Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα Fractal: “Αθήνα, 2017 μ.Χ.”
18/10/2017, 11:50 πμ

Διήγημα Fractal: “Αθήνα, 2017 μ.Χ.”

Γράφει ο Δημήτρης Καπετανάκης // *

 

 

 

Θα προτιμούσα να σταθώ τρεις φορές

πλάι στην ασπίδα παρά να γεννήσω μία.

«Μήδεια», Ευριπίδης

 

Εξακολουθώ να βλέπω την Αθήνα από ψηλά, από κάποια απόσταση ασφαλείας, τρόπον τινά ψύχραιμα κι αντικειμενικά, και ας έχει μία σχεδόν ώρα που προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Ο ταξιτζής ομιλητικός, κεφάτος από τη χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού, εξιστορεί και την πιο μικρή λεπτομέρεια του ντέρμπι. Δεν τον ακούω, εγώ αφουγκράζομαι τους ήχους της Ανατολής, μυρίζω τα βαριά μπαχαρικά, βλέπω τη Μήδεια πάνω σ’ ένα φτερωτό κόκκινο χαλί να πετάει. Σκέφτομαι πως ίσως δεν είχε άδικο ο Ευριπίδης που την έβαλε να σκοτώσει τα παιδιά της, σκέφτομαι γενικώς τη μοίρα των παιδιών που ακολουθώντας τους ζωντανούς ή αφήνοντας πίσω τους νεκρούς τους γονείς κατέκλυσαν την Αθήνα. Η ανατολίτισσα μάγισσα κατάφερε τουλάχιστον στο τρίτο επεισόδιο του έργου να αποσπάσει τις εγγυήσεις καλής φιλοξενίας του Αιγαία. Τώρα ο νυν βασιλιάς έκανε την πόλη του τόπο προορισμού χιλιάδων τουριστών και διαχειρίζεται τα κέρδη από ταβέρνες, μπαρ, μικρομάγαζα και πολυτελή ξενοδοχεία. Συζητά με τον δήμαρχο για το μέλλον της πρωτεύουσας και την ιδέα του να αναβιώσουν οι μεγάλες γιορτές, τα Λήναια, τα Παναθήναια, τα εν άστει Διονύσια. Δεν υπάρχουν πια πλούσιοι χορηγοί του αντιτείνει ο αντιδήμαρχος πολιτισμού και τα οικονομικά της δημοτικής αρχής μας δεν φτάνουν.

Σκέφτομαι πως η αυτοκτονία του Αιγαία, εν είδει θεατρικής συμβάσεως, δεν είναι αδύνατο να ξανασυμβεί. Είναι, άλλωστε, συχνό το φαινόμενο στην Αθήνα. «Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ», λέω ασυναίσθητα στον οδηγό του ταξί, «το αρχαίο ελληνικό θέατρο δεν στηριζόταν στον ρεαλισμό, αλλά κυρίως στην αφαίρεση, ήταν πρωτίστως θέατρο συμβάσεων, που δεν ξένιζαν καθόλου το υποψιασμένο κοινό». Πόσο υποψιασμένο είναι άραγε σήμερα το κοινό των θεάτρων, αναρωτιέμαι, και συνεχίζω να μιλάω για τις μεγάλες αλλαγές που εισήγαγε στο θέατρο ο Ευριπίδης και πως οι συνεχείς αποτυχίες του να φέρει τη νίκη δεν του στέρησαν τίποτα από τη μελλοντική του αθανασία. «Δεν πρέπει να φοβόμαστε την ήττα», του λέω, «την προδοσία, τους καταπατημένους όρκους, την εγκατάλειψη», και τότε μονάχα δείχνει να με καταλαβαίνει, καθώς η έκφρασή του σκουραίνει, παίρνει τη λυπημένη όψη των δυτικών προαστίων, γίνεται ένα με τις φτωχογειτονιές και τα λαϊκά τραγούδια του ραδιοφώνου. «Η γυναίκα μου με άφησε πριν μερικούς μήνες, πήρε τα δυο παιδιά μας και έφυγε με κάποιον που γνώρισε στο facebook, επιχειρηματία. Δεν με νοιάζει γι’ αυτή, τα παιδιά λυπάμαι, αλλά να ξέρεις, δεν πρόκειται να τους αφήσω να γελάνε μαζί μου», μού λέει κι εγώ επαναλαμβάνω τον στίχο, όπως τον είπε ο ταξιτζής και η Μήδεια λίγο πριν την τελική αναμέτρηση με τον εαυτό της: «Να γελούν μαζί μου οι εχθροί δεν αντέχεται». «Ώρες ώρες μου περνάει από το μυαλό να πάρω το ταξί και να πάω στη βίλα τους στην Κηφισιά, να τους σκοτώσω και τους δυο, να πάρω τα παιδιά και να φύγω, να φτιάξω από την αρχή τη ζωή μου, κρυμμένος, αλλά με ψηλά το κεφάλι, ας είναι και μέσα στα βάθη της Ασίας».

Του λέω να με αφήσει μπροστά στον Ευαγγελισμό, η νύχτα είναι μαλακή σαν ανατολίτικο βελούδο, μ’ ένα δροσιστικό ψιλόβροχο και θέλω λιγάκι να περπατήσω, να ξεχαστώ, ν’ αφήσω πίσω τις αλλεπάλληλες ήττες μου και να διασχίσω χαμογελώντας, όπως το 441 π.Χ. που κατέκτησε ο ποιητής την πρώτη του νίκη, την πολυτελή είσοδο του ξενοδοχείου. Καθώς ανεβαίνω αφηρημένος τα μαρμάρινα σκαλοπάτια γλιστράω και πέφτοντας με τις βαλίτσες στο έδαφος φέρνω στον νου μου το ολίσθημα του Ηγέλοχου, ενός από τους πρωταγωνιστές του Ευριπίδη, ο οποίος παίζοντας κάποτε τον ρόλο του Ορέστη πρόφερε λάθος το ουσιαστικό «γαληνά» ώστε οι Αθηναίοι κατάλαβαν «μετά την τρικυμία βλέπω νυφίτσα» αντί του ορθού «ξαναβλέπω γαλήνη». Το μοιραίο αυτό λάθος, ωστόσο, συμπληρώνω τη σκέψη μου με ανακούφιση, καθώς προσπαθώ να ισορροπήσω στα πόδια μου, ήταν αυτό που εντέλει του χάρισε την αθανασία.

 

 

 

 

*Ο Δημήτρης Καπετανάκης γεννήθηκε το 1978. Μεγάλωσε και ζει στη Βέροια. Σπούδασε Συντηρητής Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης. Είναι φοιτητής επί πτυχίω στο Τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Μανδραγόρας», στο περιοδικό «Πόρφυρας», στο διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό «poiein.gr», στην ιστοσελίδα της ομάδας ποιητών «Ποιητικός Πυρήνας», στο blog του ποιητή Τόλη Νικηφόρου «dreaming-in-the-mist.blogspot.gr», στο blog των Εδεσσαίων λογοτεχνών «selidestexnis.blogspot.gr» και στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Φρέαρ». Διηγήματά του δημοσιεύτηκαν στη διαδικτυακή σελίδα του περιοδικού «Μανδραγόρας» και του περιοδικού «Θράκα»

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top