν ξέρω πώς με έβρισκαν και με βρίσκουν όλοι αυτοί οι φίλοι! Γιατί απέκτησα φίλους πολύτιμους στην πορεία του blog. Φίλους που μοιράζομαι τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες σκέψεις αλλά και ακριβώς αντίθετες και τόσο, μα τόσο ενδιαφέρουσες! Αν μου λέγατε σήμερα τι κρατάς από αυτό το blog θα έλεγα, το πολύπλευρο προσωπικό ταξίδι εξέλιξης και τους λίγους, πολύτιμους νέους φίλους».

7) Το μπλογκ του Μπάμπη…

Έτσι το ξέρουμε οι πάντες. Yπογράφει ολογράφως, ήτοι με… ονοματεπώνυμο: Μπάμπης Δερμιτζάκης. Τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://hdermi.blogspot.com.

Εξάλλου το μπλογκ το έκανε για να ανεβάζει κριτικές του. Αλλά και κείμενα των φίλων. Τα ανέκδοτα της Ερης που προωθούσε με μέιλς. Εκείνο που του αρέσει στα μπλογκς είναι το ανεπίσημό τους ύφος. «Το ότι μπορείς να πραγματεύεσαι σοβαρά πράγματα με ένα εντελώς χαβαλετζίδικο, χιουμοριστικό τρόπο». Για περισσότερες, όμως, εξηγήσεις, ο ίδιος:

«Γιατί γίνεται κανείς blogger;

Ο καθένας έχει τους λόγους του. Κάποιοι είναι πιο προσωπικοί, κάποιοι αφορούν περισσότερους. Ο Μιχάλης Μητσός, δημοσιογράφος, γράφει στο Δένδρο (Φθινόπωρο 2006) ότι έφτιαξε blog για να ανοίξει ένα διάλογο πάνω σε θέματα που απασχολούν τη στήλη του. Κάποτε έβαλε σαν θέμα τη μελαγχολία. Κάνοντας αναζήτηση με αυτή τη λέξη, είχε 179.290 αποτελέσματα. Μετά από τρεις ώρες τα αποτελέσματα αυξήθηκαν κατά 100. Ανάμεσα στα άλλα γράφει: «Είναι μελαγχολικός ο κόσμος των ιστολόγων. Ένας από τους λόγους άλλωστε που γεννήθηκε αυτό το κίνημα και απλώθηκε τόσο πολύ είναι ότι αποτελεί το άθροισμα χιλιάδων, εκατομμυρίων μοναξιών».
Ο λόγος που έφτιαξα blog δεν ήταν για να δώσω διέξοδο στη μελαγχολία μου, αν και το χρησιμοποίησα σε στιγμές μελαγχολίας. Βασικά ήθελα να πειραματιστώ κι εγώ με το καινούριο. Είχα σερφάρει βιαστικά σε ένα δυο blogs χωρίς να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, και έτσι δεν το έψαξα το θέμα. Όταν όμως η Σταυρούλα η Σκαλίδη, στη γλυκιά παρέα του Σαββάτου, μου είπε με ποιο τρόπο να το φτιάξω, το έφτιαξα. Μετά, το πρόβλημα ήταν πώς να το χρησιμοποιήσω. Και ξαφνικά μου ήλθε η ιδέα ότι θα μπορούσα να κάνω προδημοσιεύσεις στις βιβλιοκριτικές μου, προορισμένες κυρίως για το Λέξημα (www.lexima.gr). Έτσι και έκανα. Και για να μην σπαταλώ το χώρο του blog, τις αναρτώ στην ιστοσελίδα μου και παραπέμπω σ’ αυτές με link.

Στη συνέχεια το βρήκα σαν έναν καλό μέσο να κάνω πιο ευρέως γνωστά τα χιουμοριστικά που μου στέλνει η Έρη Ρίτσου. Αντί να τα προωθώ με email όπως αυτή, τα αναρτώ στο blog μου.

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο blog είναι το ανεπίσημο ύφος, το ότι μπορείς να πραγματεύεσαι σοβαρά πράγματα με ένα εντελώς χαβαλετζίδικο, χιουμοριστικό τρόπο. Με αυτό τον τρόπο σχολίασα π.χ. το «Τελευταίο σκαλί» του Καβάφη, θέμα στη διδακτική των Νέων Ελληνικών που διόρθωσα στον ΑΣΕΠ.

Γιατί προτιμώ τα blogs από τα fora; Μήπως είμαι αγοραφοβικός;

Μπα, μάλλον είμαι ένας μικροαστός που του αρέσει η ατομική ιδιοκτησία. Το blog είναι δικό μου και μπορώ να το διαχειρίζομαι όπως θέλω, και κυρίως να διορθώνω κάτι που γράφω και μετά δεν μου αρέσει, ή να το συμπληρώσω με κάτι καινούριο. Ακόμη να αποκλείσω κακεντρεχή σχόλια (δεν μου έτυχε ακόμη).

Ανταλλαγή επισκέψεων-comments, στα blogs-σπίτια, με προσκλήσεις-post.

Και για την ψευδωνυμία των bloggers, έχω σχετικό post. Τελευταία άκουσα ότι κάποιος ψευδώνυμος ψάχνει να βρει άλλον ψευδώνυμο να τον δείρει. Με 400 λέξεις όριο, δεν μπορώ να σχολιάσω περισσότερο».

8) Η συγγραφέας και ψυχολόγος Εύα Στάμου

Tην συναντάμε στην ηλεκτρονική της διεύθυνση: http://evastamou.blogspot.com. Η συγγραφέας και συμβουλευτική ψυχολόγος Εύα Στάμου, υπογράφει με τ’ όνομά της. Την γνωρίζουμε από τα μυθιστορήματά της «Ελιγμοί» και «Ντεκαφεινέ» που κυκλοφορούν από την «Οδό Πανός». Εχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Leeds και στην Συμβουλευτική Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Manchester, όπου δίδαξε στον τομέα της Ψυχιατρικής Ηθικής. Εχει εργαστεί στην Πρότυπη Ψυχιατρική Κλινική του York και σε Κέντρα Συμβουλευτικής στο Manchester. Η διδακτορική της έρευνα έχει ως αντικείμενο την διαμόρφωση της γυναικείας ταυτότητας κατά την περίοδο της μέσης ηλικίας. Από το 2000 ασκεί μόνιμα το επάγγελμα της Συμβουλευτικής Ψυχολόγου. Στην ιστοσελίδα της είναι έκδηλα όλα αυτά. Ο λόγος στην ίδια:

“Συχνά στην επικοινωνία μας χρειαζόμαστε κάποιον ενδιάμεσο. Λόγω συνθηκών ή λόγω δικής μας αδυναμίας να επικοινωνήσουμε με αμεσότητα διαλέγουμε να τοποθετήσουμε ανάμεσα σ’ εμάς και τους άλλους ένα δίχτυ που φιλτράρει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, ένα σύστημα που άλλοτε διευκολύνει κι άλλοτε, αναπόφευκτα, αλλοιώνει αυτό που προσπαθούμε να πούμε. Η διαδικτυακή επικοινωνία είναι πιστεύω ένα καλό παράδειγμα αυτού του ενδιάμεσου αφού προσφέρει μεν ανοιχτή επικοινωνία, αλλά με τρόπο ελεγχόμενο. Ο χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στο ‘ερέθισμα’ (δηλαδή την ανάρτηση που κεντρίζει το ενδιαφέρον μας ) και στην ‘αντίδρασή’ μας (την δική μας ανάρτηση ή απάντηση) είναι ο χρόνος που… μεσολαβεί κατά τη διάρκεια της μετάβασης από τον εαυτό μας στο πρόσωπο που υιοθετούμε κι ενεργοποιούμε στη διαδικτυακή συνομιλία μας.

Κάποιοι ιστολόγοι χρησιμοποιούν ψευδώνυμα παίρνοντας μέρος στο γοητευτικό παιχνίδι της ετερωνυμίας ενώ κάποιοι άλλοι, όπως εγώ, υπογράφουν με το αληθινό τους όνομα. Θεωρώ όμως ότι και στις δύο περιπτώσεις αυτό που προβάλλουμε όλοι είναι μια όψη μόνο του ποιοί είμαστε ή η περσόνα που έχουμε επιλέξει για την επικοινωνία μας, κάτι που είναι φυσικά εντονότερο σε όσους γράφουν χωρίς να αποκαλύπτουν προσωπικά δεδομένα όπως φύλο, ηλικία, επάγγελμα, ή άλλα ενδιαφέροντα. Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι μόνο αν απαλλαγούμε από τα εξωτερικά γνωρίσματά μας μπορούμε να επικοινωνήσουμε ‘χωρίς φόβο και πάθος’ όσα πραγματικά πιστεύουμε.

Στο δικό μου ιστολόγιο αναφέρομαι σε κάποια ζητήματα από το χώρο της ψυχολογίας, τα οποία παρουσιάζω με τρόπο απλουστευμένο χωρίς παραπομπές ή παραθέματα και με σκοπό την έναρξη μιας συζήτησης με άλλους ιστολόγους. Γράφω ακόμα για κάποια περιστατικά που έχω βιώσει και που η αφήγησή τους συνθέτει ένα προσωπικό ημερολόγιο. Άλλωστε η αφήγηση των βιωμάτων κατέχει σημαντική θέση και στα βιβλία μου. Αναζητώ πάντοτε όχι μόνο την αιτιολόγηση των όσων συμβαίνουν στους μυθιστορηματικούς μου ‘ήρωες’, αλλά, πρωτίστως στοχεύω στην ορθή απόδοση των όσων βιώνουν, τόσο μέσω των διαλόγων τους, όσο και μέσω της σιωπή τους.

Κατά καιρούς έχω διαβάσει κείμενα άλλων ιστολόγων τα οποία με έχουν εντυπωσιάσει και συγκινήσει με το θάρρος, την αμεσότητα, και την ειλικρίνειά τους, ειδικά όταν αναφέρονται σε θέματα ιδιαίτερα ευαίσθητα, όπως το πένθος, η αρρώστια, ο χωρισμός και ο έρωτας. Ως ψυχολόγος δεν μου επιτρέπεται βέβαια να μιλήσω εις βάθος για ζητήματα προσωπικά, τις απώλειες για παράδειγμα που έχω βιώσει, ή τις εμπειρίες μου από φιλικές κι ερωτικές σχέσεις – η έκθεση τέτοιου είδους θα ήταν επιζήμια για την επαφή μου με όσους με πλησιάζουν λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας.»

9) Το Κυκλάμινο του Βουνού

Την συναντάμε στη διεύθυνση http://kyklaminovounou.blogspot.com. Ελπίδα, υπογράφει. Μας «κερνάει» βιβλία, ιστορίες, λουλούδια από το Πήλιο. Λέγεται Κατερίνα Σταματίου- Παπαθεοδώρου και της αρέσει να φωτογραφίζει και να γράφει. Μοβ κρίνους, πασχαλιές, γλαράκια, «στιγμές» και ένα ιδιαίτερα τρυφερό βιβλίο «Γράμμα στη μάννα… με δυο ν» όπως η Ελπίδα- Κατερίνα, και στον τίτλο της ακόμα επιμένει.

– Κυρία Σταματίου- Παπαθεοδώρου ποιοι λόγοι σας οδήγησαν ν’ ανοίξετε μπλογκ;

– Οι λόγοι είναι αυτοί που κουβαλούσα από παιδί και δεν έβρισκα τρόπο να τους «δέσω» με το σήμερα: Λευκώματα, ερασιτεχνικοί σταθμοί, βιβλία, φωτογραφίες, θέατρο, μουσική, αλληλογραφία, ανάγκη για γνώση και επικοινωνία.

– Μέσα απ’ αυτό γίνατε δημιουργικότερη, αποκτήσατε φίλους, διαβάσατε καλύτερα…

– Δημιουργικότερη δεν έγινα, γιατί άφησα πίσω μου άλλες συνήθειες… Το μπλογκ απαιτεί χρόνο και σε παρασύρει στους ρυθμούς του. Μέσα από αυτό κάλυψα πολλές πνευματικές μου ανάγκες. Ενημερώθηκα για πράγματα που δεν ήξερα, γνώρισα και μίλησα με ανθρώπους που δεν θα γνώριζα ποτέ. Έκανα μετρημένους «φίλους», αλλά νομίζω και «εχθρούς».

– Πότε ακριβώς ξεκινήσατε το μπλογκ και τι έχει συμβεί σε αυτό το διάστημα;

– Το μπλογκ το ξεκίνησα μόλις έμαθα την ύπαρξή του, τον Μάιο του 2006. Για μένα το πρόβλημα ήταν και είναι μεγάλο, γιατί δεν έχω γνώσεις στοιχειώδους Αγγλικής και υπολογιστών . Το ξεπερνάω όμως ζητώντας βοήθεια πότε από φίλους μπλόγγερς και πότε από τεχνικό.

Το «κυκλάμινο του βουνού», ένα ψευδώνυμο που με ακολουθεί από παιδί, πέρασε από πολλές και δύσκολες φάσεις. Οι δύο κυριότερες ήταν :Η πρώτη όταν αποκάλυψα το όνομά μου, τον Ιούνιο του 2006, με αφορμή να βοηθήσω ένα βιβλίο μου, το «Γράμμα στη μάννα με … 2ν». Αυτή η κίνηση έβαλε το πρώτο φρένο στην προσωπική μου εκτόνωση. Η δεύτερη φάση ήταν τον Οκτώβριο, όταν μπήκα στο στόχαστρο από κακόβουλους, οι οποίοι με στεναχώρησαν πολύ και έσβησα όλο το μπλογκ, σελίδα σελίδα. Τότε έκλαψα πολύ γι’ αυτό.

– Στο μπλογκ σας και αποσπάσματα από τα βιβλία σας, και χρονογραφήματα, και φωτογραφίες σας… μπορείτε να κάνετε για μας έναν μικρό απολογισμό;

– Τώρα που έμαθα τα βασικά και κινούμαι μόνη μου, το «κυκλάμινο του βουνού» χωρίστηκε ανά θέμα, ώστε τόσο εγώ, όσο και ο αναγνώστης να βρίσκει εύκολα αυτό που τον ενδιαφέρει. Το «Στιγμές» έχει χρονογραφήματα δικά μου. Το «Όλα μου τα πλούτη» έχει κριτικές των βιβλίων μου και αποσπάσματα αυτών. Το «λεύκωμά μου», η «βιβλιοπαρουσίαση» αγαπημένων μου βιβλίων, η «εφημερίδα μου» και πολλές δικές μου φωτογραφίες από το αγαπημένο μου «Πήλιο» και την λατρεμένη μου πατρίδα την Ζαγορά, «λουλούδια», «ζώα» κ.α.

– Το Πήλιο έρχεται πιο κοντά στην Αθήνα ή και στην υπόλοιπη Ελλάδα μέσα απ’ αυτό;

– Στόχος μου είναι να μάθουν το Πήλιο και εκτός Ελλάδας. Να δουν ότι συνδυάζει βουνό και θάλασσα και να τρέξουν κοντά του! Ένας να το γνωρίσει με αφορμή εμένα, θα έχω πετύχει κάτι.

– Ποια η άποψή σας για τα blogs;

Τα blogs είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο και μάλιστα δωρεάν! Αν γίνει σωστή χρήση από όλους μας, γράφοντες, σχολιαστές και αναγνώστες, τότε σίγουρα κάτι καλό θ’ αφήσει πίσω του.

10) ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ

Κερνάει… καφέδες και χυμούς υπό μορφή βιβλιοφιλικών ποστ στη διαδικτυακή διεύθυνση http://vivliocafe.blogspot.com. Πατριάρχης Φώτιος υπογράφει και συστεγάζεται με την Κάτια. Ειδικότης τους η ελληνική εκδοτική παραγωγή με έμφαση στη λογοτεχνία. Ενδεικτικοί τίτλοι που χαρακτηρίζουν το μπλογκ: «Χυμός αχλάδι: αυτοβελτίωση», «Coca Cola Light: γνωρίζω τον συγγραφέα», «Σαγκρία: Αχιλλέας Κυριακίδης», «Bloody Mary: Παύλος Μάτεσις», «Βυσσινάδα: Το χαμένο κοινό της λογοτεχνίας». Όλα ξεκίνησαν βέβαια τον Ιούνιο του 2006 στην αρχή με… σκέτους χυμούς: «Βυσσινάδα», «Χυμός ροδάκινο» και «Χυμός πορτοκάλι». Αλλά ο λόγος στον Πατριάρχη Φώτιο, για όλ’ αυτά:

«Το ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ κερνάει ροφήματα και χυμούς για την ελληνική (και ξένη) βιβλιοπαραγωγή, ειδικά στον χώρο της πεζογραφίας• δίνει δηλαδή τροφή σε παρέες για γόνιμες συζητήσεις με τους επισκέπτες του μπλογκ.

Ξεκίνησα τον 9ο μ.Χ. αιώνα, όταν αποφάσισα να κρατήσω σημειώσεις για βιβλία που διάβαζα, με αποτέλεσμα να βγει η “Μυριόβιβλος” με καταγραφές μου για 280 συγγραφείς. Συνέχισα, όταν τελείωσα το λύκειο, με καρτέλες, όπου καταγράφω συστηματικά τα σχόλιά μου για βιβλία που διαβάζω από τότε, με αποτέλεσμα να διαθέτω πλέον έναν αρκετά μεγάλο αριθμό.

Τώρα πια, από τον Ιούνιο του 2006, (μαζί με την “Κάτια”, που λείπει τώρα στο εξωτερικό) κοινοποιώ στο ιστολόγιό μας τις παρατηρήσεις μου για βιβλία κυρίως της τρέχουσας ελληνικής πεζογραφίας, ενώ σκοπεύω να οργανώσω και αναδρομές σε κλασικά ελληνικά έργα, τα οποία δεν προβάλλονται στις εφημερίδες. Παράλληλα, δημοσιεύω τις σκέψεις μου για όσα απασχολούν τους Έλληνες αναγνώστες, από τα διαβάσματά τους ως την κριτική και από τη συγγραφική πράξη ως τη δημιουργική γραφή. Πετάω δηλαδή μποτίλιες στο πέλαγος…

Στόχος μου είναι το ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ να αποτελέσει στέκι βιβλιόφιλων, οι οποίοι δεν έρχονται για να πιάσουν κουβεντούλα κομμωτηρίου, αλλά να συνομιλήσουν για το βιβλίο με όρους γόνιμου διαλόγου, με επιχειρήματα και απόψεις και όχι με ατάκες ή πυροτεχνήματα. Προσπαθώ να είμαι νηφάλιος στις εκτιμήσεις μου, να στηρίζω όσα λέω και περιμένω ανάλογη διάθεση. Στο ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ δεν διασταυρώνονται πρόσωπα αλλά επιχειρήματα, και γι’ αυτό ο Πατριάρχης Φώτιος είναι οι απόψεις του και όχι αυτός που κρύβεται πίσω του, είτε είναι μοναχός στο Άγιο Όρος ή βιβλιόφιλος αναρχικός στα Εξάρχεια, καθηγητής Πανεπιστημίου ή μπογιατζής, δημοσιογράφος της κακιάς ώρας ή φιλήσυχος συνταξιούχος. Ως εκ τούτου, δεν πιστεύω στα βιβλιοφιλικά μπλογκς όπου συζητάνε προσωπικά θέματα σαν πρωινάδικα της ιστο-τηλεόρασης.

Τι κέρδισα από όλο αυτό το εγχείρημα; Μα φυσικά να συζητάω με ανθρώπους άλλης κουλτούρας και νοοτροπίας, ώστε να ξεφύγω από τον δικό μου αναγνωστικό μικρόκοσμο. Κέρδισα τη δυνατότητα να εκθέτω τη γνώμη μου και επομένως να τη σκέφτομαι διπλά, αλλά και να ακούω την απάντηση, την οποία πάντοτε προσπαθώ να κατανοήσω, συχνά συμφωνώντας και συχνά διαφωνώντας. Απεχθάνομαι τον δογματισμό, γιατί δείχνει μονομέρεια, απεχθάνομαι τις εμπειρικές κρίσεις, γιατί ενθρονίζουν την προσωπική γνώμη σε γενικευμένη αλήθεια. Γι’ αυτό, παράλληλα με τη πεζογραφία, προχωρώ σε αφανές διάβασμα, όπως θεωρία λογοτεχνίας, φιλοσοφία, ποίηση, ιστορία, κοινωνιολογία κ.τ.λ., ώστε να ενισχύσω τον αναγνωστικό μου εξοπλισμό και να είμαι πιο υποψιασμένος αναγνώστης.

Γενικά τα μπλογκς δίνουν φωνή στον αναγνώστη και μορφοποιούν τον ορίζοντα πρόσληψης της εποχής, πέρα από τις επώνυμες βιβλιοκριτικές. Γι’ αυτό τέτοιες συστηματικές προσπάθειες είναι ψηφίδες στην ιστορία της λογοτεχνίας και των ιδεών». Πατριάρχης Φώτιος

11) Zero

Τον ανακάλυψα τυχαία κι αμέσως μου έκανε εντύπωση: για τον Γκάτσο, τον Καβάφη, τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, τη μαγεία και το μυστήριο των αριθμών, τα φρακτάλ και την καινούργια παρότρυνση «Γράψε σαν παιδί». Υπογράφει ως «zero» και τον συναντάμε στην διεύθυνση http://zeroliner.blogspot.com. Ο λόγος, στον ίδιο:

«Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη… άρχισα να γράφω στο blog πριν από δυο χρόνια, Απρίλιος του 2005 ήταν. Στην αρχή έγραφα για πλάκα, μετά έγινε ανάγκη και σήμερα είναι ευχαρίστηση.

Το ψευδώνυμο μου το σκέφτηκα βλέποντας στην τηλεόραση μια Γιαπωνέζικη ταινία σχετική με τα αεροπλάνα zero.

Τα θέματα μου βρίσκονται πάνω στο γραφείο μου. Έχω ένα γραφείο απέναντι από ένα μεγάλο παράθυρο που κοιτάζει στην αυλή του σπιτιού μου, πάνω σ’ αυτό το γραφείο βρίσκονται διάφορα μικροαντικείμενα, ενθύμια από ταξίδια που έχω κάνει. Κάθε μέρα και ανάλογα με την διάθεση μου, κρατάω στα χέρια μου ένα από αυτά τα αντικείμενα και η ανάμνηση του ταξιδιού γεννά στο μυαλό μου εικόνες, οι εικόνες μου δίνουν ιδέες και οι ιδέες αυτές με οδηγούν σε μια μικρή βιβλιοθήκη που έχω με κάτι σκονισμένα βιβλία. Έτσι βρίσκω τα θέματα μου. Μετά βιαστικά-βιαστικά διαλέγω και μια φωτογραφία που να ταιριάζει με την αρχική ιδέα μου και τελικά δημοσιεύω το ποστ στο blog μου. Σε αυτήν μου την βιασύνη οφείλεται και η ανορθογραφία μου. Είμαι ανορθόγραφος, το ξέρω, αλλά αρνούμαι πεισματικά να πατήσω το κουμπί της αυτόματης διόρθωσης γιατί δεν θέλω να με διορθώσει μια μηχανή. Είμαι Άνθρωπος, θέλω να εξελιχθώ μόνος μου, θέλω να γίνω καλύτερος μέσα από τα λάθη μου, δεν χρειάζομαι μια μηχανή να μου λέει τι να κάνω. Στο διαδίκτυο, άνθρωποι και μηχανές καθημερινά αλληλεπιδρούν και τροφοδοτούν το Σύστημα με πληροφορίες. Αυτή είναι η νέα Παγκόσμια Κοινωνία και για να λειτουργήσει χρειάζεται πληροφορίες. Προσωπικές πληροφορίες. Αυτό κάνουμε οι άνθρωποι στα blogs, τροφοδοτούμε το Σύστημα με τις προσωπικές μας ιστορίες και σκέψεις. Δώσε μου μια χούφτα κλικ να σου γράψω την ιστορία μου, δώσε μου μερικά κλικ να σου γράψω ένα περιστατικό, δώσε ένα κλικ να σου γράψω ονόματα. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε συνένοχοι στην Παγκοσμιοποίηση που μας επιβάλλουν οι δυνατοί αυτού του κόσμου. Εμείς οι άνθρωποι που ποτέ δεν λυγίσαμε, που ποτέ δεν πονέσαμε, που ποτέ δεν κοιτάξαμε πίσω, εμείς ποτέ δεν θα σταματήσουμε να τροφοδοτούμε το Σύστημα με αυτό που έχει ανάγκη. Εμείς οι άνθρωποι, οι υπεράνθρωποι, οι υπάνθρωποι …εμείς ποτέ δεν θα γίνουμε μηχανές. Εμείς έχουμε τα βιώματα, οι μηχανές απλά τα αναπαραγάγουν. Γυρίζουμε όλον τον κόσμο για να καταλήξουμε στο μέρος που γεννηθήκαμε. Δοκιμάζουμε όλους τους χυμούς της φύσης για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως μόνο το νερό μας λείπει. Γνωρίζουμε χιλιάδες ανθρώπους και στο τέλος νοσταλγούμε μόνο έναν. Πάντα μας λείπει το λίγο, το μικρό. Πάντα μας καταδιώκει ένα χαμόγελο, μια ματιά. Όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν μας φτάνει για να εξαγοράσουμε αυτό που είχαμε και χάσαμε. Την νοσταλγία της πραγματικής αγάπης ποτέ δεν την ξεπεράσαμε. Και έτσι γράφουμε καθημερινά σε τοίχους στο Διαδίκτυο. Οι ειδικοί, το φαινόμενο αυτό το ονομάζουν social networking, εγώ το ονόμασα zero».

Το αφιέρωμα συνεχίζεται στο επόμενο Fractal.