“Αύριο θα είναι μια ίδια μέρα” – Διήγημα της Κούλας Αδαλόγλου
Πριν από δυο βδομάδες πέθανε και η τελευταία γριά του χωριού. Εκτός από την ίδια. Η δική της γριά, η Λενίτσα. Μία μία έκλεισαν τα μάτια τους, ένα ένα έκλεισαν και τα σπίτια από αυτή τη γειτονιά, όπου οι πιο πολλές γεννήθηκαν κι άλλες ήρθαν νύφες κι έφτιαξαν τα σπιτικά τους, έσφυζε από ζωή τότε, φωνές παιδιών, γλέντια. Ύστερα τα παιδιά έφυγαν, οι άντρες «έφυγαν» νωρίτερα από αυτές κι όσους έμειναν τους πήραν στις πόλεις, γιατί φοβούνταν τις ξένες που τους πλεύριζαν, έλεγαν, μην αλλάξουν χέρια οι κληρονομιές… Χορτάριασαν οι αυλές, κάθισαν οι στέγες. Σπάνια άνοιγαν τα σπίτια, σε κάποια γιορτή, το καλοκαίρι το απέφευγαν, γιατί έκανε ζέστη και θέριευαν τα κουνούπια.
Στις παραπέρα γειτονιές κάτι γινόταν, υπήρχε κίνηση, αυτοκίνητα, αγροτικά μηχανήματα, παιδικές φωνές, από τους Ρουμάνους και Αλβανούς κυρίως, που εγκαταστάθηκαν στο χωριό για αγροτικές δουλειές και ρίζωσαν. Όταν ο αέρας φυσούσε δυτικά, έφερνε μυρωδιές από το καφενείο-ταβέρνα που άνοιξε εκεί, κι έψηνε σουβλάκια ορισμένες φορές. Τα λιμπιζόταν, αλλά ποιος να πάει να της φέρει; Εδώ ούτε σκυλί γαύγιζε. Μόνον οι γάτες μπαινόβγαιναν, την εκνεύριζαν τελευταία, γιατί έρχονταν για φαΐ κι έφευγαν, ούτε λίγη παρέα, οι αχάριστες.
Την έκλαψε τη Λενίτσα, συνέχεια την κλαίει. Ακριβώς απέναντι, στην ανηφορίτσα του δρόμου καθόταν, με το χάραμα χαιρετιούνταν από το παράθυρο, έλεγαν την καλημέρα από την πόρτα, πηγαινοέρχονταν με ό,τι καλό έβγαζε ο κήπος της καθεμιάς ή με τη νοστιμιά που μαγείρεψαν, έπιναν το καφεδάκι τους, κάθονταν τα βράδια παρέα, γιατροπόρευε η μια την άλλη. Πάει και η Λενίτσα, που έτσι τη φώναζαν από μικρή, κι ύστερα και σαν παντρεύτηκε, και γιαγιά ακόμη, η γιαγιά-Λενίτσα. Ίσως για το όμορφο, παιδικό της χαμόγελο. Η Λενίτσα της. Σέρνεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, ζέστη, κλειστά τα παντζούρια, ξαπλώνει στον καναπέ με την τηλεόραση απέναντι και τον ανεμιστήρα παραδίπλα, έτσι θα έκανε και η Λενίτσα τέτοια ώρα, αυτή την ορμήνεψε. Κάνει να σηκώσει το τηλέφωνο, μπα τι έπαθα, σκέφτεται και μαζεύεται. Θα δροσίζεσαι εκεί που είσαι, άραγε;… Θα το τρώνε τα σκουλήκια το κορμάκι της…βαραίνει η σκέψη της να την καταποντίσει αλλά σάμπως της είχε απομείνει κρέας; κόκκαλα μόνο τον τελευταίο καιρό.
Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο και τη βγάζει από το βύθισμα. Μια μικραανιψιά της, είπα κι εγώ, λέει μέσα της ταραγμένη, την καλεί στη βάφτιση της κόρης της, στην κοντινή κωμόπολη. Δεν μπορώ, κορίτσι μου μ’ αυτή τη ζέστη να μπω στο λεωφορείο. Αν υπάρχει κάποιο αυτοκίνητο να με φέρει προς τα κει. Μικρή παύση. Καλά, βρε θεία, θα τα πούμε καμιά άλλη μέρα. Ένα γελάκι στην άκρη των χειλιών της. Βγήκε από την υποχρέωση, μονολογεί. Ωστόσο αυτή η συνομιλία τη συνεφέρνει, γυρίζει στην πραγματικότητα, αισθάνεται τον ιδρώτα, παίρνει την καρέκλα και βγαίνει έξω.
Ησυχία. Δρόσιζε, ένα ανεπαίσθητο αεράκι τής έδινε ανάσα. Έδυε ο ήλιος. Χρώματα στον ορίζοντα. Ογδόντα χρόνια τη συντρόφεψαν αυτά τα χρώματα. Της άρεσε να κάθεται έξω αυτή την ώρα και να σκέφτεται, να λογαριάζει, να θυμάται, να γλιστρούν στο μυαλό της αποφάσεις.
Ησυχία. Ούτε άνθρωπος ούτε αυτοκίνητο. Βγήκαν τα πρώτα αστέρια. Αύριο θα είναι μια ίδια μέρα. Κάρφωσε το βλέμμα της στο βάθος του δρόμου. Προχωράει η νύχτα, τη σκεπάζει, κι αυτή κοιτάζει, ακίνητη.
Η Kούλα Αδαλόγλου γεννήθηκε στη Βέροια το 1953. Σπούδασε Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πήρε μεταπτυχιακό στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και διδακτορικό δίπλωμα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων (1998-2007) και Διευθύντρια του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης (2007-2011). Αποτελεί μέλος της συγγραφικής ομάδας των βιβλίων “Έκφραση /Έκθεση”, που εισήγαγαν την επικοινωνιακή γλωσσική διδασκαλία στο Λύκειο. Εργάζεται ερευνητικά σε θέματα που αφορούν τη διδασκαλία της γλώσσας και την αξιολόγηση της γλωσσικής ικανότητας των μαθητών. Συνισταμένη των ερευνητικών αναζητήσεών της αποτελεί η μελέτη Η γραπτή έκφραση των μαθητών. Προτάσεις για την αξιολόγηση και τη βελτίωσή της, εκδ. Κέδρος 2007, η οποία εστιάζει στο γράψιμο ως διαδικασία, μέσα από ποικίλα και διαφορετικά είδη κειμένων. Ποιήματα, αφηγήματα και κριτικά σημειώματά της για σύγχρονους λογοτέχνες έχουν δημοσιευτεί σε γνωστά λογοτεχνικά και φιλολογικά περιοδικά. Εξέδωσε πέντε ποιητικές συλλογές, τελευταία η “Διπλή άρθρωση”, εκδ. Ταξιδευτής, 2009. Ανθολόγηση ποιημάτων της έγιναν σε πολλά περιοδικά. Το βιβλίο “Βγήκε ένας ήλιος χλωμός” αποτελεί την πρώτη της συλλογή διηγημάτων. Οι πλέον πρόσφατες ποιητικές συλλογές της είναι «Οδυσσέας, τρόπον τινά» Σαιξπηρικόν 2013 και «Εποχή αφής» Σαιξπηρικόν, 2016.
Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής με τον γενικό τίτλο «Ο ήρωας του Καλοκαιριού»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Θεατρικό μονόπρακτο: “Το κούρεμα”
16/04/2024, 7:14 μμ -
Διήγημα: “Αφύπνιση”
16/04/2024, 7:10 μμ -
“Το Σιγείον”
16/04/2024, 7:06 μμ -
Διήγημα: “Το φάντασμα”
16/04/2024, 6:58 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Σε ένα -κατ΄ όνομα- αστυνομικό μυθιστόρημα, χώρεσε μια χώρα και μια εποχή»
Γράφει ο Μάνος Κοντολέων // Ελένη Γκίκα: «Ο τελευταίος Άλυπος», Αστυνομικό μυθιστόρημα, Εκδόσεις Αρμός Η Ελένη Γκίκα είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός. Επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία και την βιβλιοκριτική ασχολείται πολλά χρόνια και έχει εργασθεί σε πολλά έντυπα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Κουρέλια και χρώματα”
Της Βάντας Παπαϊωάννου-Βουτσά // * Πάντως εκείνο το πάνινο κουβάρι από ραμμένες λουρίδες στο χρώμα του «καμένου πορτοκαλιού» ήταν από τη φούστα μου με την πλούσια σούρα σαν αμπαζούρ. Δεν το ήθελα το πορτοκαλί κοντά στο πρόσωπο,
Περισσότερα -
✔ Δημήτρης Σωτάκης: «Πρέπει όλο το βιβλίο να έχει γραφτεί πρώτα στο κεφάλι μου»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Το μάταιο κυνήγι της ευτυχίας, οι εμμονές, είναι τα θέματα με τα οποία ασχολούμαι ιδιαιτέρως στα τελευταία μου βιβλία, θέματα στα οποία επανέρχομαι ξανά και ξανά με διαφορετικές προσεγγίσεις.» Θα πει στο Liberal
Περισσότερα -
Η «ζωντανή διαθήκη» της Νόρας
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Νόρα Γουέμπστερ» του Κολμ Τομπίν Εκδ. Ίκαρος, σελ. 448 Στη «Διαθήκη της Μαρίας», μια γυναίκα θρηνεί για τον χαμένο γιο της. Δεν είναι μια τυχαία γυναίκα, αλλά η Παρθένος Μαρία σε μια οργίλη
Περισσότερα -
Ποίηση και κοινωνική αναμόρφωση
Γράφει η Ευσταθία Δήμου // * Για την ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη,«Laissez passer», εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα 2019. Η νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη φέρει τον ιδιαίτερο όσο και ενδιαφέροντα τίτλο Laissez passer (εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα 2019),
Περισσότερα -
Ποίημα: “Αρχή”
Της Σταυρούλας Γιώτη // Αρχή Στους υγρούς κόλπους Στ’ ανέγγιχτα τ’ ουρανού Στη σιωπή των δασών Στ’ αρχαία μάρμαρα Ο κόσμος γυρεύει Να βρει την αρχή του. Τι θες να πω; Τι πιο σπουδαίο απ’ το
Περισσότερα -
Διήγημα: “Τα Παγανά”
Της Κατερίνας Λιβιτσάνου- Ντάνου // Τα Παγανά Η γιαγιά Χαρίκλεια ήταν πάντα ανήσυχη τις γιορτές των Χριστουγέννων. Έκανε όλες τις δουλειές στο σπίτι, τα ψώνια στη Xώρα, τις επισκέψεις στην εκκλησία, τις υποχρεώσεις στους συγγενείς και τους
Περισσότερα
