Blogs που έγιναν βιβλία

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Οι βιβλιοπώλες, ξαφνιάζονται. [Γράφτηκαν το 2006 αυτά] Επόμενο μάλλον να μην μπορούν να τα υποστηρίξουν. Ό,τι γνωρίζουμε, αγαπάμε. Όλα τ’ άλλα είναι σα να μην υπάρχουν. Αλλά και ό,τι γνωρίζουμε δεν είναι κι απόλυτο ότι θα το αναζητήσουμε. Εξάλλου τα blogs για μας σημαίνουν δίκτυο. Κι έχουμε μάθει να τα διαβάζουμε μέσα από την οθόνη. Τώρα…. βιβλίο;

Ο Διονύσης Μαραθιάς, όμως, το τόλμησε. Και έτσι σε χρόνο dt κυκλοφορεί ήδη η πρώτη εξάδα.

Διαδικτυακά ημερολόγια που έγιναν συμβατικές σελίδες.

Τα πρώτα που εκδόθηκαν, ο διάσημος πλέον «Πιτσιρίκος» και η εξίσου σταρ «Κουρούνα». Αλλά το δρόμο προς τις προθήκες πήραν και «Το χημείο του Παρακράτους» , «Τα μυστικά του Κόλπου», «A woman in this city» και «Vista».

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

«Η ΩΡΑΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ» Το ημερολόγιο ενός call girl (Εκδ. «IndroBooks»)

Το πρώτο μπλογκ που κυκλοφόρησε ως βιβλίο ήταν εισαγωγής. «Η ωραία της ημέρας» με τον υπότιτλο «Το ημερολόγιο ενός call girl» από το «IntroBooks».

Πρόκειται για ένα παγκοσμίως διάσημο διαδικτυακό ημερολόγιο που υποτίθεται ότι γράφει από το 2003 ως το 2004 μια πόρνη. Η «Ωραία της ημέρας» καταγράφει τις καθημερινές – επαγγελματικές και προσωπικές- της περιπέτειες σε ένα ειλικρινές (;) και αστείο διαδικτυακό ημερολόγιο και οι εκδότες σε όλο τον κόσμο σφάζονται στην ποδιά της για να το εκδώσουν. Κανείς δεν την είδε και δεν την γνώρισε ποτέ. Πολλοί εικάζουν πως πρόκειται για συγγραφέα ήδη γνωστό. Οι κριτικές που ακολουθούσαν σχεδόν το επιβεβαίωσαν. Αλλά ποιος ξέρει;

«Φτιάχνει λίστες εφάμιλλες αυτών του Nick Hornby. Μιλάει βρόμικα σαν τον Martin Arms. Η Ωραία της ημέρας αναλύει τα λεπτά σημεία των τεχνικών στο σεξ σαν να ρυθμίζει το μοτέρ μιας αναξιόπιστης αλλά αγαπημένης παλιάς Τζάγκουαρ» (Independent)

«Απίστευτα διασκεδαστικό… Η Ωραία της ημέρας γράφει για το σεξ, αλλά το κάνει χρησιμοποιώντας το μυαλό της». The Times)

Στο πρώτο ποστ (άρθρο) του ημερολογίου της η Ωραία της ημέρας μας αυτοσυστήνεται: «Το πρώτο πράγμα που θα σας πω για μένα είναι ότι είμαι πόρνη… Το δεύτερο πράγμα που θα σας πω για μένα είναι ότι μένω στο Λονδίνο… Η πορνεία είναι μια σταθερή αλλά όχι απαιτητική δουλειά…»

Παρ’ όλα αυτά, αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, που μάλλον δεν την θέλετε, έχω μάθει να αμφισβητώ ό,τι μου προσφέρεται τόσο εξώφθαλμα. Αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρει κανείς. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Και μένεις και με την καχυποψία.

«ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ» σατιρικός και προπάντων ασεβής (Εκδ. «Μαραθιά»)

www.pitsirikos.blogspot.com

Ο πρώτος που εκδόθηκε και που ουδείς τον γνωρίζει. Έχει κρατήσει με θρησκευτική ευλάβεια την ανωνυμία του.

Τα αποφθέγματά του- αρχές, μότο στο βιβλίο:

«Όταν θέλεις κάτι πολύ, αυτό σημαίνει ότι δεν το έχεις» και

«Σάτιρα που δεν είναι ασεβής, δεν είναι σάτιρα. Δεν έχει κανένα νόημα να σατιρίζεις του αδύναμους. Αυτό δεν είναι σάτιρα, αλλά χλευασμός. Η σάτιρα έχει στόχο τους ισχυρούς, την εξουσία. Ο Αριστοφάνης σατίριζε τον Σωκράτη, όχι τον δούλο. Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά υποστηρίζουν πως δεν είμαι καθόλου ασεβής».

Το αφιερώνει στον πατέρα του (λέγεται ότι ξεκίνησε να κάνει μπλογκ σε μια ώρα δύσκολη) και είναι ήδη αποθεωμένος: «Η κορυφαία σάτιρα της εποχής γίνεται από έναν μπλόγκερ: τον ασεβή και ευφυέστατο Πιτσιρίκο… « (Στάθης Τσαγκαρουσιάνος).

«Ο blogόλιθος των ελληνικών blogs του κυβερνοχώρου» (Athens Voice)

«Το ερώτημα που προκαλεί τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο στους ερευνητές μετά το «Ποιος σκότωσε τον JFK;» είναι: «Ποιος κρύβεται πίσω από το σατιρικό και ασεβές blog «Πιτσιρίκος»;» (Μακεδονία).

Και θα πρέπει να ομολογήσω ότι μου αρέσει κι εμένα.

«Η ΚΟΥΡΟΥΝΑ» δια χειρός Γιάννας Αναστοπούλου (Εκδ. «Μαραθιά»)

www.kourouna.blogspot.com

«Φλυαρία- αμπελοφιλοσοφία- παράκρουση», μας συστήνει το μπλογκ της και αυτοσυστήνεται (η κουρούνα γνωρίζουμε ποια είναι):

«Η Κουρούνα (κατά κόσμον Γιάννα Αναστοπούλου) γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1965. Στα σαράντα ένα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα δεν έγινε πλούσια, διάσημη, ούτε διακρίθηκε πουθενά. Το πιθανότερο είναι ότι το ίδιο θα συμβεί τα επόμενα σαράντα ένα χρόνια. Δεν απελπίζεται όμως. Συνεχίζεται ακάθεκτη, με όπλα το χιούμορ και γερές δόσεις αυτοσαρκασμού>.

Ως Κουρούνα όμως έγινε διάσημη. Και απέδειξε, επίσης, ότι είναι μύθος πως οι γυναίκες δεν έχουν χιούμορ.

Ξορκίζοντας την κρίση των σαράντα με μπλογκ (άλλη αγοράζει αμάξι, αλλάζει σύζυγο, χρώμα μαλλιών και υδατική) η Κουρούνα και κατά κόσμον Γιάννα Αναστοπούλου, γυρίζει το πουλόβερ του κόσμου ανάποδα.

«ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ» δια χειρός Πάνου Ζέρβα (Εκδ. «Μαραθιά»)

www.tamystikatoukolpou.blogspot.com

Εκείνον τον γνώρισα πρώτα. Ένας πολύ ευφυής και εντάξει και χαρούμενος τύπος. Με κρίση, άποψη, καλοπροαίρετη διάθεση και χιούμορ. Πολύ χιούμορ. Έτσι όταν έφτασαν τα Μυστικά – βιβλίο του στα χέρια μου, έπεσα με τα μούτρα στην ανάγνωση. Σας μεταφέρω τα βασικά: Γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Από τα δεκαεφτά του ζει στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται στο ΕΣΥ «έχω οικογένεια, στεγαστικό δάνειο και άγχος για το μέλλον», όπως ομολογεί. Από το Σεπτέμβρη του 2005 ο Πάνος Ζέρβας έχει και ιστολόγιο, τα «μυστικά του Κόλπου.- όπου παρουσιάζει τις ιστορίες του. Τα ποστ που έγιναν κεφάλαια, περιστατικά ζωής βιωμένα ή επινοημένα που καταργούν το χρόνο.

«Είσαι σπουδαίος, είσαι ο λόγος που υπάρχουμε όλοι μας στα ιστολόγια και περιφέρουμε χωρίς τύψεις την ελαφρότητά μας δεξιά και αριστερά» του γράφει ο Λαμπρούκος. Στους επισκέπτες – σχολιαστές του μεταξύ άλλων και οι: ιχνηλάτης/ κοσμοπολίτης, lemon, mirandolina, the resident, kukuzelis, θείος Ισίδωρος, ερωτοχτυπημένο θύμα, περαστικός και άλλοι πολλοί. Το υλικό του εξάλλου διαθέτει θεματικές ενότητες, από αρθρογραφία «ο δρόμος της απωλείας» ως «Στην Περαία και τα πέριξ» κι όλοι έχουν θέση εδώ. «Το χωριό των ελλήνων μπλογκεράδων- όπως ο Πάνος Ζέρβας ομολογεί- σφίζει από ζωή. Η κίνηση είναι πυκνή, κόσμος πάει κι έρχεται, διαβάζει, θαυμάζει, ειρωνεύεται, ζηλεύει, επαινεί, καρφώνει, σχολιάζει με χιούμορ, με τσαντίλα, με απόλυτη σοβαρότητα- με ένα λόγο συμμετέχει».

Συνθέτοντας «μια πολύβουη, πολύχρωμη, άκρως ενδιαφέρουσα ιντερνετική Νεφελοκοκκυγυία». Στους κόλπους της και τι δεν θα βρεις: «αντιπροσωπευτικά δείγματα από κάθε καρυδιάς καρύδι- με μοναδικό προαπαιτούμενο τη γνώση γραφής και ανάγνωσης. Φρικιά της τεχνολογίας, πολλοί ανήσυχοι δημοσιογράφοι, λίγοι συγγραφείς, φοιτητές, πανεπιστημιακοί, συνταξιούχοι (γνωρίζω τουλάχιστον τρεις!), πολυάσχολοι ιδεολόγοι νεοφιλελεύθεροι που προσπαθούν να πάρουν ανάσες από τον καπιταλισμό στην πράξη, χασομέρηδες μάγειρες και μαγειροπούλες, θρησκευόμενοι πάσης κλίμακος και βαρέματος, ερασιτέχνες φωτογράφοι, κινηματογραφόφιλοι, άνεργοι, μοναχικοί, τρελαμένοι από την πολυκοσμία, γραφικοί ελληναράδες και τα αντίθετά τους, λαϊκοί τύποι, ευαίσθητες ψυχές, συμβατικοί αλλά και μερικοί άκρως οξυδερκείς αναλυτές, εστέτ (μερικοί εντελώς μη μου άπτου) διανοούμενοι, φιλοσοφούντες και αμπελοφιλοσοφούντες, πολυάριθμοι επίμονοι ενδοσκόποι της ερωτικής τους κλίσης, ειδικευμένοι σχολιαστές της μπλογκόσφαιρας (ναι, έχουμε τους δικούς μας Ζάχους Χατζηφωτίου!)- και μερικοί παραμυθάδες.

Το χωριό σφύζει από ζωή. Η κίνηση είναι πυκνή, κόσμος πάει κι έρχεται, διαβάζει, θαυμάζει, ειρωνεύεται, ζηλεύει, επαινεί, καρφώνει, σχολιάζει με χιούμορ, με τσαντίλα, με απόλυτη σοβαρότητα- με ένα λόγο συμμετέχει».

Και κατόπιν, διαβάζοντας κάποιος αντιλαμβάνεται του λόγου το αληθές.

«ΤΟ ΧΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ…. πειραματίζεται με τη ζωή» Δια χειρός Αλεξάνδρας Σταμάτη (Εκδ. «Μαραθιά»)

www.toximeio.blogspot.com

Όπως αντιλαμβάνεστε εξ αρχής πρόκειται για μια… χημικό.

Η Αλεξάνδρα Σταμάτη γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1977. Μικρή ανακάτευε τα αρώματα της μητέρας της με την ελπίδα να βρει τον συνδυασμό που θα την κάνει αόρατη. Όλοι κατάλαβαν πως όταν μεγαλώσει δε θα ασχοληθεί με τραπεζικά ομόλογα και επενδύσεις. Δεν έπεσαν έξω, σπούδασε Χημεία στο Τμήμα Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Η αγάπη της προς τη συγγραφή κειμένων- διαβάζουμε στο βιογραφικό- δεν έχει αν αφετηρία το blog. Στο παρελθόν έχει γράψει αρκετά κείμενα που έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικό της επαρχίας. Επίσης για ένα διάστημα ασχολήθηκε με την παραγωγή και παρουσίαση μουσικής εκπομπής στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων. Τα τελευταία χρόνια έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα. Ονειρεύεται να αποκτήσει ξανά μια θέση σε χημείο για να πειραματίζεται σε καινούργιες αντιδράσεις.

Επί του παρόντος απόκτησε μια θέση στις προθήκες και οι αναγνώστες της γράφουν πως είναι «μεγάλο αστέρι» και «τρυφερή ψυχή».

Στα άρθρα της (ποστ είπαμε τα λένε) από την πρόγιαγιά της τη νεράιδα (κάποτε σε περιοδικό το είχα κάνει θέμα κι εγώ) μέχρι την γκαντεμιά του Μητσοτάκη και το «πιστεύω εις μιαν Χημεία». Εξάλλου μήπως όλα αυτά, τελικά, δεν είναι ζωή;

«ViSta» Σύντομες, παράλογες, αστυνομικές, σουρεαλιστικές και άλλες ιστορίες (Εκδ. «Μαραθιά»)

www.vistam.blogspot.com

Ξέρουμε τι κάνει αλλά δεν ξέρουμε ποια είναι. Κι αυτή η φωτογραφία στο αυτί είναι κάπως σκοτεινή.

«Τα πρώτα δυο τρίτα της ζωής μου τα πέρασα στην Αττική, μας λέει επίσης στο… αυτί. Στο ΤΕΙ Αθήνας σπούδασε Ηλεκτρονικά, με το Εράσμους βρέθηκα ως φοιτήτρια στο Dusseldorf, και 17 μήνες αργότερα επέστρεψα για να μείνω και να εργαστώ στην Γερμανία.

Ξέχασα τα ελληνικά μου. Αρχικά δεν με πείραζε, η γέννηση του παιδιού μου όμως αναθεώρησε ριζικά τις προτεραιότητες. Στην προσπάθεια να ανακαλέσω στη μνήμη τη μητρική μου γλώσσα για να μπορέσω με τη σειρά μου να την μάθω σε εκείνο άρχισα να γράφω στο blog τον Αύγουστο 2005. Εγώ μιλώ πλέον χωρίς να κομπιάζω, ο μικρός, όχι ακόμα. Δεν πτοούμαι όμως».

Και οι αναγνώστες της πληθαίνουν διαβάζοντας «μονορούφι» τις αστυνομικές της ιστορίας, ανυπομονώντας για την συνέχεια και «το επόμενο». «Τι θα πει Συνεχίζεται; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ» της φωνάζουνε. Και «ελπίζω να γράψεις σύντομα κι άλλο αστυνομικό. Τώρα που έπαθα εξάρτηση στην επιθεωρητή Ρίζου θα περιμένω ανυπόμονα». «Το ξενοδοχείο με τα 28 δωμάτια» έχει και ατμόσφαιρα εξαιρετική και χαρακτήρες απίθανους και πολλά μυστήρια.

«A WOMAN IN THIS CITY» δια χειρός Lili’s (Εκδ. «Μαραθιά»)

www.womansown.blogspot.com

«Νεύρα…. πολλά. Και τρυφερότητα. Και χυδαία αστεία. Και μητρότητα. Και υγιεινή διατροφή. Και ψυχολογία. Και φιλία. Και δράμα και έρωτες και σεξ, και, και, και… Ο εγκέφαλός μου απλωμένος σαν τραχανάς». Μας λέει. Στη… φτερούγα του βιβλίου (α ναι, λέγεται κι έτσι) μια φωτογραφία της με τσικλόφουσκα. Κατά κόσμον, δεν έχει. Μόνο Lili: Σκιτσογράφος, μουσικός και τώρα συγγραφέας, η Lili θεωρεί τον εαυτό της κυρίως εκφραστικό άνθρωπο. Ζει μόνιμα πλέον στην Αθήνα και διδάσκει, ενώ εργάζεται ως αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

Στον πρόλογό της, έξω πέρα μια τίμια εξήγηση:

«Το 2003 χώρισα.
Ένα απίστευτα σκληρό και δύσκολο διαζύγιο με οδήγησε στον καναπέ ενός ψυχολόγου και στο ίντερνετ.

Λόγω έλλειψης χρόνου και επειδή είμαι μητέρα ενός μικρού παιδιού, δεν μπορώ να βγω, να βρεθώ με φίλους, να ξεχαστώ, να ξαναχτίσω ότι γκρεμιζόταν γύρω μου.

Ξεκινώ να γράφω σε μπλογκ, για τα πάντα, την καθημερινότητα, τις σκέψεις μου, ιστορίες παλιές, σαν stand- up κωμικός που λέει αλήθειες μεν. Αλλά με αστείο τρόπο δε. Μερικοί που βρέθηκαν να διαβάζουν όλο αυτό τον χείμαρρο πιάνουν το πνεύμα, άλλοι όχι. Αρχίζω και έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του πως σκέφτεται αυτός ο κόσμος που δεν καταλάβαινα και κατά συνέπεια του πως σκέφτομαι εγώ.

Γράφω, γράφω, γράφω, κάθε μέρα>. Βγάζει τα μέσα, έξω της. Και οι επισκέπτες της την διαβάζουν και απαντούν:

«Το διαβολεμένο ταλέντο της Lili δεν είναι το μοναδικό της αμάρτημα. Με το νυστέρι της χειρουργεί με μαεστρία τις βαθύτερες νεοελληνικές υπαρξιακές μας αξίες, σκάβοντας βαθιά μέσα στην ίδια της την ψυχή».

Και ακόμα «Η lili βγάζει τη γλώσσα σε κοινότοπα συναισθήματα και πεζές διαπιστώσεις της αβάσταχτης καθημερινότητας και επαρχιωτισμού μας. Με το ανελέητο χιούμορ της επιβεβαιώνει την αντιφατικότητα των καταστάσεων, προκαλώντας αγέλαστους και φανατικούς. Με δυο λόγια, κομματιάζει το νάιλον των κοινά παραδεκτών και κοινωνικά επιβεβλημένων μας ιδεών».

Μικρή επιλογή- προτίμηση δική μας ένα απόσπασμα από το «Ist amendment» που για μας είναι… όλα τα λεφτά (απ’ την αρχή και το τέλος): «Αγαπητέ άγνωστε, μπαίνεις σε ένα χώρο όπου βγάζω κομμάτι της ψυχής μου, όπου εκφράζω τις σκέψεις μου για να μπουν σε τάξη, όπου βάζω τον εαυτό μου και τα πιστεύω μου. Έχεις την ελευθερία να διαβάσεις τι έχω στο μυαλό μου- εάν και εφόσον το βρίσκεις ενδιαφέρον- και… Ω! ακόμα και να εκφράσεις τις σκέψεις σου πάνω στο θέμα που έγραψα.
Δεν έχεις το δικαίωμα – σου το αφαιρώ εγώ- να εκφέρεις γνώμη για μένα εάν αυτή είναι δυσάρεστη. Δεν με ενδιαφέρει… και το θεωρώ αγένεια.

Φυσικά μπορείς να έχεις τη χείριστη γνώμη για μένα, και μπορείς να φτιάξεις δικό σου μπλογκ και να βγάλεις εκεί τα νεύρα σου και τις υστερίες σου. Ο συγκεκριμένος χώρος αντέχει μόνο μια νευρωτική. Δεν υπάρχει δημοκρατία…

…Αν δεν σου αρέσει, τη βόλτα σου στα φόρουμ, όπου εκεί έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα και υφίσταται μια «κοινωνία». Αυτό το μπλογκ είναι «εγώ».

Μπλογκς, λοιπόν, πολλά εγώ που απαρτίζουν τελικά αυτό το «εμείς».