Fractal
Home / ΣΙΝΕΜΑ / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πράξη Δέκατη Πέμπτη. Επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος. Μία συνέντευξη με τον παραγωγό της ταινίας Θανάση Γιαννόπουλο (Β’ μέρος)
04/02/2015, 5:21 μμ

«Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πράξη Δέκατη Πέμπτη. Επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος. Μία συνέντευξη με τον παραγωγό της ταινίας Θανάση Γιαννόπουλο (Β’ μέρος)

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

Asylo_A4

 

Αυτό το κείμενο δεν θέλει πρόλογο. Τα μακρόσυρτα μανιφέστο αδυνατίζουν την ιδέα που υπηρετούν. Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης με τον Θανάση Γιαννόπουλο για την ταινία «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» εστιάζει σε ανθρώπους, καταστάσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδεόνται ή θα συνδεθούν με το φιλμ.

 

– Θέλεις να μας πεις πώς συναντηθήκατε με τον άνθρωπο που ανέλαβε το γραφιστικά τού «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο»; 

Αυτή είναι μια ωραία ιστορία – μια χαρακτηριστική ιστορία του «Ασύλου». Όπως θυμάσαι (άλλωστε εσύ μας το πρότεινες!), έχουμε ξεκινήσει μια συνεργασία με την καταγραφή της πορείας της ταινίας στο Fractal. Στην αρχή σάς είχαμε στείλει ένα λογότυπο για την πρώτη σελίδα, κάτι πρόχειρο που είχαμε φτιάξει βιαστικά. Παίρνω ένα μήνυμα λοιπόν μια μέρα από τον Νίκο Τσαμπούκο στο facebook και μου προτείνει να αναλάβει όλο το γραφιστικό της ταινίας – χωρίς να ζητάει χρήματα, χωρίς τίποτα. Του δίνω ένα ραντεβού και, επειδή είμαι τέτοιος βλάκας, κανονίζω να έρθει το παιδί σε μία από τις συναντήσεις της Παρασκευής στα Εξάρχεια όπου μαζευόμαστε απογευματιάτικα με κάμποσους από τα συγκροτήματα και πίνουμε μπύρες επιδιδόμενοι στο παραδοσιακό κανιβάλισμα. Έχεις κι εσύ την εμπειρία αυτών των συναντήσεων κι απ’ ό,τι θυμάμαι, ήσουν εκεί όταν ήρθε ο Νίκος. Μου είπε ότι είναι φανατικός με τη μουσική των συγκροτημάτων της ταινίας και δεν του πάει η καρδιά να έχουμε τέτοιο λογότυπο, δεν το δέχεται για τη συγκεκριμένη ταινία. Ήθελε να φτιάξει κάτι πιο επαγγελματικό. Σε εκείνη τη συνάντηση είχε φέρει και το λάπτοπ του μαζί. Έστησα μια «επιτροπή αξιολόγησης» στην οποία συμμετείχες (πιο πολύ γιατί φοβάμαι μήπως ο άνθρωπος είναι τίποτα άσχετος και θέλω να έχω κι άλλες γνώμες) και μετά ο Νίκος άρχισε να μας δείχνει δουλειές του. Σε θυμάμαι. Κοιταζόμασταν ολίγον σαστισμένοι γιατί το παιδί είναι άψογο, ταλαντούχο, με κάμποση εμπειρία και σημαντικό πελατολόγιο! Και τότε, το άλλο μέλος της «επιτροπής» (ονόματα δε λέμε) έριξε την ατάκα: «ωραία όλα αυτά – δείξε μας τα βυζιά τώρα» κι ο Νίκος ατάραχος περνάει δυο-τρία φύλλα στα γρήγορα και όντως του δείχνει τα βυζιά! Ε, όπως θυμάσαι – μετά από αυτό ήμασταν σίγουροι ότι μας κάνει. Ο Νίκος, όταν έφερε τις προτάσεις του για την ταινία, ήμασταν εγώ κι ο Μιχάλης. Αρχίσε να μας δείχνει διάφορες γραφιστικές ιδέες. Ήταν ενδιαφέρουσες όχι όμως μοναδικές. Κάτι έλειπε. Κάποια στιγμή μας έδειξε μια γκραβούρα η οποία απεικονίζει την καταστροφή των Σοδόμων από το θεό. Ο Μιχάλης κι εγώ απορήσαμε – «αυτό τι σχέση έχει;» ρωτήσαμε. «Σκέφτηκα να την επεξεργαστώ και να βάλω πρόσωπα από την ταινία, σκηνές από τραγούδια των συγκροτημάτων, κάτι τέτοιο – αν θέλετε», λέει ο Νίκος. Κι εγώ και ο Μιχάλης ξέραμε ότι αυτή θα ήταν η αφίσα μας πριν τελειώσει τη φράση του.

 

asylo

 

– Σε θυμάμαι να λες πως θέλεις η ταινία, η κάθοδος της σε κινηματογράφους, να συνοδευτεί από μια σειρά παράλληλων δράσεων. Ποιες θα είναι αυτές;   

Αυτό που λες είναι ένα όνειρό μου –δηλαδή εμένα η ανταμοιβή μου από όλη αυτή την ιστορία είναι οι συναυλίες, το ότι ξαναβλέπω αυτά τα συγκροτήματα στη σκηνή. Ό,τι έγινε πέρυσι στο Gagarin 205 (εμφανίστηκαν ζωντανά συγκροτήματα της Αθήνας από τη δεκαετία του ’80) κι ό,τι ακολούθησε δεν μπορούσα καν να το πιστέψω – αν μου το έλεγες δύο χρόνια πριν, θα σου πρότεινα να κόψεις τα ναρκωτικά. Τα «Παιδιά της Παρασκευής» (μέλη συγκροτημάτων που συναντιούνται με τον Γιαννόπουλο κάθε Παρασκευή σε μπάρ κοντά στα Εξάρχεια) ήταν αυτά που έριξαν την ιδέα για την πρώτη μας συναυλία και καλοβλέπουν το ενδεχόμενο για μία δεύτερη. Είμαστε σε σκέψεις – μακάρι να γίνει κάτι. Παραπέρα, θα ήθελα, όταν η ταινία βγει σε dvd να τη δίνουμε μαζί με ένα (διπλό ίσως) δίσκο με τα τραγούδια που ακούγονται σε αυτή. Αλλά δεν περνάει από το χέρι μου, θα είναι μία απόφαση των συγκροτημάτων κι εφόσον καταλήξουν σε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να μιλήσουμε με τις ανεξάρτητες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο.

 

– Ο σκηνοθέτης σας Μιχάλης Καφαντάρης περνά πολλές ώρες παρέα με τον κιθαρίστα (Yeah!, Anti – Troppau Council) Γιάννη Ντρενογιάννη στο στούντιο του. Γιατί; 

Πολλά ρωτάς και δεν ξέρω αν θα σου βγει σε καλό! Λοιπόν, δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν μπορώ να αποκαλύψω τίποτα για το στούντιο του Ντρενογιάννη, βασικά δεν μπορώ καν να σου επιβεβαιώσω ότι υπάρχει τέτοιο στούντιο! Αν όμως (υποθετικά μιλάμε) υπήρχε – ο Μιχάλης θα πήγαινε εκεί για να γίνει η επεξεργασία των ηχητικών κομματιών της συναυλίας που περιλαμβάνονται στην ταινία. Μπορεί κιόλας (υπόθεση εργασίας είναι αυτή) εκεί ο Μιχάλης να συναντούσε κάποια μυστηριώδη άτομα τής τότε σκηνής και να κόλλαγε ακούγοντάς τους να προβάρουν καινούργια κομμάτια. Όλα αυτά αν υπήρχε το στούντιο που μου είπες, πράγμα το οποίο δεν γνωρίζω!

 

– Πρόσφατα οι Χωρίς Περιδέραιο εμφανίστηκαν λάιβ στο Six Dogs . Πήγες;  

Δεν πήγα δυστυχώς – είχα τη γιορτή μου και ήρθαν κάποιοι φίλοι στο σπίτι. Έμαθα όμως, γιατί έχω μάτια και αυτιά παντού. Λοιπόν, ήταν τίγκα το μαγαζί, έμεινε και κόσμος απέξω, υπήρχε φοβερός ενθουσιασμός, πολύς νέος κόσμος (πέρα από τους γεροξούρες της ηλικίας μου) και τα κομμάτια που κυκλοφόρησαν από τη συγκεκριμένη συναυλία στο youtube (κυρίως ηχητικά) με συγκίνησαν. Οι Χωρίς Περιδέραιο και, κυρίως, ο Νίκος Αγγελής δεν έχουν χάσει τίποτα στο πέρασμα των χρόνων. Είναι το ίδιο απόμακρα άμεσοι με τότε, το ίδιο σαρκαστικοί (κυρίως απέναντι στους εαυτούς τους) και το ίδιο συναρπαστικοί. Αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι ο Αγγελής, όπως αποκάλυψε στη συγκεκριμένη συναυλία, είχε (το ’80) κάτι μπουκάλια αίμα στο ψυγείο του επί μονίμου βάσεως (η μητέρα του ήταν μικροβιολόγος).

 

– Το «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» αντλεί έμπνευση από μία κοινωνία ανθρώπων που ζούσε, έφτιαχνε τέχνη στο παρασκήνιο. Μετά από χρόνια στην Ελλάδα υπάρχει κυβέρνηση της Αριστεράς. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για εσάς; 

Νομίζω ότι σε κάθε κοινωνία η τέχνη είναι παρασκηνιακή διαδικασία. Ειδικά στην ελληνική κοινωνία του ’80, αυτή η μορφή τέχνης που μας απασχολεί στην ταινία ήταν και μία προσπάθεια ξελασπώματος – μία προσπάθεια να σηκωθούν αυτοί οι καλλιτέχνες από μια καθημερινότητα πιο λασπερή από τους βάλτους της Λουιζιάνα, πιο τσίχλα από τα εικοσάλεπτα κιθαριστικά σόλα και πιο καθεστωτική από την «Αλλαγή» του Παπαντρέα.
Τώρα έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς η οποία θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποδείξει ότι είναι τέτοια – δηλαδή Αριστερή. Δεν υπήρξα ποτέ ενταγμένος σε κάποιο κόμμα αλλά όλη μου η διαδρομή ήταν αριστερόστροφη – από τη φοιτητική εποχή και τους αυτόνομους τού τότε μέχρι κάμποσες εργασιακές συμπράξεις στους διάφορους κλάδους που απασχολήθηκα (εφήμερες συνήθως) για την περιστασιακή διεκδίκηση κάποιου αιτήματος. Ένιωσα λοιπόν περήφανος όταν ο Τσίπρας πήγε να αφήσει τριαντάφυλλα στην Καισαριανή (η κόρη μου που καθόταν δίπλα μου αναφώνησε: «ω, μα τι γλυκούλης!») και ένιωσα όμορφα όταν άκουσα κάποια πράγματα στις πρώτες δηλώσεις των υπουργών. Ελπίζω να μην τα ξεχάσουν όλα αυτά ή να τα ξεχάσουν όσο αργότερα γίνεται. Κι επειδή η Αριστερά έχει τρομερά μεγάλη γκάμα ιδεολογικών και πρακτικών αντιπαραθέσεων ελπίζω αυτή η κυβέρνηση να μην αποτελείται από σταλινικούς ή Κνίτες.
Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προσδοκία για την ταινία, δεν περιμένω κάποια βοήθεια τώρα που άλλαξαν τα πράγματα – μακάρι όμως κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά με τη μουσική, τον κινηματογράφο και το ντοκιμαντέρ σε κυβερνητικό επίπεδο.

 

– H Όλια Λαζαρίδου μας είπε πως είσαι ένας «ονειροπαρμένος πεισματάρης». Η Λαζαρίδου (όχι μόνο ως ηθοποιός) τι είναι για σένα; Μπορείς να μου την περιγράψεις με 3 ή 4 ή 5 λέξεις;  

Δεν ξέρω αν είμαι ονειροπαρμένος αλλά είμαι σίγουρος ότι τα όνειρα είναι η μοναδική, άξια λόγου, πραγματικότητα. Εντάξει, αυτά που είπε η Όλια για μένα είναι τίτλος τιμής – δεν το συζητάμε! Να στην περιγράψω με 4-5 λέξεις; Το έχει κάνει καλύτερα από εμένα ο Νίκος Νικολαΐδης – έστω και έμμεσα: «Βέρα είναι το όνομα μιας γενιάς, είναι αυτή που δεν έρχεται ποτέ». Εντάξει ήταν περισσότερες από 4-5 οι λέξεις… Αλλά η Βέρα είναι η Όλια – πάντα ήταν.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top