Fractal

Διήγημα Fractal: “Η άτακτη σκέψη”

Της Διώνης Δημητριάδου //

 

dioni dihghma

Vilhelm Hammershoi, Interior with a lady, 1901

 

(στη Β.Χ.)

«Ας κρεμαστούν ασιδέρωτες. Και που τις έπλυνα, πολύ τους πήγε», μουρμούρισε η κυρία Ξένια, ετών 57, κάτοικος Κυψέλης, στον πρώτο όροφο της παλιάς πολυκατοικίας. Μετά κοίταξε τα τζάμια, που ένα πλύσιμο το ήθελαν κι αυτά.

Βγαίνοντας από το σπίτι, καθώς άκουσε πίσω της τη σιδερένια τζαμόπορτα να κλείνει, ούτε που το σκέφτηκε ότι αληθινά δεν είχε κάπου να πάει. Κατηφόρισε τον μακρύ δρόμο, που έβγαζε ίσια στην Πατησίων. Πολλή φασαρία γύρω της, κι αυτό δεν της άρεσε καθόλου. Σταμάτησε στο περίπτερο και ζήτησε τσιγάρα. Δεν της πέρασε από το μυαλό ότι το είχε κόψει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Όταν έκανε να βγάλει τα χρήματα από την τσάντα της κατάλαβε ότι δεν την είχε πάρει μαζί της. «Άκυρο», ψέλλισε. Όπως περπάταγε στράβωναν λίγο τα πατήματά της. Κοίταξε κάτω και είδε ότι ασυναίσθητα πατούσε πάνω στον ειδικό διάδρομο για τους τυφλούς. Αυτόν με τις γραμμώσεις. Δεν μετακινήθηκε όμως προς τα δεξιά. Συνέχισε να στραβοπατάει και μάλιστα για λίγο έκλεισε και τα μάτια. Σκουντούφλησε πάνω στον βιαστικό που ερχόταν αντίθετα. «Συγνώμη, δεν βλέπω πού πάω», είπε. Και ήταν αλήθεια.

Αριστερά, στον κάθετο δρόμο, είδε την εκκλησία. Πήγε να στρίψει αλλά τα βήματά της δεν υπάκουσαν. «Τι να μου κάνετε κι εσείς», είπε τόσο δυνατά που μια γυναίκα που βάδιζε πίσω της απόρησε.

Αυτή τη διαδρομή τη θυμόταν από μικρή, τότε που κατηφόριζαν μαζί με τον πατέρα της προς τον κεντρικό δρόμο, όπου βρίσκονταν όλα τα θαύματα. Μαγαζιά, λεωφορεία, ψηλά κτήρια. Τώρα τα μαγικά είχαν τελειώσει και η ίδια δεν είχε να κρατήσει κανέναν από το χέρι. Και τι να του δείξει; Μπροστά στα μάτια της δεν έβλεπε παρά στοίβες πιάτα άπλυτα, ρούχα ασιδέρωτα, τζάμια βρώμικα και κάτι κουρτίνες αφημένες κι αυτές στην τύχη τους.

‘Ως εδώ’, σκέφτηκε.

Ο λιγοστός ήλιος του απογεύματος έμπαινε από το λερωμένο τζάμι του σαλονιού. Έτσι κι αλλιώς τα απέναντι κτήρια είχαν ψηλώσει πια και το φως ήταν κάπως σπάνιο στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας, στην Κυψέλη. Εκεί όπου η κυρία Ξένια, ετών 57, κοίταζε αφηρημένα τις κρεμασμένες κουρτίνες. Καθαρές και καλοσιδερωμένες, μοναδικό σημάδι τάξης και ευπρέπειας σε όλο το σπίτι.

 

(ανέκδοτο διήγημα)

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top