Fractal

Η Αθηνά Τσακάλου στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

 

Και γιατί έγραψες αυτό το βιβλίο; Με ρώτησε ξαφνικά εκεί που πίναμε ήσυχα τον καφέ μας.

 

Μου φάνηκε σαν μια μικρή επίθεση αυτή η ερώτηση.

Την κοίταξα και είπα:

-Γιατί πολύ σ’ αγαπούσα τότε που ήσουν νέα και σ’ έβλεπα να κεντάς στον ίσκιο των δέντρων εκείνα τα μακρινά καλοκαίρια στα χωράφια του χωριού μας και σ’ άκουγα να μετράς σχεδόν με την αναπνοή σου τα όμορφα και δύσκολα σεμέν, γιατί πολύ αγαπούσα την ξεγνοιασιά σου και τα μικρά όνειρά σου,

γιατί πολύ αγάπησα μια μάνα χωριάτισσα που κάθε Νοέμβρη έφτιαχνε γλυκό κυδώνι και κοίταζε την Βίγλα να δει το πρώτο χιόνι και περίμενε τα παιδιά της που αγαπούσαν το χιόνι να γυρίσουν από την πόλη,

γιατί αγάπησα πολύ τις ιστορίες και τους θρύλους του ορεινού χωριού μου, γιατί για χρόνια , κυριεύουν την σκέψη μου οι άνθρωποι που κρατούν όπλο στο χέρι, οι άνθρωποι που τριγυρνούν τις νύχτες στις πόλεις με στουπί και βενζίνη και πυρπολούν τα κέντρα της εξουσίας και του χρήματος κι αυτοί οι άλλοι οι δάσκαλοι, που φορούν μακριούς χιτώνες, σανδάλια στα πόδια τους κι έχουν άδεια χέρια, το μόνο όπλο τους είναι ο λόγος τους,

γιατί με κόβουν στη μέση οι επιλογές κάποιων επαναστατημένων ανθρώπων που ενεργούν, ξεχνώντας πως είναι γιοι και κόρες κάποιων μανάδων κάποιων πατεράδων που τους περιμένουν το βράδυ να γυρίσουν στο σπίτι,

γιατί για χρόνια αναρωτιόμουν και τώρα αναρωτιέμαι αν αυτοί που μένουν πίσω, αυτοί που κηδεύουν τα επαναστατημένα παιδιά τους, κρατούν μόνο τον θρήνο, τον θυμό, τον πόνο της απώλειας ή τελικά κάτι από την θορυβώδη , ωραία , επαναστατημένη πορεία των αγαπημένων τους , κάτι τους ακουμπά και μένει μέσα τους σαν παλιά χρυσόσκονη, σαν υπόσχεση που δεν διστάζουν να την πουν περήφανη, όμορφη, αληθινή.

Ξέρεις μ’ αρέσει τ’ απογεύματα και κυρίως τ’ απογεύματα του χειμώνα που αγέρηδες δυνατοί, τόσο δυνατοί τώρα τελευταία. κυκλώνουν το σπίτι μου, μου αρέσει ν’ ανοίγω το παράθυρο και ναι μην απορείς , πίστεψέ με συμβαίνει .Ακούω να ‘ρχονται από τα χρόνια τα παλιά φωνές αρχαίων ανθρώπων που τραγουδούν με δύναμη και επιμονή:

«Και θα ‘ρθουν μέρες που οι άνθρωποι θα είναι σαν τα δέντρα τα φυτεμένα σε πηγές με πλούσια νερά και θα δώσουν καρπούς στον κατάλληλο καιρό και τα φύλλα τους δεν θα πέσουν, θα είναι δέντρα αειθαλή και καταπράσινα. Και τότε θα είναι ο καιρός των ωραίων έργων και τότε όλα τα έργα αυτών των ανθρώπων θα ευοδωθούν…» *

 

 

* ψαλμός Α΄ εδάφιο 3 (Διασκευασμένος)

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top