Fractal

«Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πράξη Δέκατη Έκτη. Σερφάροντας με τον Νίκο Αγγελή στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της μπάντας του, «Χωρίς Περιδέραιο».

Συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο //
Φωτογραφία: Θοδωρής Ηλιακόπουλος (Anoptron) //

 

Ο χρόνος πέφτει σε αντιφάσεις. Ο Νίκος Αγγελής έχει υπομονή. Τον ελέγχει. Τον φέρνει στα  μέτρα του. Δεν έχει σημασία πόσο θα αργήσει. Θα μείνει μαζί του μέχρι εκείνος να λυγίσει. Έως τη στιγμή που θα δικαιώσει τους στίχους και τα τραγούδια του. Ο Αγγελής σχημάτισε τους «Χωρίς Περιδέραιο» το 1982. Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 30 χρόνια μέχρι το κοινό να «παραδεχτεί» πως αυτή η μπάντα δεν ήταν φτηνό σουρεάλ αφήγημα αλλά ζωντανός οργανισμός που διεκδίκησε χώρο στο αθηναϊκό – μουσικό – αντεργκράουντ τη δεκαετία του ’80, ηχογραφώντας μουσική που ξεπερνούσε την εποχή του. Ο Νίκος Αγγελής και οι «Χωρίς Περιδέραιο» είναι εδώ. Τραγούδια πάντα είχαν. Πλέον έχουν και κοινό. Εμφανίζονται σε χώρους που σφύζουν από κόσμο. Το «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλo» είναι σημαντικό γιατί, εκτός των άλλων, περιέχει σκηνές που μπλέκονται με τη ζωή αυτού του αντισυμβατικού ελληνόφωνου (new – wave) γκρούπ.

 

Xoris Perideraio - 06

 

– Πως πέρασαν οι «Χωρίς Περιδέραιο» στο πρόσφατο λάιβ τους στο Six Dogs;

– Εμφανιστήκαμε εκεί στις 17 Ιανουαρίου. Και αφορμή ήταν οι σαββατιάτικες μεταμεσονύκτιες προβολές της ταινίας του Γιάννη Βεσλεμέ, “Νορβηγία”. Παίξαμε για πρώτη φορά ζωντανά και τη δικιά μας «Νορβηγία» (τραγούδι), που ακούγεται και στην ταινία. Παίξαμε ένα νέο κομμάτι το “Τετραώροφο ποτάμι”. Και μετά τριάντα χρόνια το “Ganuma de linarus”. Είχε πολύ κόσμο. Και είχε πολύ νέο κόσμο. Κάθε συναυλία είναι μία γιορτή. Ή πρέπει να είναι μιά γιορτή. Ξέρεις, στο Six Dogs η σκηνή είναι πολύ κοντά στον κόσμο. Μεταδίδεις ό,τι μπορείς και εισπράττεις άμεσα. Νιώσαμε την αύρα τους. Για τα υπόλοιπα ρωτάς καλύτερα όσους μας άκουσαν…

 

– Έχετε “κλείσει” επόμενα λάιβ;

– Λογικά θα παίξουμε τον Μάρτη στη Θεσσαλονίκη μετά την προβολή του φίλμ «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Ακριβή ημερομηνία και το ποιοι άλλοι θα παίξουν θα το μάθουμε σε λίγες μέρες. Άλλη μία γιορτή…

 

– Έφτιαξες την μπάντα σου το 1982. Σήμερα έχουμε 2015. Ποια πράγματα, που την αφορούν, έχουν μείνει αναλλοίωτα στον χρόνο;

– Ξεκινήσαμε το 1982 παίζοντας μουσική που μας άρεσε και που μπορούσαμε να παίξουμε. Χωρίς συμβάσεις. Χωρίς εξαρτήσεις. Το 1986 το συγκρότημα διαλύθηκε. Πληρώσαμε το τίμημα. Και εμείς και όσοι κράτησαν την ίδια στάση. Τι έμεινε πίσω; Ο χρόνος το δείχνει. Όπως και τότε, η μαγεία που νιώθουμε με την ολοκλήρωση των κομματιών μένει βλέπω η ίδια. Η ίδια μανία με τρεις ήχους και έναν ρυθμό να ανοίξεις μια χαραμάδα στο όνειρο. Στο φως. Κατά τα άλλα “ο χρόνος λιώνει δεξαμενές όνειρων, ο χρόνος δεν εγγυάται, μεταγγίζει” (Στίχος από “Το λεμόνι σου” – ακυκλοφόρητο).

 

– Τι δεν έχουν κάνει ως σήμερα οι «Χωρίς Περιδέραιο» που θέλουν να το κάνουν το συντομότερο δυνατό;

– Να βγει στην επιφάνεια το υλικό που έχει διατηρηθεί σε καλή κατάσταση ηχητικά και να ηχογραφηθεί κάποιο από το υλικό που υπάρχει τόσο από την περίοδο του συγκροτήματος αλλά και αργότερα. Το χρωστάω σε αρκετά τραγούδια.

 

– Έχεις πάει ποτέ στην Νορβηγία;

– Όχι ποτέ. Θα ήθελα όμως. Η Νορβηγία ήταν για μένα απόμακρη. Παγωμένη. Λευκή. Το τραγούδι μας αναφέρεται στους παγωμένους ανθρώπους, στα παγωμένα βλέμματα, που φτάνουν και στο νότο. Στη Μεσόγειο. Η Νορβηγία έχει την τύχη να μην είναι στο ευρώ και να έχει αρκετά πετρέλαια. Από αυτή την άποψη, θα έπρεπε να της μοιάσουμε. Για να γυρίσουμε στο τραγούδι, η Νορβηγία άναψε μέσα στους πάγους μια σπίθα, για όποιον ήθελε να φτιάξει τη δική του φωτιά. Ο Βεσλεμές με την ταινία του άναψε μεγάλου μήκους φωτιά. Ούτε ο πρωτάρης πυροσβέστης της “Άνωσης” δεν μπορεί να τη σβήσει…

 

xwrisperideraiologo– Αυτό που οι «Χωρίς Περιδέραιο» κάνουν σήμερα πώς ονομάζεται; Αναβίωση; Επαναπροσδιορισμός; Κάτι άλλο;

– Αν έχει δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από το γκρουπ, ο λόγος που ξαναπαίζουμε θα μπορούσε να είναι η… συντριβή του μύθου αυτού!!! Όπως σου είπα, και τότε και τώρα παίζουμε απλώς τη μουσική που μπορούμε και που μας αρέσει. Άλλωστε μετά τη συγκίνηση της δημιουργίας ενός τραγουδιού, η παρουσίασή του στο λάιβ, δεν είναι ένα είδος αναπαράστασης; Η απόσταση από τον χρόνο δημιουργίας έχει σίγουρα σημασία, αλλά δεν είναι καθοριστική.

 

– Γράφοντας και παρακολουθώντας τα γυρίσματα τού «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» συναντήθηκα με πολλούς, ετερόκλιτους ανθρώπους. Όλοι – δεν κάνω πλάκα – μου έλεγαν πως τους αρέσατε πολύ. Αισθάνεσαι πως η δυναμική της μπάντας σου είναι ισχυρότερη από την εποχή που ηχογραφούσε άλμπουμ, έπαιζε λάιβ στη “Σοφίτα”, τον “Πήγασο”;

– Το ’80 υπήρχαν πιο πολλά στεγανά απ’ ό,τι σήμερα. Είχαμε συνείδηση ότι αυτός ο ήχος, αυτά τα περίεργα – στη μορφή, στον ήχο, στον στίχο – τραγούδια ήταν δύσκολο να περάσουν στον πολύ κόσμο. Δεν υποκύψαμε στον ήχο που θα μπορούσε να περάσει. Σήμερα τα πράγματα είναι σαφώς πιο ανοιχτά. Το διαδίκτυο έχει παίξει ρόλο. Κατά ένα ποσοστό, ο ήχος αυτός μπορεί να είναι πιο κοινός. Πιο αποδεκτός. Κατά ένα ποσοστό.

 

– Τι είναι η ταινία «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» για εσένα;

– Είναι η ιδέα, η επιμονή, το τρέξιμο, η αγάπη για τη μουσική και τις μπάντες τής ανεξάρτητης σκηνής του ’80 τού Θανάση Γιαννόπουλου, που είναι ο κύριος υπεύθυνος που ξαναπαίξαμε πέρυσι τον Μάρτη στο Gagarin. Την ιδέα έκανε πράξη ο σκηνοθέτης και ψυχή της ταινίας, Μιχάλης Καφαντάρης, που μπήκε στο πετσί τού… ρόλου. Αισθάνθηκε και αποτύπωσε. Τον θυμάμαι πώς παρακολουθούσε τα γκρουπ στο Gagarin. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης. Θα πάμε πολλοί στη Θεσσαλονίκη…

 

– Ποιο είναι το “No Tears” (θρυλικό κομμάτι των Tuxedo Moon) της Ελλάδας;

– Θα μπορούσε να είναι κάποιο από τα κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει το ’80 από τα συγκροτήματα που εμφανίζονται στο Άσυλο. Και ήταν πολλά τα καλά τραγούδια. Θα μπορούσε να είναι και κάποιο τραγούδι που δεν αποτυπώθηκε ποτέ πουθενά από κάποια μπάντα που διαλύθηκε πριν τη γνωρίσουμε. Πιστεύω πως σε κάποια υπόγεια, σε κάποια συρτάρια υπάρχουν τέτοια διαμάντια. Να ψάξουμε. Να φτιάξουμε τέτοια περιδέραια…

 

– Σήμερα σας ακούν παιδιά που έχουν την ηλικία των τραγουδιών σου. Πώς σου φαίνεται αυτό;

– Περίεργο. Δεν ήμουν μαθημένος. Δεν ήμουν μαθημένος να τραγουδάνε τα παιδιά αυτούς τους απόμακρους, πολύ προσωπικούς στίχους. Αυτή τη βοή κάθε λέξης την κρατάω μαζί μου.

 

– Τι κέρδισες; Τι έχασες από την ενασχόλησή σου με την μουσική;

– Κέρδισα πολλές ώρες πτήσης. Πολλές ώρες υπερχείλισης. Την ισορροπία μου. Αν αυτό υπάρχει… Από τη μουσική δεν μπορείς να χάσεις. Εκτός και αν τη δεις ως μέσο βιοπορισμού. Οπότε οι ανίες παραμονεύουν.

 

– Τι θα κάνεις αμέσως μετά από αυτή τη συνέντευξη;

– Είμαι δικηγόρος. Θα γράψω εξώδικο κατά κακοπληρωτή επαγγελματικής μίσθωσης.

 

– Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες «Χωρίς Περιδέραιο» σε πικ – απ; Ποιο κομμάτι θα έπαιζες, αν το έκανες, δεύτερη φορά;

– Όταν ξανακυκλοφόρησε το LP μας «Χορός Για Μουσική», το 2008, αγόρασα ολόκληρο σύστημα. Η αίσθηση ήταν φοβερή. Κάποια κομμάτια είχα να τα ακούσω μερικά χρόνια… Τώρα θα άκουγα το “Θέλω να στο πω”. Διαφέρει νομίζω από τα άλλα. Είναι διακριτικό. Στέκει στη γωνία και σας περιμένει.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top