Fractal

«Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» – Η πρώτη προβολή.

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Φωτογραφίες: Νίκος Λιάσκας. Ομάδα: «New Wave in Athens in the 80’s – The Scene, the People, the Places».

 

as1

 

Μου αρέσει η Θεσσαλονίκη των φεστιβάλ. Και αυτό γιατί η πόλη γνωρίζει να συμβιώνει μαζί τους. Εντάξει, δεν λέω, κάθε αστικό κέντρο έχει δικαίωμα στη ζοχάδα, τη δόξα, την παρακμή, την διαφωνία, τον διάλογο με φινάλε ή τον διάλογο που, από τη στιγμή που θα ανοίξει, δεν ολοκληρώνεται ποτέ.  Όπως κι αν έχει, μου αρέσει η Θεσσαλονίκη – με φεστιβάλ ή χωρίς – γιατί πάνω απ’ όλα δίνει την αίσθηση πως οι δρόμοι της χωρούν τους πάντες.

 

as2

 

Όπως τώρα για παράδειγμα. Που η Βάσω Καμαράτου δεν έχει όρεξη να μείνει καθιστή. Είναι καλά. Το βλέπεις. Στο λέει κουνώντας το σώμα της στον ρυθμό της μουσικής. Απλώνει χαμόγελα στους πάντες. Αυτό το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη πρέπει να μείνει αξέχαστο. Το γνωρίζει. Το διεκδικεί. Δεν έχει σκοπό να κάνει καμία παραχώρηση στην επιθυμία της. Είναι Σάββατο βράδυ. Είναι 14 Μαρτίου. Με πολλούς από τους συντελεστές της ταινίας «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» είμαστε στο μπαρ «Θερμαϊκός», στην παραλία της πόλης. Σε λίγη ώρα, το φιλμ τους θα προβληθεί για πρώτη φορά δημόσια, στο πλαίσιο του 17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Οι ηθοποιοί Βάσω Καμαράτου, Βιργινία Κλαστάδα και Όλγα Παπαδημητρίου χορεύουν. Με τον Γιώργο τον Κουλούρη, μπασίστα στους South Of No North, έχουμε πιάσει κουβέντα για μία νέα ιδέα που έχει γύρω από τη μουσική και τον έχει συνεπάρει. Ο Νίκος Δημητρακόπουλος, γνωστός και ως «σμηναγός Χάλαρης», που κρατάει έναν ξεκαρδιστικά τρομακτικό ρόλο στην ταινία, γυροφέρνει γιατί δεν τον χωράει ο τόπος (είναι και τεράστιος–πανάθεμά τον!). Ο Θανάσης Γιαννόπουλος, παραγωγός-σεναριογράφος της ταινίας, με τη Βάσω (την γυναίκα του) έχουν πιάσει κουβέντα με τον Νίκο τον Λιάσκα, που έχει ξαναγίνει 18 χρονών και κάνει ένα ταξίδι-αστραπή για να δει την ταινία, να πάει στο πάρτυ μετά και να βρεθεί στην Αθήνα πριν τον πάρουν χαμπάρι οι υποχρεώσεις. Μαζί μας είναι και ο κιθαρίστας των Not 2 Without 3, Σπύρος Αναγνώστου. Στο ίδιο τραπέζι, ο Jim Bull κι ο Κοσμάς Μυρίδης, οι διοργανωτές των τριήμερων εκδηλώσεων μέσω των οποίων η Θεσσαλονίκη υποδέχεται το «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο». Μαζί μας είναι και άλλοι που έχουν όνομα, σχετίστηκαν με την ταινία, αλλά δεν γνωρίζω. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που τα ονόματά τους μου διαφεύγουν.

Ας μην ξεχνιόμαστε. Είμαστε στον «Θερμαϊκο», μπαρ στην παραλία της Θεσσαλονίκης, για μία πρώτη μπύρα. Σε λίγο θα φύγουμε. Θα πάμε στην ΑΠΟΘΗΚΗ Δ – Αίθουσα Tόνια Mαρκετάκη. Εκεί θα δούμε ένα φιλμ που αγαπήσαμε πριν δούμε. Αντικειμενικότητα ώρα μηδέν. Η αντιδεοντολογία στο φόρτε της. Ας είναι. Ζωή χωρίς λάθη ίσον ζωή χωρίς ταυτότητα.

Ο χρόνος κυλά. Φεύγουμε από το μπαρ με πορεία και πανό που γράφει «Κι εδώ δεν υπάρχει Άσυλο» για τον χώρο προβολής. Στην είσοδο, μάς υποδέχεται ο Μιχάλης ο Καφαντάρης. Ο σκηνοθέτης της ταινίας. Η ώρα της κρίσης έφτασε. Τα γυρίσματα τού «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» άντεξαν 6 χρόνια. Στη διάρκειά τους, είχε ασυλία σε χριστοπαναγίες, στην τσαντίλα όταν μια σκηνή που είχε φανταστεί δεν έβγαινε. Σήμερα, ο Μιχάλης έχει άλλη δουλειά. Το έργο του θα εκτεθεί. Χαμογελά μέχρι τα αυτιά. Προχωρώντας προς τη σκάλα, που οδηγεί στην αίθουσα, συναντηθήκαμε και με τον Νίκο τον Αγγελή. Ο κύριος «Χωρίς Περιδέραιο» συστήνει τη σύζυγό του. Συμφωνούμε πως απόψε η βραδιά είναι υπέροχη.

Ο χώρος που θα προβληθεί το φιλμ είναι ασφυκτικά γεμάτος. Ρίχνω μία φευγαλέα ματιά στα πρόσωπα του κοινού. Μία σειρά προσδοκίες ζουν στο βλέμμα του. Η ώρα που θα δούμε κινηματογραφημένη τη ζωή μίας γενιάς, που έζησε τα νιάτα της στην Αθήνα του ‘80 και το rock ‘n’ roll της δεν ζυγίστηκε ποτέ ως καλλιτεχνικό προϊόν, πλησιάζει. Οι συντελεστές του φεστιβάλ λένε στον Μιχάλη τον Καφαντάρη να προλογίσει το έργο του. Εκείνος, πριν αρχίσει να μιλά, καλεί όσα μέλη του καστ είναι παρόντα σ’ αυτήν την προβολή, να σταθούν διπλά του. Ο σχολιασμός τελειώνει. Τα φώτα σβήνουν. Η προβολή τού «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» ξεκινά. Ταξιδεύουμε στο κέντρο της δεκαετίας του ’80 με χιούμορ. Με σπιντάτες εξιστορήσεις περιστατικών που δίνουν την αίσθηση πως η πανκ σκηνή της Αθήνας υπήρξε – έστω και για πέντε λεπτά – πιο hard–core από εκείνη του Λονδίνου. Λέτε να ήταν πράγματι έτσι;

 

as3

 

as4

 

as5

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top