Fractal

Η Υπαρξιακή Ποιητική Αναζήτηση της Μηλίτσας Πιέτρη Αυγούστη

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

arodou_cover«Αρόδου» της Μηλίτσας Πιέτρη- Αυγούστη, εκδ. Νόηση

 

Η Μηλίτσα Πιέτρη- Αυγούστη είναι υπαρξιακή ποιήτρια. Φάνηκε αυτό μέσα από την ποιητική της πορεία. Ανοδική, εξελικτική, πνευματική, εμμονική στα βασικά: Χρόνος, Νοσταλγία, Άνθρωπος, Πίστη, Ελπίδα, Στόχος.

Με αεί υπάρχοντα, φυσικά, θάλασσα και νοσταλγία.

Λυρική και σαφής στην πρώτη της ποιητική συλλογή «Μέσα από τη μοναξιά ταξιδεύω κι ονειρεύομαι μια θάλασσα πλατιά» η οποία κυκλοφόρησε το 1998 από τις εκδόσεις «Φιλιππότη», μιλούσε για πρώτη φορά για τον φόβο της απώλειας, τη νοσταλγία του χαμένου παράδεισου, την ποιητική μοναξιά.

Στο εξώφυλλό της, μια γυναίκα ανεγεννησιακή που ονειρεύεται.

Στην δεύτερη ποιητική της συλλογή με τον τίτλο

«Χρόνος Καταλύτης» το 1999 η Μηλίτσα Πιέτρη – Αυγούστη φαίνεται πια σαφώς ότι αναζητά τον Χαμένο Καιρό. Για να τον αναπλάσει, για να τον διασώσει. Με αφετηρία της πάντοτε το θεικό παρόν, αντιμετωπίζει ωσεί παρόν το παρελθόν, με εικόνες και συναισθήματα.

Στο εξώφυλλό της, γαλαξίας που υπενθυμίζει το άπειρο, αυτή τη φορά η εικόνα είναι πιο αφαιρετική.

Η τρίτη ποιητική της συλλογή, «Με ανοιχτή αορτή» το 2002, πιο συναισθηματική στην προσέγγιση, μιλά πια σαφώς για «σιωπή», «ακινησία», «στιγμή» και επιθυμεί να διασώσει τις αναμνήσεις. Εχθρός της η Λήθη και ατενίζοντας εκείνο που χάνεται, αιμορραγεί.

Το εξώφυλλο, αιμάσσοντα άνθη, πιο θηλυκό, περισσότερο νοσταλγικό, προσεγγίζει την πρώτη ποιητική συλλογή, ανάλογο του περιεχομένου.

Στα «Επικίνδυνα ρήγματα» το 2005 που ακολουθούν, τέταρτη ποιητική συλλογή, η ποιήτρια ήδη έχει αγγίξει το άδηλο και ήδη συνομιλεί με το άφατο. Παρά την επαναστατικότητα του τίτλου, εμφανίζεται με μεγαλύτερη αποδοχή, μοιάζει πια σα να ξέρει, πιο σοφή. Εξάλλου η ίδια πια τολμά και το λέει: «Μόνο η αυτογνωσία και η επίγνωση, τελικά, θ’ αποτρέψει το μοιραίο». Παρ’ όλα αυτά αφήνει ανοιχτό τον ποιητικό κύκλο, σαν ζωή.

«Θ’ αντέξεις απόψε τόσο απέριττο ψύχος;» Το εξώφυλλο ασπρόμαυρο, ήρθε η ώρα για ποιητικές αλήθειες. Και

την απάντησή της τη δίνει στην Πέμπτη ποιητική της συλλογή.

«Χάρτης της μνήμης» ο τίτλος.

Πυξίδα της και πάλι η θάλασσα και το ταξίδι. Ποιητικό και αυτή τη φορά. Νοσταλγικό, με αναλλοίωτα τα βασικά χαρακτηριστικά: η οδύνη της ύπαρξης, το ακατανόητο της απώλειας, η αναζήτηση του χαμένου καιρού.

Ξεχασμένες μνήμες, ματαιωμένα ταξίδια, όνειρα που ωσεί ζωή τόσα σημαίνουν, σκηνές οι οποίες μέσα στον χρόνο, σημαδάκια ανεξίτηλα αξίζουν και να διασωθούν.

Η ανοιχτή θάλασσα παντοτινός στόχος αλλά και ο χαμένος παράδεισος ενώνεται με την πατρίδα των παιδικών μας χρόνων και ο λόγος αναλαμβάνει να διασώσει εκείνα που θα μπορούσε κανείς και να αποκαλέσει «το νόημα της δικής μας ζωής».

«Στην ενδοχώρα της ποιητικής ψυχής της» η Μηλίτσα Πιέτρη – Αυγούστη τίποτα δεν αφήνει να πάει χαμένο. Πιο ώριμη, πιο υπαρξιακή, πιο λυρική, και πιο συναισθηματική τώρα όσο ποτέ.

Ακόμα και οι τίτλοι των ποιητικών της κύκλων, ενδεικτικοί της ποιητικής της πορείας:

«Μέσα από τη μοναξιά ταξιδεύω κι ονειρεύομαι μια θάλασσα πλατιά»: λυρισμός, νοσταλγία, όνειρο.

«Χρόνος καταλύτης», εχθρός ή φίλος ο Χρόνος, και η ποιήτρια που αναζητά τον χαμένο καιρό.

«Με ανοιχτή αορτή», οδύνη για την απώλεια που ακατανόητη κάπου εκεί καραδοκεί.

«Επικίνδυνα ρήγματα», από το παρελθόν ή από το μέλλον, τα αντιμετωπίζει ποιητικά έτσι

ώστε να κατορθώσει σήμερα το ακατόρθωτο:

να τα χαρτογραφεί!

«Χάρτης της μνήμης» και η ποίηση, η ύψιστη τέχνη, που διασώζει Χρόνο κι Αγαπημένους.

Το βραβείο για την ποίησή της ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή.

«Ιχνηλατώντας» ποιητικά τον Χρόνο, η Μηλίτσα Πιέτρη Αυγούστη κατορθώνει ν’ αγγίζει πια την Ομορφιά, το Απόλυτο, την Αγάπη, τους χαμένους αλλά πανταχού παρόντες Μητέρα και Πατέρα, τον Άνθρωπο, τον ίδιο τον Θεό.

Ταξιδεύοντας στην Θάλασσα της Ποίησης διαρκώς και αενάως.

 

Καλομοίρα Πιέτρη - Αυγούστη

Καλομοίρα Πιέτρη – Αυγούστη

[ αρόδο [aróδo] επίρρ. : (ναυτ.) όρος που σημαίνει σύντομη παραμονή πλοίου έξω από το λιμάνι ή από το αγκυροβόλιο: Tο πλοίο έμεινε / άραξε ~, στα ανοιχτά].

 

«Αρόδου», με τίτλο δάνειο από τον ναυτικό όρο που σημαίνει σύντομη παραμονή πλοίου έξω από το λιμάνι ή από το αγκυροβόλιο, κάτι σαν «Το πλοίο έμεινε/ άραξε» στα ανοιχτά, η Καλομοίρα Πιέτρη – Αυγούστη στο έκτο της ποιητικό βιβλίο, αντιμετωπίζει πια την ανθρώπινη συνθήκη σαν ταξίδι, αφηγούμενη και διαπιστώνοντας τα πάντα «εν πλω», αποδεχόμενη και «Χρόνο» καταλύτη, και «αορτή» ανοιχτή, και «ρήγματα» επικίνδυνα και τον αιώνιο «Χάρτη της μνήμης».

Επιστρέφει στην θάλασσα και στο τρόπο του πρώτου βιβλίου αλλά με κουπιά και πανιά, διαφορετικά: Λιτή και κοφτή γλώσσα, φιλοσοφική διάθεση, γενναιότητα συναισθηματική, εσωτερικότητα και υποδόρια μελωδία. Ο συναισθηματισμός έχει γίνει πνευματικότητα πια, τα βασικά έχουν βιωθεί και καταγραφεί, έχει στέρεο ποιητικό υπόβαθρο και βάθος για να πατά, και μπορεί από πάνω να κοιτάζει τα κάτω της γης, η καθημερινότητα φαίνεται  διαφορετική μ’ αφετηρία το απέραντο πέλαγος ή τη σελήνη.

«Η αληθινή γαλήνη του Θεού βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά από την πλησιέστερη ακτή», ο Κόνραντ τυχοδιωκτικός κι ανελέητα ελεύθερος είναι της ανοιχτής θάλασσας, αποφεύγει τη λιμανίσια γαλήνη. Όπως και η ποίησή της αυτή τη φορά:

«Χωρίς όρια» και «Πάνω στη γέφυρα», «Στο απρόσμενο» με ολική «Επαναφορά μνήμης». Τα δεδομένα είναι άλλα, ο «Ιστός της ζωής», «Η ζωή είναι στιγμές», «Κρυπτογράφημα», και ο «Κύκλος επιβίωσης», «Αναπαράσταση ζωής» γίνεται «Κάτω από το στέγαστρο της σιωπής» και σταθερά πια «Στη χώρα των ονείρων».

Στα 37 ποιήματα του κύκλου ο αιώνιος χρόνος έχει ήδη κατακτηθεί, η «Περιστροφή μνήμης» είναι πια εφικτή, και οι «Πύλες διαφυγής» έχουν ανοίξει στην κοσμοαντίληψη και στην ποιητική της συνείδηση. Έχει βρει τον τρόπο να ξανακατακτήσει τον χαμένο της χρόνο.

Ήμουν εδώ

Και ήμουν στο Άπειρο.

Είμαι εδώ

Και είμαι στο Χρόνο

Που έζησα.

Δεν μπορώ να παρέμβω

Για να εμποδίσω το ταξίδι

Στο χρόνο που ζω,

Αδυνατώ

Ν’ αποτρέψω τα μελλούμενα

Είμαι εδώ,

Για να ζήσω τα παρόντα»,

Στωική και σοφή με γενναιότητα αρχαία, στο «Ταξίδι στο χρόνο» τα πάντα μοιάζει ήδη να τα έχει αποδεχθεί και η «Κατάκτηση ευτυχίας» επίσης πνευματική κι εγκεφαλική:

«Ο κόσμος που ονειρευόμαστε

Βρίσκεται πολύ μακριά,

Έξω από τις προσδοκίες μας.

Είναι ένας κόσμος

Που συνεχώς περιστρέφεται

Σαν σφαίρα

Μέσα σ’ ένα κλουβί

Αδύνατον να τον προσεγγίσουμε,

Όσο βρισκόμαστε εν ζωή» θα μας πει,

Αποδεικνύοντας πως ποιητικά βρίσκεται στην πιο ώριμη ποιητική της στιγμή. Εκεί απ’ όπου όλα τα βλέπει επειδή όλα τ’ αντέχει, και εκεί όπου η διαπίστωση είναι πως η ευτυχία είναι κατάσταση και απόφαση εσωτερική. Τα βασικά μυστικά ήδη της έχουν αποκαλυφθεί.

Ναι, νομίζω ότι στο «Αρόδου» η Καλομοίρα Πιέτρη- Αυγούστη βρίσκεται στην υψηλότερη ποιητική της κορφή. Είναι γνώση και απόλαυση πια η Ποίησή της. Είναι Διαπίστωση, Επίγνωση, Μνήμη και Γαλήνη.

Είναι Ταξίδι.

Που συνεχίζεται φυσικά.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top