Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: «Οι ευσεβείς πόθοι»
03/02/2016, 2:48 μμ

Διήγημα: «Οι ευσεβείς πόθοι»

Της Αθηνάς Λατινοπούλου // *

 

latinopoulou

Θα μου κάνεις ένα καφεδάκι γλυκιά μου; Σκέφτομαι ότι ο χρόνος καλπάζει γλυκέ μου. Και τι ήθελες να κάνει; Χρόνος είναι κι αυτή είναι η δουλειά του, σε ρώτησα αν θα μου κάνεις έναν καφέ; Δεν νιώθω καλά, ο καιρός περνάει και δεν πραγματοποιώ τα όνειρά μου. Αν έτσι αισθάνεσαι ξεκίνα, αφού πρώτα μου κάνεις εκείνο το καφεδάκι. Μα δεν είναι τόσο απλό αγαπητέ μου, θέλει ελευθερία, συγκέντρωση. Μάλλον σου λείπει η λαχτάρα να τα εκτελέσεις. Όχι, αν μου έλειπε δεν θα στενοχωριόμουν. Για περίμενε ένα λεπτό, μήπως μπερδεύεσαι πιο απ’ όλα να ξεκινήσεις, μήπως πρέπει να κάνεις επιλογή και να τα βάλεις σε μια σειρά ας πούμε; Μα δεν σου μιλάω για κάλτσες που θέλουν ταχτοποίηση, για ευσεβείς πόθους σου μιλάω χριστιανέ μου. Εντάξει, για τον ίδιο λόγο σου μιλάω κι εγώ καρδούλα μου, γιατί εξάπτεσαι; Αυτό που θέλω να πω, είναι να βάλεις προτεραιότητες, δηλαδή σήμερα θα προχωρήσω αυτό το όνειρο, αύριο το άλλο. Μου λες να βάλω πρόγραμμα στα οράματά μου, όπως ας πούμε τη Δευτέρα θα εκτελώ αυτό, την Τρίτη το άλλο; Αυτό εννοείς; Γιατί κοροϊδεύεις; Δεν κοροϊδεύω κύριε, αλλά μήπως θέλεις και να γράψεις εσύ το πρόγραμμα των επιθυμιών μου; Δεν μ’ αρέσει το βλέμμα σου αγαπητή μου, με κοιτάζεις εγκληματικά. Γιατί θέλω τώρα δα, να εγκληματήσω. Για στάσου τι νομίζεις, ότι μόνον εσύ έχεις ανεκπλήρωτους πόθους;

Τι σου είναι οι γυναίκες ρε γαμώτο… Γιατί, έχεις κι εσύ απωθημένα αντρούλη μου; Εγώ κι αν έχω; Και βέβαια κυρά μου. Πες μου ένα. Να κερδίσω το Λόττο. Ααα… κατάλαβα… Δεν αφήνεις τις ειρωνείες και το πολύ μπλα μπλα, θέλεις να κάνεις κάτι που σου αρέσει, εντάξει λοιπόν, τι κάθεσαι; Δεν νιώθω ελεύθερη, πώς να σου το πω, είναι αδύνατον να ρυθμίσω τη ζωή μου όπως εγώ θέλω γιατί απλούστατα, δεν ζω μόνη μου. Θέλεις να πεις ότι σε εμποδίζουμε εγώ και τα παιδιά. Όχι ακριβώς με εμποδίζετε, αλλά έχω όλες τις έννοιες εγώ. Δηλαδή εγώ είμαι αναίσθητος και δεν έχω καμιά έννοια, ωραία, για πες μου λοιπόν, γιατί δεν αισθάνεσαι ελεύθερη; Γιατί υπάρχει το πρέπει, γιατί εγώ έχω αναλάβει εκτός απ’ την δουλειά μου και όλες τις άλλες υπευθυνότητες, ενώ εσύ έχεις μόνο το γραφείο σου, αλλά αγαπητέ μου, υπάρχουν και τα παιδιά, τα σχολεία τους, τα ψώνια, υπάρχει η μαγειρική, το πλύσιμο, το σιδέρωμα, οι λογαριασμοί και στο κρεβάτι με θέλεις και πεταχτούλα. Πρόσεχε πως μιλάς, γιατί όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα. Μπα… Τι εννοείς έξυπνε; Τι σου λείπει ρε γυναίκα και χαλάς την όμορφη ατμόσφαιρά μας; Δεν πας καλύτερα να μου φτιάξεις εκείνον τον καταραμένο τον καφέ; Θέλεις να το ξαναπώ, η ελευθερία μου λείπει. Κι εγώ σου ξαναλέω να προσέχεις, γιατί θα φας τα μούτρα σου. Οι εκβιασμοί δεν περνάνε κύριε, « – αφ’ υψηλά όμως έπεσεν / και απέθανεν ελεύθερος». Τι είναι τούτο πάλι; Δεν είναι τούτο αστοιχείωτε, Ανδρέας Κάλβος είναι! Τι έπαθες και μου πουλάς πνεύμα, δεν σου φαίνεται ότι το έχεις παραξηλώσει; Θέλεις να χωρίσουμε; Πες το στα ίσια. Όχι βρε χαζούλι, αφού… Σ’ αγαπάω! Μάλιστα, πρώτα μου τα πρήζεις και μετά μ’ αγαπάς. Τι ζητάω η καημένη; Λίγη αυτοδιάθεση ζητάω για να ασχοληθώ κι εγώ μ’ αυτά που μου αρέσουν. Λοιπόν, νομίζω έχεις κάποιο δίκιο, και αν και είσαι πολύ άδικη μαζί μου από σήμερα υπόσχομαι να προσπαθήσω να αναλάβω κι εγώ κάποιες απ’ τις δουλειές της καθημερινότητας μας και όταν έχεις όρεξη να ασχοληθείς με κάτι δικό σου, δεν έχεις παρά να μου το πεις. Ορίστε βρε κουτό, τώρα μπορείς να είσαι ανεξάρτητη, βλέπεις; Αν το λες αλήθεια, τότε θα προσπαθήσω, έχω αφήσει το διήγημα που γράφω στη μέση εδώ και καιρό, θα πάω να το συνεχίσω.

Σ’ ευχαριστώ γλυκέ μου, όμως το απόγευμα να πάρεις τα παιδιά απ’ το φροντιστήριο, μην το ξεχάσεις και καθώς θα έρχεστε αγοράστε γάλα, αχ έχω μια μεγάλη όρεξη να κάνω επιτέλους κάτι για τον εαυτό μου! Τρέχω, χαίρομαι που με καταλαβαίνεις έστω κι αργά. Εντάξει δεν είπαμε και να τρέχεις, εεε… Που είσαι; Περίμενε λίγο, λίγο είπαμε, φτιάξε μου πρώτα εκείνον τον καφέ. Τι, μούτρωσες; Έλα έλα και το απόγευμα έχω τένις, άρα δεν θα μπορέσω να πάρω τα παιδιά. Το πουκάμισο το άσπρο είναι σιδερωμένο; Έλα πάτησέ το λιγάκι. Ξέρεις ε… το βράδυ παίζει η ομάδα μου στην τηλεόραση. Φτιάξε κανένα ποπ κορν και που είσαι, να χρησιμοποιήσεις φρέσκο βούτυρο, αχ… Ρε μάνα μου σήμερα νιώθω πιασμένος, έλα αγαπούλα κάνε μου λίγο μασάζ να, εδώ στην πλάτη. Αχ ωραία, λίγο πιο κάτω, πιο στο πλάι καρδούλα μου γλυκιά, αααχ… τι κάνεις; Μουρλάθηκες; Με δάγκωσες μωρή. Που είσαι; Δεν το πιστεύω, έφυγε! Καλέ αιμορραγώ. Πού είσαι; Κι ο καφές;

 

* Το έργο της εικαστικού Αθηνάς Λατινοπούλου είναι λάδι σε καμβά. Έτος δημιουργίας του: 1984. Ανήκει στη συλλογή του Μουσείου Βορρέ.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top