Αφιέρωμα στα βιβλιοφιλικά blogs: Επιστρέφοντας στην εποχή της αθωότητας (Μέρος 1ο)

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

Reader’s diggest // Nuwanda // Κ.Κ.Μοίρης // Librofilo // Anna booklover // Αθήναιος // Αναγνώστρια // Balabala Bambaluna // Composition Doll // Καφεΐνη // Ναυτίλος //

«Έτος των bloggers» χαρακτηρίστηκε το 2006. Έτσι, λοιπόν, μπροστά στη νέα πραγματικότητα, αποφασίσαμε να τους δώσουμε βήμα κι εμείς. Κάθε Κυριακή και απ’ αυτή τη στήλη. Έγραφα τότε στο Έθνος και σήμερα με νοσταλγία ξαναγυρνώ. Παρουσιάζοντας εκείνα που τότε παρουσιάστηκαν. Επειδή ό,τι υπήρξε, θα υπάρχει, υπάρχει. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

1. Η περίπτωση του Reader’s diggest

.
Η ηλεκτρονική του διεύθυνση: http://diavazo.blogspot.gr. Ως reader’s diggest υπογράφει. Τον Ιανουάριο συμπλήρωσε ακριβώς ένα χρόνο. Ο απολογισμός πέρα από κάθε προσδοκία: πάνω από 65.000 επισκέπτες. Για 177 διαφορετικά ποστ στα οποία παρουσιάστηκαν 312 βιβλία (88 εξώφυλλα και 37 φωτογραφίες συγγραφέων). Βασική μέριμνά του, η «Ελληνική Λογοτεχνία». Ουδείς ξέρει ποιος είναι. Θεωρείται ο… Ζορρό των νέων συγγραφέων. Στο τελευταίο του ποστ υπογράφει μια συγκινητική εκστρατεία- κραυγή «Σώστε ένα βιβλίο από την πολτοποίηση». Για την καινούργια στήλη μας παραχώρησε την πρώτη του συνέντευξη:

– Πότε ξεκινήσατε το μπλογκ σας, και ποιες ανάγκες σας οδήγησαν σ’ αυτό;

Δεκέμβριο του 2005 αναζητώντας την απάντηση στο «Γιατί περνάνε απαρατήρητα πολλά καλά βιβλία και νέοι συγγραφείς;»

– Οι επιλογές σας, είναι επειδή έτσι σας αρέσει ή επειδή έτσι πρέπει; Πιστεύετε ότι οι νέοι συγγραφείς αγνοούνται από την καθεστηκυία κριτική;

Γράφω χωρίς πρόγραμμα για ό,τι διαβάζω. Το «πρέπει» οδηγεί σε σκοπιμότητες, το «θέλω» σε αυταρχισμό. Οι νέοι συγγραφείς αγνοούνται από την πλειοψηφία των κριτικών, ευτυχώς όχι απ’ όλους.

– Πιστεύετε ότι αναπληρώνετε κάτι που λείπει αυτή τη στιγμή από τα περιοδικά ή τις εφημερίδες;

Τα μπλογκ είναι νέος διαδραστικός τρόπος έκφρασης. Δεν θα αντικαταστήσουν και δεν θα ανταγωνιστούν τον τύπο. Το blog λειτουργεί, συνήθως, συμπληρωματικά με μοναδικό πλεονέκτημα την αμεσότητα του δίπτυχου ανταπόκριση- επικοινωνία.

– Ο τρομακτικά μεγάλος αριθμός επισκεψιμότητας, σας τρομάζει καθόλου ή έχει επηρεάσει σε κάποιο σημείο τις δικές σας επιλογές;

Πέρασα τη φάση του «τρόμου» όταν αντιλήφθηκα ότι ο χώρος δεν ανήκε σε μένα αλλά στους επισκέπτες του. Η δύναμη του blog όμως είναι οι επισκέπτες, όχι ο δημιουργός – διαχειριστής που κατέχει μόνο τους κωδικούς πρόσβασης και επιλέγει τι θα γράψει. Οι επιλογές μου παραμένουν σταθερές. Γράφω για ότι διαβάζω και σχολιάζω όσα μαθαίνω.

– Γιατί επιμένετε τόσο πολύ στην ανωνυμία;

Δεν είμαι ανώνυμος, διαθέτω ταυτότητα όπως ακριβώς διαθέτει αλλά δεν την αποκαλύπτει ο «ανω-ρθόγραφος» του ενθέτου σας. O readers- diggest είναι μια μάσκα σαν αυτές που έχουν χρησιμοποιηθεί στη λογοτεχνία αλλά αυτή τη φορά καλύπτει μια ιντερνετική περσόνα.

– Πιστεύετε ότι κάνατε φίλους ή εχθρούς μέσα απ’ το μπλογκ σας;

Στην αρχή, αντιμετωπίστηκα εχθρικά ή αδιάφορα. Ύστερα από 14 μήνες, δέχομαι πλέον ακόμη και προτάσεις συνεργασίας από σημαντικούς εκδότες. Τολμώ να πω ότι με τιμάνε με την εμπιστοσύνη τους αρκετοί από τους κορυφαίους εκδότες, κριτικούς και συγγραφείς της χώρας με τους οποίους επικοινωνώ ηλεκτρονικά ή επισκέπτονται το μπλογκ και καταθέτουν δημόσια τις απόψεις τους.

2. Nuwanda: Ξαναδιαβάζοντας τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία

.
Τον πρωτοπρόσεξα γιατί χωρίς να το ξέρει άγγιξε κάποιους αγαπημένους μου: Πάμπλο, Κέρουακ, Χατζιδάκι, Καζαντζίδη, Μπουκόφσκι… Με έναν τρόπο ιδιαίτερα οξυδερκή, κριτικό, ανατρεπτικό, ευφάνταστο, προσωπικό και αιρετικό ξεφλουδίζει με ανοιχτή καρδιά και μυαλό την Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, γράφει τις δικές του μικρές ιδιαίτερες ιστορίες, στήνει μια a priori φανταστική συνέντευξη με τον Χατζιδάκι που αναδημοσιεύεται και συζητιέται πολύ, ανεβάζει ποστ που προξενούν άκρως ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Υπογράφει ως nuwanda, και η ιστοσελίδα του είναι http://book.attack.gr. Τα ποιος, πως, γιατί, και πότε, μας τα εξηγεί ο ίδιος:

«Το book attack ξεκίνησε μέσα Ιουνίου με παρότρυνση του καλού μου φίλου & web-guru Νίκου Δρανδάκη – έδωσε την τεχνική υποδομή και το ωραίο όνομα! To πρώτο ποστ ήταν για το “On the road” του Kerouac, μεγάλος μου εφηβικός έρωτας….

Ξεκίνησα το blog από περιέργεια για το καινούριο (εξ’ ου και το Nuwanda, θυμάστε το “Dead Poets’ Society”?), γρήγορα όμως αυτό εξελίχθηκε σε νησίδα διαφυγής, επικοινωνίας και ουσιαστικής «ψυχαγωγίας» – με έφερε σε επαφή με ανθρώπους μοναδικούς, ομοϊδεάτες, συντονισμένους. Ανεκτίμητα πράγματα…

Διαβάζω τα πάντα, λατρεύω τους ανατρεπτικούς. Φυσικό επακόλουθο ήταν να γράψω για ετερόκλητα θέματα και αιρετικούς ανθρώπους. Ποτέ ένας αιρετικός δεν θα γίνει ο αγαπημένος της κριτικής (ιδίως εν ζωή), η μάζα απαιτεί το συμβατικό. Πιστεύω στην αξία της «διασποράς» – ο άνθρωπος πρέπει να στηρίζεται σε πολλά, διαφορετικά «πόδια». Δεν μου αρέσουν οι μονόχνωτοι, οι δογματικοί, οι στενόμυαλοι.

Διαβάζω & γράφω αρκετά για την σύγχρονη ελληνική ιστορία, με ιδιαίτερη έμφαση στους «χαμένους» – την επίσημη εκδοχή των νικητών την γνωρίζουμε…. Μπορώ να συζητήσω και την πιο ακραία άποψη με οποιονδήποτε, αρκεί να είναι τεκμηριωμένη.

Οι επιλογές των θεμάτων είναι προσωπική υπόθεση. Σέβομαι όσους με τιμούν και με διαβάζουν – για αυτό είμαι πάντοτε ευθύς στις κρίσεις μου. Απεχθάνομαι τα μισόλογα, την προσπάθεια να τα έχουμε καλά με όλους…

Δεν υπάρχει μπλογκ χωρίς τα σχόλια, συνήθως αυτά είναι πιο ενδιαφέροντα από τα κείμενα. Χαίρομαι να διαβάζω τεκμηριωμένες διαφωνίες – έτσι ξεκινάει ο εποικοδομητικός διάλογος… Ένα βιβλιοφιλικό blog εξ’ ορισμού έχει περιορισμένο κοινό, για αυτό συνήθως επιλέγω βιβλία που ακουμπούν ευρύτερα θέματα.

Έγραψα και μερικές «αιρετικές» ιστορίες – το μπλογκ ήταν σαφώς η αφορμή, το κίνητρο… Νομίζω πολλοί τις υποδέχθηκαν ζεστά λόγω έκπληξης, εάν ήμουν δεδηλωμένος συγγραφέας τα κριτήρια θα ήταν διαφορετικά. Πέραν αυτού, φοβάμαι ότι η σημερινή υπερπαραγωγή λογοτεχνίας κουράζει – ο κόσμος θα αντιδρά όλο και περισσότερο θετικά στο διαφορετικό, στην «γροθιά στο στομάχι». Οι σύγχρονες μορφές τέχνης άλλωστε κινούνται σε ανατρεπτικές φόρμες…

To web είναι η απόλυτη δημοκρατία. Δεν μετράνε τάξεις, λεφτά, ηλικία – μόνο ότι έχεις μέσα σου. Μέσω του ίντερνετ και του μπλόγκ γνώρισα μερικούς από τους καλύτερους φίλους μου, συμμετείχα σε εξαιρετικές συζητήσεις, διάβασα και είδα πράγματα μοναδικά. Ό,τι καινούριο έλθει, θα έλθει από εκεί. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, «δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει»… Για αυτό και είναι μεγάλη η ευκαιρία για τους νέους Έλληνες δημιουργούς, εκμεταλλευόμενοι την δύναμη του blogging, να βγούν απ’ τα στενά ελληνικά όρια…»

3. Κ.Κ.Μοίρης: Ένας συγγραφέας γεννιέται

.
Υπογράφει Κ.Κ.Μοίρης, τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://kkmoiris.yooblog.gr/. Γράφει απίστευτα κείμενα: με χιούμορ, οξυδέρκεια, ανατροπή, φαντασία. Κινείται με άνεση ανάμεσα στη συγκίνηση και στο γέλιο μέχρι δακρύων. Ανεβάζει ωραίες φωτό και μουσικές. Κάποιες φορές μέχρι και… σήριαλ το κάνει! Γεννήθηκε… αλλά ας δούμε τί ακριβώς λέει ο ίδιος:

Ο «Κ.Κ.Μοίρης γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2006 με καισαρική στο www.sport24.gr σε διαγωνισμό sportwriting (βγήκε τελευταίος αλλά ανακάλυψε κενό κανονισμού και ισχυριζόμενος πως “οι έσχατοι έσονται πρώτοι” πήρε με ένσταση την επίζηλη θέση).

Μετά από μήνες εμπεριστατωμένης γενικογραφίας, τον Δεκέμβρη 2006 ανακηρύσσεται από την AV “αθλητικογράφος της χρονιάς” οπότε έντρομη η στυγνή εργοδοσία τον στέλνει να προπονείται με την θυγατρική www.men24.gr προκειμένου να γλιτώσει το bonus που προβλεπόταν στο συμβόλαιό του. Ακόμη κι εκεί ήταν ανυπόφορος και τον έστειλαν μόνο του σε μια γωνιά – http://kkmoiris.yooblog.gr/- να δένει γραβάτες και να κουμπώνει σουτιέν.

Το μυστηριώδες όνομά του είναι υβρίδιο που οφείλεται εξ ημισείας στο παιδιόθεν ίνδαλμά του Κ.Χ.Μύρη και στην κοσμοθεωρία του πως το βλόγιν δεν είναι σπουδαιότερο από έναν υπνάκο στον καναπέ.

Η πρώτη και τελευταία φωτογράφησή του με γραβάτα έγινε για να βγάλει ταυτότητα βλόγερ (ο Κ.Κ.Μ. είναι για τους φωτογράφους ότι ήταν ο Τζ.Ντ.Σάλιντζερ για τους εκδότες).

Πήρε στα σοβαρά το γράψιμο όταν – παιδί ακόμη- είδε μια φωτογραφία του Χεμινγουέι με ρούμια , βάρκες κι αστακούς στην Κούβα και είπε “αυτό θέλω να κάνω κι εγώ”.

Η μεγάλη δοκιμασία στη ζωή του ήταν όταν σε ανάμεσα σε διακοπές ρεύματος, νερού και γραψίματος , τον δάγκωσε μια πεταλούδα. Από τότε μισεί τις διακοπές και γράφει ακατάπαυστα για να μη του ξανατύχει. Επέζησε αφού χρειάστηκε να του γίνουν αγχολυτικές κομπρέσες και να του βεβαιώσουν εγγράφως πως δεν υπάρχουν πεταλούδες που δαγκώνουν.

Μετά από τέτοια εξωσωματική εμπειρία του προσφέρθηκε ένα ηγεμονικό συμβόλαιο από το Animal Planet για μια σειρά σπλάττερ ντοκιμαντέρ με θέμα “Δηλητηριώδεις πασχαλίτσες” αλλά αυτός προτίμησε να μείνει ανάμεσα στις γραβάτες και στις σιλικόνες του Men24.

Είναι συν-ιδρυτής του Οργανισμού “The Ηappy Word Tourists” που φιλοξενεί στα σπλάχνα του- για αποτοξίνωση- όσους βασανίζονται από την ιδέα πως είναι σπουδαίοι βλόγερς και πως ο κόσμος τους χρωστάει. Δόξα τω Θεώ , οι δουλειές πάνε περίφημα.

Λατρεύει τα καρύδια και τις μηχανές κάθε είδους καθώς του είναι απελπιστικά ανεξήγητος ο τρόπος λειτουργίας τους. Όταν πατά το enter στο (διάσημό του, πλέον) ThinkPad R50e , παίρνει όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις ώστε να αποφύγει θανάσιμο τραυματισμό σε περίπτωση έκρηξης. Το ίδιο εφαρμόζει και όταν σπάει καρύδια.

Πίσω από ένα τέτοιο τον έκρυψε η ενδυματολόγος του – διάσημη βλόγερ Λουίζα Κορνάρου http://outbreak.wordpress.com/ – για να μην αποσπάται η προσοχή των αναγνωστών από το σαρδόνιο χαμόγελο του όταν βλέπει τις εκφράσεις τους μόλις τελειώνουν την ανάγνωση του ποστ.

Η θεματολογία του βλογ του είναι πολύπλοκη. Πάντως είναι ένθερμος υποστηρικτής της θεωρίας πως τα πάντα κλείνονται στο τρίπτυχο “ιt’s all about love, sex & death”.Ή έστω με αντίστροφη σειρά.

Ειδικότητά του – και αστείρευτη πηγή έμπνευσης- το σινεμά της Κάτω Αρμενίας, του Δυτικού Πακιστάν και ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος με τον οποίο διαλογίζεται βάζοντας φωτιά στα Σαββατόβραδα.

Έχει επίγνωση πως εμφανίστηκε σαν κομήτης στο χώρο και όνειρό του είναι να τον καταπιεί μια μαύρη τρύπα. Εναλλακτικά, δέχεται να τον καταπιεί και μια φυσική ξανθιά με συνεσταλμένο πρόσωπο και διεσταλμένους προσαγωγούς.

Το μότο του (απαλλοτριωμένο από το Transamerica) είναι “H ζωή είναι μεγαλύτερη από τα κομμάτια της” και σε όσους τον κατηγορούν πως είναι σκληρός με τους εστέτ της γραφής απαντά “Ι’m not bad. I’m just drawn that way”.

4. Librofilo: Το απόλυτο βιβλιοφιλικό μπλογκ

.
Ως Librofilo εμφανίστηκε τον Μάιο του 2006. Με εντυπωσιακά… εγκαίνια «Διαβάζω για να ζω, ζω για να διαβάζω» και με πορεία που απολύτως το αποδεικνύει και το επεξηγεί, έχει υπογράψει από τις πιο εμπεριστατωμένες και γοητευτικές κριτικές, για βιβλία που διάβασε και του άρεσαν αυτό τον χρόνο. Με μια μέθοδο σαγηνευτικά…. εγωιστική («Λατρεύω τον Τάιμπο και μ’ αυτόν θέλω να ξεκινήσω τη χρονιά»), με ένα άκρως αντιφατικό προφίλ («εργάζεται σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία») έχει δημιουργήσει ένα μπλογκ που αποτελεί σχεδόν… καθεστώς, όσον αφορά το βιβλίο. Η ηλεκτρονική του διεύθυνση: http://librofilo.blogspot.com.

– Τι είναι εκείνο που μπορεί να κάνει κάποιον με το δικό σας προφίλ να κάνει μπλογκ;

Μάλλον η ανάγκη να εκφραστεί γι’ αυτά που αγαπάει. Το προφίλ που περιγράφω είναι πολύ αληθινό και αντιφατικό ταυτόχρονα σαν την ίδια τη ζωή άλλωστε.

– O απολογισμός της χρονιάς ομολογουμένως υπήρξε εντυπωσιακός…

Τα βιβλία που διάβασα μέσα στη χρονιά ήταν δυστυχώς λιγότερα από 120 που είναι το ρεκόρ μου. Δεν θεωρώ ότι διαβάζω πάρα πολύ, μέσα από τα μπλογκς γνώρισα ανθρώπους που ίσως να διαβάζουν περισσότερο. Προσπαθώ να διαβάζω δύο ώρες την ημέρα, συνήθως τα καταφέρνω. Με αυτό το ρυθμό προχωράω τα τελευταία 5 χρόνια. Πριν τα 30 μου, διάβαζα περισσότερο, μετά υπήρξε ένα διάστημα που είχα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και την «επαγγελματική καταξίωση», τώρα έχω σταθεροποιήσει τον ρυθμό μου. Είμαι συστηματικός αναγνώστης βλέπετε, διαβάζω όλη μου τη ζωή με πάθος.

– Με ποιον τρόπο επιλέγετε βιβλία;

Εάν γνωρίζω τον συγγραφέα από προγενέστερα έργα του, και μου είχε αρέσει ή τον είχα βρει ενδιαφέροντα, αγοράζω το βιβλίο του. Κατά τα άλλα διαβάζω κριτικές και ακολουθώ πιστά κάποιους κριτικούς που μ’ αρέσουν. Επίσης εμπιστεύομαι την κρίση μου και την αναγνωστική μου εμπειρία.

– Βρίσκετε ότι συμπληρώνετε την ήδη ισχύουσα κριτική;

Μη τρελαθούμε το κέφι μου κάνω, ούτε συμπληρώνω το υπάρχον τοπίο, ούτε φιλοδοξώ να παίξω κάποιο τέτοιο ρόλο, βεβαίως εάν το δει κανείς μακροπρόθεσμα, τα “θεματικά” blogs είναι το μέλλον.

– Οι επισκέψεις θεωρείτε ότι είναι μέρος του ποστ;

Τα σχόλια είναι που δίνουν το ρυθμό στο εκάστοτε ποστ. Αυτή η interactive επικοινωνία είναι ένα από τα κυριότερα συστατικά ενός blog.

– Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, άξιζε τον κόπο;

Είναι καταπληκτική ψυχοθεραπεία, οπότε σίγουρα άξιζε τον κόπο.

– Διαβάσατε καλύτερα, αποκτήσατε φίλους μέσα απ’ αυτό; Δεδομένου του ότι η ανάγνωση (όπως και η γραφή) θεωρείται κάπως μοναχική διαδικασία.

Και βιβλία που μου σύστησαν (ή είδα σε άλλα βιβλιοφιλικά blogs) διάβασα και καλούς φίλους έκανα. Δεν πιστεύω ότι βελτιώθηκε η αναγνωστική μου ποιότητα απλά ορισμένες επιρροές με βοήθησαν να δω κάποια βιβλία με άλλο μάτι. Τελικά ίσως η ανάγνωση να μην είναι τόσο μοναχική διαδικασία.

5. Η Άννα που αγαπά τα βιβλία.

Την συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://annabooklover.wordpress.com. Το μπλογκ της ονομάζεται «Βιβλία και ξερό ψωμί». Και είναι όπως η ίδια δηλώνει «Ένα μπλογκ για τα βιβλία, και τις περιπέτειές μου, μαζί τους». «Είμαι η Άννα, δασκάλα Αγγλικών, ζω στη Λάρισα και διαβάζω αρκετά», αυτοσυστήνεται. Πώς άνοιξε το μπλογκ της; Ο λόγος, στην ίδια την Άννα:

«Το Σεπτέμβριο του 2005, μια Κυριακή, διάβασα στην Καθημερινή ένα κείμενο του Νίκου Ξυδάκη για τα μπλογκ. Δεν είχα ξανακούσει γι αυτά και το έψαξα λίγο. Εντυπωσιάστηκα τόσο από αυτά που είδα που θέλησα να αρχίσω να γράφω κι εγώ. Το θέμα δε με δυσκόλεψε καθόλου θα έγραφα για τα βιβλία που διάβαζα, για τη μουσική τη μαγειρική που είναι ένα άλλο χόμπι μου. Στην αρχή είχα στο μυαλό μου ότι θα το διάβαζαν οι φίλοι μου που είναι μακριά και ίσως ο αδελφός μου. Ιδιαίτερα, μάλιστα είχα στο μυαλό μου μια φίλη που μένει στον Καναδά και συχνά πυκνά της στέλνω αποκόμματα από εφημερίδες με ενδιαφέροντα άρθρα και εικόνες από τη χώρα μας. Το μπλογκ μου φαινόταν η τέλεια πλατφόρμα για να κάνω κάτι τέτοιο. Τελικά αυτή η φίλη δεν έχει διαβάσει ούτε μια φορά το μπλογκ. Τί να πει κανείς;

Νομίζω ότι μου πήρε χρόνο να βρω τί θέλω να γράφω. Στην αρχή έγραφα πολλά άσχετα με το βιβλίο. Τώρα ντρέπομαι λίγο γι αυτά τα κείμενα, όχι για την ποιότητα τους αλλά γιατί να σαν πολύ δε μίλησα για τον εαυτό μου; Τελευταία γράφω και κάποια ταξιδιωτικά κείμενα. Είναι λίγο παράδοξο γιατί δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Τα ταξίδια που έχω κάνει όμως τα έχω κάνει πολλές φορές και τα μέρη τα έχω αγαπήσει, είτε είναι η Ρόδος, το Μάντσεστερ, η Σεβίλλη ή το Σουφλί.

Τί κέρδισα από την υπόθεση του μπλογκ; Εκτός από τα δύο βιβλία που μου έστειλαν δυο πολύ αξιόλογοι άνθρωποι, έχω πάρει και πολλή χαρά από αυτή μου την ασχολία. Χαρά που γράφω γιατί πραγματικά τη χαίρομαι τη διαδικασία, χαρά που διαβάζω περισσότερο από πριν και με μεγαλύτερη αυτογνωσία. Χαρά που γνώρισα κάποιους ανθρώπους είτε σε πραγματικό χρόνο, είτε εικονικά. Χαρά που χρησιμοποίησα αυτό το εργαλείο και στη δουλειά μου. Σχεδόν κάθε πρωί που ξυπνάω και ανοίγω τον υπολογιστή θα βρω ένα ενθαρρυντικό μήνυμα, μια καλή κουβέντα ή μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Γι αυτό και μόνο αξίζει!

Γιατί γράφω; Θέλω να γίνω συγγραφέας άραγε; Όχι προς το παρόν. Δεν έχω χρόνο, δεν έχω καμία μεγάλη ιστορία που θέλω να πω, δεν έχω αρκετό ταλέντο. Αλλά γράφω, γιατί είναι θεραπευτικό, γιατί δε θέλω να ξεχάσω, γιατί μου αρέσει σχεδόν τόσο όσο και να διαβάζω.

Τί διαβάζω; Τα πάντα (σχεδόν). Ακόμη και τις ετικέτες των απορρυπαντικών όταν είμαι στην τουαλέτα. Κλασική λογοτεχνία, αστυνομικά, πολλά αστυνομικά, παιδικά (μεγάλη αδυναμία), ποίηση, συνταγές, ελληνικά, ξένα. Διαβάζω με πάθος, κλαίω στα λυπητερά και γελάω φωναχτά στα αστεία και ψάχνω πάντα να βρω μια πρόταση στο βιβλίο που είναι ένα μικρό μήνυμα για τη ζωή μου».

6. Οι λαχταριστοί Βορβορυγμοί του Αθήναιου

.
Από τα πλέον δημοφιλή και προσεγμένα μπλογκ: Για την αισθητική του, την υψηλή μαγειρική του, τον τρόπο ν’ ανακατεύει αριστοτεχνικά τους δειπνοσοφιστές και την λογοτεχνία. Την μαγειρική με την αρχαιολογία. Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν οι μικρές καθημερινές ιστορίες στα όρια της κοινωνικής παρατήρησης, της ποίησης και της αλληγορίας που κατέληγαν σε μια εξίσου λαχταριστή συνταγή. Οι «Βορβορυγμοί» του Αθήναιου εξάλλου διαθέτουν την δική τους ήδη διάσημη διαδικτυακή ιστορία. Τους συναντάμε στη διεύθυνση: http://www.greekgastronomer.com. Και το κείμενο που ακολουθεί είναι όσα ο ίδιος ο Αθήναιος μας είπε:

«Ήταν το 2001 όταν ξεκίνησα να υπογράφω τη μαγειρική στήλη του Flash.gr ως Αθήναιος. Διάλεξα αυτό το ψευδώνυμο αφενός λόγω της μακροχρόνιας σχέσης μου με το κείμενο των “Δειπνοσοφιστών” κι αφετέρου επειδή έγραφα για τη Γαστρονομία και τη μαγειρική σε σχέση με την ιστορία των κοινωνιών μέσα στις οποίες αυτές αναπτύχθηκαν, όπως λίγο πολύ έκανε και ο αρχαίος Αθήναιος. Το concept αυτό, προέκυψε πολύ φυσικά αφού έχω σπουδάσει Αρχαιολογία και η ιστορία της Γαστρονομίας είναι ένα από τα χόμπυ μου. Δεν βρίσκω καμία αντίφαση ανάμεσα στη μαγειρική και την ενασχόλησή μου είτε με την Αρχαιολογία είτε με ο,τιδήποτε έχω καταπιαστεί μέχρι τώρα, θα έλεγα μάλιστα ότι η μαγειρική αποδείχτηκε το σημείο συνάντησης των πραγμάτων με τα οποία έχω κατά καιρούς ασχοληθεί ίσως γιατί η μαγειρική, είναι για μένα τρόπος ζωής. Το μπλόγκιν μου έδωσε τη δυνατότητα να ενδυθώ το χαρακτήρα του Αθήναιου όπως τον είχα διακρίνει μέσα από τους “Δειπνοσοφιστές” αλλά και μία σειρά από ήρωες της λογοτεχνίας, με κυριότερο τον Τομ Τζόουνς του Χένρυ Φήλντινγκ. Ο διαδικτυακός Αθήναιος, πόζαρε από την αρχή ως ένας σύγχρονος σεφ με το στυλ και τον αέρα του μυθιστορηματικού Τομ Τζόουνς: λάτρης της περιπέτειας, της ζωής, του άλλου φύλου και του φαγητού, ένας μεσογειακός δανδής. Όμως, δεν θα κατάφερνα ποτέ να χτίσω αυτή την περσόνα χωρίς τους αναγνώστες του μπλογκ μου που από την αρχή έδειξαν να καταδιασκεδάζουν με τις ιστορίες που διηγούνταν αυτός ο “περίεργος μάγειρας”. Κάποιοι από αυτούς έγιναν και φίλοι μου και η συμβολή τους στην πορεία του μπλογκ μου ήταν καθοριστική, δεν νομίζω ότι θα καταφέρω ποτέ να τους δείξω το μέγεθος της ευγνωμοσύνης μου. Όταν ξεκίνησα, το τελευταίο που είχα στο νου μου ήταν να παίξω με το φύλο του Αθήναιου. Πιστεύω ότι το ερώτημα δεν είναι αν “αυτός ο τύπος” έχει βγει από το πληκτρολόγιο μιας γυναίκας όσο το αν θα μπορούσε να γράφεται από έναν άντρα. Γνωρίζω πολύ καλά πως η ερώτηση που έκαναν όλοι ήταν αν υπάρχουν άνδρες σαν τον Αθήναιο. Τους “Βορβορυγμούς” θα μπορούσε ίσως να τους γράφει ένας άντρας ο οποίος, για να παραφράσω ελάχιστα αυτό που έχει γράψει στο μπλογκ του ο συγγραφέας Πάνος Θεοδωρίδης (Πετεφρής): ” δεν έχει θυσιάσει τον εσωτερικό του παιδότοπο επειδή έχει ακούσει κι έχει πιστέψει ηθικά κελεύσματα” ή πάλι, όπως λέει ο φίλος μου ο Κώστας, ” Ο Αθήναιος δεν θα μπορούσε να γράφεται παρά μόνο από μία γυναίκα που είναι βίος και πολιτεία”. Νομίζω πως αυτό το τελευταίο ενδεχόμενο, θα καταδιασκέδαζε τον πρόγονο Αθήναιο».

7. Τo blog της «Αναγνώστριας»

.
Την συναντάμε στην διεύθυνση: http://anagnostria.blogspot.gr. Με εντυπωσίασε το ότι συνέπιπταν πολύ συχνά οι αναγνώσεις μας και το ότι έφτανε τόσο κοντά μας από την Κύπρο. Είναι, ακριβώς ό,τι δηλώνει, αναγνώστρια. Και ο τρόπος παρουσίασης του βιβλιοφιλικού μπλογκ της, ο δικός της τρόπος:

«Ήταν, θυμάμαι, Ιούνιος του 2006. Σε μια αθηναϊκή εφημερίδα, ένα δημοσίευμα, (νομίζω ήταν μια αναφορά της Λώρης Κέζα στο «Βήμα») μιλούσε για μια καινούργια τάση, τα blog, και έκανε ιδιαίτερη μνεία ενός ελληνικού βιβλιοφιλικού blog, που είχε ως κύριο θέμα την ελληνική λογοτεχνία. Κυνηγώντας όλες τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις που σχετίζονται με τη λογοτεχνία, δοκίμασα κι αυτή. Ο πειρασμός να δημιουργήσω το δικό μου blog ήταν μεγάλος και σύντομα υπέκυψα.

Ξεκίνησα πρώτα γράφοντας κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο (αυτές ήταν οι πληροφορίες για το περιεχόμενο των blog, blog άλλωστε σημαίνει “web log”, δηλ. «διαδικτυακό ημερολόγιο»). Πολύ γρήγορα μεταπήδησα στην καταγραφή των αναγνωσμάτων μου. Πληροφορίες δηλαδή για κάθε βιβλίο που διαβάζω, μια σύντομη αναφορά στο περιεχόμενο του βιβλίου, σχόλια γύρο από αυτό, τη θετική ή αρνητική εντύπωση που αποκόμισα, κάποτε σύγκριση με άλλα βιβλία ή παραπομπή σε άλλα σχετικά κείμενα.

Εδώ οφείλω να πω ότι και προ διαδικτύου συνήθιζα να κρατώ σημειώσεις για ό,τι διάβαζα και επομένως η εμφάνιση των blog ήταν για μένα σαν μια συνέχεια αυτού που για χρόνια έκανα στο χαρτί, που ήταν όμως μια διαδικασία κλειστού χώρου, της απομόνωσης, των κειμένων που απευθύνονταν «εις εαυτόν». Αλλά το blog είναι άλλο πράγμα. Εκεί απλώνεις τις σκέψεις σου για όλο τον κόσμο, εκεί ξέρεις, έστω κι αν δεν σου το λένε, ότι τις σκέψεις σου θα διαβάσουν εκατοντάδες άλλοι, θα συμφωνήσουν ή θα διαφωνήσουν μαζί σου, κάποτε θα σου γράψουν ένα σχόλιο. Ω, η χαρά μου όταν πήρα το πρώτο σχόλιο δεν περιγράφεται. Ο αχανής κόσμος του διαδικτύου δεν ήταν πια ένας κόσμος απομόνωσης, δεν ήταν μόνο η οθόνη κι εσύ, αλλά γινόταν ένα σύμπαν επικοινωνίας, μια οδός γνωριμίας με άλλους που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα. Ο κατάλογος με τα βιβλιοφιλικά blog που έχω στα «αγαπημένα» ολοένα και μακραίνει και, αν λυπάμαι για κάτι, είναι που δεν προλαβαίνω να τα παρακολουθώ όλα ανελλιπώς.

Κάποτε χρησιμοποιώ το blog για να μνημειώσω στιγμές και γεγονότα της προσωπικής μου ζωής, π.χ. αναφορά σ’ ένα ταξίδι, σε μια διάλεξη, σ’ ένα σαββατοκύριακο κοντά στη θάλασσα, μια δοκιμασία, φροντίζοντας να προσδίνω και σ’ αυτά μια διάσταση που να ενδιαφέρει και άλλους πέρα από το να είναι για μένα μια μελλοντική υπόμνηση προσωπικών μου στιγμών. (Π. χ. η καταγραφή «Αθήνα έρχομαι» 10 Νοεμβρίου 2006 ).

Πάνω απ’ όλα όμως και κυρίως το blog μου ασχολείται με βιβλία.. Κατά κανόνα ανεβάζω ένα post κάθε βδομάδα. Με ενδιαφέρει πολύ η ελληνική λογοτεχνία και προσπαθώ να ενημερώνομαι για ό,τι καινούργιο κυκλοφορεί, αν και, όπως είναι φυσικό, είναι αδύνατο να τα διαβάζω όλα. Η ξένη επίσης λογοτεχνία δεν με αφήνει αδιάφορη. Τόσο η σύγχρονη όσο και η κλασική λογοτεχνία, ελληνική και ξένη, είναι για μένα πηγή ανεξάντλητης ευχαρίστησης και απόλαυσης. Μια απόλαυση που πολλαπλασιάζεται, όταν τις σκέψεις και τα σχόλιά σου μοιράζεσαι με άλλους κι αυτή είναι η δυνατότητα που μας έδωσαν τα blog».

8. Ένας παραδείσιος κήπος στο διαδίκτυο

.
Το ηλεκτρονικό της σπίτι http://balabalabambaluna.blogspot.gr είναι κυριολεκτικά ένας παράδεισος! Χρώματα, εικόνες τρισδιάστατες, πουλιά και νερά και φλογέρες διότι «Η Balabala Bambaluna, όταν την αφήνουν στην ησυχία της, παίζει φλογέρα!». «Ημερολόγιον» γράφει. Balabala Bambaluna υπογράφει. Απίστευτα ποστ! Με υπέροχες μουσικές, και κένσορα που γίνεται μαγικό ραβδάκι. Τον γέροντα Παίσιο τον Αγιορείτη «που μπορούσε να συνομιλεί ιδιαιτέρως με τα πουλάκια» και τον «πίπι, το καναρίνι του παππού που τόσο αγαπούσε που βρέθηκε η φωτογραφία του μισόν αιώνα μετά».

Αλλά ο λόγος στην ίδια, διότι ό,τι κι αν πούμε, λίγο θα είναι (την γνωριμία μου με το μπλογκ της την χρωστώ στον Nuwanda):

«Με μένα συμβαίνει το εξής. Όταν μπω στη διαδικασία, πρέπει να γράψω όπως ακριβώς τα νήπια στην Αυστρία φωνάζουν “ich muss lullu! ich muss lullu!” δηλ. “πρέπει να κάνω πιπί μου, ουά-ουά!” Τουτέστιν, πρέπει να γράψω οπωσδήποτε. Βέβαια, καθώς όλα σχετικά, η ανάγκη να γράψεις έρχεται και φεύγει σαν κύματα.

Και ενώ για καιρό παρέμενα σιωπηλή, και καθώς μέντιουμ φημισμένο, όχι μόνο μου έβρισκε, μέσα σ’ άλλα, το αρχικό αντρός που θα έμπαινε στη ζωή μου απροσδόκητα, αλλά και γονυπετής, που λέει ο λόγος, με παρακάλαγε να γράφω! να γράφω! να γράφω! έστω και μια λίστα για ψώνια! γιατί τούτο διέβλεπε πως θα μου έκανε καλό! να σου και ξάφνου άνοιξαν οι ουρανοί μου και να ‘μαι να γράφω.

Εκείνο που έφερα βαρέως ήταν το γεγονός πως κανένας, μα κανένας άνθρωπος, δεν διάβαζε ούτε μία μου λέξη! Και γιατί κλειστή κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο ήμουν, και γιατί κανείς δεν ενδιαφερόταν ή δεν στεκόταν από σωστή οπτική για να με διαβάσει, ενώ ο σύντροφος μου και οι τρεις καλύτεροι μου φίλοι ήσαν ξένοι! Να πάρει, αλλοίμονο και φευ!

Και ξαφνικά μπαίνει το blogging στη ζωή μας. Άριστη και συγκλονιστική νέα πραγματικότητα! Μπορούσε να διαβάσει τα κείμενα σου και ο κόσμος όλος, που έλεγε ο λόγος, μα και που δεν έλεγε! Και όχι μόνον αυτό, αλλά μπορούσες και να συνομιλήσεις με όλον τούτο τον κόσμο! Εξαίσιο! Ξεκίνησα να φτιάχνω το blog μου ολομόναχη και το πως τα κατάφερα με άφησε άναυδη! Το εκλαμβάνω ως μοναδική έκλαμψη ευφυίας που έκατσε στο κεφαλάκι μου σαν τ’ άγιο πνεύμα! Χιχι, ακριβώς όπως τα λέω!

Επιπλέον, μπορούσα να παίξω με χρώματα, φωτογραφίες, εικόνες, σχήματα και γραμματοσειρές, ακόμη με μουσική και βίντεος! Εκπληκτικό! Όχι μόνο έγραφα το ημερολόγιο μου αλλά άρχιζα να χτίζω ολόκληρο κήπο! Τον κήπο μου, τον πνευματικό, τον ψυχικό, τον μυστικό, τον μύχια δικό μου. Επιτέλους “ζωγράφιζα”! Δεν είχα μόνο να παρουσιάσω ένα κείμενο μα ένα τόσο δα ολόκληρο περιοδικάκι! Και κάθε νέο μου post ήταν και ένα καινούργιο τεύχος! Και με τη μουσική και το you tube του, κάτι παραπάνω από περιοδικάκι, σχεδόν ένα έργο τέχνης! Ουάου, αυτό είχε πλάκα! Και that was something!

Όταν είδα τον πρώτο μου ever επισκέπτη στο blog μου, ένιωσα εξαίσια! Επιτέλους κάποιος με κοίταξε, με διάβασε, έστω μια γραμμή μου, κάποιος κοινώνησε τη ψυχούλα μου. Διότι αυτό που ζήταγα η παρείτσα ήτανε! Παρέα ήθελα! Σε ό,τι μου συνέβαινε και ένιωθα, να έχω παρέα! Τίποτε άλλο!

Η πρώτη αντίδραση του αδερφού μου, του μεγαλοπρεπούς και Τζέημς Μποντ μα και μπαγασάκου, ήταν περίεργη. Δεν με έβαλε στο blogroll του και απαγόρευσε στη σύζυγο Ιουλία να δώσει το url μου σε συγγενείς και φίλους! Θεώρησε υπερβολικά προσωπικά τα όσα έγραφα, και δη τα ερωτικά μου!

Μα αφού αυτά τα πράγματα συνέβησαν, και έτσι συνέβησαν, αδελφούλη? Αυτά, και έτσι, συνέβησαν, αδερφούλη! Και ‘γω γι’ αυτά θέλω, και έτσι θέλω, να γράψω και όχι για κάτι άλλο κι αλλιώς!»

Όταν δε ξεκίνησα να κάνω τις μεταμεσονύχτιες blog-o-βολτίτσες μου, ξημερώματα πάντα, ένιωσα μίαν απίστευτην έκπληξη και αναθάρρηση για τους πόσους ποιητές έχουμε, και καλούς! Για το πόσοι έλληνες bloggers είναι συμπαθείς και γενναίοι και ωραίοι και περήφανοι και γλυκείς και με καθαρό μυαλό και με ενδιαφέρουσες απόψεις. Και μ’ όλους μπορώ ν’ ανταλλάξω δυο κουβέντες! Τουτέστιν, άνεμος ούριος και άνεμος άριστος!

Και μάγκες, τα μαλλιά μου είναι φρεσκοβαμμένα, τα ρούχα μου ωραία, τα πουλάκια μου 13 ( συμπεριλαμβανομένων και δύο νεογέννητων ), “καβαλώ τη μηχανή μου” και “την κάνω” για ωραία περιπέτεια! Θα τα πούμε.

Balabala Bambaluna».

9. Τα «Εγκλήματα» της Doll

.
Κατά κοινή ομολογία, η «άπαιχτη Composition Doll». Πληθωρική και αναγεννησιακή προσωπικότητα, πρωτοπόρος σε πολλά: πρώτη στα βίντεο, στη μουσική, στα… κολλάζ, στα εγκλήματα, στα αινίγματα…

Επειδή όμως ουδείς θα μπορούσε να την παρουσιάσει όπως ο εαυτός της την ίδια, ας την… παρακολουθήσουμε (όσο γίνεται). Κι ας την διαβάσουμε (στα blogs της). Εύκολα θα διακρίνουμε μια αυριανή συγγραφέα, σπουδαία.

«Η Composition Doll (κατά κόσμον Νίνα Κουλετάκη), έκανε την παρθενική της εμφάνιση στα blogs στις 6 Μαρτίου του 2006. Όντας προσωπικότητα άκρως κοινωνική και με μεγάλη προσαρμοστικότητα, ενσωματώθηκε αμέσως στην διαρκώς ακμάζουσα κοινότητα των ελλήνων bloggers και συνυπάρχει μαζί τους τους τελευταίους 16 μήνες.

Το blog της το έχει ονομάσει “Shine on, you crazy diamond” (http://ninac.wordpress.com/) και γράφει σ’ αυτό ό,τι της κατέβει στο κεφάλι: τα οικογενειακά της, τα αισθηματικά της, τα επαγγελματικά της, τις εξόδους της, τις σκέψεις της, τα κοινωνικοπολιτικά της, τα χιουμοριστικά της, ακόμα κι αυτές τις χιλιάδες ιστορίες που συνωστίζονται στο μυαλό της και παλεύουν να βρουν το δρόμο για έξω. Σε μια περίπτωση έγραψε και ποίηση, αλλά την όρκισαν να μην το ξανακάνει!!! Τα κείμενα στο “Shine on, you crazy diamond”, δεν προετοιμάζονται, δεν διορθώνονται, δεν επανελέγχονται. Είναι κείμενα του πεντάλεπτου. Το blog δεν έχει συγκεκριμένο ύφος και θεματολογία, έτσι της αρέσει και έτσι θα το διατηρήσει.

Η Composition Doll, όμως, έχει και μια σκοτεινή πλευρά, που βρίσκει διέξοδο στο δεύτερο blog που διατηρεί και που είναι το καμάρι της! Πρόκειται για το “Έγκλημα και Τιμωρία” (http://eglima.wordpress.com/). Το “Έγκλημα και Τιμωρία”, σε αντίθεση με το προηγούμενο, είναι ένα θεματικό blog. Ασχολείται με την αστυνομική λογοτεχνία και –κυρίως- με εγκλήματα που έχουν συγκλονίσει το πανελλήνιο αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Στο εξωτερικό, Αμερική και Ευρώπη, υπάρχουν δεκάδες τέτοια sites, αλλά στον ελλαδικό χώρο και στην ελληνική γλώσσα ειδικότερα, είναι το πρώτο και –μέχρι στιγμής- το μοναδικό. Δεν έχει συμπληρώσει ακόμα ένα χρόνο ζωής και έχει ήδη φανατικό αναγνωστικό κοινό. Έχει γίνει μνεία για το blog σε διάφορα έντυπα, ακόμα και σε τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν αντλήσει πληροφορίες από τις “σελίδες” του. Η προετοιμασία κάθε άρθρου είναι χρονοβόρα και επίπονη. Χρειάζεται να διαβαστεί μεγάλος όγκος βιβλιογραφίας, να μεταφραστούν κείμενα και να συνταχθεί το άρθρο. Έτσι δεν “ανεβαίνει” παρά ένα κείμενο την
εβδομάδα, σε αντίθεση με το “Shine on, you crazy diamond”, όπου υπάρχουν καταγραφές σε καθημερινή βάση. Πολύτιμος και ανεκτίμητος αρωγός σε αυτή την προσπάθεια είναι ο έγκριτος δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Ράγκος, που γράφει τα ελληνικά εγκλήματα.

Παρ’όλο που η Composition Doll είναι μια σκληρά εργαζόμενη δημόσια υπάλληλος (δεν θέλω γέλια…), βρίσκει χρόνο και δίνει κείμενα και σε έναν τρίτο χώρο. Πρόκειται για το, ενσωματωμένο στο site του Μισέλ Φάις, “Ηotel Memory”, στο οποίο διατηρεί ένα δωμάτιο με το ψευδώνυμο Daphne d’ Arabal (http://fais.gr/?%C7%EFtel_Memory:Daphne_d%27_Arabal). Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό, μια και ο Μισέλ δίνει ένα θέμα, κοινό για όλους κάθε φορά, και 18 bloggers, οι ίδιοι πάντα, που αποτελούν τους “ενοίκους” του ξενοδοχείου, το αναπτύσσουν ο καθένας με τον τρόπο του και το προσωπικό ύφος και στυλ γραφής.

Εκτός από τα blogs η Composition Doll γράφει και στα moleskine της σημειωματάρια. Η γραφή αποτελεί για εκείνη, όπως και για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, μια συνήθεια που έχει εξ απαλών ονύχων. Φήμες τη φέρουν να ασχολείται με τη συγγραφή του πρώτου της βιβλίου (από τα περίπου 253 που έχει στο κεφάλι της), η ίδια όμως τις διαψεύδει κατηγορηματικά!»

10. Καφεΐνη: Ανοιχτές Επιστολές

.
Υπογράφει ως «Καφεΐνη», τον συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://kafeini.blogspot.gr/. Στην ιστοσελίδα του, κείμενα τα οποία θα μπορούσαν να είναι άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, για το θέατρο, τη λογοτεχνία, την αισθητική, αναφορές σε ποιητές, στοχαστές, νομπελίστες, αλλά αποτέλεσαν – άκρως μυθιστορηματικά- ανοιχτές επιστολές, τουλάχιστον στην αρχή τουλάχιστον. Για το μπλογκ του, όμως, ο λόγος στον ίδιο:

«Το ιστολόγιο ξεκίνησε ως μια σειρά ανοιχτών επιστολών προς ένα σημαντικό για μένα πρόσωπο που ζούσε εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα, ενώ εγώ έμενα στη Βρετανία. Η ανταπόκριση στα μηνύματά μου, τα σχόλια των επισκεπτών, αλλά και η ανταλλαγή απόψεων με άλλους μπλόγκερς, μ’ έκαναν τελικά να σκέφτομαι την «Καφεΐνη» όχι ως ένα απλό εργαλείο επικοινωνίας, αλλά ως ένα τόπο συνάντησης όπου, αν μη τι άλλο, βρίσκω πάντα να με περιμένει ο άλλος μου – εκτός τυπικών συμβάσεων και επαγγελματικών υποχρεώσεων – εαυτός.

Γνωρίζουμε ότι, ως ουσία, η καφεΐνη εντείνει τις αισθήσεις αλλά μακροπρόθεσμα αμβλύνει τη μνήμη. Ήθελα το ιστολόγιο να λειτουργεί ως αντίδοτο στη επεκτατικότητα της λήθης, με το να επιβεβαιώνει τη σημασία που έχει ό,τι βιώνουμε στο παρόν. Επειδή ένα μεγάλο μέρος της εμπειρίας μου οφείλεται στην τριβή με την τέχνη (του λόγου, της εικόνας, και, κυρίως, της σκέψης), η «Καφεΐνη» πήρε – δίχως να το επιδιώξω – την μορφή ενός ‘βιβλιοφιλικού μπλογκ’. Οι αναρτήσεις μου ασχολούνται, κάποιες φορές, με εικαστικά γεγονότα, με θεατρικές παραστάσεις, και τις απονομές διαφόρων βραβείων. Κατά βάση, όμως, γράφω κείμενα για άλλα κείμενα – κυρίως για την ξένη πεζογραφία και το θεωρητικό δοκίμιο. Τα δύο είδη δημιουργίας που με ‘πονούν’ περισσότερο – την ποίηση (κάθε χώρας), και την Ελληνική λογοτεχνία, προτιμώ να τα αφήνω στην ησυχία τους – ή, μάλλον, να ασχολούμαι μαζί τους μόνο όταν ο ίδιος ησυχάζω από τις λοιπές υποχρεώσεις μου.

Σε αντίθεση με τα άρθρα που γράφω για διάφορα, ξένα, περιοδικά, τα κείμενα της «Καφεΐνης», παρουσιάζονται στην πρώτη τους εκδοχή, δίχως ουσιαστικές διορθώσεις, εκφράζοντας απόψεις ή συναισθήματα που δεν θα ήταν ‘φρόνιμο’ να περιληφθούν σε ένα έντυπο – όπως θα έχετε ίσως παρατηρήσει, τα περισσότερα από τα διεθνή έντυπα, ανεξαρτήτου ύλης, τείνουν να δημοσιεύουν ομοιόμορφα άρθρα, πασπαλισμένα μ’ ένα ανώδυνο χιούμορ. Δεν γνωρίζω αν και για πόσο θα συνεχίσει να υφίσταται η «Καφεΐνη», ή υπό ποία ακριβώς μορφή. Αν και οι αναρτήσεις της δεν περιέχουν τίποτα σπουδαίο, η συστηματική ενασχόληση με το ιστολόγιο, απαιτεί – όπως κάθε μπλόγκερ γνωρίζει – να του αφιερώνεις ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου σου. Το σημαντικό για μένα είναι ότι, λόγω της «Καφεΐνης», διάβασα πιο προσεκτικά κάποια βιβλία, κι ότι συνάντησα – τόσο στο δικό μου ιστολόγιο, όσο και σε άλλα, πολύ ενδιαφέροντα, μπλογκς – συνομιλητές που απλά, αλλά ουσιαστικά, αγαπούν το βιβλίο. Α! Και ότι δεν γράφω ανοιχτές επιστολές στην αρχική παραλήπτρια των κειμένων μου – μένουμε πλέον μαζί».

11. «Ναυτίλος» για δύο!

.
Τους συναντάμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.alexis-chryssanthie.blogspot.gr. Υπογράφουν «Ναυτίλος». Σχετικά πρόσφατο βιβλιοφιλικό μπλογκ, που γεννήθηκε απ’ την επιρροή κάποιου άλλου. O Librofilo στον χώρο των βιβλιοφιλικών blogs φαίνεται ότι έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Ο «Ναυτίλος» δημιούργησε αμέσως αίσθηση με την αισθητική του και τις επιλογές του: ποίηση, ζωγραφική, άρτιες και ιδιαίτερες κριτικές, ενδιαφέροντα σχόλια. Ο Αλέξης, που εργάζεται ως χημικός στη βιομηχανία με τη βοήθεια τα Χρυσάνθης, φιλολόγου στη μέση εκπαίδευση, είχαν βάλει όλο τους το μεράκι και τις γνώσεις τους έτσι ώστε οι πάντες να συζητούν τελευταία για τον δικό τους «Ναυτίλο». Ο λόγος, όμως, στους ίδιους που μας γράφουν σχετικά:

«Ο Ναυτίλος γεννήθηκε πριν από τρεις μήνες. Δηλαδή είναι ακόμη βρέφος. Νονός του υπήρξε ο Ιούλιος Βερν με την περίφημη βιβλιοθήκη του Ναυτίλου, του πλοιάρχου Νέμο. Μια βιβλιοθήκη 12.000 τόμων « εις τους βαθυτάτους μυχούς των θαλασσών… εις την πλειοτέραν απομόνωσιν, πλειοτέραν σιωπήν».

Αφορμή για τη γέννησή του υπήρξε ένας εραστής των βιβλίων, ο Librofilo. Καθώς περιπλανιόμουν στο διαδίκτυο ψάχνοντας, όπως το συνηθίζω, πληροφορίες για κάποιο βιβλίο, βρέθηκα στο «βλογκάκιόν» του. Κριτικές βιβλίων γραμμένες με κέφι κι έξω από την πεπατημένη. Ενθουσιάστηκα κι αμέσως καταπιάστηκα με τη δημιουργία του δικού μου ιστολόγιου.

Αρχικά είχα στο νου μου ένα εικονικό λογοτεχνικό περιοδικό. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν χρόνος και μεράκι. Αυτό που τελικά προέκυψε είναι ένα ημερολόγιο ανάγνωσης. Κάθε βιβλίο που διαβάζω αφήνει το αποτύπωμά του στο μπλογκ μου. Επιλογές ποιημάτων, αφορισμών, κριτικές βιβλίων. Όλα αυτά διανθισμένα κατάλληλα με εικαστικά θέματα ζωγράφων ή φωτογραφίες έτσι ώστε το ιστολόγιο να αποκτήσει και μια αισθητική αρτιότητα.

Είναι πραγματικά συναρπαστικό να ξέρεις ότι η κριτική σου άποψη ταξιδεύει στο διαδικτυακό χώρο με το απλό πάτημα ενός πλήκτρου . Έτσι ο Ναυτίλος σύντομα απέκτησε επισκέπτες , που τα σχόλιά τους εμπλούτιζαν το περιεχόμενό του . Για να γίνει σταδιακά εκτός από τρόπος έκφρασης και τόπος επικοινωνίας πολλών βιβλιόφιλων.

«Βιβλιομανείς όλου του κόσμου ενωθείτε». Έλληνες όχι μόνο από την Ελλάδα και την Κύπρο αλλά κι από κάθε γωνιά του κόσμου επικοινωνούμε και μοιραζόμαστε τη χαρά της ανάγνωσης , «μιας τέχνης λησμονημένης που ασκείται από τους μυημένους , τους αληθινούς αναγνώστες , τους τελευταίους μιας φυλής που σήμερα απειλείται με εξαφάνιση»*. Αναγνώστες από ένα χωριό της Αριδαίας , από τη Λεμεσό , τις Βρυξέλλες , το Σίδνεϊ ανταλλάσσουμε απόψεις , συμφωνούμε ή διαφωνούμε δημιουργικά . Άνθρωποι που στην καθημερινότητά μας βρισκόμαστε χιλιόμετρα μακριά και που θα ήταν απίθανο να συναντηθούμε , με αυτό το μαγικό τρόπο πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι η απομόνωση που βίωνα ως μανιακός αναγνώστης έσπασε . Δεν είμαι πια ο μόνος που αγοράζει πολύ περισσότερα βιβλία απ’ όσα διαβάζει , που απολαμβάνει ηδονικά το άγγιγμα και τη μυρωδιά τους … Παράλληλα γνωρίζοντας ότι τις σκέψεις μου δεν τις κρατάω μόνο για τον εαυτό μου αλλά τις μοιράζομαι με άλλους πολλούς , γίνομαι προσεκτικότερος αναγνώστης ενώ τα σχόλια των «φίλων» , μου δίνουν ερεθίσματα για σφαιρικότερη προσέγγιση των αναγνωσμάτων μου.

Παραφράζοντας λίγο τον Μπαλζάκ θα έλεγα : «Συχνά επιβιβαζόμενος πάνω σ’ ένα βιβλίο πραγματοποίησα τα πιο απολαυστικά ταξίδια» κι ο Ναυτίλος προσκαλεί όσους πιστεύουν στην ομορφιά του βιβλίου να ταξιδέψουν μαζί του .

* Σ. Τριβιζάς: Η τέχνη της ανάγνωσης».

Το αφιέρωμα, βεβαίως, μόλις άρχισε. Συνεχίζεται στο επόμενο Fractal.