Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ο Κωστής Σχιζάκης έχει κάτι ακόμα να μας πει…
30/05/2018, 12:31 μμ

Ο Κωστής Σχιζάκης έχει κάτι ακόμα να μας πει…

Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης //

 

Κωστής Σχιζάκης: «Αυτά…» Διηγήματα, εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήνα 2018.

 

Ο «Μέσος» πήγε μια «Βόλτα» με το αυτοκίνητο στην παραλία και όταν βαρέθηκε γύρισε στο σπίτι λέγοντας, «Μπαρμπούτσαλα». Εκεί τον περίμενε η Ζωή, «Το Φετίχ», όπως την αποκαλούσε, η οποία μολονότι ήταν «Χοντρή» αποτύπωσε σ’ ένα «Φιλμ» τη σχέση τους χρησιμοποιώντας κι έναν «Καταγραφέα». Τα τζιτζίκια «Χορωδοί» τον τρέλαιναν γι’ αυτό βούτηξε στην «Πισίνα» γνωρίζοντας ότι το επόμενο πρωί έβγαινε στη «Σύνταξη». Συνταξιούχος πια, πήρε κι ένα σκύλο για να έχουν, αυτός και το ζώο, «Βίους παράλληλους», με αποτέλεσμα να τον αγαπήσει τόσο πολύ ώστε οι φίλοι του συζητούσαν μεταξύ τους για «Μιας άλλης φιλίας εγκώμιον». Τη βραδιά έκλεισε η «Μπιρίμπα» με τις άδειες καρέκλες. «Αυτά…».

Η παραπάνω παράγραφος, με την μοντερνιστική γραφή της ροής συνείδησης, περιλαμβάνει τους τίτλους – οι λέξεις μέσα στα εισαγωγικά – των δώδεκα μικροδιηγημάτων της συλλογής «Αυτά…» του γνωστού αρχιτέκτονα και εικαστικού Κωστή Σχιζάκη. Τα ολιγοσέλιδα κείμενα, καρπός πνευματικών ζυμώσεων και βιωματικών εμπειριών του συγγραφέα κατά την πενταετία 1988-1993, προσφέρουν στον αναγνώστη μια αίσθηση ωμού ρεαλισμού, η οποία αποτυπώνεται με τη συνδρομή του εικαστικού  βλέμματος μέσα από την κλειδαρότρυπα της ψυχής και του νου του. Με γλώσσα κοφτή, ενίοτε ειρωνική, δημιουργεί εικόνες, οι οποίες εστιάζουν στην ίδια τη ζωή, αφτιασίδωτη, όπως πραγματικά είναι. Εδώ, το υλικό ταυτίζεται με το σωματικό, ενώ το πνευματικό προκαλεί και προσκαλεί τον αναγνώστη να μαντέψει το τέλος, την ανατροπή που εμφανίζεται ξαφνικά, λακωνικά.

Ο Κωστής Σχιζάκης, εμπνευστής και δημιουργός του μοναδικού Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου από το 2006, ήταν από τη δεκαετία του 1980 ένα ολοζώντανο πνευματικό κύτταρο της κρητικής πρωτεύουσας. Εκείνα τα χρόνια διέπρεπε σε τοπικές ραδιοφωνικές εκπομπές, έγραφε διηγήματα στο περιοδικό Παλίμψηστο της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης, ενώ είχε προλάβει να εκδώσει και μέρος της τωρινής συλλογής με τίτλο Τα παρά προσδοκίαν, εκδόσεις Δόμος.

 

Κωστής Σχιζάκης

 

Γνωρίζοντας, λοιπόν, τον πολιτιστικό του βίο γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο ευφυής αρχιτέκτονας στα εν λόγω διηγήματά του λειτουργεί ως ζωγράφοςˑ παίρνει την παλέτα του, βουτά το πινέλο του και απλώνει με αρμονική μαεστρία πάνω στον χάρτινο καμβά τις σκέψεις, τις μνήμες, τα συναισθήματα και φυσικά το ταλέντο του. Η μυθοπλασία του, αλήθεια, ξεκουράζει, ενώ ο γραπτός του λόγος χαρακτηρίζεται από «φλύαρες σιωπές», καθώς πότε εκτοξεύεται με ταχύτητα ριπών και πότε σταματά, παγώνει στο χώρο και στο χρόνο. Αυτή η εναλλαγή δημιουργεί έντονα συναισθήματα στο αναγνωστικό κοινό το οποίο, όταν ολοκληρώνει την ανάγνωση, νοιώθει το αίσθημα του ανικανοποίητου, του μη αρκετού. Θέλει να υπάρξει συνέχεια, καθώς από την εισαγωγή έχει κεντριστεί το ενδιαφέρον του, ενώ φτάνοντας στη μέση δεν γνωρίζει «που το πάει» ο συγγραφέας.

Αυτή η περιπλάνηση στα μονοπάτια της προσωπικής λήθης έφερε στην επιφάνεια ένα λογοτεχνικό έργο, το οποίο είναι λιτό, μεστό, πλήρες νοημάτων και μηνυμάτων για τον σύγχρονο άνθρωπο με τους διαχρονικούς προβληματισμούς του για την ίδια την ανθρώπινη φύση, το περιβάλλον και τις σχέσειςˑ σχέσεις επαγγελματικές, συναισθηματικές και φιλικές. Αυτές οι λογοτεχνικές αρετές δημιουργούν την απορία: μήπως πρέπει να περιμένουμε σύντομα και το επόμενο έργο του Κωστή Σχιζάκη; Σίγουρα έχει κάτι ακόμα να μας πει…

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top