Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Άνθρωποι – μηχανές
09/03/2016, 10:40 πμ

Άνθρωποι – μηχανές

Γράφει ο Γιάννης Παπαγιάννης //

 

aytomataΚώστας Περούλης, «Αυτόματα», Εκδόσεις αντίποδες

 

Αξιοπρόσεκτη συμβολή στην κατά τη γνώμη μου πλούσια και ποιοτική σύγχρονη Ελληνική πεζογραφία τα διηγήματα του πρωτοεμφανιζόμενου Κώστα Περούλη.

Αν και «πρώτη φορά πεζογραφικά» ο συγγραφέας έχει αφηγηματική εμπειρία, αφού συμμετείχε στο πολύ καλό σενάριο της ταινίας Miss Violence κι έχει «επεξεργαστεί δραματουργικά θεατρικές παραστάσεις». Αξιοποιώντας την κινηματογραφική εμπειρία του, με τόλμη και παρά τις κάποιες πεζογραφικές ατέλειες, εισχωρεί στις πιο καθημερινές αλλά και κρυφές πλευρές της καθημερινότητας και συχνά με επιτηδευμένα σοκαριστικό ύφος παρουσιάζει έναν κόσμο “αυτόματων”, όπου άνθρωποι μηχανικά ζουν κι εκτελούν εργασιακές και κοινωνικές υποχρεώσεις. Η ματιά του πάει βαθιά, κάτω από την επιφάνεια και επιχειρεί να δώσει λόγο σε νόμιμους και παράνομους επαγγελματίες, σε αποδεκτές ή μη αποδεκτές κοινωνικές ομάδες, αναδεικνύοντας εκείνο που τους ενοποιεί και αποτελεί, ως θέση του βιβλίου, τον άξονα της σύγχρονης πραγματικότητας: τη μηχανικότητα, την αυτοματοποίηση, την αλλοτρίωση, την απομάκρυνση των ανθρώπων από αυτό που είναι και την ταύτισή τους με αυτό που κάνουν. Παρ’ ότι υπάρχουν στιγμές αυτοσυνείδησης, οι ήρωες του βιβλίου δεν κατορθώνουν να βγουν από τον κύκλο που έχουν χαράξει για τον εαυτό τους.

Ο Κώστας Περούλης δεν μιλάει ο ίδιος. Δίνει τον λόγο στους ήρωές του. Προσπαθεί να τους κάνει να μιλήσουν με την ιδιόλεκτο του κάθε επαγγέλματος. Αυτό το σημείο ίσως αποτελεί ένα από τα μειονεκτήματα του βιβλίου, καθώς οι ιδιόλεκτοι δεν είναι πάντα πειστικοί. Όμως η ιδέα είναι εξαιρετική και λειτουργική. Μέσα στο μικρό βιβλίο μιλάει η δικηγόρος, ο επαγγελματίας ζιγκολό  ομοφυλόφιλων, ο αγρότης, ο ναυτικός και ίσως ο ίδιος ο συγγραφέας ως μέσος πολίτης  και παρατηρητής στο τελευταίο διήγημα, στον μακροπερίοδο λόγο του οποίου θα μπορούσαν να είχα απαλειφθεί κάποιες άχρηστες παρομοιώσεις. Όμως παρά τις κάποιες γλωσσικές αστοχίες, αναμενόμενες εάν λάβουμε υπόψη αφ’ ενός την απειρία της πρώτης πεζογραφικής εμφάνισης, αφ΄ ετέρου την δυσκολία του έργου που ανέλαβε, (ούτε ο Ντέιβιντ Μίτσελ δεν μπορεί να μιλήσει με 10 διαφορετικές φωνές μέσα σε 120 σελίδες),  η παρατηρητικότητα, η διεισδυτικότητα και η αμεσότητα του γράφοντος δίνει ένα σύνολο που σίγουρα θα ταρακουνήσει τον αναγνώστη.

 

Κώστας Περούλης

Κώστας Περούλης

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top