Fractal

«Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πράξη Δέκατη Πέμπτη. Επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος. Μία συνέντευξη με τον παραγωγό της ταινίας Θανάση Γιαννόπουλο (Α’ μέρος).

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

Asylo_A4

 

Στην αρχή όλα είναι ωραία. Και η μνήμη δεν στήνει παγίδες. Λες, πάμε να δημοσιεύσουμε το δεύτερο κείμενο της ενότητας για την ταινία «Εδώ Δεν υπάρχει Άσυλο» και την επόμενη εβδομάδα λες, πάμε για το τρίτο. Αυτή την εβδομάδα πάμε για το δέκατο τέταρτο. Από κάποια στιγμή και μετά, ακόμα και όταν γουστάρεις που χώνεσαι σε κάτι, χάνεις το μέτρημα. Άλλη σημασία έχει να πηγαίνεις από τη δεύτερη στην τρίτη εκδοχή του. Και άλλη από την ενδέκατη στη δωδέκατη. Τώρα που, από ό,τι μαθαίνω, η ταινία πήρε την τελική της μορφή νιώθω την ανάγκη να επιστρέψω σ’ εκείνη τη μέρα  που πρωτοσυναντηθήκαμε με τον παραγωγό και σεναριογράφο της, Θανάση Γιαννόπουλο. Ηταν  περασμένος Σεπτέμβρης, στην πλατεία Μαβίλη, όταν είπαμε πως το fractal θα μπορούσε να γίνει η σκιά των γυρίσματων τού «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Σε εκείνη την συνάντηση θυμάμαι πως είχα ανάγκη να απαντήσει τα: «Γιατί γυρνάτε ταινία αφού δεν έχετε μία;» «Γιατί γυρνάτε ταινία, χωρίς να έχετε ιδέα που θα παιχτεί;» «Ποιος θα σας δει;»  Όπως και αν είχε, το fractal είχε ψηθεί να γίνει μέρος του κόλπου. Και αυτό όχι γιατί «Punk’s Not Dead» αλλά γιατί απέναντι στην καλλιτεχνική ξηρασία της Αθήνας μια ομάδα ονειροπαρμένων θέλησε να στήσει ένα Rock n’ Roll πανηγύρι. Ο Σεπτέμβρης έγινε Οκτώβρης. Το 2014 έγινε 2015. Ο χρόνος περνούσε και κάποια στιγμή ο αέρας γύρω από το «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» άρχιζε να μυρίζει αυτοπεποίθηση. Οι δημιουργοί της ταινίας έτρεχαν δεξιά και αριστερά για να ραφινάρουν τις τελευταίες τεχνικές λεπτομέρειες της και ένιωθα στο λόγο και στο βλέμμα τους ενθουσιασμό. Και εγώ; Αν έχει σημασία, λέω πως ένιωσα σαν να ξαναβρήκα την χαμένη ταυτότητα μου. Ήμουν ακόμα μια φορά με την μεριά των outsiders. Ανθρώπων που λάμπουν αυτόφωτα. Ανθρώπων που για να βρεις, ψάχνεις. Ανθρώπων που, αν πάρεις πρόσκληση να πας στο πάρτυ τους, ο λόγος δεν θα είναι γιατί έχεις καλό αμάξι, φράγκα και γερές διασυνδέσεις. Πριν λίγες μέρες ζήτησα συνέντευξη, η τελευταία που θα γίνει μαζί του, από τον παραγωγό, σεναριογράφο του «Εδώ Δεν υπάρχει Άσυλο», Θανάση Γιαννόπουλο. Και την αφορμή για αυτό την έδωσε μια άγνωστη κοπέλα στα Εξάρχεια. Ήμασταν μέσα στο καφέ, καθόταν σε διπλανό τραπέζι και κάποια  στιγμή ρώτησε την παρέα της «Άντε με αυτή την ταινία τι θα γίνει; Πότε θα βγει;». Το «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο», ένα φιλμ – ντοκιμαντέρ με μυθοπλασία – για τα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80 ολοκληρώθηκε. Θα είμαστε εδώ. Μέχρι να βγει έξω. Στο σκοτάδι του σινεμά.

 

t_giannopoulos

 

-Έμαθα πως το «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» θα πάει και για υποτιτλισμό. Γιατί; 

Η ταινία θα πάει για υποτιτλισμό, επειδή, όπως έλεγε, προ αμνημονεύτων χρόνων κι ο ιστορικός ηγέτης των ΤΑΧΙ, Νίκος Καρβέλας, «εμάς δεν μας ενδιαφέρει η ελληνική αγορά»! Πλάκα κάνω, η ταινία θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο διαγωνιστικό τμήμα καθώς και στην Αγορά ντοκιμαντέρ που διοργανώνεται εκεί. Οι αγγλικοί υπότιτλοι ήταν βασική προϋπόθεση συμμετοχής. Άλλωστε, εκτός από αγγλικούς, θα υπάρχουν κι ελληνικοί υπότιτλοι σε ένα μικρό κομμάτι της ταινίας για το οποίο δεν θέλω να πω περισσότερα για να μη χαλάσω την έκπληξη. Βέβαια, υπάρχει ενδιαφέρον για την ταινία από το εξωτερικό κι αυτό το γνωρίζαμε εξαρχής γιατί είχαμε δει τις, εντυπωσιακές πραγματικά, πωλήσεις που έκαναν οι επανακυκλοφορίες δίσκων της ανεξάρτητης σκηνής του ’80 εκτός Ελλάδας.

 

-Δηλώσατε συμμετοχή στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Έμαθα πως την πρόταση σάς την κατέθεσε ο σκηνοθέτης της ταινίας, Μιχάλης Καφαντάρης. Μιλήσαμε. Είπε πως όταν μπήκε στα γραφεία του φεστιβάλ τού είπαν πως περίμεναν τη συμμετοχή της ταινίας σας. Τι σημαίνουν όλα αυτά για σένα; Σας περίμεναν χωρίς να το έχετε πάρει είδηση εσείς; 

Είναι πάγια τακτική μας να προλαβαίνουμε τις προθεσμίες λίγο πριν τη λήξη τους κι αυτό έχει να κάνει με το ότι φοβόμαστε πως, μετά τη λήξη, δε θα γίνουμε δεκτοί – αλλιώς θα καθυστερούσαμε λίγο ακόμα. Ειδικά η συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μάς έκανε καλό γιατί μας έβαλε μια σφιχτή προθεσμία η οποία αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί από τον υπεύθυνο παραγωγής – δηλαδή εμένα – για να τελειώσουμε κάποια στιγμή. Βλέπεις, ο Μιχάλης και όλοι όσοι δουλεύουν στο post production της ταινίας ψάχνουν για το τέλειο –μοιάζουν σε αυτό με κάμποσα από τα συγκροτήματα που περιλαμβάνονται στην ταινία. Κι όταν ψάχνεις για το τέλειο δεν τελειώνεις ποτέ – κάθε φορά κάτι μπορεί να βελτιωθεί, κάτι μπορεί ν΄αλλάξει… Η αντιμετώπιση των ανθρώπων του Φεστιβάλ ήταν μια μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη για μας και θα σου εξηγήσω τι εννοώ… Ως πρωτάρης και άσχετος με τα φεστιβαλικά, έψαχνα να κάνω αίτηση για την συμμετοχή της ταινίας από το καλοκαίρι που μας πέρασε. Κάποια στιγμή βρήκα μια φόρμα αίτησης στα αγγλικά. Απόρησα, αναρωτήθηκα «Μα καλά, τόσο Ευρώπη έχουμε γίνει;» Την συμπλήρωσα και την έστειλα. Όμως κάτι δεν μου πήγαινε καλά με τις προθεσμίες (έχουμε κάποιο θέμα με τις προθεσμίες – δεν ξέρω αν το κατάλαβες!) και τους πήρα τηλέφωνο οπότε μου εξήγησαν ότι έχω συμπληρώσει την αίτηση για όσους, εκτός Ελλάδος, ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν. Μου είπαν επίσης πως οι ελληνικές αιτήσεις θα κυκλοφορούσαν αργότερα και θα με ενημέρωναν σχετικά. Σκέφτηκα τότε: «σιγά μη με ενημερώσουν, έτσι το λένε, τυπικά». Λοιπόν, όταν βγήκε η αίτηση, μού την έστειλαν με ένα πολύ ευγενικό μέιλ – ένιωσα ότι, βρε παιδί μου, κάποιος μας θυμήθηκε, κάποιος ενδιαφέρθηκε…
Όταν πήγε ο Μιχάλης την αίτηση μαζί με το σχετικό υλικό, όντως του είπαν ότι μας περίμεναν – προφανώς θυμόντουσαν την αγγλική αίτηση που είχα καταθέσει. Ίσως κιόλας να την είχαν διαβάσει εκείνη την αίτηση και να τους άρεσε το θέμα της ταινίας – ή τουλάχιστον εμείς έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Παραπάνω σου είπα ότι όλο αυτό ήταν ευχάριστη έκπληξη – δεν το είπα τυχαία. Βλέπεις, μέχρι τώρα, λίγοι μάς περίμεναν κι αυτοί το έκαναν για να αποδείξουν ότι είμαστε για πέταμα.

 

-Ο καθηγητής Θανάσης Μουτσόπουλος είπε στο Fractal πως η ταινία βγαίνει την κατάλληλη στιγμή. Εσύ πως το εισπράττεις αυτό; Υπάρχουν και άλλοι που σου λένε το ίδιο; Μπορείς να μας διηγηθείς κάποιο περιστατικό που να έχει να κάνει με το timing “εξόδου” της ταινίας στο κοινό; 

Θα μπορούσα να σου δώσω μια ανάλυση των τωρινών κοινωνικών συνθηκών οι οποίες είναι ώριμες για την αποδοχή μιας τέτοιας ταινίας και, ακόμα περισσότερο, της μουσικής την οποία πραγματεύεται. Αλλά θέλω να γίνω κάπως πιο περιγραφικός… Λοιπόν, όταν ξεκινούσαμε την ταινία έλεγα ότι οι εποχές (το ’80 με το σήμερα) μοιάζουν τραγικά επειδή και τότε υπήρχε ένας νεκρός 15χρονος (ο Καλτεζάς) στα Εξάρχεια, από σφαίρα μπάτσου. Ως φαίνεται, οι ιστορικές συγκυρίες είναι κάποιες μεγαλοκοπέλες που μας χαζεύουν από μακριά και γελάνε μαζί μας, γιατί δεν έφτανε η «σύμπτωση» των δυο νεκρών παιδιών (Καλτεζάς – Γρηγορόπουλος), αλλά πλέον έχουμε και κάτι παρόμοιο με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα στην εξουσία στις αρχές του ’80 –δηλαδή την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι και τότε υπήρχε αυτή η αίσθηση ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ότι κάποιοι κανονικοί άνθρωποι (σε αντίθεση με τις αρτηριοσκληρωτικές φιγούρες της Δεξιάς) έπαιρναν την εξουσία… Βέβαια τότε απογοητευτήκαμε οικτρά – ελπίζω να μη συμβεί το ίδιο και τώρα, ελπίζω αυτοί εδώ οι τύποι να αναποδογυρίσουν τον Μαρξ (όπως έχει χρέος να κάνει κάθε συνεπής μαρξιστής) και να αποδείξουν ότι «η φάρσα επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν ιστορία».
Τώρα, σχετικά με το τι εισπράττω από τους γύρω μου… Κατά πρώτον, έχω μείνει άναυδος με την οικειότητα που έχουν οι σημερινοί 25άρηδες με το είδος μουσικής, αλλά κυρίως τα συγκροτήματα τα οποία αφορά η ταινία. Στη συναυλία που έγινε πέρυσι στο Gagarin 205, τα παιδιά από κάτω τραγούδαγαν όλα σχεδόν τα τραγούδια αυτών των συγκροτημάτων που είχαν να εμφανιστούν κοντά 30 χρόνια! Στο Θησείο, στη Βίλλα Ζωγράφου, στο Πολυτεχνείο (σ΄αυτές τις συναυλίες συμπαράστασης), στο Κύτταρο, συνέβη ακριβώς το ίδιο. Στο Six D.o.g.s. πρόσφατα – το ίδιο κι εκεί! Πού τους ξέρουν τους στίχους – μου λες; Πού τα ξέρουν τα κομμάτια και τα ζητάνε κιόλας! Εμείς οι γεροντότεροι δεν τα θυμόμαστε καν με τόση ακρίβεια!
Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που περιμένει την ταινία κι ο κόσμος αυτός (εδώ είναι για μας το σημαντικότερο) περιλαμβάνει πάρα πολλούς ανθρώπους που ήταν αγέννητοι όταν γραφόταν αυτή η μουσική – όχι μόνο συνομηλίκους των συγκροτημάτων.

 

-Αυτή τη στιγμή ποιο είναι αυτό γύρω από την ταινία που σε απασχολεί περισσότερο; 

Με πετυχαίνεις να μην έχω δει την τελική κόπια της ταινίας – έχω δει όλο το υλικό που μόνταρε ο σκηνοθέτης μας, Μιχάλης Καφαντάρης, μαζί με τον Γιάννη Χαριτίδη αλλά δεν έχω δει την κανονική ταινία! Αυτό λοιπόν που με απασχολεί περισσότερο είναι το πότε θα την δω κι εγώ. Δεν ξέρω αν σου φανεί παράξενο αλλά δεν έχω κανένα άγχος για το τελικό αποτέλεσμα – είμαι σίγουρος ότι αυτό που έχει βγάλει ο Μιχάλης θα είναι ανώτερο των προσδοκιών μου γιατί έτσι κάνει ο Μιχάλης όλον τον καιρό που δουλεύουμε μαζί. Του ζητάς να σου φτιάξει ένα πατίνι και σου δίνει ένα αγωνιστικό τής Φόρμουλα 1. Κι εδώ του ζήτησα ένα ντοκιμαντέρ και δίνει μία ταινία κανονική με τα όλα της – η οποία είναι και ντοκιμαντέρ. Πάντως, με απασχολεί και τι θα γίνει με τη διανομή της ταινίας όταν επιστρέψει από το φεστιβάλ – σε ποιους κινηματογράφους θα παιχτεί, πώς θα τρέξει η όλη διαδικασία… Με απασχολούν πολλά πράγματα κι εκτός της ταινίας – είμαι γενικώς απασχολημένος γι΄αυτό συνήθως μου πέφτουν πράγματα από τα χέρια ή κουτουλάω σε κολόνες.

 

-Ο προορισμός κάθε ταινίας είναι ίδιος. Η προβολή σε σκοτεινές αίθουσες. Έχετε, έχεις κάποιο νέο γύρω από τη διανομή της; 

Δεν έχω κανένα νέο, δεν έχω ούτε καν εταιρεία διανομής – το μόνο που έχω είναι πολλά μηνύματα που μου στέλνουν ρωτώντας πού θα προβληθεί η ταινία και πώς θα τη δει ο κόσμος. Πράγμα που με αγχώνει αρκετά. Να φανταστείς, θέλουν να δουν την ταινία από τη Φινλανδία μέχρι την Κύπρο – εκτός από Ελλάδα μιλάμε, έτσι;

 

Διαβάστε το Β΄ μέρος της συνέντευξης εδώ >>

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top