Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Άποψη: “Στου γιαλού τα βοτσαλάκια -black in the night-“
10/08/2016, 4:46 μμ

Άποψη: “Στου γιαλού τα βοτσαλάκια -black in the night-“

Γράφει ο Απόστολος Ζιώγας // *

  

 

στην Ά. Π.

για τη φιλία της

 

 

2016 χρόνια μετά τον Ναζωραίο : στο κέντρο της πόλης επικρατεί ζέστη φούρνου, το άγχος των περισσοτέρων λαμβάνει άγριες διαστάσεις όσον αφορά τα οικονομικά τους, κι εξάπαντος τα παγωμένα γιαουρτάκια που καταναλώνεις δεν μαρτυρούν πολιτισμό. Καθημερινά λοιπόν μεριμνάς και αγωνιάς για πάρα πολλά, λησμονώντας όμως το καίριο , αυτό που αποκαλούν ως ‘’νόημα της ζωής’’.

 

ap1

 

Παραδόξως πιάνεις τον εαυτό σου να νιώθει σαν τον βασιλιά μιας βροχερής χώρας, πλούσιος μα αδύναμος. Δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός, αλλά χλιαρός κι όλο αποζητάς να πιείς το νερό της ζωής εντελώς δωρεάν. Υποκρίνεσαι ότι τηρείς το νόμο και αδιαφορείς για ό,τι αφορά τα ζητήματα της καρδιάς. Όντας ολιγόπιστος απέναντι στους άλλους, έχεις μάθει να κολυμπάς στα πελάγη της αμφιβολίας. Έτσι, με συλλογισμούς από πηλό το μυαλό σου γίνεται στάχτη, αφότου η σκέψη σου έχει εξατμιστεί κάνοντας τα λόγια σου να γίνουν η καταδίκη σου. Τα όποια σφάλματα βαραίνουν εσένα και μόνο, από τη στιγμή που ξεγελιέσαι με πράγματα απατηλά. Ωστόσο, ακόμα κι ένα δέντρο που ᾿χει κοπεί, οφείλει να ξαναβλαστήσει για χάρη των τρυφερών του καρπών. Ό,τι είναι να γίνει, ήδη γίνεται. Μοναχά το πανωφόρι της αξιοπρέπειας είναι αρκετό για να σε ντύσει.

 

ap2

 

Απ ᾿ τη μια, κρατάς τα μάτια σου τόσο ανοιχτά που δεν μπορούνε να αντέξουν το κακό μπροστά τους ˙ κι από την άλλη, νιώθεις τη συνείδησή σου να διαβρώνεται όσο τα χέρια σου σκληραίνουν. Δεν μπορείς αφενός άλλο να προσποιείσαι ότι δεν έχεις αισθήματα, και αφετέρου, δεν θέλεις να καταντήσεις σκιά του εαυτού σου , κι ας δυναμώνεις μέσα από τη θλίψη σου ˙ νά, που η δύναμη γεννιέται μέσα από την αδυναμία, σε καιρό κατάλληλο μα και ακατάλληλο. Και ναί, ελπίζεις ότι κάποτε θα ᾿σαι τόσο ερωτευμένος που θα κλάψεις από ευτυχία, διότι μια σταγόνα και μια άλλη σταγόνα δεν κάνουν δυο σταγόνες αλλά μια μεγάλη σταγόνα. Μα σαν ξεμείνεις από σταγόνες χαράς, η ευτυχία σου καταλήγει ένα σύννεφο. Και τότε γερνάς, καθώς όλα σου φαίνονται απόκοσμα. Άλλο να βιώνεις κάτι, , άλλο να το θυμάσαι. Είναι δυνατόν να είναι τόσο άδικες , η ομορφιά μαζί με τη νιότη; Γι ᾿ αυτό καταφεύγεις σε μεταμορφώσεις συνεχώς λόγω ανεπάρκειας. Άραγε, θα δεις ποτέ σου 43 πριγκιπικά ηλιοβασιλέματα μαζεμένα σε μια μέρα ; Κάλλιο να στρέψεις την καρδιά σου στη ζωή ώστε να την γευτείς κατάματα, καθότι με την καρδιά βλέπεις καθαρότερα. Ομορφιά υπάρχει και πέρα από τις αισθήσεις ˙ μη νομίζεις πως οι απελπισμένοι αγαπούν λιγότερο. Επομένως, έχεις τη δυνατότητα να καλύψεις της ζωής σου τις αστοχίες με έργα αγάπης, έχοντας σιγουριά για όσα ελπίζεις και βεβαιότητα για αυτά που δεν βλέπεις ˙ και το πιο σημαντικό : ενώπιον του φθόνου , μείνε βρέφος, ούτως ώστε όλα να τα ανέχεσαι υπομονετικά με καρδιά όχι σκληρόπετση. Παραμένοντας αθώος, ως εκ τούτου, κερδίζεις πιο εύκολα τους θησαυρούς της ζωής. Ξάφνου, κι ενώ περπατάς έρμος παραπονεμένος, ταξιδεύοντας με το νου σου στου γιαλού τα βοτσαλάκια,

 

ap3
 

ακούς ένα τραγούδι από το παράθυρο ενός ραδιοταξί, τα καβουράκια του Τσιτσάνη, γραμμένο το 1955. Και μένεις στήλη άλατος (!) μια και αισθάνεσαι να διαπερνούν ορμητικά κάθε σου μόριο οι στίχοι του. Σε τι αναφέρονται ; Σε δυο καβουράκια που όλο κλαίνε τα καημένα, επειδή τα ‘χει παρατήσει η μάνα τους για να πάει τσάρκα στη Ραφήνα με τον σπάρο. Μπρος στο άκουσμα του συμβάντος που περιγράφεται, βλέπεις όλο το καθωσπρέπει οικοδόμημα της καθημερινότητας σου να γίνεται θρύψαλα. Αδυνατείς να πιστέψεις ότι μπορεί να βρεις το τσαρδί σου ρημάδι, κι ας τραβάς τα μαλλιά σου ενόσω ψάχνεις για τη φαμελιά σου. Κι όταν το ξημέρωμα ροδίζει και μένεις δίχως τη συμβία πάλι, τότε χωρίς δεύτερη σκέψη βάζεις πλώρη κούτσα κούτσα για κάποιο ακρογιάλι. Ο ρυθμός και η μουσική υπόκρουση του


 ap4

 

τσιτσάνειου άσματος, άκρως υποβλητικά, σε παρασέρνουν ασυζητητί σε μια δίνη αυτογνωσίας, η οποία έως εκείνη τη στιγμή φάνταζε τελείως ανοίκεια – το τέλος του άσματος πάντως σού είναι αγαπητικά οικείο: ‹‹ με το σπάρο τον ξενύχτη στη Ραφήνα, παίζει τώρα στα ρηχά η καβουρίνα ››.

 

 

* Ο αΠΟΣΤΟΛΟΣ ζΙΩΓΑΣ είναι βιολόγος (ziogasapostolos12@gmail.com)

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top