Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η ελπίδα της Ελπίδας
05/11/2015, 11:20 πμ

Η ελπίδα της Ελπίδας

Γράφει η Κατερίνα Καριζώνη //

 

Αχιλλέας Τριαντόγλου «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», εκδόσεις Ανάτυπο, 2015

 

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα το βιβλίο του Αχιλλέα Τριαντόγλου «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» , από τις εκδόσεις Ανάτυπο, τις οποίες μάλιστα διευθύνει ο ίδιος. Τον Αχιλλέα Τριαντόγλου τον γνώρισα αρχικά ως φαρμακοποιό, καθώς το φαρμακείο του βρίσκεται στην γειτονιά μου. Ο ίδιος, έχοντας προφανώς ακούσει ότι ασκώ κι εγώ την άχαρη τέχνη της γραφής , μου χάρισε κάποια διηγήματά του κι έτσι άρχισα σιγά-σιγά να αναγνωρίζω τον συγγραφέα πίσω από τη λευκή μπλούζα του φαρμακοποιού. Τίποτα βέβαια δεν είναι πρωτότυπο στη λογοτεχνία, καθώς ένας απ’ τους σημαντικότερους πεζογράφους, της Θεσσαλονίκης, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ήταν φαρμακοποιός. Άλλωστε το φάρμακο, ως υλικό αγαθό, παραπέμπει εμμέσως στην αλχημεία , στην μαγεία, στην θεραπεία του σώματος και της ψυχής, δεξιότητες που ανήκουν και στην τέχνη της αφήγησης και της παραμυθίας. Αν το φάρμακο θεραπεύει το σώμα , η παραμυθία θεραπεύει το πνεύμα και την ψυχή μέσα από την αλχημεία των λέξεων και κυρίως μέσα απ΄τον παρηγορητικό λόγο του μύθου. Συγγενικές λοιπόν και οι δυο ιδιότητες του Αχιλλέα Τριαντόγλου , του φαρμακοποιού και του αλχημιστή της έντεχνης αφήγησης.

Έχοντας βέβαια ήδη κάποια δείγματα γραφής του, δεν εντυπωσιάστηκα τόσο από το γεγονός της έκδοσης ενός ακόμα πεζογραφήματος, όσο από την ικανότητά του στην μεγάλη εξιστόρηση, όπως είναι το μυθιστόρημα. Στο εν λόγω μυθιστόρημα λοιπόν , που φέρει τον τίτλο «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη. Ο αφηγητής αποτελεί τον βασικό ήρωα της ιστορίας και βρίσκεται στο κέντρο μιας συνεχούς περιδίνησης γεγονότων που τον οδηγούν σε μια επεισοδιακή πλοκή γεμάτη ανατροπές και εκπλήξεις. Ο Άρης, ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας ,βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κωμική καθημερινότητα που όμως γίνεται συχνά εφιαλτική, καθώς όλα ξαφνικά αυτοαναιρούνται και ανατρέπονται . Τίποτα δεν έχει λογική και φυσικά ευτυχή κατάληξη, τίποτα δεν συμβαίνει όπως αρχικά προγραμματίστηκε. Τα πράγματα καταλήγουν σε βάρος του ήρωα, τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν προκαλούν τρόμο. Πίσω απ΄το καυστικό χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του Αχιλλέα Τριαντόγλου κρύβεται βέβαια το θρίλερ της καθημερινής επιβίωσης για τον μέσο άνθρωπο . Η αντοχή του ήρωα, αλλά και του αναγνώστη συχνά εξαντλείται καθώς ακόμα και τα πιο ασήμαντα περιστατικά παρασύρουν τα πρόσωπα σε καταστάσεις πανικού –δεν είναι τυχαίο ότι ο Αχιλλέας Τριαντόγλου γράφει και ιστορίες τρόμου-. Και νομίζω ότι αυτή είναι η πεμπτουσία της γραφής του. Πίσω λοιπόν από τα οικεία γεγονότα ελλοχεύει ο φόβος, πίσω απ΄τις ασήμαντες λεπτομέρειες κρύβονται ενδεχόμενα που μπορεί να σε οδηγήσουν στην καταστροφή.

Από τους λογαριασμούς του νερού που υπολογίστηκαν λάθος μέχρι τους σωλήνες του μπάνιου που σπάζουν μέσα στη νύχτα , τις παρεξηγήσεις και τις σατανικές συμπτώσεις που μπορούν να σε φέρουν στα κρατητήρια της Ασφάλειας , σε δίκες, σε αθέλητους γάμους και σε άλλα ανεξέλεγκτα γεγονότα που μετατρέπονται σε οδυνηρές περιπέτειες για τον αφηγητή. Αυτά βιώνουν ο ήρωας του μυθιστορήματος ΄Αρης με την σύζυγό του Νάνσυ , το παιδί τους, τα πεθερικά τους κι όλο το πλέγμα των οικογενειακών σχέσεων μέσα στο οποίο κινούνται . Στην πραγματικότητα ο συγγραφέας σκιαγραφεί , αλλά και αμφισβητεί τα ήθη της μέσης ελληνικής οικογένειας, τις δυσμορφίες, την υποκρισία, τα πάθη και τα λάθη, την δύστροπη καθημερινότητα, όπου τα πιο μικρά κι ασήμαντα πράγματα γεννούν εφιάλτες .

Το μυθιστόρημα αποτελείται από σπονδυλωτές ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους με έξυπνο τρόπο, έτσι ώστε ο αναγνώστης να περνάει από τη μια στην άλλη αβίαστα. ΄Ολες μαζί οι ιστορίες καταλήγουν σ΄ένα αφήγημα-παζλ που αποκαλύπτεται σταδιακά και κλείνει στο τέλος κυκλικά αποδεικνύοντας και μ΄αυτόν τον τρόπο το απόλυτο αδιέξοδο της σύγχρονης καθημερινότητας. Εξαιρετικά εντυπωσιακό είναι το κομμάτι του μυθιστορήματος που αναφέρεται στην επεισοδιακή κηδεία του θείου Χρίστου που καταλήγει σε θρίλερ , καθώς η νεκροφόρα κατρακυλάει στην κατηφόρα και απελευθερώνει το φέρετρο του θείου που πέφτει με ορμή πάνω στους συγγενείς, ενώ απ΄το τράνταγμα ανοίγει το καπάκι , ανακάθεται ο νεκρός και η θεία φωνάζει σπαρακτικά «Χρήστο μου λεβέντη μου δεν σε θέλει η γης».

Εντύπωση προκαλεί επίσης το επεξεργασμένο συναίσθημα που κρύβεται πίσω από τον επιφανειακό κυνισμό τον οποίο εκδηλώνει σε κάποιες αποστροφές ο κεντρικός ήρωας. Οι νοσταλγικές αναδρομές στα παιδικά χρόνια , σε γειτονιές και στέκια που χάθηκαν , στις μνήμες της παλιάς Θεσσαλονίκης, εκεί αφήνει ο συγγραφέας να διαφανεί το καταπιεσμένο συναίσθημα, ενώ σ΄όλο το μυθιστόρημα υπάρχει ένας διάχυτος ερωτισμός που άλλοτε εκφράζεται υπογείως και άλλοτε με σαφήνεια.

 

O συγγραφέας Αχιλλέας Τριαντόγλου

 

Θεωρώ πως ο Αχιλλέας Τριαντόγλου είναι ένας εξαιρετικός αφηγητής , με ευρηματική φαντασία που συχνά εντυπωσιάζει. Διαθέτει χειμαρρώδη λόγο , χειρίζεται αριστοτεχνικά τη γλώσσα και έχει χιούμορ, καυστικό λόγο και μεγάλη μυθοπλαστική ευχέρεια. Χρησιμοποιεί επίσης έναν απλό και άμεσο λόγο που απευθύνεται στον αναγνώστη χωρίς περιστροφές και περίπλοκα εκφραστικά μέσα. Το μυθιστόρημα  είναι κινηματογραφικό , με σκηνές που εναλλάσσονται γρήγορα και ταξιδεύουν τον αναγνώστη μέσα σε απολαυστικές και πρωτότυπες ιστορίες. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, διαθέτει σασπένς και συνεχείς ανατροπές που όμως οδηγούν ξανά και ξανά στα ίδια αδιέξοδα. Ο τίτλος άλλωστε είναι χαρακτηριστικός: «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» για τον σύγχρονο άνθρωπο που έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά μ΄ έναν εχθρικό και παράλογο κόσμο που τον συνθλίβει. Θα ήθελα να σημειώσω ακόμα ότι το βιβλίο είναι προσεγμένο εκδοτικά, φτιαγμένο με την ίδια αισθητική και το μεράκι που είναι γραμμένο και το μυθιστόρημα από τον συγγραφέα και εκδότη του.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top