Fractal
Home / ΣΙΝΕΜΑ / «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πράξη έβδομη. Μα τι, τελικά, θέλει από τη ζωή μας αυτή η ταινία;
06/11/2014, 3:40 πμ

«Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πράξη έβδομη. Μα τι, τελικά, θέλει από τη ζωή μας αυτή η ταινία;

Επιμέλεια: Γιάννης Παναγόπουλος //

 

Το Fractal και οι δημιουργοί του «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο», θα πορευτούν μαζί ως τη στιγμή που το φιλμ τους κάνει πρεμιέρα σε αίθουσες. Αυτή την εβδομάδα το ractal περιγράφει την εμπειρία του από το τελευταίο γύρισμα της ταινίας.

 

asylo7

 

Λίγα λόγια για πολλή μουσική.

Του Θανάση Γιαννόπουλου

 

Το «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο» είναι μια ταινία που λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα –αλλά η ραχοκοκαλιά της παραμένει η ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αθήνας του ΄80. Γράφοντας αυτό, αυτομάτως νιώθω υποχρεωμένος να ξεκαθαρίσω δυο πράγματα:

1. Η καταγραφή της μουσικής σκηνής έγινε από άνθρωπο κι όχι από τον «Βαθειά Σκέψη», τον πανίσχυρο υπολογιστή του «Γυρίστε το γαλαξία με ωτοστόπ». Αυτός ο άνθρωπος (μπορείς να με λες Θανάση) βασίστηκε στις προσωπικές του αναμνήσεις (κατά πρώτο λόγο) τις οποίες εμπλούτισε με τις αναμνήσεις των συγκροτημάτων, στην πορεία των γυρισμάτων -επειδή (εκτός από Άσυλο) δεν υπήρχε όταν ξεκινήσαμε και κάποια σοβαρή, ολοκληρωμένη, καταγραφή της συγκεκριμένης σκηνής σε βιβλία ή ντοκυμαντέρ.
Το πρόβλημα με τις αναμνήσεις μιας εποχής κατά την οποία η Αθήνα είχε ακόμα γειτονιές και οι μετακινήσεις ήταν τρομερά χρονοβόρες, είναι πώς βλέποντας, ας πούμε, ένα λάιβ στα Εξάρχεια, έχανες κάποιο άλλο λάιβ στην Αργυρούπολη. Ή στο Περιστέρι. Ή ακόμα και στην Κυψέλη. Άρα οι αναμνήσεις μου από τη δεκαετία του ΄80 είναι αυτό ακριβώς –προσωπικές αναμνήσεις και όχι εμπεριστατωμένη χαρτογράφηση μιας εποχής. Το ότι πάνω σε αυτές τις αναμνήσεις (και, βέβαια, στο προσωπικό μου γούστο) πάτησε ο σχεδιασμός της ταινίας ήταν αναπόφευκτο. Δεν διεκδικώ, λοιπόν, καμιά απόλυτη αλήθεια –ελπίζω, όμως, ότι, όταν θα παιχτεί η ταινία, κάποιος από το κοινό θα σκεφτεί: «δεν ήταν μόνο έτσι τα πράγματα» και με αυτό, σαν ερέθισμα, θα κάνει τη δική του ταινία. Ή το δικό του βιβλίο. Ή δίσκο. Ή κάτι άλλο… Θα είναι τιμή μου να έχω συντελέσει σε μια καινούργια προσπάθεια.

2.Όταν ξεκινήσαμε να βγάζουμε το πλάνο των συγκροτημάτων που θα συμμετείχαν στην ταινία αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα της κατανομής χρόνου. Βλέπεις, δεν θέλαμε να πάρουμε συνεντεύξεις που δεν θα παιχτούν καθόλου, ούτε και να δείχνουμε ανθρώπους με ρυθμό: «γεια σας, είμαι ο Μανώλης, το συγκρότημά μου λεγόταν Κουτσή Κατσαρίδα –αυτά, αντίο σας». Και βέβαια, η ταινία θα έπρεπε να κινείται σε λογικά πλαίσια γιατί είχαμε την αμυδρή υποψία οτι, μια ταινία 5 ωρών, λίγοι θα την παρακολουθούσαν ευχάριστα…
Άρα, έπρεπε να περιορίσουμε τον θεματικό μας ορίζοντα, σε πρώτη φάση. Γι΄αυτό επιλέξαμε να κάνουμε μόνο punk, post punk και new wave, μόνο ανεξάρτητη σκηνή (κι όχι συγκροτήματα μεγάλων εταιρειών) και μόνο Αθήνα. Επειδή δεν μας έφτανε ο χρόνος κι όχι γιατί, ας πούμε, οι Sharp Ties ή οι Grover δεν υπήρξαν σημαντικά και επιδραστικά συγκροτήματα.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων είχαμε σαν στόχο να καλύψουμε μια εποχή, όχι εγκυκλοπαιδικά, αλλά συναισθησιακά –να φεύγει δηλαδή ο θεατής με την αίσθηση οτι έχει νιώσει (έχει μυρίσει, έχει γευτεί) τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Θεωρούμε ότι το καταφέραμε –μένει να αποδειχτεί και στις αίθουσες. Όμως, μια χρονική περίοδος αποτελείται από συγκεκριμένα γεγονότα. Όταν αυτά καλυφθούν, καλύπτεται και η περίοδος.
Έτσι (και για θέματα σκηνικής οικονομίας) αναγκαστήκαμε να κάνουμε μια ακόμα (αυθαίρετη) επιλογή: εφόσον ένα γεγονός καλυπτόταν, το αφήναμε και πηγαίναμε στο επόμενο –δεν το εμπλουτίζαμε. Θα δώσω παράδειγμα, για να γίνω κατανοητός: αν είχαμε να κάνουμε με μια σημαντική συναυλία στην οποία συμμετείχαν 5 συγκροτήματα, την καταγράψαμε μέσα από τις εμπειρίες ενός συγκροτήματος μόνο. Δεν υπάρχει καμιά αξιολόγηση εδώ πέρα και για να μην παρεξηγηθώ θα σχηματοποιήσω το παράδειγμά μου με κάποια συναυλία του εξωτερικού, ας πούμε το Rock against Racism του ΄78 για το οποίο θα μπορούσαμε να πάρουμε συνέντευξη μονάχα από τους Buzzcocks. Θα σήμαινε αυτό οτι οι Buzzcocks υπήρξαν σημαντικότεροι των Clash, ή των X-Rey Spex, ας πούμε; Όχι βέβαια! Αλλά η καταγραφή θα είχε γίνει.

Μετά από αυτές τις, αναγκαίες, νομίζω, εξηγήσεις μπορώ να εκφράσω την ευτυχία μου παρουσιάζοντας (με τυχαία σειρά) τα συγκροτήματα, μέλη των οποίων συμμετέχουν στην ταινία:

-Παρθενογένεσις >> http://youtu.be/TqkXlhaRcus

-Magic de Spell >> http://youtu.be/85VYkLT8ulY

-Groupies >> http://youtu.be/DUTi0KiqURU

-Stress >> http://youtu.be/pxYRdk3JBgs

-Panx Romana >> http://youtu.be/RHu1pHSktTI

-Ανυπόφοροι >> http://youtu.be/pB8EskJMAWc

-Metro Decay >> http://youtu.be/2clqsPPBYTo

-Villa 21 >> http://youtu.be/K3EGSVG-I6A

-Yell-o-Yell >> http://youtu.be/1AFIEqiYC5g

-Clown >> http://youtu.be/GUoZYu6wZUM

-South of no North >> http://youtu.be/XN72RWPnd4c

-Not 2 without 3 >> http://youtu.be/WCM9NPhKjkw

-Anti Troppau Council >> http://youtu.be/SRA8-FzHm5Y

-Χωρίς Περιδέραιο >> http://youtu.be/sqcODlfRea4

-Αρνάκια >> http://youtu.be/9LWGQv5EgU4

-Libido Blume >> http://youtu.be/7CofHv059yY

-Flowers of Romance >> http://youtu.be/fc5h3ibM8z0

-Γενιά του Χάους >> http://youtu.be/DLJU7W-QAus

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top